Category: Verhalen

Suus kwam langzaam weer een beetje bij haar positieven. Wat was er gebeurd? Ze was gevallen, dat had ze wel in de gaten……. Ineens begon het weer te dagen. De ongeduldige bloemist, de bos bloemen, het kaartje…… en ze was alleen. Die S. kon alleen maar van Steven zijn. Ineens moest ze overgeven. Hoe in godsnaam kon hij weten waar ze zich bevond. En on top of it all…..waar was hij zelf?????? Kon ze nu rustig ademhalen na dit berichtje dat ze veilig zou zijn of moest ze nu extra op haar hoede zijn. Bovendien was dit berichtje van Steven en niet van Jeroen. Jeroen zat weliswaar vast, maar zijn invloed kon hij gemakkelijk aanwenden om mensen buiten de gevangenis haar alsnog iets aan te laten doen.

Suus pakte haar laptop en begon te schrijven. Vastleggen…..alles vastleggen was het enige wat ze momenteel kon bedenken en doen. Haar rug en shouder deden pijn. Ze was toch weer lelijk terecht gekomen toen ze flauwviel. Ruud ging ze nog niet bellen. Ze wist zelfs niet of ze het hem zou vertellen. Het zou alles alleen nog maar vervelender voor hem maken. Hij zou zeker weer thuis willen blijven om voor haar te zorgen en haar te beschermen.

Ze moest een plan bedenken. Ze moest zichzelf kunnen beschermen als dat nodig was. Ze moest leren om niet steeds bang te zijn en met opgeheven hoofd haar leven weer oppakken. Ze kon niet eeuwig binnen blijven en de angsthaas uithangen. Diep van binnen kwam een strijdlustig gevoel naar boven. Haar zouden ze niet zomaar klein krijgen. Ze zou zich niet zomaar gewonnen geven, dat stond als paal boven water. Hoe ze dat ging aanpakken dat moest ze nog voor zichzelf op een rijtje krijgen. Maar het vastleggen van alle gegevens en alle gebeurtenissen was nummer 1.

Terwijl ze op ging in het samenvatten van alle gegevens en details, kwam Ruud thuis. Het kaartje van de bloemen had ze zorgvuldig opgeborgen. Dat zou Ruud niet te zien krijgen. “Bloemen??”, vroeg Ruud haar, “van wie hebben we die gekregen?”. “Geen idee”, antwoordde Suus, “maar ze zijn wel mooi”. Suus sloot haar programma af en had het beveiligd met een wachtwoord. Voorlopig wilde ze Ruud nergens mee lastig vallen en wilde ze de file voor haarzelf houden. Ze voelde zich goed, ondanks het feit dat ze was flauwgevallen van angst deze morgen. Dit kon wel eens het keerpunt zijn in haar leven. Ze voelde zich sterk.

Ruud had echter niet zo’n best gevoel bij die bos bloemen zonder afzender. “Welke bloemist heeft ze gebracht?”, vroeg hij Suus. “Dat weet ik niet”, antwoordde Suus, “ik heb niet opengedaan en toen hebben ze de bos bij de voordeur achtergelaten”. Ruud keek vreemd. Hij wist ook wel dat her niet gebruikelijk is om zo’n mooie bos zomaar bij een voordeur te leggen. Hij wilde er verder op doorvragen, maar Suus liet duidelijk merken dat ze daar geen zin in had. Iets in Suus was veranderd sinds hij die ochtend zijn appartement had verlaten. Ze was bang om alleen te blijven deze morgen en nu zat er een sterk ogende Suus voor zijn neus. Hij durfde er echter niet te veel op door te gaan, waarom wist hij niet.

Al snel veranderde het onderwerp van gesprek richting zijn eerste werkochtend, over hoe het was verlopen en of zijn collega’s nog vragen hadden gesteld over zijn afwezigheid. Ruud vond het heerlijk om weer wat te kunnen vertellen over normale zaken. Als hij eerlijk was tegen zichzelf, had hij het erg prettig gevonden om weer op kantoor te zijn deze morgen. Zijn onderbuikgevoel zette hij maar even aan de kant. Dat leek Suus ook te willen…….

Terwijl Suus probeerde een zo luchtig mogelijk gesprek te voeren met Ruud, stonden de radartjes in haar hoofd niet stil. Ze wist wat haar te doen stond! Als ze wilde dat er een einde kwam aan deze nachtmerrie, moest ze bij de bron beginnen. Ze zou op zoek gaan naar Steven en korte metten maken met hem en zijn vriendjes. Een ongekende vechtlust voelde ze in haar lijf. Zij zou niet het onderspit delven in deze nachtmerrie. Ze wist dat Ruud het absoluut geen goed plan zou vinden, maar ze voelde dat ze dit moest doen. Ondertussen probeerde ze Ruud zo ver te krijgen dat hij vanaf volgende week weer hele dagen zou gaan werken. Ze had ruimte en tijd nodig om een plan te maken. Ze moest vrij op internet kunnen en haar geheugen heel goed raadplegen. Ze moest alle mogelijke verstopplekjes van Steven proberen te analyseren en te achterhalen. Misschien kwam ze er nooit achter waar hij zat, maar ze zou er alles aan doen om zijn verblijfplaats te achterhalen.

Suus kon de rust maar niet vinden thuis. Er was zoveel gebeurd de afgelopen tijd dat het moeilijk was om te ontspannen.
Ruud heeft haar de afgelopen dagen geen moment alleen thuis gelaten en dat deed haar goed. Maar vandaag zou hij toch weer voor een halve dag naar zijn werk gaan. Ze zou dus alleen haar draai moeten zien te vinden in Ruud zijn appartement. Haar angst zat diep geworteld. Dat kon ze merken aan haar reacties op alleen al de telefoon en de deurbel.

Ruud vertrok met lood in zijn schoenen richting kantoor. Hij zag hoe moeilijk Suus het had, maar hij kon niet anders. Het werd langzaam tijd om de draad weer een beetje op te pakken. Suus was veilig in zijn appartement. En toch had hij een vreemd onderbuikgevoel. Wat als het nu mis ging? Wat als ze toch achter haar en zijn adres zouden zijn gekomen? Gek werd hij van die gedachte.

Hij werd door zijn collega’s goed opgevangen en het was dan ook erg fijn om weer even terug op kantoor te zijn. Alleen de directie was op de hoogte van wat er precies was gebeurd. Uit veiligheidsoverwegingen was besloten om dat niet aan zijn collega’s te vertellen. Ruud was thuis geweest vanwege familie-omstandigheden zonder verder in detail te treden. Gelukkig werd er ook niet al te ver op doorgevraagd. Ruud had juist behoefte aan een ‘luchtige’ ochtend en het lukte hem om niet de hele tijd aan zijn angstige gevoelens toe te geven.

