Lien's Log

De zondagmorgen is mijn favoriete dagdeel.

Uitslapen lukt ons al steeds beter ondanks 2 rondhuppelende kinderen. Ze zijn inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze zelf naar beneden gaan en als we geluk hebben zelf hun plan trekken. Heerlijk is dat. Ontbijtjes op bed moet ik nog niet van ze verwachten, maar dat geeft niks. Gewoon even lekker iets langer in bed liggen en rustig wakker kunnen worden, is al verwennerij van de bovenste plank.

En daar zit ik dan! Één volle werkweek in de WW en de banen vliegen me om de oren! Ha! Dat was even schakelen de afgelopen week. Had ik me net voorgenomen om rustig de tijd te nemen om te zoeken naar een leuke baan die bij me past, gaat het ineens onverwacht snel. Natuurlijk streelt het mijn ego dat ik blijkbaar met mijn 44 jaar nog redelijk in de arbeidsmarkt lig. Dat ik in 1 week tijd 2 concrete aanbiedingen op zak heb. Ik had verwacht dat het, mede door mijn leeftijd, toch wat moeilijker zou worden. Niet dat ik eraan getwijfeld heb dat ik iets zou vinden, dat niet. Eigenlijk heb ik er altijd wel vertrouwen in gehad dat het goed zou komen. Op welke manier dan ook. Maar dat ik zo’n korte sabbatical zou hebben, had ik eerlijk gezegd niet voorzien. Daar gaan al mijn plannen voor de grote voorjaarsschoonmaak (JOEPIE 😉 haha).

Ik sta momenteel namelijk aan de vooravond van een nieuwe start. Morgen mag ik een contract gaan tekenen bij een werkgever die lekker dicht in de buurt is. Wat een luxe…….. Zelfde aantal uren, zelfde dagen en tijden, zelfde flexibiliteit. Wat kun je nog meer wensen? De werkzaamheden zullen meer financieel gericht zijn dan in mijn vorige baan, maar ach…… ik zal het me ongetwijfeld eigen kunnen maken. Een beetje last van gezonde spanning heb ik wel hoor. Na 15 jaar voor dezelfde werkgever te hebben gewerkt, waar ik mijn collega’s door-en-door kende, wordt het nu toch weer een heel nieuw proces. Van het onthouden van alle namen tot het leren van de bedrijfs-processen binnen deze organisatie. Alles wordt wennen. Bij wie kom ik op kantoor? Klikt het met mijn directe collega’s? Allemaal vragen die ik mezelf natuurlijk stel. Logisch. Gelukkig ben ik zelf niet de moeilijkste persoon (eeehhhh…..misschien denkt manlief daar anders over, maar daar hoef ik gelukkig niet mee te werken 🙂 ). Ach, laten we maar gewoon afwachten. Ik heb er zin in! Daar zal het in ieder geval niet aan liggen!

Bovendien, waar maak ik me nou eigenlijk precies druk om? Ik ben Lien!!! Ik heb inmiddels zoveel levens- & werkervaring, dat moet gewoon helemaal goed gaan komen. En zo niet? Nou dan gaan we gewoon weer verder! Niks bij de pakken neerzitten………MOVE ON! En deze drijfveer heeft waarschijnlijk precies gezorgd voor een snelle wending in mijn werkloze bestaan. Wat ben ik toch een boffert!!!! Nu nog even Toos Werkeloos, maar straks heel snel Sjaan Pakaan………….

Het nieuwe jaar staat weer voor de deur. Een jaar met nieuwe ervaringen, nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. 2012 Ligt bijna achter ons samen met alle gebeurtenissen, leuke en minder leuke. Dit is altijd zo’n moment om even terug te blikken en voor iedereen zijn de ervaringen weer anders. 2012……het jaar waarin Zoon is gestart op een nieuwe school. Het jaar waarin mijn werkgever besloot om het kantoor in Nederland te sluiten. Het jaar waarin manlief een nieuwe uitdaging is aangegaan. Ook het jaar waarin Dochter haar leraar onverwachts en veel te vroeg verloor en het jaar waarin mijn lieve schoonmoeder ziek werd.

