Lien's Log

Suus kwam langzaam weer een beetje bij haar positieven. Wat was er gebeurd? Ze was gevallen, dat had ze wel in de gaten……. Ineens begon het weer te dagen. De ongeduldige bloemist, de bos bloemen, het kaartje…… en ze was alleen. Die S. kon alleen maar van Steven zijn. Ineens moest ze overgeven. Hoe in godsnaam kon hij weten waar ze zich bevond. En on top of it all…..waar was hij zelf?????? Kon ze nu rustig ademhalen na dit berichtje dat ze veilig zou zijn of moest ze nu extra op haar hoede zijn. Bovendien was dit berichtje van Steven en niet van Jeroen. Jeroen zat weliswaar vast, maar zijn invloed kon hij gemakkelijk aanwenden om mensen buiten de gevangenis haar alsnog iets aan te laten doen.

Suus pakte haar laptop en begon te schrijven. Vastleggen…..alles vastleggen was het enige wat ze momenteel kon bedenken en doen. Haar rug en shouder deden pijn. Ze was toch weer lelijk terecht gekomen toen ze flauwviel. Ruud ging ze nog niet bellen. Ze wist zelfs niet of ze het hem zou vertellen. Het zou alles alleen nog maar vervelender voor hem maken. Hij zou zeker weer thuis willen blijven om voor haar te zorgen en haar te beschermen.

Ze moest een plan bedenken. Ze moest zichzelf kunnen beschermen als dat nodig was. Ze moest leren om niet steeds bang te zijn en met opgeheven hoofd haar leven weer oppakken. Ze kon niet eeuwig binnen blijven en de angsthaas uithangen. Diep van binnen kwam een strijdlustig gevoel naar boven. Haar zouden ze niet zomaar klein krijgen. Ze zou zich niet zomaar gewonnen geven, dat stond als paal boven water. Hoe ze dat ging aanpakken dat moest ze nog voor zichzelf op een rijtje krijgen. Maar het vastleggen van alle gegevens en alle gebeurtenissen was nummer 1.

Terwijl ze op ging in het samenvatten van alle gegevens en details, kwam Ruud thuis. Het kaartje van de bloemen had ze zorgvuldig opgeborgen. Dat zou Ruud niet te zien krijgen. “Bloemen??”, vroeg Ruud haar, “van wie hebben we die gekregen?”. “Geen idee”, antwoordde Suus, “maar ze zijn wel mooi”. Suus sloot haar programma af en had het beveiligd met een wachtwoord. Voorlopig wilde ze Ruud nergens mee lastig vallen en wilde ze de file voor haarzelf houden. Ze voelde zich goed, ondanks het feit dat ze was flauwgevallen van angst deze morgen. Dit kon wel eens het keerpunt zijn in haar leven. Ze voelde zich sterk.

Ruud had echter niet zo’n best gevoel bij die bos bloemen zonder afzender. “Welke bloemist heeft ze gebracht?”, vroeg hij Suus. “Dat weet ik niet”, antwoordde Suus, “ik heb niet opengedaan en toen hebben ze de bos bij de voordeur achtergelaten”. Ruud keek vreemd. Hij wist ook wel dat her niet gebruikelijk is om zo’n mooie bos zomaar bij een voordeur te leggen. Hij wilde er verder op doorvragen, maar Suus liet duidelijk merken dat ze daar geen zin in had. Iets in Suus was veranderd sinds hij die ochtend zijn appartement had verlaten. Ze was bang om alleen te blijven deze morgen en nu zat er een sterk ogende Suus voor zijn neus. Hij durfde er echter niet te veel op door te gaan, waarom wist hij niet.

Al snel veranderde het onderwerp van gesprek richting zijn eerste werkochtend, over hoe het was verlopen en of zijn collega’s nog vragen hadden gesteld over zijn afwezigheid. Ruud vond het heerlijk om weer wat te kunnen vertellen over normale zaken. Als hij eerlijk was tegen zichzelf, had hij het erg prettig gevonden om weer op kantoor te zijn deze morgen. Zijn onderbuikgevoel zette hij maar even aan de kant. Dat leek Suus ook te willen…….

