Lien's Log

Wéér politie, wéér een ambulance en wéér was Ruud in de buurt. De paniek sloeg in als een bom. Waar was hij in terecht gekomen? Het leek werkelijk een horrorfilm. Deze keer heeft hij wel rustig kunnen vertellen waarom hij hier was. Wat zijn beweegredenen waren om de moeder van Suus op te zoeken. Dat moest toch plausibel overkomen op de politie? Of zou het hem in een nog slechter daglicht plaatsen? “Oh mijn god”, dacht Ruud, “volgens mij wordt het tijd voor een advocaat”. Hierin had hij begeleiding nodig. Het was immers al meteen duidelijk dat hij weer mee moest naar het bureau.

De moeder van Suus had de aanval op haar niet overleefd. “Wie doet zoiets onmenselijks?”, mijmerde Ruud. Wist hij het antwoord maar. De aanslag op Suus en haar moeder zullen vast iets met elkaar te maken hebben. Dat kan niet anders. Maar vanaf nu is het aan de politie om dit verder uit te zoeken. Hoe graag Ruud ook zelf voor detective zou spelen, hier kon hij geen verdere rol van betekenis in spelen. Dit was té erg, té aangrijpend en té onwerkelijk.

Momenteel had Ruud maar één wens en dat is duidelijk maken dat hij hier niks mee van doen had. Dat hij niet de dader was van deze gruwelijke misdaden. Dat hij alleen maar het beste voor had met Suus en natuurlijk met haar moeder. Dat hij ongewild in deze film terecht is gekomen. Ineens duizelde alles hem. Ruud wankelde op zijn benen. Een agent stond gelukkig in de buurt en kon hem opvangen. Even werd alles zwart om hem heen……wel een prettig gevoel eigenlijk…….

Ruud werd wakker in de ambulance, waar ze hem ter controle maar even in hadden gelegd. Het ging alweer wat beter met hem. Na een slokje water mocht hij langzaam weer omhoog komen en kreeg hij te horen dat hij mee moest naar het bureau voor verder verhoor. Ruud snapte het. Hij moest nu kalm blijven en erop vertrouwen dat alles wel goed zou komen. Hij had het niet gedaan en dat zou de politie uiteindelijk ook inzien.

Éénmaal aangekomen op het politiebureau merkte Ruud meteen dat het serieus werd nu. Dat ze hem deze keer niet zomaar naar huis zouden sturen. Dat hij waarschijnlijk wel in voorarrest werd geplaatst. Voordat hij er erg in had, leegde hij zijn volledige maaginhoud in de verhoorkamer. Ook dat nog………

Ruud werd in de gelegenheid gesteld om een advocaat te regelen. Gelukkig wist hij de naam van het kantoor waar zijn werkgever zaken mee deed. Geld speelde even geen rol. Hij wilde naar huis en het liefst de komende maanden onder zijn dekbed wegkruipen om weer boven water te komen als alles was opgelost. Als alles weer als vanouds was. Helaas zal dat nooit gebeuren. Toen hij zich dat realiseerde rolden de tranen over zijn wangen. Voor het eerst. Hij kon het niet meer tegenhouden en liet het maar gaan……wat een puinhoop was zijn leven ineens. Hoe kun je in zo’n onrealistische film terecht komen terwijl je totaal onschuldig bent? Een kwestie van op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn.

Hij had ook kunnen wegrennen bij het huis van de moeder van Suus en vervolgens kunnen doen alsof hij er nooit was geweest. Hij had het even overwogen, maar dat kon hij niet. Stel je voor dat het mensje nog had geleefd. Dan had hij voor zijn gevoel wel een moord gepleegd als hij geen hulp had ingeschakeld. Dit alles zou hij de politie toch wel duidelijk kunnen maken? Als hij de dader zou zijn geweest, had hij in beide gevallen toch gemaakt dat hij wegkwam? Dan had hij toch niet vervolgens hulp ingeschakeld en de politie gebeld???? Bij deze gedachte werd Ruud al wat rustiger. Het zal wel goed komen. Het moest wel goed komen.

Ondertussen had Jeroen de tijd van z’n leven. Hij was er inmiddels achter gekomen wat zich rondom Suzan had afgespeeld. Hij wist dat haar moeder de overval niet had overleefd. Wat kan het toch verrekte handig zijn om wat vriendjes bij de politie te hebben. Wat hij alleen niet had kunnen achterhalen is of Suzan nog leefde. Daar was geen enkele informatie over beschikbaar. Tenminste…..niet op het niveau waar zijn vriendjes bij de politie werkten. Steven zat in de problemen. Diep in de problemen. En Jeroen ging daar nog eens een schepje bovenop doen. Wat kon het leven soms toch ineens een rare mooie wending maken…….
“Schaakmat Steven!”, riep Jeroen hardop.

Pffff…..Steven kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. Hoe had hij in godsnaam Jeroen in vertrouwen kunnen nemen. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat dat een grote vergissing was. De blik van Jeroen toen hij hem vertelde dat hij een tijdje weg ging, kon hij nog zo voor zich halen. Meteen had hij geen goed gevoel gehad. Noem het intuïtie of inzicht, maar hij wist dat het foute boel was met Jeroen. Natuurlijk had hij hem niet zijn echte verblijfplaats doorgegeven. Dat zou ook dom zijn geweest. Niemand wist waar hij uithing.

