Lien's Log

Respect. Dat heb ik voor de vrouwen die ervoor hebben gekozen om thuis te blijven voor de kinderen en het huishouden.

Ik heb niet alleen respect voor ze omdat ze gewoon hebben gekozen voor zichzelf en voor de manier waarop ze hun leventje hebben ingedeeld, maar ook voor het feit dat ze kunnen omgaan met de oordelen van anderen. Misschien zou dit diep van binnen niet eens een keuze voor zichzelf kunnen zijn, maar dat het gewoon beter in het geheel van het gezin paste. Dit laatste vraagstuk houdt me de laatste tijd nogal bezig.

Is het wel zo dat een vrouw zichzelf wegcijfert als ze ervoor kiest om thuis te blijven, voor de kinderen te zorgen en het huishouden draaiende te houden? De maatschappij kan nogal stigmatiserend zijn naar de huismoeders van deze tijd. Ze hebben geen carrière, zullen dus wel laag opgeleid zijn en dragen niks bij aan de werkende maatschappij. Niks van waar natuurlijk!

Hoe langer ik thuis ben, hoe meer ik geloof in het feit dat deze vrouwen juist heel bewust voor zichzelf hebben gekozen. Er zullen zeker dagen zijn dat ze wellicht ook liever een baan buitenshuis hadden gehad, maar vergis je niet in de rust die in deze gezinnen heerst. Ik ervaar het nu aan den lijve. Er is geen stress rondom de schoolvakanties (hoe regelen we de opvang nu weer?), er is geen stress als er eentje ineens de griep krijgt. Alles loopt gewoon rustig door.

Andere kleinere voorbeelden die nu vlotjes verlopen, zijn bijvoorbeeld het vroeger moeten eten in verband met sporten van de kinderen. Was dat voorheen passen, meten en zelfs soms al de avond vantevoren eten koken, is dat nu geen enkel probleem. Boodschapjes vergeten? Geen punt, we halen de volgende dag wel wat bij en dat hoeft dus niet in de avonduren. Tas inpakken, de hond uitlaten, niks hoeft gehaast te gebeuren en dat geeft enorm veel rust.

Aan de andere kant zit ik vandaag ook pas 1 maand in de WW. Ik denk dat als we een tijdje verder zijn dat ik dan mijn wereldje wellicht wel erg klein ga vinden. Ik ben een echt ‘mensen-mens’ en mis de contacten soms nu al. Al kan ik het alleen-zijn op zijn tijd ook erg waarderen. Natuurlijk kijk ik goed rond of er ergens een passende functie voorbij komt, maar ik moet wel toegeven dat het erg lastig is. De meeste (interessante) banen zijn toch voor 32-40 uur en dat wil ik niet. Zeker niet nu ik heb ervaren hoe fijn het is om thuis te zijn als de kids uit school komen. Even samen wat drinken, kopje thee, de dag doornemen. Iets wat zo klein is maar zo goed voelt.

Nee, ik denk niet dat de huismoeders van deze tijd zichzelf wegcijferen. Ik denk dat ze heel bewust leven, zichzelf realiserend dat deze jaren van hun kinderen nooit meer terug komen. Dat ze op deze manier juist niet aan zichzelf voorbij gaan. Want laten we eerlijk zijn, in deze hollende vliegende turbulente veeleisende maatschappij is het combineren van werk, gezin en huishouden een pittige klus. Een klus waarbij menig vrouw totaal aan zichzelf voorbij gaat.

En dat laatste laat ik niet meer gebeuren. Ik gebruik deze tijd thuis om tot rust te komen, om te genieten van de kinderen, om een aantal doelstellingen in mijn leven goed op een rijtje te krijgen! Ondertussen schrijf ik er lekker op los, knutsel ik wat haak- en breiwerkjes in elkaar, poets ik m’n huisje spik en span en wandel flinke tochten met hondlief. Oh ja en tussendoor probeer ik die ene leuke baan te vinden die mij in staat stelt al dat bovenstaande te kunnen combineren met werken.

Gaat me lukken!! Vroeg of laat…….

PS: al het bovenstaande geldt natuurlijk ook voor eventuele huisvaders!!!

