Prachtig zonnig weer en toch zo veel mogelijk binnen zitten. Als iemand dit een jaar geleden had voorspeld, hadden we allemaal onze schouders opgehaald en gedacht: “het zal wel….”. Zoals trouwens nog steeds behoorlijk wat mensen doen. Diep van binnen weten we wel dat het beter is om thuis te blijven, maar iets drijft ons blijkbaar massaal naar buiten met dit prachtige voorjaarsweer. Persoonlijk geef ik er wel de voorkeur aan om dat dan een beetje bij huis te doen en op een rustige plek, zodat ik moeiteloos die 1,5m kan handhaven. Het is ook eigenlijk te bizar voor woorden. Ons hele leven staat op zijn kop.
Los van het feit dat het voor velen onder ons financiële consequenties heeft, geeft het soms ook binnen het gezin de nodige strubbelingen. Daar zit je dan ineens……met zijn allen thuis! Ook in mijn normaal zo gestructureerde leventje gaat alles nu even net iets anders. Veel mensen vragen mij dan ook, met het oog op Zoon en zijn autisme, of het wel te doen is nu zijn structuur totaal is weggevallen. Ik kan iedereen geruststellen; het is heerlijk om hem thuis te hebben.
Onze kerel is niks liever dan thuis. Hij mist wel zijn geweldige leraren en klasgenootjes, maar thuis zijn, is toch nog nét iets fijner. We proberen wel een dagritme aan te houden en hij heeft ook huishoudelijke taakjes, maar dan blijft er nog heeeeeel veel tijd over die hij in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier kan besteden. Gamen met papa staat bovenaan zijn lijstje, maar helaas er moet door Man zo af en toe ook gewerkt worden.
Het is voor mij ook rekening houden met het feit dat iedereen thuis is. Maandag is normaliter mijn “poetsdag”! Vroeg uit de veren en als iedereen de deur uit is, zie je mij met stofzuiger, dweil, spons en zeem in de weer. Echter deze morgen bedacht ik (gelukkig op tijd) dat Dochter op dat moment haar online lessen kreeg. Eventjes geen stofzuigen dus en zeker niet in de buurt van haar slaapkamer. Allemaal niet zo erg natuurlijk…..dan maar op een ander tijdstip. Wat ik alleen aan wil geven is dat het zelfs in de kleine dagelijkse dingen/routine zit dat we ons nu dus moeten aanpassen en rekening moeten houden met elkaar.
Waar ik me verder ook over verbaas, is hoe moeilijk het in de praktijk soms is om 1,5m uit elkaar te blijven. In de supermarkt merk ik dat mensen het wel willen, maar dat de gangen vaak te smal en te druk zijn om dat daadwerkelijk te kunnen doen. Zelf heb ik steeds maar even met mijn karretje gewacht tot het pad waar ik moest zijn wat leger was, om dan vervolgens snel te halen wat ik nodig had. Ik voel aan alles in mijn lijf dat de supermarkt nu voor mij persoonlijk niet ‘the place to be’ is. Ik wil niet met al die mensen in dezelfde ruimte verblijven en al helemaal niet een ruimte waar iedereen met zijn handen aan alle spullen zit. Normaal gesproken bestel ik mijn wekelijkse boodschappen online en worden die netjes thuisbezorgd, maar omdat we nu dus al op zaterdag moeten bestellen om überhaupt op woensdag iets geleverd te krijgen, vergeet ik dus steeds dingen (50+ hè!). Het is te ver van tevoren, zodat ik tussendoor dus nog steeds genoodzaakt ben om de vergeten dingen zelf te gaan halen. Not my cup of tea op dit moment!
Gelukkig is ons puber-gezin goed te hebben thuis. Dochter houdt zich keurig aan de door ons cabinet opgelegde maatregelen door veel te face-timen in plaats van af te spreken met haar vriendinnen. Ze vindt de online lessen super efficiënt en heeft haar ritme daarin wel gevonden. We hebben het eigenlijk wel heel gezellig thuis, maar zorgen maken we ons net zo goed. We hebben dezelfde vragen als u…….hoeveel besmettingen komen er nog bij en kan ons zorgsysteem dit aan? Krijgen we het zelf ook en hoe zal dat dan gaan/zijn? Blijven onze pubers dit ook nog zo keurig accepteren als het langere tijd gaat duren? En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Voor nu kan ik alleen maar zeggen: “Lieve mensen, ben lief voor elkaar en zorg voor elkaar. Blijf erin geloven dat we deze corona-crisis aankunnen en dat we hier uiteindelijk weer sterker uit gaan komen. Samen staan we sterk!”.
Long distance hug, Lien xxx