Terwijl Suus probeerde een zo luchtig mogelijk gesprek te voeren met Ruud, stonden de radartjes in haar hoofd niet stil. Ze wist wat haar te doen stond! Als ze wilde dat er een einde kwam aan deze nachtmerrie, moest ze bij de bron beginnen. Ze zou op zoek gaan naar Steven en korte metten maken met hem en zijn vriendjes. Een ongekende vechtlust voelde ze in haar lijf. Zij zou niet het onderspit delven in deze nachtmerrie. Ze wist dat Ruud het absoluut geen goed plan zou vinden, maar ze voelde dat ze dit moest doen. Ondertussen probeerde ze Ruud zo ver te krijgen dat hij vanaf volgende week weer hele dagen zou gaan werken. Ze had ruimte en tijd nodig om een plan te maken. Ze moest vrij op internet kunnen en haar geheugen heel goed raadplegen. Ze moest alle mogelijke verstopplekjes van Steven proberen te analyseren en te achterhalen. Misschien kwam ze er nooit achter waar hij zat, maar ze zou er alles aan doen om zijn verblijfplaats te achterhalen.

Suus kon de rust maar niet vinden thuis. Er was zoveel gebeurd de afgelopen tijd dat het moeilijk was om te ontspannen.
Ruud heeft haar de afgelopen dagen geen moment alleen thuis gelaten en dat deed haar goed. Maar vandaag zou hij toch weer voor een halve dag naar zijn werk gaan. Ze zou dus alleen haar draai moeten zien te vinden in Ruud zijn appartement. Haar angst zat diep geworteld. Dat kon ze merken aan haar reacties op alleen al de telefoon en de deurbel.

Ruud vertrok met lood in zijn schoenen richting kantoor. Hij zag hoe moeilijk Suus het had, maar hij kon niet anders. Het werd langzaam tijd om de draad weer een beetje op te pakken. Suus was veilig in zijn appartement. En toch had hij een vreemd onderbuikgevoel. Wat als het nu mis ging? Wat als ze toch achter haar en zijn adres zouden zijn gekomen? Gek werd hij van die gedachte.

Hij werd door zijn collega’s goed opgevangen en het was dan ook erg fijn om weer even terug op kantoor te zijn. Alleen de directie was op de hoogte van wat er precies was gebeurd. Uit veiligheidsoverwegingen was besloten om dat niet aan zijn collega’s te vertellen. Ruud was thuis geweest vanwege familie-omstandigheden zonder verder in detail te treden. Gelukkig werd er ook niet al te ver op doorgevraagd. Ruud had juist behoefte aan een ‘luchtige’ ochtend en het lukte hem om niet de hele tijd aan zijn angstige gevoelens toe te geven.

Suus daarentegen werd gek van angst en kon haar onrustige gevoelens bijna niet onder controle krijgen. Ook vragen als wanneer ze weer eens naar buiten zou kunnen zonder gevaar te lopen, spookten door haar hoofd. Ze voelde zich opgesloten, bijna net als een gevangene. Ze hoopte vurig dat Jeroen zich momenteel ook zo ellendig zou voelen. En dan Steven……zouden ze hem al gevonden hebben? Zou hij zich ook al in een cel bevinden? Of zou hij nog ergens vrij rondlopen en wellicht nog meer onschuldige mensen in zijn web spannen? Hoeveel ellende kon een mens ongestraft veroorzaken? Ze kon niet meer dan hopen op gerechtigheid!!

Terwijl Suus zo zat te mijmeren, ging de deurbel. Suus schrok op uit haar gedachten en voelde haar hart als een razende tekeer gaan. Open doen was geen optie. Ze had afgesproken met Ruud dat ze geen telefoon zou aannemen en geen deur zou openmaken als ze alleen was. De persoon aan de andere kant was echter ongeduldig en drukte nogmaals op de bel. Met knikkende knieën ging Suus toch richting deur. Ze wilde door het kijkgaatje zien wie er voor de deur stond.

Het was een vrouw. Suus kende haar niet, maar keek goed naar hoe ze er uit zag. Iets in haar waarschuwde haar dat dat wellicht nog belangrijk zou kunnen zijn. Ze was niet heel groot, 1,65m schatte Suus, donkerrood haar, kort geknipt en een opvallende zwarte bril. De vrouw had een bos bloemen in haar handen. Ze drukte nogmaals geïrriteerd op de bel. Die bloemen kan ze ook wel gewoon bij de deur neerleggen, dacht Suus en ze besloot niet open te doen.