Suus daarentegen werd gek van angst en kon haar onrustige gevoelens bijna niet onder controle krijgen. Ook vragen als wanneer ze weer eens naar buiten zou kunnen zonder gevaar te lopen, spookten door haar hoofd. Ze voelde zich opgesloten, bijna net als een gevangene. Ze hoopte vurig dat Jeroen zich momenteel ook zo ellendig zou voelen. En dan Steven……zouden ze hem al gevonden hebben? Zou hij zich ook al in een cel bevinden? Of zou hij nog ergens vrij rondlopen en wellicht nog meer onschuldige mensen in zijn web spannen? Hoeveel ellende kon een mens ongestraft veroorzaken? Ze kon niet meer dan hopen op gerechtigheid!!

Terwijl Suus zo zat te mijmeren, ging de deurbel. Suus schrok op uit haar gedachten en voelde haar hart als een razende tekeer gaan. Open doen was geen optie. Ze had afgesproken met Ruud dat ze geen telefoon zou aannemen en geen deur zou openmaken als ze alleen was. De persoon aan de andere kant was echter ongeduldig en drukte nogmaals op de bel. Met knikkende knieën ging Suus toch richting deur. Ze wilde door het kijkgaatje zien wie er voor de deur stond.

Het was een vrouw. Suus kende haar niet, maar keek goed naar hoe ze er uit zag. Iets in haar waarschuwde haar dat dat wellicht nog belangrijk zou kunnen zijn. Ze was niet heel groot, 1,65m schatte Suus, donkerrood haar, kort geknipt en een opvallende zwarte bril. De vrouw had een bos bloemen in haar handen. Ze drukte nogmaals geïrriteerd op de bel. Die bloemen kan ze ook wel gewoon bij de deur neerleggen, dacht Suus en ze besloot niet open te doen.

Nadat de vrouw was weggegaan en inderdaad de bloemen bij de voordeur had achtergelaten, deed Suus voorzichtig open en haalde de bos bloemen naar binnen. Wie zou er bloemen hebben gestuurd? Naar haar of naar Ruud? Hopelijk naar Ruud want niemand zou op de hoogte mogen zijn van haar verblijf in dit appartement. Weer die gedachten in haar hoofd die ze maar niet onder controle kreeg. Zoveel onrust, zoveel angst. Al zoekend naar het kaartje, wist ze ineens wat haar te doen stond.
Ze zou een dagboek gaan bijhouden. Op die manier had ze wat te doen en kon het haar en/of de politie wellicht helpen om nog meer dingen duidelijk te krijgen. Ze besloot al haar gedachten en angsten op te schrijven. Ook de omschrijving van de bloemiste kon ze op die manier meteen vastleggen zodat ze zeker niks zou vergeten. Zelfs tijdstippen van deurbel en telefoon ging ze bijhouden. Wellicht werd ze totaal paranoia, maar het zou ook de politie kunnen helpen als het wel mis ging! Dan was er een naslagwerk waar ze hun onderzoeken mee zouden kunnen starten.

Net toen ze zich, voor het eerst sinds ze in Ruud’s appartement verbleef, wat rustiger voelde, sloeg de schrik haar om het hart. Het kaartje zat diep in de bos bloemen verstopt.

Beterschap
Lieve Suzan,
Vergeef me wat ik je heb aangedaan.
Het zal nooit meer gebeuren.
Je bent nu veilig.
S.

Alles duizelde en ze liet de bloemen uit haar handen vallen. Ze voelde zich slap worden en alles begon om haar heen te draaien……..toen werd alles zwart……..

Deze ochtend heeft Suus van Anja te horen gekregen dat ze naar huis mag. Haar wond is zo mooi aan het genezen dat ze verder rustig thuis mag herstellen. “Fijn”, dacht Suus, “thuis…..waar is dat?”. Vanmiddag komt er een rechercheur langs om de details verder met haar te bespreken. Het was Suus al gelijk duidelijk dat ze niet naar haar huis zou kunnen. Dat is veel te gevaarlijk. Ze weten alles. Haar nieuwe naam, haar adres, zelfs haar moeder is niet veilig geweest voor deze criminelen.

Gelukkig is Ruud al meerdere keren bij haar op bezoek geweest. Van hem heeft ze gehoord hoe alles is verlopen nadat ze in het ziekenhuis was geopereerd. Arme Ruud. Hij heeft het wel voor zijn kiezen gekregen en is in een hel beland door op de verkeerde momenten op de verkeerde plekken te zijn. Diep ontroerd was ze toen ze hoorde dat hij ‘s nachts nog naar haar toe was gefietst en haar toen zwaargewond vond. Haar leven heeft ze aan hem te danken. Hij heeft goed gehandeld. Toen ze later hoorde dat ook hij het was die haar moeder had gevonden, wist ze dat zeker dat ze van deze man hield. Gelukkig had ze hem nog. Suus had al doorgegeven aan Anja dat ze wilde dat Ruud deze middag bij het gesprek aanwezig was. Ze kon het niet helpen dat ze steeds weer opnieuw de tekst op het kaartje van Ruud moest lezen:

Ik hou van jou, Ik hou van jou
Een dag, een jaar, een eeuw
Ik weet dat liefde Lente is,
En soms een beetje sneeuw.

Ruud had de tekst op de muur van de bloemist gezien en wist meteen dat dit van toepassing was op Suus en hem. Het raakte hem en zonder pardon had hij dit op het kaartje geschreven.

Het gesprek verliep rustig. Rechercheur Joop de Ruyter was een fijne man om mee te praten. Hij nam alle tijd om uit te leggen wat de politie in samenwerking met Suus en Ruud van plan was. Ruud had blijkbaar al meerdere gesprekken met deze man gevoerd. Suus merkte aan alles dat ze elkaar kenden. Als Suus ermee akkoord ging, zouden ze eerst een tijdje in het huis van Ruud verblijven. Dit adres was volgens Joop (zo mocht ze hem noemen) niet bekend bij Steven’s organisatie. Suus zou weer een nieuwe identiteit krijgen en dit zou meteen in gang worden gezet. “Pfff…..daar gaan we weer!”, dacht Suus, “weer een andere naam!”. Het leek of Joop haar gedachten kon lezen en zei direct: “Je voornaam houden we aan. Dat verwachten ze namelijk nooit.”. Hij vond het blijkbaar nogal een slimme zet, maar Suus wist het allemaal nog niet zo net. Ze had een onbestemd gevoel over zowel het adres van Ruud als de naam, maar ze hield haar mond.

