Een regenachtige zondagmiddag. Een middag zoals vele andere……alleen heb ik mezelf in tijden niet zo rustig gevoeld. Best een rare gewaarwording. Misschien een berusting in mijn huidige gezondheidssituatie, ik weet het niet precies. Zou nu dan eindelijk die knop omgaan in de goede richting? Wie weet……
Kindjes zitten in hun game-room, Man kijkt een filmpje en ik doe rustig m’n ding….ben creatief bezig, lees af en toe een bladzijde en zit zelfs een beetje voor me uit te staren. Heerlijk is dat. Zo lang geleden dat me dat zomaar lukte…..gewoon een beetje naar buiten, naar de regendruppels kijken. En ik word er niet eens somber van…..vind het wel even prima zo.
Het coachingstraject is inmiddels in volle gang en ik ben iedere dag heel bewust bezig met dit proces. Natuurlijk moet ik niet te snel willen gaan (is weer één van mijn valkuilen), maar ik ben blij dat er nu iets gebeurt. En och…ik maak me geen illusies….er zullen zeker nog wel terugvallen komen, maar zolang ik weet dat ik daar weer bovenop kom en weer de rust kan vinden, is het goed.
Hé…wiens leven is altijd alleen maar hallehluhjaaaa?? Van niemand toch?? En anders houden ze zichzelf voor de gek. We hebben allemaal ons rugzakje en die van de één zit voller dan van de ander. En van sommige mensen loopt hij ineens over en dan word je ziek. Letterlijk. De kunst is om die rugzak tussentijds zo af en toe te kunnen legen. Hupsakee….alle shit eruit, zodat we weer nieuwe leuke ervaringen en minder leuke dingen kunnen verzamelen.
Alleen als het ons lukt om tussentijds te lozen dan houd je het vol. De kunst is om dit automatisch op de juiste tijdstippen te doen. En ook te leren voelen wanneer er niks meer bij past in onze rugzak. Wanneer het genoeg is en tijd voor ontspanning. En dat we dan ook weten wat ons ontspant en hoe we dat dan doen zodat we er energie van krijgen. Hoe we die oude shit zo uit onze rugzak kunnen laten wegwaaien….de wijde wereld in om nooit meer terug te laten komen.
Ik ben dat laatste een beetje verleerd, maar dat komt nu langzaam weer terug. Ik weet weer wat ik leuk vind om te doen en verkies dit dan ook boven andere dingen die ik minder graag doe. Ik leer langzaam weer wat belangrijk is en wat niet…..wat mij energie geeft en wat niet. Het lukt me steeds beter om voor mezelf te kiezen en bewust dingen wel of niet te doen. Dat laatste is nog het moeilijkst. Iemand die nooit snel “nee” heeft gezegd en dat nu wel op tijd doet. Ik moet er zelf nog aan wennen.
Waar ik momenteel nog de meeste moeite mee heb, zijn grote drukke menigten. Prop dat allemaal in 1 ruimte (bijvoorbeeld een voetbalkantine) en een hyperventilatie aanval is nabij. Oh….en ook te veel op mijn agenda kan een paniekaanval veroorzaken. Het lijkt wel of ik er allergisch voor ben geworden……voor een volle agenda. Maakt niet uit of het om leuke dingen of de zogenaamde verplichtingen gaat……en dat voelt raar. Iemand voor wie het leven normaal gesproken bestond uit één grote ingevulde agenda met maar weinig tot geen tijd voor haarzelf, moet nu noodgedwongen die agenda zo leeg mogelijk houden en zeker geen 2 dingen op 1 dag plannen.
Natuurlijk komt dit weer goed……alleen heeft ook dit weer tijd nodig. En voordat het zover is doe ik alles één voor één. Wat vandaag niet lukt, lukt misschien morgen of overmorgen of volgende week of volgende maand…..of ooit…..misschien……