Steven was per auto vertrokken. Een gehuurde auto die hij onderweg nog een paar keer had gewisseld om zo eventuele speurders op een dwaalspoor te brengen. De gehuurde auto’s waren ook steeds op een andere naam gereserveerd en cash betaald. Ook de huur van zijn vakantiewoning had hij cash voldaan en met een valse identiteitskaart geboekt. Hier zat hij voorlopig veilig. Veilig genoeg om orde op zaken te stellen en goed te overdenken wat er nu verder moest gebeuren.

Zijn gevoel dat Suzan misschien nog wel eens in leven kon zijn werd ook alsmaar sterker. In het begin was hij overtuigd geweest dat ze dood was. Hij had haar gezien. Haar bleke gelaatskleur toen ze in elkaar zakte. Wat zag ze er kwetsbaar uit. De neiging om haar in zijn armen te nemen moest hij toen heftig onderdrukken. Maar hoezeer hij ook de kranten in de gaten hield er stond geen overlijdensadvertentie van haar in. Zijn vermoeden dat het misschien allemaal anders was verlopen nadat hij in zijn auto was weggescheurd werd steeds groter. Wat als dat het geval was? Dat ze zijn aanval overleefd had? Dan zat hij nog verder in de shit. Ze wist wie haar dit had aangedaan. Ze had hem recht in de ogen aangekeken. De angst die ze had uitgestraald deed hem onverwachts veel. Nondeju……wat deed ze hem veel. Nog steeds.

Hij zou morgen proberen één van zijn andere werknemers uit te laten zoeken of ze wellicht ergens in een ziekenhuis was opgenomen. Dat ging hij niet via Jeroen doen. Hij moest alles even goed overdenken en een plan maken. Maar nu ging hij eerst proberen te slapen. Hopelijk had de fles wijn die hij inmiddels had leeggedronken zijn werk gedaan en had hij een goede nachtrust. Dat kon hij wel gebruiken na zo’n vermoeiende reis.

Jeroen begon zich ondertussen steeds beter te voelen. Hij zou ervoor zorgen dat Steven buiten spel werd gezet. Hij ging zorgen dat hij de man zou worden aan hoofd van het imperium dat Steven had opgebouwd. Hoe wist hij nog niet precies, maar hopelijk bleef Steven lang genoeg weg om zijn plan te kunnen smeden en, nog beter, te kunnen uitvoeren. Eerst zou hij iemand op Steven afsturen. Hem een beetje angst aanjagen. Dat zou hem vast leren. Als hij dacht dat hij veilig zat, had hij het mooi mis. Steven zou meteen weten dat het van Jeroen af zou komen dus het moet lijken op een toevallige overval. Steven mocht niet dood dat niet. Dat zou te veel opvallen. Maar hem even goed de schrik van zijn leven bezorgen dat was het idee. Jeroen kon een valse lach niet onderdrukken.

Hij had al één van zijn mensen de opdracht gegeven bij Suzan langs te gaan. Hij wist dat Steven via de moeder van Suzan haar nieuwe verblijfplaats en nieuwe naam had achterhaald. Al dit gedoe moet met haar te maken hebben, dus daar ging hij eerst maar eens achteraan. Zodra hij wist wat er was gebeurd kon hij verder met plannen maken. Zowel Suzan als Steven gingen spijt krijgen. Spijt van hun relatie. Spijt dat er destijds niet naar hem werd geluisterd. Als het moest zou hij zich nogmaals aan haar vergrijpen. Ze was best lekker. Zeker toen ze zo tegenstribbelde. Dat had Jeroen het liefst. Dan kon hij zijn macht doen gelden. Daar kickte hij op…… Oh wat was hij blij met deze wending in zijn leven! Alles zou anders worden en met die gedachte snoof hij nog maar een lijntje coke. Wie deed hem wat?!?!

Stomverbaasd was Jeroen toen Steven hem had gebeld met de boodschap dat hij een tijdje in het buitenland zou verblijven en dat hij, Jeroen, de honneurs in Nederland voorlopig moest waarnemen. Dat hij de enige zou zijn die mocht weten waar Steven zich bevond. Hij moest deze boodschap even laten bezinken. Waarom nam Steven hem nu in vertrouwen? Waarom in godsnaam ging hij een tijdje weg? Jeroen had heel veel vragen, maar wist dat hij daar niet 1,2,3 antwoord op zou krijgen van Steven.

Steven was een slimme vent. Een slimme, sluwe, knappe zakenman. Hij handelde in de verkeerde zaakjes, dat wel, maar hij was goed in zijn werk. Hij wist op de juiste tijdstippen op de juiste plaatsen te zijn. Hij wist met wie hij in zee moest gaan en bij wie hij ver uit de buurt moest blijven. De enige blunder die Steven ooit had gemaakt was met een vrouw; Suzan. Hij wist nog hoe ze heette. Wat was hij woest geweest op Steven dat hij het zover had laten komen. Dat hij een vrouw zo dichtbij had laten komen. Hij voelde al meteen dat dit foute boel zou worden. Suzan was niet van de verkeerde handel. Zodra ze uit zou vinden wat Steven precies deed, zou ze heel gevaarlijk kunnen worden. Maar Steven wilde niet naar hem luisteren.