Suus vroeg of ze wel naar haar oude huis mocht om wat spullen op te halen, maar volgens Joop zou zelfs dat te gevaarlijk zijn. Sterker nog, de politie had haar huis al leeggehaald, haar spullen in opslag gedaan en de huur opgezegd. “Wat een voortvarendheid”, zei Suus. Ze werd er erg emotioneel van. Ze mocht niet eens haar lieve buurtjes gedag zeggen. Het was beter dat ze zeker voorlopig niet in haar oude straat zou komen.

Ruud troostte haar. Hij begreep heel goed hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Hij was het meteen eens geweest met rechercheur Joop dat ze maar een tijdje bij hem moest blijven. Hij wilde niks liever dan voor haar zorgen. Toen hij voor het eerst op bezoek mocht in het ziekenhuis was hij zo ontroerd geraakt. Van hoe ze daar lag in dat ziekenhuisbed… zo kwetsbaar, zo alleen en haar ogen toch nog vol vechtlust. Natuurlijk wist hij al veel langer dat ze bijzonder was, maar nu hij uiteindelijk haar hele levensverhaal kende was zijn respect voor haar alleen maar gegroeid.

Hij wist dat hij ergens bij betrokken was geraakt waar ieder normaal mens graag heel ver van weg wilde blijven. Maar soms lopen de dingen anders en ben je zoals hem de laatste weken zo vaak is verteld, op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Gelukkig heeft alles de laatste dagen een heel andere wending gekregen en was heel snel duidelijk dat hij niks met de aanslag op Suus en haar moeder te maken had. Daarna heeft hij alle hulp en medewerking van de politie gekregen. Er hebben veel gesprekken, ook zonder Suus, plaatsgehad. Vooral over hoe het nu verder moet en over hoe de politie de veiligheid van hun beiden kan waarborgen. Dat heeft nogal wat voeten in aarde.

Voorlopig is gekozen voor een nieuwe identiteit voor Suus en niet voor hem. Hij is tot nu toe bij de vriendjes van Steven buiten beeld gebleven en de politie vermoedt dat ze niet op de hoogte zijn van Ruud zijn bestaan en zijn relatie tot Suus. Dit geeft in ieder geval hoop. Nu kan hij zijn naam, baan en huis in ieder geval nog behouden. Suus zou bij hem in huis veilig zijn. In ieder geval voor nu. Op een later tijdstip zouden ze wel verder zien. Als het nodig was, zou hij alles doen om hun veiligheid te waarborgen. Moesten ze toch verhuizen, moest hij toch een andere naam en ander werk zoeken, dan zou hij dat allemaal doen.
Hij hield van deze vrouw.

Jeroen was woest!!! Hij banjerde zijn zwaarbewaakte cel op en neer!! Daar zat hij nou! Van zijn bed gelicht door een arrestatieteam. Hij werd gezien als hoofd van de criminele organisatie van Steven. Zoals het er nu uitzag, was hij zwaar de klos. En Steven zat op een plek waarvan niemand iets wist!! Zijn jongens hadden hem niet op het opgegeven adres kunnen vinden en de poging om Steven een koekje van eigen deeg te geven, was dan ook jammerlijk mislukt. Niemand wist waar Steven precies uithing, met als gevolg dat hij nu zwaar in de shit zat. Enkele dagen geleden had hij nog het idee dat de rollen eindelijk omgedraaid waren. Wat kan een mens zich vergissen! Hij kon nu opdraaien voor alle duistere praktijken die zijn opgezet, georganiseerd en draaiende gehouden door Steven.

Die trut bleek nog te leven. Dat had Steven dus ook nog eens verkloot. En nu had ze dus een boekje opengedaan over wat er allemaal gebeurde binnen de organisatie van Steven. Zijn naam werd in verband gebracht en ze had aangifte gedaan van verkrachting tegen hem. Hij zou haar nog wel krijgen. Als ze dacht dat ze hier zomaar mee weg zou komen, dan heeft ze het mooi mis. Hij zou vanuit de gevangenis wel zorgen dat ze alsnog werd omgelegd. Hoe, dat moest hij nog bedenken, maar dit liet hij niet over zijn kant gaan. Zijn ogen spuwden vuur en het liefst zou hij alle bewakers om hem heen neerslaan. Als hij een pistool zou hebben zou hij ze van kant maken….stuk voor stuk. Net als die ongelofelijk bitch Suzan. Zijn woede nam abnormale proporties aan. Hij kende zichzelf niet eens op deze manier.

Adem halen! Hij moest rustig blijven adem halen. Hij zou er niks mee opschieten als ze hem een kalmerend middel zouden toedienen. Helder blijven! Dat is wat  hij moest doen. Helder blijven en nadenken. Een plan uitzetten. Bedenken hoe hij zijn hachje kan redden en bedenken hoe hij Steven zou kunnen traceren. Hij zou er alles aan doen om hem op te laten sluiten. Hij had tijdens de vele verhoren van de afgelopen dagen al vaak zijn naam genoemd. Vooral in combinatie met Suzan en als baas van de criminele organisatie. Niet hij maar Steven moet hiervoor opdraaien. Hij zou er niet helemaal ongeschonden vanaf komen, maar Steven moet op z’n minst de volle mep krijgen. Hij is degene die verantwoordelijk is voor al deze ellende. Hij moet dit dan ook maar oplossen of betergezegd…….uitzitten! Z’n straf!

Slapen zat er al dagen niet in. En zonder slaap werd hij steeds onrustiger. En kwader. Misschien moest hij toch maar proberen om vannacht, al was het maar een paar uurtjes, te slapen. Misschien kon hij morgen dan wat helderder nadenken. Nu spookte er zo ongelofelijk veel door zijn hoofd. Hij moet op een rijtje zien te krijgen wat er geregeld moet worden. Nu loopt alles door elkaar in zijn hoofd. Als die bewakers hem op z’n minst een pen en papier zouden wilden geven….Maar dat zal wel niet……de kutjanussen. Van een pen kon hij een steekwapen maken. De zware bewaking liet dat niet toe. Misschien dan toch maar eerst slapen……als hij eerst toch eens wat kon slapen! Steeds op het moment van inslapen, zag hij die trut weer voor zich. Ze had het wéér overleefd! De volgende keer gaat het goed gebeuren! Haar geluk raakt op, daar gaat hij voor zorgen…………

Suus lag klaarwakker in het ziekenhuisbed. Ze kon de slaap niet vatten. De wond deed pijn, maar ze weigerde de pijnstillers die de verpleging haar wilde geven. De fysieke pijn was altijd nog beter te verdragen dan de emotionele pijn. De fysieke pijn drong al het andere een beetje naar de achtergrond.

