Lien's Log

Maken we ze niet allemaal? Voornemens voor de toekomst?
Ongeacht of ze nu het aankomende jaar uitkomen of later pas?
Ik heb dit jaar veel dingen op mijn lijstje staan. Waarschijnlijk een beetje onrealistisch om te denken dat ze allemaal op korte termijn te verwezenlijken zijn, maar ze zitten wel in mijn hoofd.

Één ervan is het frequenter gebruik maken van dit blog. Dat kan niet zo moeilijk zijn aangezien ik binnenkort zonder werk zit. Het bedrijf waarvoor ik 3 jaar met plezier heb gewerkt, is net voor de Kerstdagen failliet gegaan. Treurig nieuws voor iedereen die ermee te maken heeft. Gelukkig heb ik zelf altijd de instelling gehad om niet bij de pakken neer te zitten. Schouders eronder en door!! Er komen wel weer nieuwe kansen. En dan komt er nog bij dat ik ervan overtuigd ben dat alles met een reden gebeurt. Ik word nu lekker uit mijn comfort-zone geschopt. Hoppa……en nu actie ondernemen om dat te gaan doen wat je werkelijk wilt.

Een boek schrijven bijvoorbeeld. Ik wil al zo lang mijn ideeën op papier zetten, maar die schop onder m’n kont moest nog komen. Dan komt daar nog bij dat ik hier op dit blog ooit ben begonnen met het schrijven van een verhaal. Nooit afgemaakt. Zonde. Ondanks alle aansporingen die ik van jullie (mijn volgers) kreeg. Tijd om weer eens die verhaallijn op te pakken en het af te maken. Eigenlijk ben ik ook te perfectionistisch om te leven met “unfinished things”. Dat kan gewoon niet. Tijd voor actie dus.

Op vele fronten. Mijn CV moet nog ge-update worden bijvoorbeeld. Iedereen die het bericht van het faillissement kreeg, heeft op dat gebied gelijk actie ondernomen. Niet ik. Nee, ik heb eerst (samen met 1 van mijn liefste collega’s) mezelf de schompes gewerkt om alle 133 dossiers voor het UWV compleet te krijgen. Veel werk! Met een lach en een traan. Vooral omdat het UWV formulier was beveiligd, ons contactpersoon de code niet wist, en dus alle formulieren met de hand zijn ingevuld….1 voor 1. Maar ik ben blij dat we dat gedaan hebben. Het laatste wat ik voor de mensen kon doen. Hopelijk zijn we nu snel klaar met het afronden voor de curator. Rust is welkom. Rust en daarna vol aan de slag…..met mijn persoonlijke “to-do-lijst”. Werk komt later. Ook fijn hoor, daar niet van, maar ik voel aan alles dat mijn lijf eerst tot rust moet komen na het afgelopen roerige jaar. Daarna komen de dingen die ertoe doen aan bod en dan pas werk.

En nee…..ik voel mezelf geen WW-profiteur. Ik heb jarenlang aaneengesloten gewerkt. Ruim 28 jaar om precies te zijn. En komt er een leuke passende job voorbij, ben ik de laatste die daar niet op in zal gaan. Maar een eventuele nieuwe baan moet dan ook echt passen. Passen bij mij, bij mijn gezinssituatie en in mijn huidige leven. Geld is daarbij ondergeschikt. Voor de grap had ik Man al voorgesteld dat hij er desnoods nog een krantenwijk bij zou nemen. Gelukkig delen we dezelfde humor en kon hij er hard om lachen.

2016 Zal voor mij dus een jaar worden met veel nieuwe dingen. Nieuw uitdagingen, nieuwe kansen. Het wordt een mooi jaar. Punt!
Rest mij nog om jullie allemaal veel liefde, gezondheid & moois toe te wensen voor 2016…..maar ook voor alle jaren die volgen.

Gegroet, Toos Werkeloos

Daar zit ik dan…..zondagmorgen half 7! Nieuwe tijd weliswaar, dus als ik het goed bekijk, heb ik eigenlijk uitgeslapen tot half 8! Mijn normale opsta tijd doordeweeks is namelijk rond 6en. Een heerlijke ochtend eigenlijk. Helemaal ‘zen’ in mijn eentje aan de keukentafel met een kop koffie en een ontbijtje. Hond op m’n voeten, kat op het aanrecht (wat natuurlijk eigenlijk niet mag maar het is zo schattig hoe hij uit de kraan drinkt) en mijn laptop voor me. Tijd voor een blogje. De eerste weer in deze nieuwe wintertijd.