Eigenlijk was het vanaf toen dat de vriendschap tussen hen werd bekoeld. Steven was zichzelf verloren, was z’n verstand verloren door Suzan. Hij kon zien dat zij er toe deed. Steven was blind door verliefdheid. Al zou hij dat nooit aan wie dan ook toegeven. Voor Suzan had Steven moeten vechten. Ze was niet zo gewillig als de rest van de meiden. Steven hoefde maar te knippen met zijn vingers en ze hingen als zoete broodjes om hem heen. Vreemde gewaarwording vond Jeroen dat altijd. Niet dat hij er zelf vies van was, van de vrouwtjes, dat niet, maar tegen Steven kon hij niet op.

Suzan was heel anders. Die gunde Steven geen blik waardig. Jeroen begreep er geen bal van dat Steven zijn zinnen nu juist op deze vrouw had gezet. “Laat haar toch!”, had hij verontwaardigd tegen Steven gezegd, “dat wijf heeft geen interesse in je!”. Het leek juist een extra impuls te zijn voor Steven om het toch te blijven proberen. Steven maakte er werk van. Hij deed dingen die hij nog nooit voor een vrouw had gedaan. Hij liet bloemen bezorgen op haar werk, stuurde lekkere hapjes van de sjiekste patisserie uit de buurt, stuurde haar VIP uitnodigingen voor de duurste concerten en Suzan reageerde nauwelijks.

Tot die ene avond toen ze op stap waren en haar weer tegen het lijf liepen. Ze was met een groep vriendinnen die danig onder de indruk waren van Steven en zijn vrienden. Ze verklaarden Suzan voor gek en ze leek zich iets meer open te stellen. Het was gezellig geworden die avond. Iedereen had veel te veel gedronken en Jeroen dacht dat het weer als vanouds zou eindigen met een grote orgie in één of ander hotel. Niets was minder waar. Ineens was Steven vertrokken. Mét Suzan. En Jeroen kon zich nog herinneren dat hij woest was op dat moment. Op Steven.

Vanaf die tijd veranderde de boel. Steven ging alleen nog maar op in Suzan. En Suzan voelde zich een prinses. Ze werd ook zo behandeld dus dat was niet zo vreemd. Niks ging Steven te ver. Hij regelde van alles voor haar. En het domme wicht had niet in de gaten waar dat geld allemaal vandaan kwam. Ze dacht werkelijk dat Steven één of andere topbaan had! De trut! Jeroen was degene die er via een omweg voor had gezorgd dat het haar heel duidelijk werd dat Steven niet zo’n lieverdje was. Hij had via een slinkse manier geregeld dat Suzan toevallig achter de handel van Steven kwam. Oh wat had hij in zichzelf gelachen toen hij het gezicht van Suzan zag. De arrogante trut viel nog net niet flauw. Haar mooie wereldje viel ineens in duigen.

Hij had verwacht dat daarna alles weer als vanouds zou worden, maar niks was minder waar. Steven wilde er niks over horen om Suzan naar een andere wereld te helpen. Wel moest er een manier worden gevonden om haar de mond te snoeren. Nou dat kon hij ook wel aan Jeroen overlaten. Eerst had hij haar een tijdje opgesloten en geslagen als ze te hard protesteerde. Jeroen had gezorgd dat ze geen kant op kon. Steven liet zich destijds weinig zien. Hij was zichzelf niet meer. Dat een vrouw zoveel invloed op Steven kon hebben had Jeroen nooit verwacht. Het gezicht van Steven toen hij hem betrapte toen hij bovenop Suzan lag, zal hij nooit vergeten. Het is dat Steven absoluut afhankelijk van hem was, financieel gezien, anders had hij niet meer geleefd. Tegen Suzan had hij gesist dat hij haar van Steven moest verkrachten. Dat het allemaal in opdracht gebeurde om haar het zwijgen op te leggen. Ze geloofde hem……

Met een valse grijns liep Jeroen door zijn appartement. Ha….Steven zat in de problemen! Dat kon niet anders. Dit was zijn kans. Nu was het aan hem om heel slim te zijn en Steven buiten spel te gaan zetten. Hij had zo’n voorgevoel dat dit alles met Suzan te maken had. Hij zou gaan uitzoeken waarom Steven zo nodig het land uit moest. En als hij toch in het buitenland zat, ging hij eens op zoek naar Suzan……om haar voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat er met hem niet sollen viel……..

Zijn oog was al goed aan het genezen, zag Steven in de spiegel. De arts in het ziekenhuis had hem verzekerd dat zijn zicht weer volledig zou herstellen. Hij zag uit dat ene oog nog steeds niet helemaal helder en deze keer kwam het niet door de alcohol of drugs, wist hij. Bij die gedachte kwam er een vals lachje op zijn gezicht. “Het wordt weer tijd voor een feestje”, zei hij hardop tegen zichzelf. Weer even helemaal los gaan, feesten en vrouwen versieren, dat zou zijn gedachten wel rustig maken.