Wat een puinhoop was haar leven ineens. Alweer. Dacht ze net alle ellende achter de rug en haar leventje weer op de rails te hebben en dan gebeurt dit. Gisteren heeft Anja, de liefste verpleegkundige van de afdeling, haar verteld wat er is gebeurd met haar moeder. Ze is dood. Dood door haar schuld. Het kan niet anders dan dat haar moeders dood is veroorzaakt door de vriendjes van Steven.

De radartjes in Suus d’r hoofd bleven maar draaien. Allerlei scenario’s zijn al gepasseerd. Dan kreeg ze de aanval op haarzelf weer op haar netvlies en dan wat er met haar moeder gebeurd kan zijn. De details heeft ze nog niet precies te horen gekregen. Ze heeft er ook niet naar gevraagd. En dan dacht ze weer aan Ruud. Waarom heeft ze nog niks van hem gehoord? Hem nog niet gezien in het ziekenhuis? Niet dat ze nu al zo lang bij kennis is, dat niet. Ze hebben haar een aantal dagen kunstmatig in coma gehouden, maar ondertussen had ze wel gehoopt dat Ruud haar zou hebben bezocht.

De eerste gesprekken met de politie hebben ook al plaatsgehad. Die waren emotioneel en zwaar. Gelukkig bleef Anja steeds dicht in de buurt om de politie af te remmen als ze zag dat het te zwaar voor haar werd. Ze mag Anja graag. De rest van de verpleging is ook aardig en lief maar toch heeft ze liefst Anja aan haar bed. Die hoeft ze niks uit te leggen, die voelt haar goed aan. En aangezien praten alleen al super vermoeiend is, is dat wel zo fijn.

Suus heeft de politie in grote lijnen haar levensverhaal verteld. Details zijn nog niet verder besproken. Wel zijn er namen gevallen. Iets wat ze nooit van plan is geweest. Ze wist dat ze daarmee een heel groot risico liep. De complete criminele organisatie die Steven heeft opgezet, zal ze achter zich aan hebben. Haar leven zou nergens meer veilig zijn. “Was ik ook maar dood gegaan”, mijmerde Suus ongemerkt hardop. Dat had een hoop ellende gescheeld. Aan de andere kant zou Steven er dan weer mee zijn weggekomen en dat moest nu maar eens afgelopen zijn.

Haar moeder was dood door zijn schuld. Ze was er zelf bijna niet meer geweest door zijn schuld. Heel haar leven is kapot gemaakt door zijn schuld. Nu moest het maar eens stoppen. Nu moest zij ervoor zorgen dat er niet nog meer onschuldige slachtoffers zouden vallen. En als ze dat uiteindelijk met haar leven moet bekopen dan is dat maar zo. Wat heeft alles bovendien nog voor zin op deze manier? Ze wil ook niet meer leven met deze eeuwige angst. Het moet maar eens klaar zijn.

Ondertussen stond Anja haar vanaf een afstandje te bekijken. Ze bewonderde deze strijdlustige vrouw. Weinig andere mensen hadden zo’n aanval kunnen overleven, maar Suus vocht vanaf het moment dat ze binnen was gebracht met de ambulance. Anja wist dat ze hier een bijzondere vrouw hadden liggen en besefte heel goed dat ze goed voor haar moesten zorgen. Toen gisteren ook nog het nieuws via de politie bij hen kwam over de moeder van Suus wist ze het helemaal zeker. Deze vrouw moest heel wat hebben meegemaakt. Fijn dat er continu bewaking bij haar kamer aanwezig was. Dat gaf zowel haar als Suus een veilig gevoel.

Suus had de namen van een aantal kopstukken doorgegeven aan de politie. Ze kende ze niet allemaal even goed maar de laatste periode dat ze opgesloten had gezeten, had ze haar ogen en oren goed gebruikt. Ze wist dat Steven aan de top van de organisatie stond. Daarnaast had hij een aantal mensen direct onder zich die verantwoordelijk waren voor het witwassen van het geld en voor de logistieke processen. Één daarvan was Jeroen. Wat een engerd was dat zeg. Als ze nog terugdenkt aan die vreselijke avond dat hij haar verkrachtte, werd ze weer panisch. Die blik van Jeroen was zoveel harder en onverschilliger dan die van Steven dat ze de angst opnieuw kon voelen. Jeroen was wellicht nog gevaarlijker dan Steven. Fijn idee als die misschien ook voor langere tijd achter de tralies terecht zou komen.

Anja kwam binnen en ging naast haar zitten. Ze zei niks maar keek haar alleen maar aan. En toen gebeurde het, Suus brak, voor het eerst. Tranen bleven maar komen, ze kon ze niet meer stoppen. Haar wond deed ongelofelijk pijn van het huilen maar dat voelde juist goed. Fysieke pijn kon ze verdragen. Anja zei niks en liet het gebeuren, ze hield enkel haar hand vast en kneep er zachtjes in. Uiteindelijk viel Suus uitgeput in een rusteloze slaap………..even rust, even niks voelen, even geen verdriet.

Wéér politie, wéér een ambulance en wéér was Ruud in de buurt. De paniek sloeg in als een bom. Waar was hij in terecht gekomen? Het leek werkelijk een horrorfilm. Deze keer heeft hij wel rustig kunnen vertellen waarom hij hier was. Wat zijn beweegredenen waren om de moeder van Suus op te zoeken. Dat moest toch plausibel overkomen op de politie? Of zou het hem in een nog slechter daglicht plaatsen? “Oh mijn god”, dacht Ruud, “volgens mij wordt het tijd voor een advocaat”. Hierin had hij begeleiding nodig. Het was immers al meteen duidelijk dat hij weer mee moest naar het bureau.

De moeder van Suus had de aanval op haar niet overleefd. “Wie doet zoiets onmenselijks?”, mijmerde Ruud. Wist hij het antwoord maar. De aanslag op Suus en haar moeder zullen vast iets met elkaar te maken hebben. Dat kan niet anders. Maar vanaf nu is het aan de politie om dit verder uit te zoeken. Hoe graag Ruud ook zelf voor detective zou spelen, hier kon hij geen verdere rol van betekenis in spelen. Dit was té erg, té aangrijpend en té onwerkelijk.