Eigenlijk jokte ik hierboven…….over dat uitslapen tot half 8. Ik lag natuurlijk al geruime tijd wakker. Naar het gesnurk van Man te luisteren. Die is ook helemaal ‘zen’, maar dan in dromenland. En tijdens dat wakker liggen, begint de molen in mijn hoofd al te draaien. Eerst over wat er allemaal nog moet gebeuren vandaag (morgen moet ik immers weer aan het werk) maar die molen heb ik snel uitgezet. Knop om en niet aan denken. Is gelukt. Ik doe niks vandaag….punt. Okee okee…op het schrijven van dit blogje na dan.

Tijdens het wakker liggen gingen mijn gedachten ook eens langs het verschil tussen man en vrouw. Ik weet dat dit al zo vaak is beschreven en besproken, maar ik wil toch graag mijn visie met jullie delen.
Het is namelijk zo dat wij vrouwen (sorry maar ik trek het maar even over het geheel) het liefst een man zouden hebben die zo veelzijdig is als onze kledingkast. En eigenlijk zouden we ook ieder moment een exemplaar uit de kast willen halen die ons op dat moment het beste bevalt of uitkomt.

‘s Morgens zou ik bijvoorbeeld het ochtendjas-type uit de kast trekken. Het “nonchalante-haar-in-de-war” type. Iets later stel ik prijs op het “zorg-type” dat de kinderen mee aanspoort voor het naar school gaan en de tassen mee inpakt. Als dit is gepiept mag die ook weer terug in de kast, waarna de zakenman aan bod komt. Strak in pak naar z’n werk……mjammie….. Later op de avond mag de huisman (lees KOK) thuiskomen om hem ‘s avonds weer in te ruilen voor de knuffelbeer die samen met je op de bank naar een film kijkt. En let op: met een wijntje in plaats van een fles bier! Utopia…..dat weet ik ook wel. Maar eerlijk is eerlijk dames……zou het soms niet gemakkelijk zijn als we uit al die typetjes konden kiezen. Vergeet ik trouwens nog de sexbom voor ‘s nachts hahahaha……oeps.

Nu komen we eigenlijk nog bij het mooiste van wat ik wil vertellen met deze blog! Onze mannen hé……onze mannen hebben dat bovenstaande allemaal!!! Het enige moeilijke aan ons vrouwen is, dat hij niet kan bepalen wanneer welk typetje naar boven komt! Eigenlijk weten we dat zelf namelijk niet eens. En het rare van mannen is weer dat zij dus eigenlijk al die verschillende types niet willen. Die willen stabiliteit. Ze willen maar al te graag dat alles van hierboven, maar dan altijd en iedere dag en elk moment. Ze willen graag dat we ‘s ochtends relaxed met een kop koffie wakker worden (is eigenbelang dat snapt u), ze willen graag dat wij de kids verzorgen en bepakt en bezakt naar school sturen. Ze vinden het heerlijk als we op hoge hakken en met rode lippenstift de deur uit gaan en ‘s avonds altijd het eten klaar hebben en laten we het over de nacht nog maar niet hebben ;-).

Helaas mannen…….it’s not gonna happen! Jullie moeten het doen met soms, heel af en toe iets van het bovenstaande. Maar tussendoor zijn we ook nog wel eens chagrijnig, onverzorgd, zielig, emotioneel flexibel, lui en onuitstaanbaar. Dat weten we ook van onszelf. Maar ja…….geen controle over hè……sorry! Net als dat jullie nooit onze hints zullen snappen. Dat hebben wij ook te accepteren. De spullen die wij altijd maar weer op de trap leggen, zullen nooit boven komen als we ze uiteindelijk niet zelf meeslepen. En dat het lampje “vaatwasser-klaar” knippert, schijnt ook maar niet door te dringen in die hersenpan. Net als het weggooien van kapotte sokken! Neehee die gooien we gewoon weer in de was. Dit alles heeft trouwens niet alleen betrekking op het fenomeen MAN hoor……..KIDS kunnen er ook wat van.