Nadat de vrouw was weggegaan en inderdaad de bloemen bij de voordeur had achtergelaten, deed Suus voorzichtig open en haalde de bos bloemen naar binnen. Wie zou er bloemen hebben gestuurd? Naar haar of naar Ruud? Hopelijk naar Ruud want niemand zou op de hoogte mogen zijn van haar verblijf in dit appartement. Weer die gedachten in haar hoofd die ze maar niet onder controle kreeg. Zoveel onrust, zoveel angst. Al zoekend naar het kaartje, wist ze ineens wat haar te doen stond.
Ze zou een dagboek gaan bijhouden. Op die manier had ze wat te doen en kon het haar en/of de politie wellicht helpen om nog meer dingen duidelijk te krijgen. Ze besloot al haar gedachten en angsten op te schrijven. Ook de omschrijving van de bloemiste kon ze op die manier meteen vastleggen zodat ze zeker niks zou vergeten. Zelfs tijdstippen van deurbel en telefoon ging ze bijhouden. Wellicht werd ze totaal paranoia, maar het zou ook de politie kunnen helpen als het wel mis ging! Dan was er een naslagwerk waar ze hun onderzoeken mee zouden kunnen starten.

Net toen ze zich, voor het eerst sinds ze in Ruud’s appartement verbleef, wat rustiger voelde, sloeg de schrik haar om het hart. Het kaartje zat diep in de bos bloemen verstopt.

Beterschap
Lieve Suzan,
Vergeef me wat ik je heb aangedaan.
Het zal nooit meer gebeuren.
Je bent nu veilig.
S.

Alles duizelde en ze liet de bloemen uit haar handen vallen. Ze voelde zich slap worden en alles begon om haar heen te draaien……..toen werd alles zwart……..

Deze ochtend heeft Suus van Anja te horen gekregen dat ze naar huis mag. Haar wond is zo mooi aan het genezen dat ze verder rustig thuis mag herstellen. “Fijn”, dacht Suus, “thuis…..waar is dat?”. Vanmiddag komt er een rechercheur langs om de details verder met haar te bespreken. Het was Suus al gelijk duidelijk dat ze niet naar haar huis zou kunnen. Dat is veel te gevaarlijk. Ze weten alles. Haar nieuwe naam, haar adres, zelfs haar moeder is niet veilig geweest voor deze criminelen.

Gelukkig is Ruud al meerdere keren bij haar op bezoek geweest. Van hem heeft ze gehoord hoe alles is verlopen nadat ze in het ziekenhuis was geopereerd. Arme Ruud. Hij heeft het wel voor zijn kiezen gekregen en is in een hel beland door op de verkeerde momenten op de verkeerde plekken te zijn. Diep ontroerd was ze toen ze hoorde dat hij ‘s nachts nog naar haar toe was gefietst en haar toen zwaargewond vond. Haar leven heeft ze aan hem te danken. Hij heeft goed gehandeld. Toen ze later hoorde dat ook hij het was die haar moeder had gevonden, wist ze dat zeker dat ze van deze man hield. Gelukkig had ze hem nog. Suus had al doorgegeven aan Anja dat ze wilde dat Ruud deze middag bij het gesprek aanwezig was. Ze kon het niet helpen dat ze steeds weer opnieuw de tekst op het kaartje van Ruud moest lezen:

Ik hou van jou, Ik hou van jou
Een dag, een jaar, een eeuw
Ik weet dat liefde Lente is,
En soms een beetje sneeuw.

Ruud had de tekst op de muur van de bloemist gezien en wist meteen dat dit van toepassing was op Suus en hem. Het raakte hem en zonder pardon had hij dit op het kaartje geschreven.