Momenteel had Ruud maar één wens en dat is duidelijk maken dat hij hier niks mee van doen had. Dat hij niet de dader was van deze gruwelijke misdaden. Dat hij alleen maar het beste voor had met Suus en natuurlijk met haar moeder. Dat hij ongewild in deze film terecht is gekomen. Ineens duizelde alles hem. Ruud wankelde op zijn benen. Een agent stond gelukkig in de buurt en kon hem opvangen. Even werd alles zwart om hem heen……wel een prettig gevoel eigenlijk…….

Ruud werd wakker in de ambulance, waar ze hem ter controle maar even in hadden gelegd. Het ging alweer wat beter met hem. Na een slokje water mocht hij langzaam weer omhoog komen en kreeg hij te horen dat hij mee moest naar het bureau voor verder verhoor. Ruud snapte het. Hij moest nu kalm blijven en erop vertrouwen dat alles wel goed zou komen. Hij had het niet gedaan en dat zou de politie uiteindelijk ook inzien.

Éénmaal aangekomen op het politiebureau merkte Ruud meteen dat het serieus werd nu. Dat ze hem deze keer niet zomaar naar huis zouden sturen. Dat hij waarschijnlijk wel in voorarrest werd geplaatst. Voordat hij er erg in had, leegde hij zijn volledige maaginhoud in de verhoorkamer. Ook dat nog………

Ruud werd in de gelegenheid gesteld om een advocaat te regelen. Gelukkig wist hij de naam van het kantoor waar zijn werkgever zaken mee deed. Geld speelde even geen rol. Hij wilde naar huis en het liefst de komende maanden onder zijn dekbed wegkruipen om weer boven water te komen als alles was opgelost. Als alles weer als vanouds was. Helaas zal dat nooit gebeuren. Toen hij zich dat realiseerde rolden de tranen over zijn wangen. Voor het eerst. Hij kon het niet meer tegenhouden en liet het maar gaan……wat een puinhoop was zijn leven ineens. Hoe kun je in zo’n onrealistische film terecht komen terwijl je totaal onschuldig bent? Een kwestie van op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn.

Hij had ook kunnen wegrennen bij het huis van de moeder van Suus en vervolgens kunnen doen alsof hij er nooit was geweest. Hij had het even overwogen, maar dat kon hij niet. Stel je voor dat het mensje nog had geleefd. Dan had hij voor zijn gevoel wel een moord gepleegd als hij geen hulp had ingeschakeld. Dit alles zou hij de politie toch wel duidelijk kunnen maken? Als hij de dader zou zijn geweest, had hij in beide gevallen toch gemaakt dat hij wegkwam? Dan had hij toch niet vervolgens hulp ingeschakeld en de politie gebeld???? Bij deze gedachte werd Ruud al wat rustiger. Het zal wel goed komen. Het moest wel goed komen.

Ondertussen had Jeroen de tijd van z’n leven. Hij was er inmiddels achter gekomen wat zich rondom Suzan had afgespeeld. Hij wist dat haar moeder de overval niet had overleefd. Wat kan het toch verrekte handig zijn om wat vriendjes bij de politie te hebben. Wat hij alleen niet had kunnen achterhalen is of Suzan nog leefde. Daar was geen enkele informatie over beschikbaar. Tenminste…..niet op het niveau waar zijn vriendjes bij de politie werkten. Steven zat in de problemen. Diep in de problemen. En Jeroen ging daar nog eens een schepje bovenop doen. Wat kon het leven soms toch ineens een rare mooie wending maken…….
“Schaakmat Steven!”, riep Jeroen hardop.

Pffff…..Steven kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. Hoe had hij in godsnaam Jeroen in vertrouwen kunnen nemen. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat dat een grote vergissing was. De blik van Jeroen toen hij hem vertelde dat hij een tijdje weg ging, kon hij nog zo voor zich halen. Meteen had hij geen goed gevoel gehad. Noem het intuïtie of inzicht, maar hij wist dat het foute boel was met Jeroen. Natuurlijk had hij hem niet zijn echte verblijfplaats doorgegeven. Dat zou ook dom zijn geweest. Niemand wist waar hij uithing.

Steven was per auto vertrokken. Een gehuurde auto die hij onderweg nog een paar keer had gewisseld om zo eventuele speurders op een dwaalspoor te brengen. De gehuurde auto’s waren ook steeds op een andere naam gereserveerd en cash betaald. Ook de huur van zijn vakantiewoning had hij cash voldaan en met een valse identiteitskaart geboekt. Hier zat hij voorlopig veilig. Veilig genoeg om orde op zaken te stellen en goed te overdenken wat er nu verder moest gebeuren.

Zijn gevoel dat Suzan misschien nog wel eens in leven kon zijn werd ook alsmaar sterker. In het begin was hij overtuigd geweest dat ze dood was. Hij had haar gezien. Haar bleke gelaatskleur toen ze in elkaar zakte. Wat zag ze er kwetsbaar uit. De neiging om haar in zijn armen te nemen moest hij toen heftig onderdrukken. Maar hoezeer hij ook de kranten in de gaten hield er stond geen overlijdensadvertentie van haar in. Zijn vermoeden dat het misschien allemaal anders was verlopen nadat hij in zijn auto was weggescheurd werd steeds groter. Wat als dat het geval was? Dat ze zijn aanval overleefd had? Dan zat hij nog verder in de shit. Ze wist wie haar dit had aangedaan. Ze had hem recht in de ogen aangekeken. De angst die ze had uitgestraald deed hem onverwachts veel. Nondeju……wat deed ze hem veel. Nog steeds.

Hij zou morgen proberen één van zijn andere werknemers uit te laten zoeken of ze wellicht ergens in een ziekenhuis was opgenomen. Dat ging hij niet via Jeroen doen. Hij moest alles even goed overdenken en een plan maken. Maar nu ging hij eerst proberen te slapen. Hopelijk had de fles wijn die hij inmiddels had leeggedronken zijn werk gedaan en had hij een goede nachtrust. Dat kon hij wel gebruiken na zo’n vermoeiende reis.