Als ik nu het bovenstaande teruglees, bedenk ik ineens: “Welk punt wil ik nu eigenlijk maken????”.
Het lijkt erop dat ik een kledingkast vol mannen wil en dat onze mannen maar boffen met een kledingkast vol vrouwen…..of zoiets 🙂

Deze week is hier in het zonnige (*ahum*) zuiden het nieuwe schooljaar weer begonnen. Heel spannend voor zowel Zoon als Dochter. Zoon heeft, zoals verwacht, veel moeite gehad met de eerste dagen. Hij kon zijn ritme maar moeilijk vinden en was doodop aan het einde van de dag. Zodra hij uit school kwam, kreeg ik nauwelijks contact met hem en was hij erg in zichzelf gekeerd. Gelukkig leek het aan het einde van de week alweer een stukje beter te gaan… Laten we hopen dat de aankomende week alweer een stukje makkelijker voor hem wordt.

En dan Dochter……. Sja, wat zal ik daar eens van zeggen. Haar eerste week op de middelbare school. Een brugpieper dus!!! Een stuiterende brugpieper in de Havo/Atheneum brugklas!!! Helemaal hieperdepiep was ze…..wat een enthousiasme heeft dat kind. Een ongekende energie en álles, maar dan ook álles vindt ze leuk. Zelfs haar huiswerk. Ik ben stiekem benieuwd hoe lang dit gaat duren…….

Vol verbazing heb ik haar verhalen aangehoord. Hoe onzeker ik zelf was tijdens de eerste week op een nieuwe school, zo zelfverzekerd lijkt ons dametje. Met de nadruk op lijkt…..want natuurlijk was ze zenuwachtig, maar op de één of andere manier weet ze dat om te buigen naar enthousiasme. Iets waar ik vroeger toch duidelijk meer moeite mee had. Er viel zoveel te vertellen….iedere dag opnieuw. Alle regeltjes op de nieuwe school. Van het “ziek-melden” tot het “te-laat-komen”. Alles wat ze die dag had gehoord en geleerd, moest letterlijk aan mams worden uitgelegd.

En bestonden onze brugklas perikelen nog uit de vragen of je wel de juiste boeken, schriften, schoolspullen en boekentas had aangeschaft, bestaat dat nu uit de vragen of ze wel een extra borstel, spiegeltje en de juiste deodorant voor in haar kluisje heeft. Oh ja en ‘s ochtends volgt de vraag of er mascara en eyeliner opgedaan moet worden en wat ik daarvan vind…..
Ik moet er stiekem wel om lachen. Heerlijk zoals ons meisje zich ontpopt tot een echte puber met alle daarbij behorende vragen, onzekerheden en rariteiten.

De woorden “boeien” en “lekker belangrijk” heb ik ook nog nooit zo vaak gehoord als de afgelopen week. Terwijl aan de andere kant zij de laatste zal zijn die niet volgens de regels van school haar ding zal doen. Lekker tegenstrijdig allemaal. Eigenlijk weet ik dat ze heel serieus met haar school bezig is en toch doet ze aan de andere kant heel stoer alsof het haar niet zoveel doet. Dat is het gedrag wat ze nodig heeft om zich de eerste periode te handhaven…..denk ik……

Laten we eerlijk zijn, ineens zijn ze weer de jongste op school. Waren ze vorig jaar nog de oudste, de schoolverlaters en voelden ze zich letterlijk en figuurlijk heel groot, zijn ze nu weer terug bij af en voelen ze zich soms heel klein. Ze voelen die verandering natuurlijk zelf heel goed. Tel daar de pubertijd bij op en ze hebben het soms best lastig!!
Dan komen ze ook nog eens van een relatief kleine lagere school op een hele grote scholengemeenschap die heel massaal is.

Ondanks die enorme veranderingen, houdt Dochter zich heel goed staande. Ik ben supertrots op onze grote meid. Ze doet het toch maar…….onze lieve, drukke, wispelturige, heerlijke brugpieper!!!

Inmiddels zijn we alweer een paar weekjes terug van onze heerlijke vakantie in Spanje. Kindjes hebben nog een week te gaan en dan zal alles weer ‘normale’ vormen aan gaan nemen. Altijd jammer als die fijne tijd weer wordt afgesloten. Ik vind het heerlijk als er geen tasjes ingepakt hoeven te worden en er niks op uur en tijd moet.