Steven twijfelde geen moment en belde een paar vrienden. “Tijd om te gaan stappen”, was het enige wat hij hoefde te zeggen. Iedereen wist meteen waar en hoe laat. Dat behoefde geen verdere uitleg. Steven besloot dat het beter was om niet zelf te rijden. Het kon vanavond wel eens totaal uit de hand lopen. Hij zou zorgen dat er een Limo paraat stond als hij naar huis of naar het één of andere hotel wilde. Dat was zijn wereld. Dat maakte zijn werk mogelijk. Geld, vooral zwart geld of donkergrijs zoals hij het zelf noemde, was er in overvloed. En geld moest rollen. Dat motto liet Steven op alle vlakken gelden.

Zijn inloopkast zou het walhalla voor menig vrouw zijn. Hij vond het heerlijk al deze luxe. Vanavond besloot hij één van zijn Armani jeans te combineren met een overhemd en  jasje van Corneliani. Itialiaanse merken hadden zijn voorkeur. Ze straalden succes en rijkdom uit. Dat was wat hij wilde. Het kleine stemmetje dat hij alleen op dat vlak gelukkig was, negeerde hij gemakshalve maar. Daar wilde hij niet aan denken. Zijn materialisme, zijn rijkdom in geld en spullen, dat was wat er voor hem toe deed. Met genoeg geld was liefde immers ook te koop….

De harde muziek en de nodige shotjes deden hem inderdaad goed. Suzan verdween naar de achtergrond en hij probeerde zich te concentreren op de lekkere meiden op de dansvloer. Allemaal stuk voor stuk onder de indruk van zijn verschijning. En dat wist hij. Met Suzan was het anders. Ze had in eerste instantie totaal geen interesse in hem getoond. Dat maakte haar juist extra interessant. Ze speelde niet eens ‘hard to get’, ze vond hem totaal niet interessant en gunde hem geen blik waardig. “Je bent mijn type niet!” had ze nog gezegd. Hij had er hard om moeten lachen. Dat hoorde hij zelden of nooit. Vrouwen geilden op zijn geld en zijn succes. De luxe cadeautjes die hij ze kon geven, maakten altijd veel goed., maar Suzan was daar niet gevoelig voor. Dat had hij snel in de gaten. Juist daarom wilde hij meer van haar. Meer van haar weten, meer van haar zien en meer met haar doen. “Nondeju”, dacht hij bij zichzelf, “nu moet ik weer aan haar denken!”. En boos liep hij richting bar voor de volgende borrel.

Gelukkig had verder niemand in de gaten dat zijn gedachten zo enorm door zijn hoofd spookten. Zijn vrienden waren te oppervlakkig om daar iets van te merken. Of ze wilden het niet zien dat kan ook. Wat niet weet wat niet deert. Bovendien was hij altijd degene die de avondjes uit betaalde en dan ging je niet zeiken over bepaalde dingen. Dan deed je mee met het gefeest. Dan dronk je de borrels die Steven voor je neus zette en snoof je de coke die voor je neergelegd werd. Dat was precies wat zijn vrienden deden en dat was ook wat hij wilde. Geen gezeik, geen gekloot, maar feesten. Dansen, zuipen, snuiven en uiteindelijk heerlijke seks met een aantal sletjes van de dansvloer. En dat was precies wat hij vanavond ging doen!

Jeroen bekeek zijn vriend van een afstandje. Nou ja vriend. Jeroen heeft vaak gedacht dat dat zo was, maar inmiddels wist hij wel beter. Steven had hem nodig omdat er verder niemand voorhanden was. Bovendien was hij degene die wist hoe hij met cijfertjes om moest gaan en hoe hij alles tegenover de belastingdienst verantwoord kon krijgen. Hij was een belangrijke spil in het wereldje van Steven. Jeroen wist ook dat hij nooit meer los kon komen van Steven. Dat zou hij niet overleven. Hij wist te veel en was te veel betrokken bij zijn lugubere zaakjes.

Dat er iets mis was met Steven kon hij goed zien. Hij was niet zichzelf. Ook dat oog deed vermoeden dat er meer aan de hand was. Het wazige verhaal van een ruzie op straat geloofde hij voor geen meter. Maar wat er dan wel precies aan de hand was dat wist hij niet. Hij ging er ook maar niet naar vragen. Jeroen wilde Steven niet op de huid zitten. Hij wist dat hij daar niet tegen kon. Hij zou vanavond meedoen met het toneelstuk dat werk opgevoerd. Bovendien had hij ook wel zin in een feestje. Hij wist hoe de feestjes van Steven altijd eindigden en hij had ook wel zin in een lekkere stoeipartij. Het was alweer even geleden. Iedereen was in de juiste stemming zag Jeroen. Nou ja, als hij eerlijk was, iedereen behalve Steven! Die deed alsof…..