Jeroen begon zich ondertussen steeds beter te voelen. Hij zou ervoor zorgen dat Steven buiten spel werd gezet. Hij ging zorgen dat hij de man zou worden aan hoofd van het imperium dat Steven had opgebouwd. Hoe wist hij nog niet precies, maar hopelijk bleef Steven lang genoeg weg om zijn plan te kunnen smeden en, nog beter, te kunnen uitvoeren. Eerst zou hij iemand op Steven afsturen. Hem een beetje angst aanjagen. Dat zou hem vast leren. Als hij dacht dat hij veilig zat, had hij het mooi mis. Steven zou meteen weten dat het van Jeroen af zou komen dus het moet lijken op een toevallige overval. Steven mocht niet dood dat niet. Dat zou te veel opvallen. Maar hem even goed de schrik van zijn leven bezorgen dat was het idee. Jeroen kon een valse lach niet onderdrukken.

Hij had al één van zijn mensen de opdracht gegeven bij Suzan langs te gaan. Hij wist dat Steven via de moeder van Suzan haar nieuwe verblijfplaats en nieuwe naam had achterhaald. Al dit gedoe moet met haar te maken hebben, dus daar ging hij eerst maar eens achteraan. Zodra hij wist wat er was gebeurd kon hij verder met plannen maken. Zowel Suzan als Steven gingen spijt krijgen. Spijt van hun relatie. Spijt dat er destijds niet naar hem werd geluisterd. Als het moest zou hij zich nogmaals aan haar vergrijpen. Ze was best lekker. Zeker toen ze zo tegenstribbelde. Dat had Jeroen het liefst. Dan kon hij zijn macht doen gelden. Daar kickte hij op…… Oh wat was hij blij met deze wending in zijn leven! Alles zou anders worden en met die gedachte snoof hij nog maar een lijntje coke. Wie deed hem wat?!?!

Stomverbaasd was Jeroen toen Steven hem had gebeld met de boodschap dat hij een tijdje in het buitenland zou verblijven en dat hij, Jeroen, de honneurs in Nederland voorlopig moest waarnemen. Dat hij de enige zou zijn die mocht weten waar Steven zich bevond. Hij moest deze boodschap even laten bezinken. Waarom nam Steven hem nu in vertrouwen? Waarom in godsnaam ging hij een tijdje weg? Jeroen had heel veel vragen, maar wist dat hij daar niet 1,2,3 antwoord op zou krijgen van Steven.

Steven was een slimme vent. Een slimme, sluwe, knappe zakenman. Hij handelde in de verkeerde zaakjes, dat wel, maar hij was goed in zijn werk. Hij wist op de juiste tijdstippen op de juiste plaatsen te zijn. Hij wist met wie hij in zee moest gaan en bij wie hij ver uit de buurt moest blijven. De enige blunder die Steven ooit had gemaakt was met een vrouw; Suzan. Hij wist nog hoe ze heette. Wat was hij woest geweest op Steven dat hij het zover had laten komen. Dat hij een vrouw zo dichtbij had laten komen. Hij voelde al meteen dat dit foute boel zou worden. Suzan was niet van de verkeerde handel. Zodra ze uit zou vinden wat Steven precies deed, zou ze heel gevaarlijk kunnen worden. Maar Steven wilde niet naar hem luisteren.

Eigenlijk was het vanaf toen dat de vriendschap tussen hen werd bekoeld. Steven was zichzelf verloren, was z’n verstand verloren door Suzan. Hij kon zien dat zij er toe deed. Steven was blind door verliefdheid. Al zou hij dat nooit aan wie dan ook toegeven. Voor Suzan had Steven moeten vechten. Ze was niet zo gewillig als de rest van de meiden. Steven hoefde maar te knippen met zijn vingers en ze hingen als zoete broodjes om hem heen. Vreemde gewaarwording vond Jeroen dat altijd. Niet dat hij er zelf vies van was, van de vrouwtjes, dat niet, maar tegen Steven kon hij niet op.

Suzan was heel anders. Die gunde Steven geen blik waardig. Jeroen begreep er geen bal van dat Steven zijn zinnen nu juist op deze vrouw had gezet. “Laat haar toch!”, had hij verontwaardigd tegen Steven gezegd, “dat wijf heeft geen interesse in je!”. Het leek juist een extra impuls te zijn voor Steven om het toch te blijven proberen. Steven maakte er werk van. Hij deed dingen die hij nog nooit voor een vrouw had gedaan. Hij liet bloemen bezorgen op haar werk, stuurde lekkere hapjes van de sjiekste patisserie uit de buurt, stuurde haar VIP uitnodigingen voor de duurste concerten en Suzan reageerde nauwelijks.

Tot die ene avond toen ze op stap waren en haar weer tegen het lijf liepen. Ze was met een groep vriendinnen die danig onder de indruk waren van Steven en zijn vrienden. Ze verklaarden Suzan voor gek en ze leek zich iets meer open te stellen. Het was gezellig geworden die avond. Iedereen had veel te veel gedronken en Jeroen dacht dat het weer als vanouds zou eindigen met een grote orgie in één of ander hotel. Niets was minder waar. Ineens was Steven vertrokken. Mét Suzan. En Jeroen kon zich nog herinneren dat hij woest was op dat moment. Op Steven.

Vanaf die tijd veranderde de boel. Steven ging alleen nog maar op in Suzan. En Suzan voelde zich een prinses. Ze werd ook zo behandeld dus dat was niet zo vreemd. Niks ging Steven te ver. Hij regelde van alles voor haar. En het domme wicht had niet in de gaten waar dat geld allemaal vandaan kwam. Ze dacht werkelijk dat Steven één of andere topbaan had! De trut! Jeroen was degene die er via een omweg voor had gezorgd dat het haar heel duidelijk werd dat Steven niet zo’n lieverdje was. Hij had via een slinkse manier geregeld dat Suzan toevallig achter de handel van Steven kwam. Oh wat had hij in zichzelf gelachen toen hij het gezicht van Suzan zag. De arrogante trut viel nog net niet flauw. Haar mooie wereldje viel ineens in duigen.