Het komende schooljaar zal in het bovenstaande ook het één en ander gaan veranderen. Dochter start met de middelbare school en zal dus een stuk zelfstandiger gaan worden. Ze wordt zelf verantwoordelijk voor haar wekker, haar tas inpakken en andere schoolspullen verzamelen. Gelukkig heeft ze een redelijk groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het zal dus wel goed komen allemaal (*fingers crossed*).

Voor deze emo-moeder breekt er dan ook een totaal nieuw tijdperk aan. Een tijdperk van LOSLATEN. En oei oei oei dat is niet één van mijn sterkste kanten. Wat houd ik toch nog graag zelf een beetje controle en wat zou ik haar toch het liefst lekker met de auto naar school brengen en ophalen. Niet dat ik dat ga doen natuurlijk. Neehee….dat zou pas stom zijn. Maar in mijn hartje is dat wel wat ik het liefste zou doen.

Mijn meisje ontpopt zich de komende tijd tot een heerlijke (*kuch*) puber. Ze zal alles wat ik normaal vind, idioot vinden. Ze zal haar eigen identiteit gaan ontwikkelen en haar eigen smaak en stijltje ontdekken. Dat proces is al een tijdje aan de gang maar ik bereid me maar alvast voor op het feit dat het ergste nog moet komen. Nú zijn er ook nog momentjes dat ze ineens om mijn nek vliegt en ze me de allerliefste moeder van de wereld vindt (vooral als ze net helemaal los heeft mogen gaan in de Primark bijvoorbeeld).

Maar ik maak me geen illusies dat dat zo gaat blijven. Ze zal me net zo stom gaan vinden als alle andere pubers hun ouders stom vinden. En dan laat ik dat maar gewoon over me heen komen, al moet ik toegeven dat Man beter in staat is haar gedrag te relativeren dan ik. Ik schiet eerder uit mijn slof als ze weer eens erg ongeduldig en onredelijk is. Man niet….die begint gewoon te lachen (hard!) en uiteindelijk begint ze zelf ook te lachen…nu nog wel…..

En dan ons ventje……als volgende week maandag de taxi weer voor de deur staat om hem op te halen en naar school te brengen, breekt toch weer mijn moederhart. Wat gun ik ons manneke toch een fijne onbezorgde schooltijd. Al weet ik nu al dat het zwaar gaat worden dit jaar. Zijn leesniveau is eigenlijk nog te laag om in groep 6 goed mee te kunnen draaien. Maar ja…..zitten blijven is ook geen optie. Zijn verbale achterstand gaat hem dit jaar nog meer parten spelen dan al het geval was in de voorgaande jaren. Eerst mochten zijn toetsen nog mondeling worden afgenomen maar vanaf nu moet hij zijn opdrachtjes zelf lezen en sja……dat gaat dus niet. En dit baart mij zorgen……al kan ik er ook niks aan veranderen. Het is zoals het is. Natuurlijk oefenen we thuis maar het blijft moeilijk….. Wat ik dan overigens weer wel vreemd vind, is dat hij bij Minecraft (=computerspel voor de niet-kenners) moeiteloos kan “lezen” (of simpelweg weet) wat hij moet doen. Hele gesprekken worden bij ons aan tafel in het Engels gevoerd en hij weet ook precies wat hij zegt. Van die momentjes kan ik dan ook echt genieten en ik zie dat hij dan ook zelf heel trots is. Mijn heerlijke vrolijke lieve ventje van wie ik zo onbeschrijfelijk veel houd.

En dan nog ikzelf. De eerste paar werkdagen(ochtenden) waren zwaar, maar afgelopen week ging het al beter. Alles 1 voor 1 en dan gaat het eigenlijk wel. Het is ook wel fijn om weer op het werk te zijn en te kunnen bijdragen aan het geheel. Ik merk dat ik dat ook nodig heb. De afgelopen week heb ik wel weer meer hoofdpijn gehad, maar met de nodige rust zakte dat weer wel. Hopelijk ben ik weer snel volledig aan de slag, zodat de bezetting op de afdeling ook weer optimaal is.

De vakantie ligt achter ons. Een heerlijke tijd….3 weken in de relaxmodus en 9 boeken verder gaan we weer op naar een nieuw (school)jaar.