Hoe meer Steven probeerde Suzan uit zijn hoofd te zetten, hoe vaker hij aan haar moest denken. In gedachten vervloekte hij haar al de hele avond. Ze was er niet meer!!! Punt uit!!!! Belachelijk dat hij steeds aan haar moest denken. Hij had haar gedood!! En dat was maar goed ook…… Geen enkele bitch ging met hem sollen. Geen enkele trut kwam verder dan lichamelijk contact. Waarom zit zij dan zo in zijn hoofd? Nog steeds?!!!!!! Hij had er goed aan gedaan om korte metten met haar te maken. Toch? De twijfel sloeg weer toe. Het feest dat hij voor vanavond gepland had kon hij wel vergeten. Als hij in deze toestand te ver zou gaan met alcohol en drugs werd het veel te gevaarlijk. Hij zou dingen kunnen vertellen die beslist niet voor anderen bestemd waren.

Steven wist wat hem te doen stond……. Hij ging naar huis en zou morgen voor een tijdje weggaan. Waarheen wist hij nog niet, maar hij moest rust zoeken op een plek waar niemand hem kon vinden. Zijn zaakjes zou hij vanaf afstand wel regelen. Misschien dat hij Jeroen in vertrouwen kon nemen. Daar moest hij nog even over nadenken….

Ruud ijsbeerde op en neer door de verhoorkamer. Hij was meegenomen naar het politiebureau. Het lukte hem lange tijd niet om ook maar één woord over zijn lippen te krijgen. Niet zo raar dat hij als verdachte werd aangemerkt. Het werd hoogtijd dat hij zichzelf herpakte, zodat hij kon vertellen wat hij had gezien en zodat hij duidelijk kon maken dat hij niks met de aanslag op Suus te maken had. Wat had hij eigenlijk gezien? Feitelijk niks. Hij was bijna ondersteboven gereden door de één of andere idioot en zag vervolgens Suus op de grond liggen.

Suus…….hoe zou het toch met haar zijn? Ze is afgevoerd per ambulance. Niet met een lijkauto. Dat kon hij zich nog wel herinneren. Dat moet een goed teken zijn. Toch? Oh….wat hoopte hij op een wonder. Het enige wat er nog toe deed was dat Suus het moest overleven. Waar zouden ze haar heen gebracht hebben? In welk ziekenhuis zou ze zich bevinden? De politie liet er tegenover hem niks over los. Een raar gevoel van angst overmeesterde hem. Hij zal ze toch wel kunnen overtuigen van zijn onschuld? Stel je voor dat hij hier zou moeten blijven. Dat hij niet naar huis zou mogen. Hij was ondertussen een paniekaanval nabij.

Even later kwam de agente van vannacht de verhoorkamer binnen, samen met een nors uitziende man. Recherche bleek later. Ze hadden nog wat vraagjes voor hem. “Geen punt”, had hij geantwoord, “Laat maar horen wat jullie van me willen weten!”. Ruud vertelde stap voor stap hoe de avond was verlopen en wat hij had gezien. Ook heeft hij verteld wat hij wist over haar verleden. Misschien deed het er niet toe, maar een onbestemd onderbuikgevoel gaf aan dat het er wellicht toch iets mee te maken had. Ruud realiseerde zich ook dat het stukje wat Suus hem had verteld niet erg veel informatie voor de politie was. Ze had hem wel eens uitgelegd dat ze met de verkeerde man in aanraking was gekomen en dat die man haar diep in de problemen had gebracht. Maar namen kon hij de politie niet geven. Ook geen woonplaats. Eigenlijk wist hij niks concreets te vertellen. Gelukkig liet de politie hem uiteindelijk wel gaan, maar hij werd verplicht in de buurt te blijven en zich op verzoek direct weer te melden voor verder verhoor. “Nog steeds één van de verdachten dus…”, dacht Ruud. Hij zei het niet hardop.

Naar huis, even rusten en vervolgens op zoek naar Suus. Dat was wat hij wilde doen. De politie gaf hem nog steeds niet door in welk ziekenhuis ze zich bevond. Ineens kreeg hij vreselijke buikpijn. Hij realiseerde zich dat hij waarschijnlijk niet in de buurt van Suus mag komen en mocht ze nog leven dat haar ziekenhuis kamer wel eens kon worden bewaakt. Mijn hemel……..waarin was hij nu weer verzeild geraakt. Hij! De altijd brave Ruud! Het leek wel een film waarin hij was beland. Zo onwerkelijk.

Hij mocht niet in paniek raken. Hij moest helder blijven denken. Hoe kon hij de recherche overtuigen dat hij niets maar dan ook niets met de aanval op Suus te maken had? Ineens had hij een idee! Hij zou de moeder van Suus gaan opzoeken. Daar was hij al eerder samen met Suus op bezoek geweest, dus hij wist waar ze woonde! Misschien dat hij wat meer informatie van haar kon krijgen omtrent het verleden van Suus. Misschien wist ze zelfs wel een naam van de persoon die het haar zo moeilijk heeft gemaakt een aantal jaren terug.