Hij had verwacht dat daarna alles weer als vanouds zou worden, maar niks was minder waar. Steven wilde er niks over horen om Suzan naar een andere wereld te helpen. Wel moest er een manier worden gevonden om haar de mond te snoeren. Nou dat kon hij ook wel aan Jeroen overlaten. Eerst had hij haar een tijdje opgesloten en geslagen als ze te hard protesteerde. Jeroen had gezorgd dat ze geen kant op kon. Steven liet zich destijds weinig zien. Hij was zichzelf niet meer. Dat een vrouw zoveel invloed op Steven kon hebben had Jeroen nooit verwacht. Het gezicht van Steven toen hij hem betrapte toen hij bovenop Suzan lag, zal hij nooit vergeten. Het is dat Steven absoluut afhankelijk van hem was, financieel gezien, anders had hij niet meer geleefd. Tegen Suzan had hij gesist dat hij haar van Steven moest verkrachten. Dat het allemaal in opdracht gebeurde om haar het zwijgen op te leggen. Ze geloofde hem……

Met een valse grijns liep Jeroen door zijn appartement. Ha….Steven zat in de problemen! Dat kon niet anders. Dit was zijn kans. Nu was het aan hem om heel slim te zijn en Steven buiten spel te gaan zetten. Hij had zo’n voorgevoel dat dit alles met Suzan te maken had. Hij zou gaan uitzoeken waarom Steven zo nodig het land uit moest. En als hij toch in het buitenland zat, ging hij eens op zoek naar Suzan……om haar voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat er met hem niet sollen viel……..

Zijn oog was al goed aan het genezen, zag Steven in de spiegel. De arts in het ziekenhuis had hem verzekerd dat zijn zicht weer volledig zou herstellen. Hij zag uit dat ene oog nog steeds niet helemaal helder en deze keer kwam het niet door de alcohol of drugs, wist hij. Bij die gedachte kwam er een vals lachje op zijn gezicht. “Het wordt weer tijd voor een feestje”, zei hij hardop tegen zichzelf. Weer even helemaal los gaan, feesten en vrouwen versieren, dat zou zijn gedachten wel rustig maken.

Steven twijfelde geen moment en belde een paar vrienden. “Tijd om te gaan stappen”, was het enige wat hij hoefde te zeggen. Iedereen wist meteen waar en hoe laat. Dat behoefde geen verdere uitleg. Steven besloot dat het beter was om niet zelf te rijden. Het kon vanavond wel eens totaal uit de hand lopen. Hij zou zorgen dat er een Limo paraat stond als hij naar huis of naar het één of andere hotel wilde. Dat was zijn wereld. Dat maakte zijn werk mogelijk. Geld, vooral zwart geld of donkergrijs zoals hij het zelf noemde, was er in overvloed. En geld moest rollen. Dat motto liet Steven op alle vlakken gelden.

Zijn inloopkast zou het walhalla voor menig vrouw zijn. Hij vond het heerlijk al deze luxe. Vanavond besloot hij één van zijn Armani jeans te combineren met een overhemd en  jasje van Corneliani. Itialiaanse merken hadden zijn voorkeur. Ze straalden succes en rijkdom uit. Dat was wat hij wilde. Het kleine stemmetje dat hij alleen op dat vlak gelukkig was, negeerde hij gemakshalve maar. Daar wilde hij niet aan denken. Zijn materialisme, zijn rijkdom in geld en spullen, dat was wat er voor hem toe deed. Met genoeg geld was liefde immers ook te koop….

De harde muziek en de nodige shotjes deden hem inderdaad goed. Suzan verdween naar de achtergrond en hij probeerde zich te concentreren op de lekkere meiden op de dansvloer. Allemaal stuk voor stuk onder de indruk van zijn verschijning. En dat wist hij. Met Suzan was het anders. Ze had in eerste instantie totaal geen interesse in hem getoond. Dat maakte haar juist extra interessant. Ze speelde niet eens ‘hard to get’, ze vond hem totaal niet interessant en gunde hem geen blik waardig. “Je bent mijn type niet!” had ze nog gezegd. Hij had er hard om moeten lachen. Dat hoorde hij zelden of nooit. Vrouwen geilden op zijn geld en zijn succes. De luxe cadeautjes die hij ze kon geven, maakten altijd veel goed., maar Suzan was daar niet gevoelig voor. Dat had hij snel in de gaten. Juist daarom wilde hij meer van haar. Meer van haar weten, meer van haar zien en meer met haar doen. “Nondeju”, dacht hij bij zichzelf, “nu moet ik weer aan haar denken!”. En boos liep hij richting bar voor de volgende borrel.

Gelukkig had verder niemand in de gaten dat zijn gedachten zo enorm door zijn hoofd spookten. Zijn vrienden waren te oppervlakkig om daar iets van te merken. Of ze wilden het niet zien dat kan ook. Wat niet weet wat niet deert. Bovendien was hij altijd degene die de avondjes uit betaalde en dan ging je niet zeiken over bepaalde dingen. Dan deed je mee met het gefeest. Dan dronk je de borrels die Steven voor je neus zette en snoof je de coke die voor je neergelegd werd. Dat was precies wat zijn vrienden deden en dat was ook wat hij wilde. Geen gezeik, geen gekloot, maar feesten. Dansen, zuipen, snuiven en uiteindelijk heerlijke seks met een aantal sletjes van de dansvloer. En dat was precies wat hij vanavond ging doen!

Jeroen bekeek zijn vriend van een afstandje. Nou ja vriend. Jeroen heeft vaak gedacht dat dat zo was, maar inmiddels wist hij wel beter. Steven had hem nodig omdat er verder niemand voorhanden was. Bovendien was hij degene die wist hoe hij met cijfertjes om moest gaan en hoe hij alles tegenover de belastingdienst verantwoord kon krijgen. Hij was een belangrijke spil in het wereldje van Steven. Jeroen wist ook dat hij nooit meer los kon komen van Steven. Dat zou hij niet overleven. Hij wist te veel en was te veel betrokken bij zijn lugubere zaakjes.

Dat er iets mis was met Steven kon hij goed zien. Hij was niet zichzelf. Ook dat oog deed vermoeden dat er meer aan de hand was. Het wazige verhaal van een ruzie op straat geloofde hij voor geen meter. Maar wat er dan wel precies aan de hand was dat wist hij niet. Hij ging er ook maar niet naar vragen. Jeroen wilde Steven niet op de huid zitten. Hij wist dat hij daar niet tegen kon. Hij zou vanavond meedoen met het toneelstuk dat werk opgevoerd. Bovendien had hij ook wel zin in een feestje. Hij wist hoe de feestjes van Steven altijd eindigden en hij had ook wel zin in een lekkere stoeipartij. Het was alweer even geleden. Iedereen was in de juiste stemming zag Jeroen. Nou ja, als hij eerlijk was, iedereen behalve Steven! Die deed alsof…..