Een regenachtige zondagmiddag. Een middag zoals vele andere……alleen heb ik mezelf in tijden niet zo rustig gevoeld. Best een rare gewaarwording. Misschien een berusting in mijn huidige gezondheidssituatie, ik weet het niet precies. Zou nu dan eindelijk die knop omgaan in de goede richting? Wie weet……

Kindjes zitten in hun game-room, Man kijkt een filmpje en ik doe rustig m’n ding….ben creatief bezig, lees af en toe een bladzijde en zit zelfs een beetje voor me uit te staren. Heerlijk is dat. Zo lang geleden dat me dat zomaar lukte…..gewoon een beetje naar buiten, naar de regendruppels kijken. En ik word er niet eens somber van…..vind het wel even prima zo.

Het coachingstraject is inmiddels in volle gang en ik ben iedere dag heel bewust bezig met dit proces. Natuurlijk moet ik niet te snel willen gaan (is weer één van mijn valkuilen), maar ik ben blij dat er nu iets gebeurt. En och…ik maak me geen illusies….er zullen zeker nog wel terugvallen komen, maar zolang ik weet dat ik daar weer bovenop kom en weer de rust kan vinden, is het goed.

Hé…wiens leven is altijd alleen maar hallehluhjaaaa?? Van niemand toch?? En anders houden ze zichzelf voor de gek. We hebben allemaal ons rugzakje en die van de één zit voller dan van de ander. En van sommige mensen loopt hij ineens over en dan word je ziek. Letterlijk. De kunst is om die rugzak tussentijds zo af en toe te kunnen legen. Hupsakee….alle shit eruit, zodat we weer nieuwe leuke ervaringen en minder leuke dingen kunnen verzamelen.

Alleen als het ons lukt om tussentijds te lozen dan houd je het vol. De kunst is om dit automatisch op de juiste tijdstippen te doen. En ook te leren voelen wanneer er niks meer bij past in onze rugzak. Wanneer het genoeg is en tijd voor ontspanning. En dat we dan ook weten wat ons ontspant en hoe we dat dan doen zodat we er energie van krijgen. Hoe we die oude shit zo uit onze rugzak kunnen laten wegwaaien….de wijde wereld in om nooit meer terug te laten komen.

Ik ben dat laatste een beetje verleerd, maar dat komt nu langzaam weer terug. Ik weet weer wat ik leuk vind om te doen en verkies dit dan ook boven andere dingen die ik minder graag doe. Ik leer langzaam weer wat belangrijk is en wat niet…..wat mij energie geeft en wat niet. Het lukt me steeds beter om voor mezelf te kiezen en bewust dingen wel of niet te doen. Dat laatste is nog het moeilijkst. Iemand die nooit snel “nee” heeft gezegd en dat nu wel op tijd doet. Ik moet er zelf nog aan wennen.

Waar ik momenteel nog de meeste moeite mee heb, zijn grote drukke menigten. Prop dat allemaal in 1 ruimte (bijvoorbeeld een voetbalkantine) en een hyperventilatie aanval is nabij. Oh….en ook te veel op mijn agenda kan een paniekaanval veroorzaken. Het lijkt wel of ik er allergisch voor ben geworden……voor een volle agenda. Maakt niet uit of het om leuke dingen of de zogenaamde verplichtingen gaat……en dat voelt raar. Iemand voor wie het leven normaal gesproken bestond uit één grote ingevulde agenda met maar weinig tot geen tijd voor haarzelf, moet nu noodgedwongen die agenda zo leeg mogelijk houden en zeker geen 2 dingen op 1 dag plannen.

Natuurlijk komt dit weer goed……alleen heeft ook dit weer tijd nodig. En voordat het zover is doe ik alles één voor één. Wat vandaag niet lukt, lukt misschien morgen of overmorgen of volgende week of volgende maand…..of ooit…..misschien……

Weer zo’n woord wat me ineens te binnen schiet terwijl ik achter de laptop zit……loslaten…….
Dat moeten we heel wat keertjes doen in ons leven. Het begint al bij de geboorte wanneer we de warme placenta moeten loslaten, de wijde wereld in. Eerst nog een hele poos onder de vleugels van onze ouders, maar iedere keer stapje voor stapje gaan we verder onze eigen weg. Een weg waarin iedereen gedurende de pubertijd wel de grootste sprongen naar zelfstandigheid maakt. Af en toe nog terugvallend op onze basis. Op thuis. Weer een fase verder gaan we op onszelf wonen. De één wat eerder dan de ander, maar dat doet niet zo ter zake. Dan staan we opeens voor het feit dat we onze boontjes zelf moeten doppen. Een mooi proces, waarin we zelfstandig worden en leren eventuele problemen zelf op te lossen. Onze verantwoordelijkheden zelf te dragen en de basis (thuis) los te laten.