Het gesprek verliep rustig. Rechercheur Joop de Ruyter was een fijne man om mee te praten. Hij nam alle tijd om uit te leggen wat de politie in samenwerking met Suus en Ruud van plan was. Ruud had blijkbaar al meerdere gesprekken met deze man gevoerd. Suus merkte aan alles dat ze elkaar kenden. Als Suus ermee akkoord ging, zouden ze eerst een tijdje in het huis van Ruud verblijven. Dit adres was volgens Joop (zo mocht ze hem noemen) niet bekend bij Steven’s organisatie. Suus zou weer een nieuwe identiteit krijgen en dit zou meteen in gang worden gezet. “Pfff…..daar gaan we weer!”, dacht Suus, “weer een andere naam!”. Het leek of Joop haar gedachten kon lezen en zei direct: “Je voornaam houden we aan. Dat verwachten ze namelijk nooit.”. Hij vond het blijkbaar nogal een slimme zet, maar Suus wist het allemaal nog niet zo net. Ze had een onbestemd gevoel over zowel het adres van Ruud als de naam, maar ze hield haar mond.

Suus vroeg of ze wel naar haar oude huis mocht om wat spullen op te halen, maar volgens Joop zou zelfs dat te gevaarlijk zijn. Sterker nog, de politie had haar huis al leeggehaald, haar spullen in opslag gedaan en de huur opgezegd. “Wat een voortvarendheid”, zei Suus. Ze werd er erg emotioneel van. Ze mocht niet eens haar lieve buurtjes gedag zeggen. Het was beter dat ze zeker voorlopig niet in haar oude straat zou komen.

Ruud troostte haar. Hij begreep heel goed hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Hij was het meteen eens geweest met rechercheur Joop dat ze maar een tijdje bij hem moest blijven. Hij wilde niks liever dan voor haar zorgen. Toen hij voor het eerst op bezoek mocht in het ziekenhuis was hij zo ontroerd geraakt. Van hoe ze daar lag in dat ziekenhuisbed… zo kwetsbaar, zo alleen en haar ogen toch nog vol vechtlust. Natuurlijk wist hij al veel langer dat ze bijzonder was, maar nu hij uiteindelijk haar hele levensverhaal kende was zijn respect voor haar alleen maar gegroeid.

Hij wist dat hij ergens bij betrokken was geraakt waar ieder normaal mens graag heel ver van weg wilde blijven. Maar soms lopen de dingen anders en ben je zoals hem de laatste weken zo vaak is verteld, op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Gelukkig heeft alles de laatste dagen een heel andere wending gekregen en was heel snel duidelijk dat hij niks met de aanslag op Suus en haar moeder te maken had. Daarna heeft hij alle hulp en medewerking van de politie gekregen. Er hebben veel gesprekken, ook zonder Suus, plaatsgehad. Vooral over hoe het nu verder moet en over hoe de politie de veiligheid van hun beiden kan waarborgen. Dat heeft nogal wat voeten in aarde.

Voorlopig is gekozen voor een nieuwe identiteit voor Suus en niet voor hem. Hij is tot nu toe bij de vriendjes van Steven buiten beeld gebleven en de politie vermoedt dat ze niet op de hoogte zijn van Ruud zijn bestaan en zijn relatie tot Suus. Dit geeft in ieder geval hoop. Nu kan hij zijn naam, baan en huis in ieder geval nog behouden. Suus zou bij hem in huis veilig zijn. In ieder geval voor nu. Op een later tijdstip zouden ze wel verder zien. Als het nodig was, zou hij alles doen om hun veiligheid te waarborgen. Moesten ze toch verhuizen, moest hij toch een andere naam en ander werk zoeken, dan zou hij dat allemaal doen.
Hij hield van deze vrouw.

Jeroen was woest!!! Hij banjerde zijn zwaarbewaakte cel op en neer!! Daar zat hij nou! Van zijn bed gelicht door een arrestatieteam. Hij werd gezien als hoofd van de criminele organisatie van Steven. Zoals het er nu uitzag, was hij zwaar de klos. En Steven zat op een plek waarvan niemand iets wist!! Zijn jongens hadden hem niet op het opgegeven adres kunnen vinden en de poging om Steven een koekje van eigen deeg te geven, was dan ook jammerlijk mislukt. Niemand wist waar Steven precies uithing, met als gevolg dat hij nu zwaar in de shit zat. Enkele dagen geleden had hij nog het idee dat de rollen eindelijk omgedraaid waren. Wat kan een mens zich vergissen! Hij kon nu opdraaien voor alle duistere praktijken die zijn opgezet, georganiseerd en draaiende gehouden door Steven.