Hoe meer Steven probeerde Suzan uit zijn hoofd te zetten, hoe vaker hij aan haar moest denken. In gedachten vervloekte hij haar al de hele avond. Ze was er niet meer!!! Punt uit!!!! Belachelijk dat hij steeds aan haar moest denken. Hij had haar gedood!! En dat was maar goed ook…… Geen enkele bitch ging met hem sollen. Geen enkele trut kwam verder dan lichamelijk contact. Waarom zit zij dan zo in zijn hoofd? Nog steeds?!!!!!! Hij had er goed aan gedaan om korte metten met haar te maken. Toch? De twijfel sloeg weer toe. Het feest dat hij voor vanavond gepland had kon hij wel vergeten. Als hij in deze toestand te ver zou gaan met alcohol en drugs werd het veel te gevaarlijk. Hij zou dingen kunnen vertellen die beslist niet voor anderen bestemd waren.

Steven wist wat hem te doen stond……. Hij ging naar huis en zou morgen voor een tijdje weggaan. Waarheen wist hij nog niet, maar hij moest rust zoeken op een plek waar niemand hem kon vinden. Zijn zaakjes zou hij vanaf afstand wel regelen. Misschien dat hij Jeroen in vertrouwen kon nemen. Daar moest hij nog even over nadenken….

Ruud ijsbeerde op en neer door de verhoorkamer. Hij was meegenomen naar het politiebureau. Het lukte hem lange tijd niet om ook maar één woord over zijn lippen te krijgen. Niet zo raar dat hij als verdachte werd aangemerkt. Het werd hoogtijd dat hij zichzelf herpakte, zodat hij kon vertellen wat hij had gezien en zodat hij duidelijk kon maken dat hij niks met de aanslag op Suus te maken had. Wat had hij eigenlijk gezien? Feitelijk niks. Hij was bijna ondersteboven gereden door de één of andere idioot en zag vervolgens Suus op de grond liggen.

Suus…….hoe zou het toch met haar zijn? Ze is afgevoerd per ambulance. Niet met een lijkauto. Dat kon hij zich nog wel herinneren. Dat moet een goed teken zijn. Toch? Oh….wat hoopte hij op een wonder. Het enige wat er nog toe deed was dat Suus het moest overleven. Waar zouden ze haar heen gebracht hebben? In welk ziekenhuis zou ze zich bevinden? De politie liet er tegenover hem niks over los. Een raar gevoel van angst overmeesterde hem. Hij zal ze toch wel kunnen overtuigen van zijn onschuld? Stel je voor dat hij hier zou moeten blijven. Dat hij niet naar huis zou mogen. Hij was ondertussen een paniekaanval nabij.

Even later kwam de agente van vannacht de verhoorkamer binnen, samen met een nors uitziende man. Recherche bleek later. Ze hadden nog wat vraagjes voor hem. “Geen punt”, had hij geantwoord, “Laat maar horen wat jullie van me willen weten!”. Ruud vertelde stap voor stap hoe de avond was verlopen en wat hij had gezien. Ook heeft hij verteld wat hij wist over haar verleden. Misschien deed het er niet toe, maar een onbestemd onderbuikgevoel gaf aan dat het er wellicht toch iets mee te maken had. Ruud realiseerde zich ook dat het stukje wat Suus hem had verteld niet erg veel informatie voor de politie was. Ze had hem wel eens uitgelegd dat ze met de verkeerde man in aanraking was gekomen en dat die man haar diep in de problemen had gebracht. Maar namen kon hij de politie niet geven. Ook geen woonplaats. Eigenlijk wist hij niks concreets te vertellen. Gelukkig liet de politie hem uiteindelijk wel gaan, maar hij werd verplicht in de buurt te blijven en zich op verzoek direct weer te melden voor verder verhoor. “Nog steeds één van de verdachten dus…”, dacht Ruud. Hij zei het niet hardop.

Naar huis, even rusten en vervolgens op zoek naar Suus. Dat was wat hij wilde doen. De politie gaf hem nog steeds niet door in welk ziekenhuis ze zich bevond. Ineens kreeg hij vreselijke buikpijn. Hij realiseerde zich dat hij waarschijnlijk niet in de buurt van Suus mag komen en mocht ze nog leven dat haar ziekenhuis kamer wel eens kon worden bewaakt. Mijn hemel……..waarin was hij nu weer verzeild geraakt. Hij! De altijd brave Ruud! Het leek wel een film waarin hij was beland. Zo onwerkelijk.

Hij mocht niet in paniek raken. Hij moest helder blijven denken. Hoe kon hij de recherche overtuigen dat hij niets maar dan ook niets met de aanval op Suus te maken had? Ineens had hij een idee! Hij zou de moeder van Suus gaan opzoeken. Daar was hij al eerder samen met Suus op bezoek geweest, dus hij wist waar ze woonde! Misschien dat hij wat meer informatie van haar kon krijgen omtrent het verleden van Suus. Misschien wist ze zelfs wel een naam van de persoon die het haar zo moeilijk heeft gemaakt een aantal jaren terug.

Ruud twijfelde geen moment. Hij sprong in de douche, liet het huis nog in dezelfde staat achter als gisteravond. Een flinke puinhoop dus, maar dat was nu even niet belangrijk. Hij reed met een veel te hoge snelheid richting Utrecht. Gelukkig wist hij nog precies waar het was en hoefde hij niet te zoeken naar het adres. Wat als de politie inmiddels ook daar was gearriveerd? Niet zo vreemd dat ze ook daar op bezoek zouden gaan. Er zal inmiddels al wel een heel recherche team bezig zijn met deze poging tot doodslag op Suus. Zo noemde de politie het: “poging tot doodslag”. Dat hield volgens Ruud in dat ze nog in leven zou zijn. Een koude rilling liep over zijn rug toen hij het pad naar de voordeur van de moeder van Suus opliep.

De bel galmde hard door de kleine hal van de seniorenwoning. Er was geen politieauto te bekennen in de straat. Ruud wachtte 5 minuten en drukte nogmaals op de bel…..zonder resultaat. Misschien hadden ze haar ook meegenomen naar het bureau of was ze in het ziekenhuis bij haar dochter. Natuurlijk!! Iedere moeder zou meteen richting haar dochter gaan! Ruud wilde het pad weer aflopen richting zijn auto, toen hij dacht iets te horen. Hij keek toch nog even door het raam de woonkamer in…… Wat hij daar zag, liet hem duizelen. Hij moest zich vasthouden aan de vensterbank om niet tegen de vlakte te gaan. Hij wilde schreeuwen maar zijn stem stokte in zijn keel. Daar lag iemand op de grond. Haar gezicht kon hij niet zien, maar dat het helemaal foute boel was, was hem heel duidelijk…………..