In die weg naar zelfstandigheid nemen we allemaal ons pakketje “normen en waarden” mee. Die hebben we van onze ouders meegekregen. Een mooi iets. Iets waar we veel waarde aan hechten. Misschien zelfs te veel. Want is het niet zo dat de tijden heel erg zijn veranderd? Onze generatie moet veel flexibeler zijn dan de generatie voor ons. Natuurlijk hadden onze ouders het ook druk. Maar van hoeveel vriendinnen van mijn leeftijd was haar moeder altijd thuis? Werkte niet of nauwelijks buiten de deur? Ik schat dat dat percentage heel hoog ligt. Onze moeders waren er altijd. Ze zorgden voor het huishouden en voor ons. Deze moeders hadden geen zorgen over hoe de eerstkomende schoolvakantie nu weer geregeld moest worden qua opvang. Deze moeders hoefden zich geen zorgen te maken dat toch maar niet één van de kindjes ziek zou worden tijdens de drukke aankomende beursweek. Zij waren niet tot ‘s avonds laat bezig met de was opvouwen omdat ze daar overdag niet aan toe kwamen….over de stapels strijk maar te zwijgen. Zij reden niet hun kroost van de ene sportvereniging naar de andere. Simpelweg omdat ze vaak geen (eigen) auto hadden.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ze het gemakkelijker hadden. Zeker niet. Natuurlijk waren er ook zorgen. Rondkomen van 1 salaris bijvoorbeeld, maar ik denk wel dat er meer rust in hun hoofd was. Wij zijn de eerste generatie die werk, huishouden en kinderen combineert. En als we dan de normen en waarden van onze ouders toch hoog in het vaandel hebben staan, dan moet dus ons huis er spik en span uitzien. Naast onze drukke baan. We moeten altijd visite kunnen ontvangen en tijd hebben voor koffie. Onze kinderen moeten altijd mogen afspreken en spelen met andere kindjes en die moeten wij dan vaak nog vermaken/bezig houden met allerlei creatieve dingen. Tel daar de normen en waarden van deze tijd bij op, zoals dat bijvoorbeeld de kinderen niet 1 maar het liefst meerdere sporten doen of bij clubjes zijn aangesloten. Oh ja…..en dan hebben we het nog niet over muziekles gehad. Ik noem maar een zijweg. Dan willen we ook nog dat onze kinderen er iedere dag goed (en vooral schoon) uitzien, wat inhoudt dat de kleding iedere avond in de wasmand belandt. Plus vinden wij (supermoms) het belangrijk dat ze iedere avond gewassen in hun bedjes liggen.

Allemaal leuk en aardig maar waar blijft er dan nog ergens een paar minuutjes voor onszelf over? Juist ja…..nergens. Oh ja….misschien net voordat we gaan slapen, maar dan zijn we ondertussen zo moe van al dat gesjees en geraas de hele dag dat we meteen in een coma liggen zodra we nog maar ons kussen zien. Een momentje voor even Reiki, Yoga of Meditatie nemen we niet……zonde van de tijd……er moet nog zoveel anders.

Deze waanzin moeten wij (moeders van deze generatie) leren loslaten. Al die dingen die volgens onze “oude” normen en waarden MOETEN. Ik zit nu midden in dit proces. Leren voelen wat belangrijk is en wat niet. Prioriteiten stellen. Natuurlijk verander je iets wat zo diep geworteld zit niet 1, 2, 3, maar uiteindelijk gaat het wel lukken. Wat we vooral niet moeten vergeten is dat wij weer een voorbeeld voor de volgende generatie zijn (onze kinderen). Dus waarom ze niet meer betrekken bij de dingen die moeten gebeuren in huis? Straks zullen ze ook moeten. En als wij willen dat later onze zonen meer bij gaan dragen in het verzorgen van de kinderen en eventueel het huishouden, waarom ze dan niet leren dat ook mannen kunnen strijken of al is het maar de vaatwasser in- of uitruimen? Ze leren dat er meer moet gebeuren in het huishouden dan alleen het oud papier en de containers aan straat zetten. Kleine dingen maar niet onbelangrijk.