Ruud twijfelde geen moment. Hij sprong in de douche, liet het huis nog in dezelfde staat achter als gisteravond. Een flinke puinhoop dus, maar dat was nu even niet belangrijk. Hij reed met een veel te hoge snelheid richting Utrecht. Gelukkig wist hij nog precies waar het was en hoefde hij niet te zoeken naar het adres. Wat als de politie inmiddels ook daar was gearriveerd? Niet zo vreemd dat ze ook daar op bezoek zouden gaan. Er zal inmiddels al wel een heel recherche team bezig zijn met deze poging tot doodslag op Suus. Zo noemde de politie het: “poging tot doodslag”. Dat hield volgens Ruud in dat ze nog in leven zou zijn. Een koude rilling liep over zijn rug toen hij het pad naar de voordeur van de moeder van Suus opliep.

De bel galmde hard door de kleine hal van de seniorenwoning. Er was geen politieauto te bekennen in de straat. Ruud wachtte 5 minuten en drukte nogmaals op de bel…..zonder resultaat. Misschien hadden ze haar ook meegenomen naar het bureau of was ze in het ziekenhuis bij haar dochter. Natuurlijk!! Iedere moeder zou meteen richting haar dochter gaan! Ruud wilde het pad weer aflopen richting zijn auto, toen hij dacht iets te horen. Hij keek toch nog even door het raam de woonkamer in…… Wat hij daar zag, liet hem duizelen. Hij moest zich vasthouden aan de vensterbank om niet tegen de vlakte te gaan. Hij wilde schreeuwen maar zijn stem stokte in zijn keel. Daar lag iemand op de grond. Haar gezicht kon hij niet zien, maar dat het helemaal foute boel was, was hem heel duidelijk…………..

Moe maar voldaan begon Ruud met het opruimen van de puinhoop in zijn appartement. Hij twijfelde nog even of hij meteen zou gaan slapen en de rotzooi tot morgen zou laten liggen of dat hij nu maar meteen even door zou gaan met puinruimen. Hij koos voor het laatste. Hij kon toch niet meteen slapen na zo’n geslaagde avond. Al zijn vrienden waren geweest om zijn 40e verjaardag te vieren. Er hing een prima sfeer. Blijkbaar was iedereen wel toe geweest aan een feestje. De laatste gasten waren uiteindelijk kort na elkaar vertrokken. Allemaal in jolige stemming.

Zelfs Suus had het naar haar zin gehad. Ze kon het prima vinden met zijn vrienden. Hij had haar vanavond stiekem een beetje extra in de gaten gehouden. Al ruim een jaar hing er een bepaalde spanning tussen hen. Ze had iets geheimzinnigs. Iets eigens. Iets wat hem fascineerde. Seks hadden ze al meerder keren gehad. Heerlijke seks zelfs. Hij had het zelden met zoveel passie gedaan. En toch was er steeds de volgende morgen een muur tussen hen opgetrokken. Lag het aan hem? Die onzekerheid vrat aan hem.

Als hij eerlijk was, zou hij graag wat meer van haar willen weten. Een relatie is nu éénmaal niet alleen gebaseerd op seks. Natuurlijk heeft ze hem wel eens het één en ander verteld over haar verleden. Hij weet dat ze heel wat heeft meegemaakt. Maar ze had hem ook verzekerd dat dat achter haar lag en dat ze haar leven inmiddels weer helemaal op de rit had. Toch moet dat verleden haar nog steeds grote parten spelen. Hoe kon hij anders verklaren dat de grappige, vrolijke, heerlijke Suus ineens kon omslaan in een stille, teruggetrokken, in zichzelf gekeerde Suus. Soms wist hij echt niet wat hij met haar aan moest.

Hoe leuk zou het zijn om een echte relatie met haar te hebben?! Dat hij haar aan iedereen zou kunnen voorstellen als zijn vriendin. Ze zouden een mooi stel zijn samen. Hij wist ook wel dat ze hem leuk vond. Maar dat leuke is blijkbaar toch niet leuk genoeg. Waarom wilde ze per slot van rekening niet blijven slapen vannacht? Hij heeft het haar meerdere keren gevraagd. Ze stond erop om alleen op haar fiets naar huis te gaan. Dat zat hem totaal niet lekker. Natuurlijk had hij graag naast haar gelegen vannacht. Zeker na zo’n super gezellige avond. Dan is het nooit prettig om alleen achter te blijven. Maar ook het feit dat ze alleen naar huis fietste vond hij maar niks. Stel je voor dat er wat gebeurde. Dat zou hij zichzelf eeuwig kwalijk blijven nemen.

Ineens wist hij wat hem te doen stond. Misschien was hij wat overmoedig door de hoeveelheid drank die in zijn lijf zat, maar als hij het nu niet zou doen dan zouden ze misschien nog wel een jaar lang om elkaar heen blijven draaien. En wat zou per slot van rekening nou een mooier cadeau zijn voor zijn 40e verjaardag dan Suus zijn vriendin te mogen noemen.

Ruud gooide de nog half gevulde schalen met hapjes in de gootsteen en liet de boel de boel. Hij zou morgen wel verder zien. Nu waren er eerst belangrijkere zaken te regelen. Vlug griste hij zijn huissleutel van de keukentafel, trok zijn dikke winterjas aan en sprong op zijn fiets. Autorijden was per slot van rekening geen optie meer met deze hoeveelheid alcohol in zijn bloed. Suus woonde slechts 10 minuten fietsen bij hem vandaan. Met een beetje geluk lag ze nog niet op bed.