Gisteravond was het ouderavond op de school van Dochter. Er werd deze avond uitgelegd op basis van welke criteria Dochter zal worden geadviseerd om HAVO of Atheneum te gaan doen volgend jaar. Ook werd deze avond uitvoerig stilgestaan bij de digitale leefwereld van onze puberkinderen. Een interessante presentatie. Niet dat er iets nieuws werd verteld (het meeste wisten wij als ouders al wel) maar een stukje bewustwording op zijn tijd kan nooit kwaad. Even weer op scherp worden gezet, dat we onze kinderen ook online onze waarden en normen moeten meegeven. Zoals de presentatrice mooi weergaf, zijn wij de generatie die offline is geboren en af ten toe online is en is dat bij onze kinderen precies andersom.

Interessant…..dus ik was van de partij. Al was het misschien beter geweest van niet, want er volgde een typische “heb-ik-weer” actie. Aangenaam Lien alias LEO (Lomp En Onhandig).

Afijn de avond begon met het verhaal over de opleidingsadviezen en al halverwege het openingsgebed (Christelijke school) had ik het idee dat ik vast zat aan mijn stoel. Dat klopte ook. Helaas. Ik was op een stoel met kauwgom gaan zitten. En niet alleen een beetje aan de rand. Neehee…..vol erin……met mijn kont. Na een eerste schrikreactie kon ik er eigenlijk de humor ook weer wel van inzien, ware het niet dat het natuurlijk uiterst smerig is. De handouts van de presentatie kregen dan ook een andere bestemming. Daar heb ik de rest van de avond op gezeten. Muisstil en zachtjes vloekend in mezelf (niet hardop hoor….dat durf ik echt niet). Mijn buurvrouw wilde me wel helpen maar het wordt helemaal een ongemakkelijke situatie als iemand anders je kont zit schoon te krabben….dus dat hebben we maar achterwege gelaten 😉

Als dan vervolgens tijdens de presentatie wordt verteld over hoe het puberbrein werkt en soms ook totaal NIET werkt dan kan ik me enigszins indenken hoe die kauwgom op die stoel is geplakt. Onze pubers zijn zo druk in hun hoofd dat ze vast niet in de gaten hadden dat het een stoel was waar ze hun kauwgom op gooiden in plaats van een prullenbak! Duhuh…..

Jammer dat de bewuste persoon er gisteravond niet was. Hij of zij heeft er de lol niet van gehad. Ik wel…….na mijn broek een nacht in de vriezer te hebben gestopt, heb ik hem vanmorgen schoon staan krabben en wrijven. Wat een viezigheid.

1 Ding hebben ze er echter wel mee bereikt. Ik heb de hele verdere avond keurig stil gezeten! Daar zouden veel scholieren nog een voorbeeld aan kunnen nemen……. 🙂

Oh ja….en misschien een tip voor de school: check regelmatig even de stoelen……zeker net voor een ouderavond……dat voorkomt misschien toch gênante en ongemakkelijke situaties. Dank U.

Leuker kunnen we het niet maken. Wel lastiger, moeilijker en onvriendelijker.

Wat een instantie is het toch. Het UWV. Had ik net na het faillissement van mijn werkgever nog best goede ervaringen met de manier waarop de achterstallige salarissen konden worden teruggevorderd, stuit ik nu toch weer mooi m’n neus tegen dit logge inflexibele orgaan. Mijn haren staan er weer van omhoog (voor zover dat niet de bedoeling was).

Ik ben iemand van organisatie en regeltjes en structuur. Daar voel ik me fijn bij en mochten die 3 elementen er niet zijn dan zorg ik dat ze er voor mij wel komen. Dan schep ik zelf orde in de chaos. Daar ben ik goed in en dan voel ik me het prettigst.

U kunt zich voorstellen dat ik met bovengenoemde karaktereigenschappen dus ook keurig doe wat er van mij gevraagd wordt, zeker met betrekking tot inschrijvingen bij het UWV en op Werk.nl. Ik doe alles volgens het boekje. Lees wat er gelezen moet worden en vraag het na als er iets niet duidelijk is. Volgens mij is alles prima gelukt. Ik sta geregistreerd als werkzoekende en mijn WW-uitkering is aangevraagd. Het achterstallige loon uit het faillissement is voor 1 maand ontvangen, alleen van januari moet het nog komen. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat goedkomt. Misschien naïef maar dat zal de toekomst uitwijzen.

