Morgen is het feest in Casa Kockie. Onze jongste telg wordt alweer 8 jaar oud.
Het is inmiddels dus alweer 8 jaar geleden dat ik voor de laatste keer met een dikke buik rondliep. En als ik zeg “dik”, bedoel ik ook DIK. Man, man, man, wat was ik zwaar en wat had ik een dikke toeter. Niemand dacht dat ik ooit weer een beetje in shape zou komen. De kraamhulp niet, de verloskundige niet en uiteindelijk zag ik dat zelf ook niet meer zitten. Hoeveel adviezen ik wel niet heb gekregen over het feit dat ik zo snel mogelijk buikspieroefeningen moest gaan doen…..poeh poeh. Allemaal met de beste bedoelingen en net na de bevalling dacht ik ook nog dat ik dat écht zou gaan doen. Die buik moest immers weer strak. En die was zó ver uitgerekt dat een uitgelubberd elastiek er niks bij was.
Maar ach…….het bleek achteraf allemaal wel mee te vallen. Alles kwam weer redelijk terug in vorm na verloop van tijd. Niet dat ik nu een superstrak buikje heb. Dat niet. Maar dat geeft ook niks en is wellicht ook wel m’n eigen schuld. Want sja…….van die buikspieroefeningen is werkelijk geen bal terecht gekomen. Ik heb het geprobeerd hoor. Echt waar. Maar volhouden????? Nee dus. Had er gewoonweg geen tijd voor en geen zin om er tijd voor te maken.
Mijn tijd ging op aan zorgen voor Zoon en zorgen voor Dochter. En dan af en toe ook nog voor manlief. De zorg voor mezelf kwam daarmee op de laatste plaats. Niet goed te praten hoor. Achteraf heb ik misschien toch wel wat spijt dat ik niet wat harder heb gewerkt destijds. Maar ik besef ook dat ik niet mag klagen. Althans…..niet over mijn figuur. Want ondanks mijn wat slapper buikje, heb ik verder geen zwangerschapsstriemen or whatever en pas ik nog steeds in een maatje 36/38.
Mijn gewicht weet ik niet. Ik weeg mezelf nooit. Ik merk vanzelf aan mijn kleding of ik weer wat moet opletten ja of nee.
Natuurlijk ben ik door de jaren heen wel veranderd. Boven de 40 gebeurt dat gewoonweg. Daar is geen ontkomen aan!!! Maar ook daarmee valt te leven. Ik vind het niet erg. Ja….mijn bouw is veranderd, ja……..ik koop tegenwoordig liever maat 38 dan 36 (zit lekkerder ;-)) en ja…….mijn buik is wat slapper. Maar als ik dan kijk naar mijn 2 lieve schatjes, die boven heerlijk liggen te slapen dan voel ik me pas rijk. Daar kan geen gevoel van een strakke buik tegenop!
En morgen is het dus Zoon zijn 8e verjaardag! Al weken wordt de afstreepkalender nauwkeurig bijgehouden. Al weken geleden is het aftellen begonnen. En ook al is de drukte van zijn verjaardag altijd even moeilijk, hij kijkt er toch enorm naar uit. Zolang de drukte bestaat uit mensen die hij kent en kindjes die hij kent, gaat het inmiddels prima! Hij zondert zich niet af en speelt lekker mee met de meute. Erg knap voor een kindje met autisme en heel fijn om te zien.
Wat ben ik toch ontzettend trots op ons kereltje. We hebben al heel wat turbulente jaren achter de rug en we zijn er nog lang niet. Maar wat heeft hij die veranderingen goed opgepakt en geaccepteerd. Steeds weer zien we hem verder groeien en ontwikkelen. Zoals het hoort bij een jongetje van 8. Natuurlijk met de nodige aanpassingen en speciaal onderwijs, maar hij doet het toch maar. En ondanks de beperkingen die er zijn, had ik geen liever kindje kunnen wensen. Wat is het toch een kanjer, een lieverd, een speciaal jochie waarvan ik de mama mag zijn.
En de jaren die nog komen gaan? Nou die gaan we samen tegemoet. En hoe het ook gaat lopen, het is altijd goed!