Sja…..wie is dat nou niet? Toe aan vakantie? Iedereen kijkt toch uit naar een paar weekjes rust, een paar weekjes optrekken met vrienden, familie of je gezin? Heerlijk de tijd hebben om er op uit te trekken of juist lekker thuis te zijn. Dat is het fijne van vakantie. Gewoon kunnen doen waar je zin in hebt, of juist kunnen laten waar je geen zin in hebt. Minstens zo belangrijk ;-).
De behoefte aan vakantie is echter zelden zo groot geweest als nu. Wat een bewogen jaar hebben we achter de rug. Poeh hey. Zowel Manlief als ikzelf een nieuwe job, Jens naar een andere school, Manlief z’n studie, het ziekbed en het overlijden van mijn schoonmoeder…..ga zo maar door. Eigenlijk rolden we steeds van het één in het ander. En natuurlijk kunnen we dat wel handelen. We zullen wel moeten. De meeste dingen heb je niet voor het kiezen. Daar heb je mee te dealen of ze nou leuk zijn of niet. Maar desalniettemin zijn de vrolijke momenten de afgelopen periode wel overschaduwd door het verdriet. En ik merk dat het nu z’n tol begint te eisen. Ik ben moe……. En dan bedoel ik niet alleen moe van moe-der, maar ook moe van moei-er.
Wat zal ik straks genieten van het Spaanse zonnetje, de zee, de terrasjes, de sangria en de paëlla. De batterij opladen, noemen ze dat. En ik kan u verzekeren dat hij zelden zo leeg is geweest als nu. Dus kom maar op met die zonne-energie!!! Leg maar een paar van die paneeltjes op m’n hoofd en plug de stekkertjes maar in. Een beetje overschot aan energie is ook niet erg. Ik sla het wel op en gebruik het dan zodra we weer terug zijn in ons kikkerlandje.
Bovendien krijgen we dan ook meteen ons nieuwe gezinslid in huis…..PEP….. Pep is een ruwharige teckel-pup. Een nieuw vriendje voor onze kindjes en natuurlijk ook voor onszelf. Hopelijk wil onze eigenwijze kater uiteindelijk ook vriendjes worden met Pep, maar dat moeten we nog even afwachten. Een beetje extra energie is dan ook van harte welkom. De pup zal ongetwijfeld over voldoende beschikken. Energie bedoel ik dan hè?! Maar wat kijk ik er naar uit om zo’n beestje rond te hebben lopen. Ook dat zal hoogstwaarschijnlijk mijn energielevel omhoog krikken. Het zal op z’n minst goed zijn voor mijn gezondheid. Pep moet namelijk uitgelaten worden en ik heb niet de illusie dat de andere gezinsleden die taak op zich gaan nemen. Ja……de eerste weken waarschijnlijk. Misschien zelfs nog de eerste maanden, maar dan zal ik wel de spreekwoordelijke ‘jan-met-de-korte-achternaam’ zijn. So be it….
De reacties van de omgeving zijn wisselend. Van “OHHH GE-WEL-DIG” tot “WAAR BEGIN JE IN GODSNAAM AAN?”. Ach en beide reacties kan ik begrijpen. Ik vraag mezelf ook geregeld af waar ik aan begin. Dat heb ik trouwens ook regelmatig gedacht toen ik voor de 2e keer ging trouwen en sja……daar heb ik tot nu toe ook nog geen spijt van ;-). Bovendien vind ik momenteel de voordelen vele malen zwaarder wegen dan de nadelen. Één van die voordelen is dat het heel goed zal zijn voor Zoon met zijn autistische stoornis. Natuurlijk zullen er dagen zijn dat het minder leuk is…….en ja, als we een dagje weg willen, moet er iets geregeld worden voor de hond. Maar zeg nou zelf……dat regelen doen we de hele dag al. Is het niet op ons werk dan is het wel thuis voor of met de kids.
Kortom: Pep(pie) is welkom. Hij past ongelofelijk goed bij Kock(ie). Vooral als we eerst allemaal super hebben genoten van onze welverdiende vakantie. Het aftellen is begonnen……………