Oud & Versleten…..en dan heb ik het in dit geval niet over m’n spijkerbroek. Die zou immers in versleten vorm en met gaten nog hip zijn! Mijn lijf echter niet. Mijn lijf laat me de laatste tijd nogal eens in de steek. Of nou ja……ik weet niet of “in-de-steek-laten” de juiste benaming is. Eigenlijk probeert het me te helpen en geeft het me continu waarschuwingen die ik dan weer zo lang mogelijk probeer te negeren. Sja en dan gaat het op een gegeven moment steeds meer pijn doen. Dan zeggen mijn hersencellen nog wel dat het best goed gaat, maar laat mijn lichaam me totaal het tegenovergestelde voelen. Auw.
Woensdag was de koek hier weer even op. Rugpijn en op de koop toe nog migraine ook. De zoveelste signalen dat ik weer moet oppassen en een stapje terug moet doen. U kent het vast wel. Zo werkt het nu eenmaal met het menselijk lichaam. Negeer gewoon aan één stuk door alle kleine signaaltjes en dan komt er vanzelf een moment waarop het zegt: “HO! STOP! Dit gaan we zo niet langer doen”. En steeds weer trap ik in die valkuil. Ik ben vast en zeker die welbekende ezel, u weet wel…..van die welbekende steen en dat 3x.
Natuurlijk zal het ook best met mijn leeftijd te maken hebben. Ik ben immers geen 25 meer en zit midden in de overgang. Maar toch. Toch blijft het een lastig punt om op tijd “nee” te zeggen en toe te geven dat je iets niet meer (aan)kunt. Soms kun je ook niet anders hè! Soms is de situatie nu eenmaal zo dat je wel door MOET. Je kunt niet in alle gevallen maar gewoon het bijltje erbij neerleggen. Tenminste….ik vind dat verdomd moeilijk. Te veel verantwoordelijkheidsgevoel denk ik en te veeleisend voor mezelf. Op veel te veel vlakken. En hoeveel boeken ik ook lees en hoe goed ik het zelf ook allemaal wéét, ik schijn het maar niet op mezelf te kunnen toepassen. Acceptatie is het enige wat er dan overblijft.
Dan kruip ik een aantal avonden maar weer vroeg onder de wol en accepteer dat het is zoals het is. Bijna 49 lentes jong…..de aftakeling is duidelijk begonnen…..de overgang dient zich in al zijn vormen aan. De hormonen zorgen voor hoge pieken en diepe dalen en af en toe een opvlieger! Er zijn dagen dat ik me zielig, oud & versleten voel en er zijn dagen dat ik me pas 30 voel. Die laatste hebben gelukkig nog steeds de overhand. Misschien is dat trouwens wel het probleem 🙂 ….. Op die dagen kan ik de hele wereld aan, zelfs die ezel met 3-voudige steen. Om daarna weer eens flink te struikelen en onderuit te gaan, zoals bijvoorbeeld na een goed feestje. Op de avond zelf ben ik één en al partygirl, maar daarna heb ik zeker een halve week nodig om weer glad te trekken (en dan bedoel ik niet alleen m’n rimpels). Maar okee, zolang ik nog steeds overeind kan krabbelen en het nog steeds vanzelf weer overgaat, mag ik natuurlijk niet mopperen.
Over een paar daagjes start er voor mij weer een nieuw levensjaar. Ik hoop volgend jaar de 50 te mogen bereiken en dan nog steeds veel te mogen pieken. De dalen neem ik wel voor lief. En als mijn rugklachten blijven aanhouden weet ik alvast een cadeautje voor volgend jaar……..