Ik wil niet dat Dochter straks in eenzelfde situatie komt, maar ik ben wel haar voorbeeld. Ik wil dat ze straks….op het moment dat ze ons gaat loslaten….weet wat belangrijk is voor haar. In het leven. Dat dat niet in strakke schema’s en een schoon huis zit. Natuurlijk is het fijn als je huis netjes en opgeruimd is, maar het allerbelangrijkste is dat we gelukkig zijn en dat wil ik haar en Zoon meegeven. Dat ze proberen altijd te blijven voelen wat op dat moment belangrijk is. Dat ze dingen blijven doen die energie geven en nooit vergeten (of verleren) hoe te ontspannen. Op die manier wil ik dat ze ons als ouders gaan loslaten. Hun weg naar zelfstandigheid……maar wel op een manier dat er altijd balans blijft tussen hun hart en hun hoofd………..

Mijn hoofd weet nu inmiddels heel goed dat ik bepaalde dingen moet gaan loslaten, maar nu moet ik het nog in mijn hart voelen voordat ik dat daadwerkelijk kan. Al heb ik deze morgen al een grote stap gemaakt door met iemand te praten die mij bij dit proces gaat begeleiden. Vertrouwen dat het goed gaat komen is er al…..nu nog de rust en de ruimte en de tijd nemen om mijn oude patronen om te draaien naar nieuwe, zodat ik ook deze weer kan loslaten………..

De titel van dit blogje zegt wellicht al genoeg. Dat zijn de key-woorden voor mij dezer dagen. Zodra 1 van die drie elementen aan de orde is, dan moet ik oppassen. Bij te veel krijg ik hoofdpijn of pijn in mijn nek, bij te laat kan ik goed de hele dag slapen en bij te druk voel ik letterlijk een druk op mijn borst. God-oh-god wat klinkt dat allemaal weer logisch. Ohw en niet te vergeten….er zijn ook nog dagen dat ik ze alle drie tegelijk heb. Dan is die bekende man-met-de-hamer weer langs geweest. Oftewel….dan heb ik weer veel te veel “gedaan, gedacht, gemoeten”.

Er zijn echter ook goede dagen hoor! Dan voel ik me stukken beter en denk dan vaak meteen dat ik de hele wereld weer aankan. Het ergste is dat dit stuk ongeduld dat dan ook letterlijk weer wil proberen. En dat gaat niet. Dat mag ik niet eisen van mezelf. Die goede dag wil zeggen dat ik weer energie krijg. Dat de accu weer een stukje is opgeladen. Maar vol zit’ie nog lang niet. En dat zal eerst moeten voordat ik überhaupt weer energie kan verspillen aan dingen die ik zogenaamd van mezelf moet of wil. Begrijp me niet verkeerd, ik wil ook heel graag weer gewóón zijn. Niet dat er nu een steekje los zit….heb het nog best op een rijtje allemaal ;-), maar ik wil weer gewóón functioneren. Niet altijd maar moe zijn en het liefst slapen of niks doen. Ik wil weer gewóón vrolijk zijn….kunnen lachen en ja ook kunnen huilen.

Diep van binnen weet ik natuurlijk wel dat dat weer goed komt. Dat ik die emoties heus weer ga krijgen. Dat het zonnetje over een tijdje ook weer bij mij schijnt en zelfs de regen er met bakken uit zal komen vallen. Ook bij mij. Tot die tijd heb ik met mezelf afgesproken dat ik bij alles wat ik wil, moet of ga doen eerst de vraag stel of het niet “te veel, te laat of te druk” gaat zijn. En zodra dat wel het geval is, dan kies ik voor mezelf. Die hamer kan ik per slot van rekening ook niet steeds blijven incasseren.

Grenzen stellen is namelijk voor mij heel moeilijk. Niet alleen het “nee” kunnen zeggen op bepaalde momenten maar vooral ook het voelen wanneer die grens is bereikt. Wanneer wil ik iets écht niet en doe ik de dingen alleen maar om iemand anders blij te maken, te pleasen? Ik ben dat gevoel met mezelf kwijtgeraakt….in de loop der jaren. Dat moet ik nu dus weer zien terug te vinden. Door goed te luisteren naar de signalen die mijn lichaam me geeft, kom ik al een heel eind. Alleen op die manier kan ik mezelf weer leren kennen, kan ik proberen de balans goed te krijgen tussen geven en nemen.