Per 1 februari (afgelopen maandag dus) ben ik werkloos. Ik heb mijn eerste sollicitatie-activiteiten al gemeld via mijn takenmap op Werk.nl. Daar staat netjes vermeld wat je wanneer moet hebben afgerond. Duidelijk….lijkt me.
Maaaarrrrrr……..krijg ik gisteravond een bericht in mijn berichten-box op Werk.nl. Ik heb verzuimd om minimaal 1 sollicitatie-activiteit door te geven die ik behoor te hebben gedaan in de week van 26  t/m 31 januari 2016. “Huh?” was mijn reactie, “ik ben toch pas vanaf 1 februari werkloos?”.

Afijn, ik wil niet gelijk moeilijk doen en eerst even hand in eigen boezem steken. Heb ik iets gemist? Op “mijn taken/sollicitatie-activiteiten” van Werk.nl? Nee dus! Vanaf inschrijving op Werk.nl en het UWV, heb ik dagelijks deze map gecontroleerd. Gewoon om te zien of ik niet nog iets moest doen. Maar nee hoor, geen activiteiten. Alleen het doorlezen van de rechten/plichten, het updaten van mijn CV op Werk.nl (daar moet je dus alles weer opnieuw invullen he…..je kunt niet simpelweg je eigengemaakte CV uploaden…ook weer zoiets) en dat heb ik keurig afgewerkt. Duhuh…..tuurlijk!

Ik ben dus maar gelijk in de pen geklommen (is tenslotte mijn passie) en mijn activiteiten alsnog doorgegeven per e-mail. Daarin meteen benoemd dat ik de situatie op z’n zachtst gezegd ‘allerminst prettig’ vind. Deze manier van communiceren maakt me in ieder geval heel recalcitrant. Jammer dat de weerstand tegen deze instanties hiermee alleen maar groter wordt.

Misschien maar hopen dat ik toch snel iets vind. Zodat ik gewoon aan de slag kan en niks meer met dit logge systeem te maken heb. Hoe doen mensen die niet gewend zijn aan computers en internet dit toch allemaal??? Hier kan ik me steeds weer over verbazen. Maar ondertussen heb ik mijn frustraties weer van me afgeschreven en ga ik verder in een positieve flow. Want lieve lezers, het eerste sollicitatiegesprek staat inmiddels gepland………ik heb er zin in!

Carnaval. Voor veel mensen één groot feest, maar ook veel mensen begrijpen er geen fluit van. Van de gekte, de schmink, de pruiken en de kleding. En ook niet te vergeten de optocht, de alcohol, de muzieksoort, de polonaise en het gehos. Ik vind het heerlijk. Ieder jaar wordt er weer een outfit bijgekocht en pruiken heb ik inmiddels in alle kleuren en maten.

Zaterdagavond is mijn favoriete avond. Dochter heb ik niet subtiel laten weten dat ze gerust 5 dagen mag, maar dat mama op zaterdag geen taxi zal zijn. Dat probleem loste zich snel op en ons dametje blijft dus bij een vriendinnetje slapen die avond. De rest van de avonden wil ik gerust rijden. Als geboren en getogen “Broabaantse” stimuleer ik Dochter maar al te graag. Ik weet hoeveel plezier ik zelf heb gehad in mijn jongere jaren en hoe leuk ik het vond en nog vind trouwens.

Inmiddels moet ik altijd na zo’n feestje iets meer tijd incalculeren om weer “op te drogen”. Dus als ik de rest van de dagen voor taxi moet spelen, is dat op z’n minst een voordeel voor de alcoholconsumptie en de herstelperiode. En aangezien ik dit jaar geen rekening met mijn werk (welk werk??) hoef te houden, ben ik lekker wel in de gelegenheid om meerdere avonden de welbekende bloemetjes buiten te zetten. Ik hou d’r van.