Zo snel als zijn conditie het toeliet fietste hij richting het huis van Suus. Na het weekend zou hij zijn trainingsschema bij de sportschool weer wat fanatieker gaan opvolgen. Zijn conditie leek werkelijk nergens op. Ruud moest lachen in zichzelf.
Net toen hij de bocht om wilde fietsen, de straat van Suus in, scheurde er een auto voorbij. Al vloekend kon hij nog net zijn stuur omgooien zodat hij niet van zijn fiets werd gereden.”Stomme idioot!”, riep Ruud hem nog na.

Wat hij vervolgens zag, staat nog precies op zijn netvlies gebrand. Dat gaat nooit meer weg. “SUUS!!!!!!”. Ruud smeet zijn fiets aan de kant en rende zo hard hij kon naar de jonge vrouw die daar op straat lag. “Suus, hoor je me…….Suus….Suus……blijf wakker…..ik haal hulp!”. In paniek probeerde hij 112 te bellen maar zijn vingers trilden te hard. Het lukte hem niet. Hij moest hulp halen en snel….. Ruud rende naar het dichtsbijzijnde huis en drukte langdurig op de bel. Gelukkig kwam er snel iemand de trap af.

Binnen 5 minuten waren ze er. Ziekenwagen, politie, de hele mikmak. De politie had zich over hem ontfermd en hij zat met een deken om zich heen wezenloos voor zich uit te staren. Totaal in shock. Een agente had hem al meerdere keren rustig gevraagd wat er was gebeurd. Hij kon niet antwoorden, hij wist het niet. Wat moest hij nu? Lieve Suus, hoe ze daar lag, zo kwetsbaar, zo witjes, zo rustig. De plas bloed die naast haar lag was immens. Hij krijgt het beeld niet van zijn netvlies. Wie doet nou zoiets?

Hij balde zijn vuisten en wist met zichzelf geen raad. Woest was hij. Wat dacht ze wel!!!! Dat hij haar niet meer zou kunnen vinden? Heel zijn ziel en zaligheid had hij in haar gestoken! Hij hield van haar. Op een speciale manier…..dat wel.

Steven ijsbeerde door woonkamer van zijn appartement. Een luxe appartement in het hartje van Utrecht. Gekocht van het geld wat hij met duistere zaakjes verdiende. Alles was handel. Softdrugs, harddrugs en zelfs mensen. Maniertjes bedenken voor het witwassen van het geld wat hij daarmee verdiende, was altijd de grootste uitdaging. Maar tot nu toe lukte dat prima. Hij was tevreden met zijn leventje, kocht alles wat zijn hartje begeerde en had vrouwen in overvloed. Hij was slim, zelfverzekerd en kei hard. Zoals een zakenman in zijn ogen moest zijn.

Alleen zij…..Suzan…..zij was de enige vrouw die hem ooit had geraakt. Ze wist veel te veel van hem en dat was gevaarlijk. Toen ze er éénmaal achter kwam wat voor zaakjes hij deed, veranderde de boel. Ze werd afstandelijk en angstig. Hij kon niet anders dan zijn autoriteit doen gelden. Hij was de baas in huis. Dat had hij haar meteen heel duidelijk gemaakt. Hij had haar opgesloten, vernederd, uitgeleend aan zijn vrienden en zelfs geslagen. Ze moest weten dat er met hem niet te sollen viel. Ze moest en zou bij hem blijven en haar mond houden.

Nooit maar dan ook nooit was hij moord, mishandeling of afpersing uit de weg gegaan, maar het gezicht van Suzan……de angst die daarin te lezen stond als hij weer doordraaide, dat zal hij nooit vergeten. Ze was bijzonder en het deed hem pijn dat hij haar uit de weg moest ruimen. Al zou hij dat nooit toegeven aan wie dan ook. Tegenover vrienden was ze gewoon nummer tweehonderd-zoveel in de rij. En ze was gevaarlijk.

Maar oh wat deed het hem veel toen hij haar gisteren zag. Op haar fiets. Hij kon zich nog net inhouden om haar domweg van haar fiets te rijden. Dat was wel de makkelijkste weg geweest, maar hij wilde haar gezicht zien. Hij wilde dat ze wist wie ze voor zich had. Bovendien was het risico te groot dat ze het alsnog zou overleven. En dan was hij de lul. Ze moest dood. Dat was de enige manier waarop hij zijn zaakjes veilig kon stellen.

Om uit te vinden waar ze was, viel nog niet mee. Ze had een andere naam aangenomen. Hij heeft hemel en aarde moeten bewegen om die boven water te krijgen. Het afpersen van een aantal ambtenaren was zonder resultaat gebleven. Misschien wisten ze het echt niet, daar was hij niet achter gekomen. Gelukkig leefde haar moeder nog. Hij had dat stuk aan zijn personeel overgelaten. Dat kon hij niet zelf. Een oud mensje bedreigen of zelfs in elkaar slaan. Zijn mensen deinsden nergens voor terug. Die hadden het klusje geklaard. Voor zover hij wist, leefde ze nog. Al had hij voor haar misschien beter kunnen hopen van niet. Als het nieuws van haar dochter haar zou bereiken, zou ze het zichzelf eeuwig kwalijk nemen dat ze haar nieuwe naam had prijsgegeven.
De dood van haar dochter had zij op haar geweten……

Steven bleef maar ijsberen. De boosheid ebde niet weg uit zijn lijf. Wat was dat toch met hem? De klus was toch inmiddels geklaard? Ze was opgeruimd. En opgeruimd staat netjes. Was hij onvoorzichtig geweest? Had hij iets over het hoofd gezien?
Hij kon zijn onrust niet verklaren……..