2012…….ook een jaar met vele hele mooie momenten. De vakanties met het gezin en met vrienden. De gezellige uitjes, feestjes en de daarbij behorende borreltjes. Steeds weer word ik op zulke momenten bewust van het feit hoe gezegend ik ben met zoveel lieve waardevolle vrienden om me heen. Vrienden die er zijn in tijden dat het leuk en gezellig is, maar ook als het allemaal even wat minder goed gaat. Vrienden die ik vaak te weinig zeg hoe fijn het is om ze om me heen te hebben. Niet dat dat nodig is…..maar toch……

Vandaar nu nog even dit blogje op de valreep van 2012. Gewoon om ze te zeggen dat ik van ze hou en dat ik hoop op nog heel veel nieuwe mooie momenten in 2013!

Verder wens ik iedereen een bijzonder, fijn, liefdevol, gezond en GEWELDIG 2013 toe!

Maak er iets moois van met elkaar!!!!!!! X

Lieve Sinterklaas,

Van je Hiep Hiep Hoera en lang zal d’ie leven

Vandaag is het uw verjaardagsfeest

Maar dat wordt u natuurlijk vergeven

Zodra u ook met pakjes bij ons bent geweest

Het hele jaar probeer ik zo stout mogelijk te zijn

En zing ik “neem me mee” het liedje van Gers Pardoel

Op reis gaan met u dat lijkt me namelijk wel fijn

Samen met alle pieten wordt dat een dolle boel

We gaan er in Spanje een feestje van maken

Zeg nou eens eerlijk, dat lijkt u wel wat?!

Weg met die schoorsteen op Hollandse daken

Op naar het strand, de bar en het zwembad

In uw kasteel is vast wijn in overvloed

Want ik kan werkelijk niet geloven

Dat u al dit in nuchtere toestand doet

U moet wel drinken of iets hebben gesnoven

Wekenlang met zoveel kinderen op schoot

Ik moet er echt even niet aan denken

Ik zou vluchten naar Spanje met de boot

En mezelf vlug een borrel inschenken

Dus neem me vanavond maar mee naar de zon

Zomaar voor even naar Spanje, Utopia

Een weekje of 2, als dat nou eens kon

Ik krijg nu al zin in een kan Sangria!!

Lieve Sint, ik zeg u alvast gedag

Rust terug in huis dat is ook wel fijn

Of ik nu wel of niet met u mee mag

Ik heb gelukkig zelf ook nog wel wat wijn……

Kerstkaart….. Ontworpen door Zoon tbv CliniClowns. Hij is apetrots!!! (Net als zijn mama)

Wat een turbulente week hebben we achter de rug in Casa Kockie. En wat er nog komen gaat in de loop van deze week. Wat een verdriet bij Dochter en haar klasgenootjes en niet te vergeten bij het hele schoolteam. Als moeder houd je het dan ook niet droog, dat kan ik u verzekeren. Meneer Johan, de leraar die Dochter al sinds vorig jaar heeft, is overleden aan een zeer ernstige hersenbloeding. Zomaar ineens. Leg dat maar eens uit aan een 10-jarig kind. Het liefst wil je ze behoeden voor zulk slecht nieuws, maar dat kan niet altijd. De dood hoort bij het leven…..

Het feit dat zoiets zomaar van het ene op het andere moment kan gebeuren, is voor Dochter nog het minst te bevatten. “Dat kan dus zomaar gebeuren mama?”, vroeg ze, “dus dat kan ook zomaar met jou gebeuren?”. De grootste angst van ieder kind en ook van jezelf als ouder! Maar het is tevens heel belangrijk om eerlijk en open met haar te praten over deze gebeurtenis. Dus ja! Dat kan mij ook gebeuren……..al is die kans heel klein. Bij meneer Johan was het blijkbaar iets erfelijks. Wat het niet minder erg maakt natuurlijk.

Ik moet nog wel even mijn complimenten maken naar school. Wat fijn dat ze zo open communiceren, ons als ouders goed op de hoogte houden en iedereen zo goed hebben opgevangen. Donderdagochtend in de klas van ons meisje was het hartverscheurend om zoveel verdriet te zien. Maar het was goed. Er was ruimte voor de kindjes om hun verdriet te uiten en de papa’s en mama’s mochten erbij blijven om te troosten. Hoe moeilijk ook, het was goed zo. Ieder kind werd in z’n waarde gelaten en mocht reageren en doen wat hij/zij wilde. De verbondenheid die op dat moment voelbaar was tussen de kindjes onderling was eigenlijk ook heel mooi. Voor zover je daarover mag en kunt spreken. De aanleiding is natuurlijk in en in triest. Zo’n gezond en levendig iemand, zomaar weg. Veel te jong nog….onbegrijpelijk, onwerkelijk en zo oneerlijk.