De voorpret is eigenlijk al net zo leuk. Enkele weken geleden hebben we ons alweer in het nieuw gestoken. Het uitzoeken van zo’n outfit en alle bijbehorende accessoires is al een feestje op zich. Het passen, het bedenken……hoe gekker hoe beter. Maar ik blijf wel een vrouw hé…..dus het moet wel allemaal bij elkaar combineren en passen. Van de kousen/panty’s tot de pruik en eventueel de hoed. Heerlijk.

Nog 5 nachtjes slapen en dan begint het. Het feest waarvoor je toch echt onder de rivieren moet zijn. Het zuiden des lands. De plek waar ik ben geboren en waar ze me met geen mogelijkheid weg krijgen. Ik hou van de mensen, van de zachte “G”, van de gezelligheid, van de gastvrijheid, van het bourgondische, zelfs van Guus Meeuwis en last but not least……van CARNAVAL……

En mensen van boven de rivieren…….neem ons a.u.b. niet te serieus volgend weekend…….dat doen we zelf namelijk ook niet 😉

Aláááááááf

Weet u waar ik het nu over heb? Bladcadeau?
Vooruit…even een korte uitleg.
Bladcadeau is een cadeaukaart die je aan vrienden of familie cadeau kunt geven, zodat ze voor een bepaalde periode hun favoriete tijdschrift kunnen bestellen. Na die periode loopt het af en zit je dus niet vast aan een abonnement. Mooi concept. Veelbelovend was het ook. Vele malen heb ik vrienden en familie zo’n kaart cadeau gedaan. Het kan namelijk voor jong en oud. Van de Donald Duck, de Tina tot de Libelle, de Linda of zelfs de Playboy kun je bestellen.

Echter……jammer maar helaas. Dit concept is gedoemd om te mislukken. De teloorgang is wat mij betreft al ingezet en dat heeft Sanoma (de tijdschriften leverancier) totaal aan zichzelf te danken. Ik geef het inmiddels aan niemand meer cadeau. Ik zou niet durven. Natuurlijk is het concept van een tijdschrift naar keuze voor een bepaalde periode helemaal OK. Leuk zelfs! Maar op het moment dat ik zoiets cadeau doe, zadel ik mijn geliefde vrienden, familie en kennissen op met een soort van stalkersbedrijf.

Wist ik veel. In het begin. Nu wel dus.

Je kunt na afloop niet gewoon denken….”leuk!”. Neehee….er moet vanuit Sanoma natuurlijk wel even nagebeld worden of u uw abonnement (wat een cadeaukaart natuurlijk hel-le-maal niet is) niet wilt verlengen. Want….luister…..ze hebben zo’n aantrekkelijke aanbieding. Rot op. Met je aanbieding. Als ik een abonnement had gewild, had ik dat al lang afgesloten. Het was leuk. Punt. Voor een tijdje. Maar stop met bellen Sanoma. Echt. Zo vreselijk irritant.

Zelf was ik de laatste keer helemaal in het marketing concept gestonken. Ik had een bladcadeaukaart gekregen. Leuk. Bestelde vervolgens de Linda voor een periode van 3 maanden. Maahaar….er was een actie. Voor een kleine 7 euro kon ik het abonnement (let wel…dat was het natuurlijk niet) verlengen met 3 maanden. Mwha….dat leek me wel wat. Niet doen mensen. Nooit meer doen. Wat bleek. Ik was lid. Van de Linda. Tot wederopzegging van mijn kant. En dat was nou juist wat ik niet wilde. Meteen heb ik gebeld om linea recta mijn abonnement weer op te zeggen. Ze snapten er niks van. Zelfs niet toen ik uitlegde dat ik niet ineens een abonnement door m’n strot geduwd wilde krijgen.

Maar goed…..in de toekomst geef ik mijn vriendinnen gewoon een goed boek. Of een stapeltje tijdschriften (zit er altijd wel iets tussen wat ze leuk vinden) of een fles wijn (altijd fijn!) maar nooit meer BLADCADEAU. Het had een leuk concept kunnen zijn. Echt. Maar helaas…..de verkeerde marketing strategie heeft ervoor gezorgd dat ik m’n buik ervan vol heb….