Die trut bleek nog te leven. Dat had Steven dus ook nog eens verkloot. En nu had ze dus een boekje opengedaan over wat er allemaal gebeurde binnen de organisatie van Steven. Zijn naam werd in verband gebracht en ze had aangifte gedaan van verkrachting tegen hem. Hij zou haar nog wel krijgen. Als ze dacht dat ze hier zomaar mee weg zou komen, dan heeft ze het mooi mis. Hij zou vanuit de gevangenis wel zorgen dat ze alsnog werd omgelegd. Hoe, dat moest hij nog bedenken, maar dit liet hij niet over zijn kant gaan. Zijn ogen spuwden vuur en het liefst zou hij alle bewakers om hem heen neerslaan. Als hij een pistool zou hebben zou hij ze van kant maken….stuk voor stuk. Net als die ongelofelijk bitch Suzan. Zijn woede nam abnormale proporties aan. Hij kende zichzelf niet eens op deze manier.

Adem halen! Hij moest rustig blijven adem halen. Hij zou er niks mee opschieten als ze hem een kalmerend middel zouden toedienen. Helder blijven! Dat is wat  hij moest doen. Helder blijven en nadenken. Een plan uitzetten. Bedenken hoe hij zijn hachje kan redden en bedenken hoe hij Steven zou kunnen traceren. Hij zou er alles aan doen om hem op te laten sluiten. Hij had tijdens de vele verhoren van de afgelopen dagen al vaak zijn naam genoemd. Vooral in combinatie met Suzan en als baas van de criminele organisatie. Niet hij maar Steven moet hiervoor opdraaien. Hij zou er niet helemaal ongeschonden vanaf komen, maar Steven moet op z’n minst de volle mep krijgen. Hij is degene die verantwoordelijk is voor al deze ellende. Hij moet dit dan ook maar oplossen of betergezegd…….uitzitten! Z’n straf!

Slapen zat er al dagen niet in. En zonder slaap werd hij steeds onrustiger. En kwader. Misschien moest hij toch maar proberen om vannacht, al was het maar een paar uurtjes, te slapen. Misschien kon hij morgen dan wat helderder nadenken. Nu spookte er zo ongelofelijk veel door zijn hoofd. Hij moet op een rijtje zien te krijgen wat er geregeld moet worden. Nu loopt alles door elkaar in zijn hoofd. Als die bewakers hem op z’n minst een pen en papier zouden wilden geven….Maar dat zal wel niet……de kutjanussen. Van een pen kon hij een steekwapen maken. De zware bewaking liet dat niet toe. Misschien dan toch maar eerst slapen……als hij eerst toch eens wat kon slapen! Steeds op het moment van inslapen, zag hij die trut weer voor zich. Ze had het wéér overleefd! De volgende keer gaat het goed gebeuren! Haar geluk raakt op, daar gaat hij voor zorgen…………

Suus lag klaarwakker in het ziekenhuisbed. Ze kon de slaap niet vatten. De wond deed pijn, maar ze weigerde de pijnstillers die de verpleging haar wilde geven. De fysieke pijn was altijd nog beter te verdragen dan de emotionele pijn. De fysieke pijn drong al het andere een beetje naar de achtergrond.

Wat een puinhoop was haar leven ineens. Alweer. Dacht ze net alle ellende achter de rug en haar leventje weer op de rails te hebben en dan gebeurt dit. Gisteren heeft Anja, de liefste verpleegkundige van de afdeling, haar verteld wat er is gebeurd met haar moeder. Ze is dood. Dood door haar schuld. Het kan niet anders dan dat haar moeders dood is veroorzaakt door de vriendjes van Steven.

De radartjes in Suus d’r hoofd bleven maar draaien. Allerlei scenario’s zijn al gepasseerd. Dan kreeg ze de aanval op haarzelf weer op haar netvlies en dan wat er met haar moeder gebeurd kan zijn. De details heeft ze nog niet precies te horen gekregen. Ze heeft er ook niet naar gevraagd. En dan dacht ze weer aan Ruud. Waarom heeft ze nog niks van hem gehoord? Hem nog niet gezien in het ziekenhuis? Niet dat ze nu al zo lang bij kennis is, dat niet. Ze hebben haar een aantal dagen kunstmatig in coma gehouden, maar ondertussen had ze wel gehoopt dat Ruud haar zou hebben bezocht.

