Drama in Dendermonde

Vaak gaan mijn logjes over de luchtige dingen des levens. Over ons gezinnetje, de kindjes, Manlief en alle dagelijkse dingen die we meemaken en waar ik met de nodige dosis humor iets over kan en wil schrijven. Dat kan gaan over leuke uitspraken en dingetjes  die er nu éénmaal in ieder gezin gebeuren. Maar dan nu. Vandaag. Ben ik diep geschokt over wat er in een kleine bijgemeente van Dendermonde (België) heeft plaatsgevonden. Daar kan geen humorlog tegenop. Mijn oprechte deelneming gaat uit naar de familie van de omgekomen baby’s en de vermoorde werknemer/-neemster van het betreffende kinderdagverblijf. Mijn hoop gaat naar de andere getroffen kindjes. Ik ben niet praktiserend in één of ander geloof, maar als ik het wel was, zou ik nu bidden om genezing van de zwaargewonde baby’s. Wat bezielt in hemelsnaam iemand die zoiets doet? Dat je haatgevoelens hebt tegen de mensheid, tegen alles en iedereen om je heen, dat kan ik in sommige gevallen nog begrijpen. Maar tegen kleine baby’tjes. Kleine onschuldige mensjes, die door iedereen om hun heen overspoeld worden met liefde. Kleine mensjes die zichzelf nog op geen enkele manier kunnen verweren. Wat kan iemand nu tegen dit prille geluk hebben? Dat is iets wat niemand zal kunnen bevatten. Onwerkelijk ook. Je moet je eens voorstellen dat je als ouders deze ochtend bent gaan werken. Dat je als ouders overtuigd bent van de veiligheid waarin je pasgeboren baby zich bevindt op het kinderdagveblijf. Een verblijf wat gespecialiseerd is in het opvangen van pasgeborenen en peuters. Een verblijf waar mensen werken die het zorgen voor kleine kindjes als hun roeping zien. Mensen voor wie ik diep respect heb. Ik zou het namelijk niet kunnen. De hele dag worden omringd door dwarse peuters en (soms) huilende baby’s. Maar de werknemers van een kinderdagverblijf kunnen dat als de beste. Weerzinwekkend dat juist zo’n medewerker het vandaag met de dood moest bekopen. Wat bezielt deze uiteraard zieke geest? Mijn eerste reactie na het lezen van dit nieuws was ook woede. Woede en onbegrip. En dan vindt men het raar dat de maatschappij steeds harder wordt. Dat mensen het recht in eigen hand nemen. Ik weet niet wat ik zou doen als het mijn kindje betrof. In eerste instantie is er alleen verdriet. Intens verdriet. Woede komt dan pas later. Maar wat ik me dus levendig kan voorstellen, is dat je alleen nog maar wraak wilt. Al lost dat niks op, dat weet ik ook wel. Ik persoonlijk zou wel begrip kunnen hebben voor een wraakactie. Gevoelsmatig dan. Rationeel gezien weet ik ook wel dat je het rechtsysteem niet kunt ondermijnen en dat je er maar vanuit moet gaan dat de betreffende persoon z’n verdiende straf zal krijgen. Maar met die straf, lieve lezers, krijgen die ouders niet hun kindje terug. En met die straf, krijgt de familie van de werknemer/werkneemster niet hun dierbare terug. Al die mensen hebben levenslang gekregen. Voor zoiets vreselijks bestaat in ons rechtsysteem geen passende straf……………