Het geluid van de deurbel galmde door zijn appartement. Steven liet het gaan en deed niet open…….eerst moest hij het verband aan zijn oog verschonen! “Auw”…..dat deed verdomde pijn……..”Kutwijf!” riep hij hardop.

Het was 3 uur in de nacht en Suus wist dat het tijd was om op te stappen. De meeste feestgangers waren al vertrokken, alleen de gebruikelijke diehards stonden nog aan de hangtafels in Ruud z’n appartement. Elk van hen met veel te veel wijn op. Dat gebeurde wel vaker tijdens zulke avondjes. Suus vond het heerlijk. Ze kon genieten van alle drukte om haar heen en vooral van alle gezelligheid. Thuis was ze alleen. Niemand om mee te kletsen behalve Harry de langharige kater, die overigens goed kon luisteren, maar een zinnig woord terug kwam er natuurlijk niet uit.

Suus hakte uiteindelijk de knoop door, trok haar jas aan, zei iedereen gedag, kuste Ruud, bedankte hem voor de gezellige avond en vertrok richting huis…..op haar fiets. Ze woonde slechts 10 minuten fietsen van Ruud z’n appartement. Dat durfde ze wel aan alleen. Ruud had nog aangeboden dat ze wel mocht blijven slapen, maar Suus wist wat daar weer van zou komen. Ruud wilde altijd meer. Zeker als hij wat gedronken had. En ja, de aantrekkingskracht was wederzijds, maar het was altijd maar voor even. Zodra de ochtend zijn intrede deed was Ruud weer nuchter en afstandelijk. Dat wilde ze niet meer. Als hij haar wilde dan moest dat helemaal, niet alleen voor de sex.

Het was koud en Suus trok haar sjaal nog wat verder over haar oren. Ze was haar handschoenen vergeten en haar vingers tintelden inmiddels van de kou. Gelukkig hoefde ze nog maar 2 straten en dan was ze thuis. Ineens reed er op hoge snelheid een auto voorbij, hij raakte haar net niet. Suus schrok zich wild en er schoot een paniekscheut door haar lijf. Stel je voor dat ze hier midden in de nacht zou worden aangereden. Niemand in de buurt. De volgende keer zou ze toch maar met de auto gaan of misschien dan toch maar blijven slapen.

Haar hart sloeg pas echt over toen ze de hoek omreed, haar straat in. Daar stond de bewuste auto. Pal voor haar deur. Ze herkende meteen de persoon die ernaast stond. Hoe kon hij haar in godsnaam hebben gevonden! Suus werd bang en trilde over haar hele lijf.

“Hallo Suzan”, klonk de maar al te bekende stem. Ze kon niet antwoorden. De angst zat zo diep geworteld dat ze haar stem niet kon gebruiken. “Ik dacht, ik zal eens bij je langskomen want wij hebben nog wel een appeltje te schillen met elkaar, nietwaar?”. Weer die siddering door heel haar lijf. Wat moest ze nu doen? Bij alle buren was al lang het licht uit. Haar stem was ze kwijt, dus gillen was geen optie. Haar hele lijf blokkeerde van angst. “En jij dacht natuurlijk dat ik je nooit meer zou kunnen vinden SUUS NIEUWENHUIZEN!” klonk de stem weer, “mooie nieuwe naam!…..maar weet je Suzan, ik kom overal achter. Ook waar je woont. Ik vind je altijd terug. Neem dat maar van mij aan!” siste hij kwaad. Oh jee……..dit was foute boel. Hele foute boel.

Net toen Suus wilde wegrennen, kwam hij naar haar toegelopen. Ze zag het mes in zijn handen. In een reflex voelde ze haar huissleutels in haar zak. Dat was het enige wapen wat ze had. Wat moest ze nu beginnen tegen deze man. De man die haar jarenlang heeft geterroriseerd, heeft uitgebuit, vernederd en totaal afhankelijk van hem had gemaakt. Ze had geen idee…….. Maar ze ging zich niet zomaar gewonnen geven. Hij had haar leven al veel te veel beheerst.

Net toen hij pal voor haar stond, reed er een andere auto de straat in. Het licht verblindde hem. Even schrok hij. Ze zag het. Zijn mooie gezicht met de kei harde blik waren even van slag. Suus zag haar kans schoon en stak haar huissleutel in zijn oog. Nu moest ze snel zijn, want als het op kracht aan kwam, was ze nergens. Hij kermde van de pijn maar viel haar met een snelle beweging aan. Ze voelde het mes. Het had haar geraakt.

De paniek ebde weg. Evenals de pijn. Ze voelde niks meer……..alleen een serene rust. Eindelijk verlost van de eeuwige angst.