Nu staat het afscheid de komende week voor de deur. Dat zal niet gemakkelijk worden. Het wordt een vreselijk gemis voor familie, school en de kindjes. Zo’n vertrouwd gezicht wat ineens wegvalt. Morgen mogen de kindjes na een herdenkingsdienst in de aula van school een ballon oplaten. Een mooi gebaar……. Rest mij nog om familie, vrienden, het schoolteam en alle betrokken kindjes heel veel sterkte te wensen! Hoe graag zouden we dit allemaal willen terugdraaien…………….

Rust zacht meneer Johan

als een bloem zo is het leven
‘t begin is teer en klein
de een die bloeit uitbundig
de andere geurt heel fijn
sommige bloemen blijven lang
weer andere blijven even
vraag niet bij welke bloem je hoort
dat is ‘t geheim van het leven

Daar zat ik dan…….10 jaar geleden. Met m’n dikke toeter al redelijk wat krampjes weg te puffen. Wist ik veel dat dit nog in geen velden of wegen in de buurt kwam van een echte wee. Toen die een paar uurtjes later (zo rond 01.00 uur ‘s-nachts) kwamen, wist ik meteen dat het niet leuk ging worden en dat ik wellicht toch beter zwangerschapsgym had kunnen volgen bij iemand die wél al zelf kindjes had gekregen. Maar nee, Lien niet. Lien wilde op zwangerschapsyoga! Was gezellig hoor, met al die andere aanstaande moeders, daar niet van, maar het heeft op het ‘moment suprême’ geen steek geholpen…… De yoga-mevrouw deed het achteraf allemaal wel erg rooskleurig overkomen, zo’n wee wegpuffen… Alsof we dat gezellig tijdens een theekransje zouden kunnen doen. Nou, lieve mensen, ik kon niks, nada, noppes. Ik wist van wanhoop niet eens meer hoe ik moest ademhalen, laat staan puffen. Ik heb in mezelf de hele wereld bij elkaar gevloekt. Niet hardop hoor. Dat niet. Manlief is er dus eigenlijk nog best goed vanaf gekomen. Ik heb het hem niet al te moeilijk gemaakt. Dat had ik namelijk de afgelopen 9 maanden zwangerschap al gedaan. Oh oh wat kon ik onredelijk zijn. En ik wist dat ik het deed, maar kon (of wilde) er niks aan doen. Hij moest er per slot van rekening ook maar wat voor over hebben!

Maar hè, wat een toestand is dat toch, bevallen…….poeh poeh. Gelukkig hoef ik dat vannacht niet opnieuw te doen. Nu kan ik trots terugkijken op 10 jaar moederschap. Het mooiste wat er is. Iets wat ik voor geen goud had willen missen. Ondanks het feit dat opvoeden het moeilijkste is wat er is en we er nog lang niet zijn met ons dametje. Maar wat is het prachtig om zo’n inieminie klein mensje uit te zien groeien tot zo’n prachtige tiener. De helderheid, de lach, het drammerige, het betoverende van vroeger is er nog steeds. Als ze schaterlacht moet ik steeds weer denken aan die eerste lachjes toen ze een paar maandjes oud was. Ook toen kon ze de hele boel aan het lachen krijgen met haar aanstekelijke lach. Als ze wakker werd uit haar slaapje, wilde ze meteen eten en liet ze dat merken door een verschrikkelijke keel op te zetten. Ook dat kan ze nu nog steeds als ze haar zinnetje niet krijgt. Het karaktertje is zoals het is. Het was er al en het zal er altijd blijven. En dat is goed. Dit individu’tje is bijzonder, uniek en mijn meisje. Al 10 jaar lang!

Morgen is ze dus jarig. Het vieren van die dag lukt me nooit zonder even terug te denken aan de bevalling, de slechte apgarscore en de angst van de eerste minuten. Gelukkig was dat van korte duur en werd ze snel kerngezond verklaard. Toen kon het genieten beginnen. Najaa…..genieten…….nadat ik weer enigszins kon zitten na een week of anderhalf. Natuurlijk genoot ik van ons kleine prinsesje, maar ik heb haar niet zomaar ‘gekregen’. Bevallen is een hel. De gevolgen ondervind ik er nog dagelijks van (en dan heb ik het niet over een ‘vetrolletje’ hier en daar)……. Maar afijn, ze is er en Zoon is er…..ik hoef niet meer en ben dolgelukkig met mijn kroost. Morgen gaan we feest vieren. Mijn lieve lieve meisje wordt 10 jaar!!! Hiep Hiep Hoera………….