De eerste gesprekken met de politie hebben ook al plaatsgehad. Die waren emotioneel en zwaar. Gelukkig bleef Anja steeds dicht in de buurt om de politie af te remmen als ze zag dat het te zwaar voor haar werd. Ze mag Anja graag. De rest van de verpleging is ook aardig en lief maar toch heeft ze liefst Anja aan haar bed. Die hoeft ze niks uit te leggen, die voelt haar goed aan. En aangezien praten alleen al super vermoeiend is, is dat wel zo fijn.

Suus heeft de politie in grote lijnen haar levensverhaal verteld. Details zijn nog niet verder besproken. Wel zijn er namen gevallen. Iets wat ze nooit van plan is geweest. Ze wist dat ze daarmee een heel groot risico liep. De complete criminele organisatie die Steven heeft opgezet, zal ze achter zich aan hebben. Haar leven zou nergens meer veilig zijn. “Was ik ook maar dood gegaan”, mijmerde Suus ongemerkt hardop. Dat had een hoop ellende gescheeld. Aan de andere kant zou Steven er dan weer mee zijn weggekomen en dat moest nu maar eens afgelopen zijn.

Haar moeder was dood door zijn schuld. Ze was er zelf bijna niet meer geweest door zijn schuld. Heel haar leven is kapot gemaakt door zijn schuld. Nu moest het maar eens stoppen. Nu moest zij ervoor zorgen dat er niet nog meer onschuldige slachtoffers zouden vallen. En als ze dat uiteindelijk met haar leven moet bekopen dan is dat maar zo. Wat heeft alles bovendien nog voor zin op deze manier? Ze wil ook niet meer leven met deze eeuwige angst. Het moet maar eens klaar zijn.

Ondertussen stond Anja haar vanaf een afstandje te bekijken. Ze bewonderde deze strijdlustige vrouw. Weinig andere mensen hadden zo’n aanval kunnen overleven, maar Suus vocht vanaf het moment dat ze binnen was gebracht met de ambulance. Anja wist dat ze hier een bijzondere vrouw hadden liggen en besefte heel goed dat ze goed voor haar moesten zorgen. Toen gisteren ook nog het nieuws via de politie bij hen kwam over de moeder van Suus wist ze het helemaal zeker. Deze vrouw moest heel wat hebben meegemaakt. Fijn dat er continu bewaking bij haar kamer aanwezig was. Dat gaf zowel haar als Suus een veilig gevoel.

Suus had de namen van een aantal kopstukken doorgegeven aan de politie. Ze kende ze niet allemaal even goed maar de laatste periode dat ze opgesloten had gezeten, had ze haar ogen en oren goed gebruikt. Ze wist dat Steven aan de top van de organisatie stond. Daarnaast had hij een aantal mensen direct onder zich die verantwoordelijk waren voor het witwassen van het geld en voor de logistieke processen. Één daarvan was Jeroen. Wat een engerd was dat zeg. Als ze nog terugdenkt aan die vreselijke avond dat hij haar verkrachtte, werd ze weer panisch. Die blik van Jeroen was zoveel harder en onverschilliger dan die van Steven dat ze de angst opnieuw kon voelen. Jeroen was wellicht nog gevaarlijker dan Steven. Fijn idee als die misschien ook voor langere tijd achter de tralies terecht zou komen.

Anja kwam binnen en ging naast haar zitten. Ze zei niks maar keek haar alleen maar aan. En toen gebeurde het, Suus brak, voor het eerst. Tranen bleven maar komen, ze kon ze niet meer stoppen. Haar wond deed ongelofelijk pijn van het huilen maar dat voelde juist goed. Fysieke pijn kon ze verdragen. Anja zei niks en liet het gebeuren, ze hield enkel haar hand vast en kneep er zachtjes in. Uiteindelijk viel Suus uitgeput in een rusteloze slaap………..even rust, even niks voelen, even geen verdriet.