Het was 3 uur in de nacht en Suus wist dat het tijd was om op te stappen. De meeste feestgangers waren al vertrokken, alleen de gebruikelijke diehards stonden nog aan de hangtafels in Ruud z’n appartement. Elk van hen met veel te veel wijn op. Dat gebeurde wel vaker tijdens zulke avondjes. Suus vond het heerlijk. Ze kon genieten van alle drukte om haar heen en vooral van alle gezelligheid. Thuis was ze alleen. Niemand om mee te kletsen behalve Harry de langharige kater, die overigens goed kon luisteren, maar een zinnig woord terug kwam er natuurlijk niet uit.
Suus hakte uiteindelijk de knoop door, trok haar jas aan, zei iedereen gedag, kuste Ruud, bedankte hem voor de gezellige avond en vertrok richting huis…..op haar fiets. Ze woonde slechts 10 minuten fietsen van Ruud z’n appartement. Dat durfde ze wel aan alleen. Ruud had nog aangeboden dat ze wel mocht blijven slapen, maar Suus wist wat daar weer van zou komen. Ruud wilde altijd meer. Zeker als hij wat gedronken had. En ja, de aantrekkingskracht was wederzijds, maar het was altijd maar voor even. Zodra de ochtend zijn intrede deed was Ruud weer nuchter en afstandelijk. Dat wilde ze niet meer. Als hij haar wilde dan moest dat helemaal, niet alleen voor de sex.
Het was koud en Suus trok haar sjaal nog wat verder over haar oren. Ze was haar handschoenen vergeten en haar vingers tintelden inmiddels van de kou. Gelukkig hoefde ze nog maar 2 straten en dan was ze thuis. Ineens reed er op hoge snelheid een auto voorbij, hij raakte haar net niet. Suus schrok zich wild en er schoot een paniekscheut door haar lijf. Stel je voor dat ze hier midden in de nacht zou worden aangereden. Niemand in de buurt. De volgende keer zou ze toch maar met de auto gaan of misschien dan toch maar blijven slapen.
Haar hart sloeg pas echt over toen ze de hoek omreed, haar straat in. Daar stond de bewuste auto. Pal voor haar deur. Ze herkende meteen de persoon die ernaast stond. Hoe kon hij haar in godsnaam hebben gevonden! Suus werd bang en trilde over haar hele lijf.
“Hallo Suzan”, klonk de maar al te bekende stem. Ze kon niet antwoorden. De angst zat zo diep geworteld dat ze haar stem niet kon gebruiken. “Ik dacht, ik zal eens bij je langskomen want wij hebben nog wel een appeltje te schillen met elkaar, nietwaar?”. Weer die siddering door heel haar lijf. Wat moest ze nu doen? Bij alle buren was al lang het licht uit. Haar stem was ze kwijt, dus gillen was geen optie. Haar hele lijf blokkeerde van angst. “En jij dacht natuurlijk dat ik je nooit meer zou kunnen vinden SUUS NIEUWENHUIZEN!” klonk de stem weer, “mooie nieuwe naam!…..maar weet je Suzan, ik kom overal achter. Ook waar je woont. Ik vind je altijd terug. Neem dat maar van mij aan!” siste hij kwaad. Oh jee……..dit was foute boel. Hele foute boel.
Net toen Suus wilde wegrennen, kwam hij naar haar toegelopen. Ze zag het mes in zijn handen. In een reflex voelde ze haar huissleutels in haar zak. Dat was het enige wapen wat ze had. Wat moest ze nu beginnen tegen deze man. De man die haar jarenlang heeft geterroriseerd, heeft uitgebuit, vernederd en totaal afhankelijk van hem had gemaakt. Ze had geen idee…….. Maar ze ging zich niet zomaar gewonnen geven. Hij had haar leven al veel te veel beheerst.
Net toen hij pal voor haar stond, reed er een andere auto de straat in. Het licht verblindde hem. Even schrok hij. Ze zag het. Zijn mooie gezicht met de kei harde blik waren even van slag. Suus zag haar kans schoon en stak haar huissleutel in zijn oog. Nu moest ze snel zijn, want als het op kracht aan kwam, was ze nergens. Hij kermde van de pijn maar viel haar met een snelle beweging aan. Ze voelde het mes. Het had haar geraakt.
De paniek ebde weg. Evenals de pijn. Ze voelde niks meer……..alleen een serene rust. Eindelijk verlost van de eeuwige angst.