Het wordt namelijk hoog tijd dat ik eens wat liever voor mezelf ga zijn en niet alleen voor de dierbaren om me heen. Zodra ik weer op het juiste (energie)niveau zit en blij kan zijn met mezelf dan pas kan ik dat delen met anderen. Momenteel is er niet eens genoeg energie voor “me, myself and I”, laat staan voor al de rest……

Klinkt misschien raar, maar het woord leegte is het eerste wat in mij opkwam toen ik aan dit blogje begon. Misschien een wat beladen woord of kun je er niks mee. Het zet mij aan het denken waarom dit woord het eerste is wat ik in mijn gedachten kreeg.

Leegte…..ik denk dat het zo momenteel voelt bij mij van binnen. Krijgen andere mensen juist last van extreme emoties in deze situatie, krijg ik geen traan over mijn wang. En dat terwijl ik toch wel verdriet voel. Ook de emotie blij voel ik wel van binnen maar kan ik niet uiten zoals iedereen dat van mij gewend is. De altijd vrolijke, lachende, blije, onbezorgde Lien. Het zit er wel hoor. Onderhuids…… Het lukt me alleen niet om mezelf daarin terug te vinden. Het is allemaal zo afgevlakt. Ik denk dat dat de goede omschrijving is.

En juist als ik denk weer op de goede weg te zitten en zelfs 2 ochtenden op het werk ben geweest, lijkt alles nu weer heel veel moeite te kosten. De vakantie was heerlijk en heeft me de rust gebracht die ik nodig had, maar ik besef dat ik er nog lang niet ben. Had ik eerst alleen symptomen van vermoeidheid, koorts en hoofdpijn, is het nu een hele vervelende druk op mijn borst. Steeds merk ik dat mijn ademhaling veel te hoog zit en dan ga ik heel bewust naar mijn buik ademen. Heel overdreven zelfs. Dat geeft verlichting. Maar zodra er weer iets in mijn hoofd opkomt wat er nog moet gebeuren (die dag, die week, de komende tijd) dan is het er weer. Ik krijg het dus letterlijk benauwd van mezelf. Is dat nou wat……?!

Al moet ik wel toegeven dat al deze verschijnselen mij wel steeds meer inzichten geven. Ik ga beter naar mijn lichaam luisteren. Het dwingt me ertoe. En wat vooral belangrijk is….ik reageer erop! Laat het niet op z’n beloop, maar doe er op dat moment wel iets mee. Krijg ik het benauwd, dan ga ik zitten en adem naar mijn buik. Krijg ik hoofdpijn dan weet ik “HO – STOP” nu is het genoeg voor vandaag. Krijg ik spierpijn in mijn nek en schouders, dan weet ik dat ik teveel meedraag en letterlijk te veel op mijn schouders neem op dat moment. En ben ik moe, dan ga ik liggen en SLAAP. Allemaal dingen waar ik voorheen doorheen banjerde als een olifant in een porseleinkast.

Vooral DOORGAAN en niet stilstaan bij wat ik nou eigenlijk voel. Niet zeuren maar poetsen, is ook wel het gezegde. En ik weet uit ervaring dat een mens dat heel lang kan volhouden. Totdat je lijf zegt: “nu is het genoeg!”. Wat een ongelofelijk mooi mechanisme is dat toch eigenlijk. Al is het wel zaak om in de toekomst dat moment van omvallen te voorkomen natuurlijk. Niemand is hierbij gebaat, maar het leert je wel om beter voor jezelf te zorgen. Mijn leerschool is dat ik eerst voor mezelf moet zorgen. Zorgen dat ik mijn rust neem, mijn lijf goed verzorg en ontspan!!! Zodra het met mij goed gaat, kan ik ook beter zorgen voor de mensen om mij heen. Dan kost dat ook geen energie. Ik denk zelfs dat het dan energie oplevert. De omgekeerde wereld dus…..

Oh en als ik dit zo schrijf, klinkt het allemaal zo simpel en vanzelfsprekend. Maar zo is het natuurlijk niet. Om weer in die goede flow te komen, moet ik hard werken. Steeds weer de confrontatie aangaan met mezelf. Mezelf dwingen om rust te pakken en niet te hard van stapel te lopen.

Maar ik doe dit niet alleen! Mijn lijf helpt me daarbij. Als ik maar voldoende naar haar luister………

Die leegte gaat zich weer vullen met al het moois wat het leven te bieden heeft……daar wil ik naartoe!