Inmiddels zijn we alweer een paar weekjes terug van onze heerlijke vakantie in Spanje. Kindjes hebben nog een week te gaan en dan zal alles weer ‘normale’ vormen aan gaan nemen. Altijd jammer als die fijne tijd weer wordt afgesloten. Ik vind het heerlijk als er geen tasjes ingepakt hoeven te worden en er niks op uur en tijd moet.
Het komende schooljaar zal in het bovenstaande ook het één en ander gaan veranderen. Dochter start met de middelbare school en zal dus een stuk zelfstandiger gaan worden. Ze wordt zelf verantwoordelijk voor haar wekker, haar tas inpakken en andere schoolspullen verzamelen. Gelukkig heeft ze een redelijk groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het zal dus wel goed komen allemaal (*fingers crossed*).
Voor deze emo-moeder breekt er dan ook een totaal nieuw tijdperk aan. Een tijdperk van LOSLATEN. En oei oei oei dat is niet één van mijn sterkste kanten. Wat houd ik toch nog graag zelf een beetje controle en wat zou ik haar toch het liefst lekker met de auto naar school brengen en ophalen. Niet dat ik dat ga doen natuurlijk. Neehee….dat zou pas stom zijn. Maar in mijn hartje is dat wel wat ik het liefste zou doen.
Mijn meisje ontpopt zich de komende tijd tot een heerlijke (*kuch*) puber. Ze zal alles wat ik normaal vind, idioot vinden. Ze zal haar eigen identiteit gaan ontwikkelen en haar eigen smaak en stijltje ontdekken. Dat proces is al een tijdje aan de gang maar ik bereid me maar alvast voor op het feit dat het ergste nog moet komen. Nú zijn er ook nog momentjes dat ze ineens om mijn nek vliegt en ze me de allerliefste moeder van de wereld vindt (vooral als ze net helemaal los heeft mogen gaan in de Primark bijvoorbeeld).
Maar ik maak me geen illusies dat dat zo gaat blijven. Ze zal me net zo stom gaan vinden als alle andere pubers hun ouders stom vinden. En dan laat ik dat maar gewoon over me heen komen, al moet ik toegeven dat Man beter in staat is haar gedrag te relativeren dan ik. Ik schiet eerder uit mijn slof als ze weer eens erg ongeduldig en onredelijk is. Man niet….die begint gewoon te lachen (hard!) en uiteindelijk begint ze zelf ook te lachen…nu nog wel…..
En dan ons ventje……als volgende week maandag de taxi weer voor de deur staat om hem op te halen en naar school te brengen, breekt toch weer mijn moederhart. Wat gun ik ons manneke toch een fijne onbezorgde schooltijd. Al weet ik nu al dat het zwaar gaat worden dit jaar. Zijn leesniveau is eigenlijk nog te laag om in groep 6 goed mee te kunnen draaien. Maar ja…..zitten blijven is ook geen optie. Zijn verbale achterstand gaat hem dit jaar nog meer parten spelen dan al het geval was in de voorgaande jaren. Eerst mochten zijn toetsen nog mondeling worden afgenomen maar vanaf nu moet hij zijn opdrachtjes zelf lezen en sja……dat gaat dus niet. En dit baart mij zorgen……al kan ik er ook niks aan veranderen. Het is zoals het is. Natuurlijk oefenen we thuis maar het blijft moeilijk….. Wat ik dan overigens weer wel vreemd vind, is dat hij bij Minecraft (=computerspel voor de niet-kenners) moeiteloos kan “lezen” (of simpelweg weet) wat hij moet doen. Hele gesprekken worden bij ons aan tafel in het Engels gevoerd en hij weet ook precies wat hij zegt. Van die momentjes kan ik dan ook echt genieten en ik zie dat hij dan ook zelf heel trots is. Mijn heerlijke vrolijke lieve ventje van wie ik zo onbeschrijfelijk veel houd.
En dan nog ikzelf. De eerste paar werkdagen(ochtenden) waren zwaar, maar afgelopen week ging het al beter. Alles 1 voor 1 en dan gaat het eigenlijk wel. Het is ook wel fijn om weer op het werk te zijn en te kunnen bijdragen aan het geheel. Ik merk dat ik dat ook nodig heb. De afgelopen week heb ik wel weer meer hoofdpijn gehad, maar met de nodige rust zakte dat weer wel. Hopelijk ben ik weer snel volledig aan de slag, zodat de bezetting op de afdeling ook weer optimaal is.
De vakantie ligt achter ons. Een heerlijke tijd….3 weken in de relaxmodus en 9 boeken verder gaan we weer op naar een nieuw (school)jaar.