……maar begonnen met het klaarzetten van de vakantiespullen. Zoon heeft aardig wat rode plekken, maar is er verder niet al te ziek van. Al ligt hij momenteel wel heerlijk te slapen, wat niet meer zo gebruikelijk is ‘s-middags. En dat is wel even heerlijk. Dochter boven op haar kamer aan het spelen, snoepen en tv-kijken (hoe pedagogisch verantwoord ;-)) en Zoon onder zeil. Op die manier heb ik mooi even m’n handen vrij om in te pakken en nog even een logje te plaatsen. Is nl. vrij lastig met 2 kinderen die anders steeds je aandacht opeisen. Meestal kom ik aan zulke dingen pas ‘s-avonds toe, als ze in dromenland zijn en alles rustig is in huis. Ik loop dus voor op schema! Heerlijk gevoel. Wat helaas wat minder goed aanvoelt, is mijn bekken. Wat ik gedaan heb, weet ik niet, maar ik waggel net zo door het huis als toen ik 8 maanden zwanger was. Zitten gaat goed. Liggen gaat goed. Staan gaat redelijk. Maar lópen………..verdammt doch mal………het zit ook echt niet mee deze week. Ik ben blij dat ik dinsdag zo’n kleine 1400 km mag zitten ;-). Ach ja, ik blijf maar lachen en probeer het positieve overal van in te zien. Wat niet wegneemt dat de moed me soms wel in de schoenen zakt.
Tag: kant
Categories
Vakantie II
“Is dat alles?”, vraagt Man terwijl hij wijst naar wat stapeltjes kleren op het bed van Zoon. “Ja”, antwoord ik. En stiekem ben ik al begonnen om mezelf schouderklopjes te geven. “Dat is mooi”, glundert Man, “dan hoeft de dakkoffer er niet op”. “Eh schat”, antwoord ik, “is dat niet wat te voorbarig? Tel hier de buggy, de skottelbroai, die tas met handdoeken en één met beddegoed en oh ja……….het campingwasmachientje van je moeder nog eens bij op!”. En Man zucht. “Ik zet de koffer er wel op”, zucht Man nogmaals. Ja hé, zeg, kom, als ik zo weinig kleren meeneem, moet het wasmachientje écht mee hoor. Schoon is immers my middle-name. Geërfd van m’n moeder.
Categories
Vakantie!!!
Raar idee hoor…..om nu 4 weken vrij te zijn. Het vakantiegevoel is er nog niet echt. Dat komt wellicht ook door de zonuren die we hier in Holland momenteel hebben. Triest. Je zal dus maar hier op een camping staan…….met al die regen…….en die kou! Hopelijk wordt het de komende week een stukje beter. Gisteren had ik er nog even een hard hoofd in of wij wel zouden vertrekken volgende week. Dochter had maarliefst 39,4 graden koorts en lag te rillen in bed. “Oh nee, straks gaat het nog ontsteken!”, was mijn eerste reactie. Echter vanochtend was het weer gezakt en ze lijkt nu toch een beetje meer kleur op haar wangen te krijgen. Geen ontsteking tot nu toe dus…….. Waarschijnlijk komt alle spanning van de afgelopen week er nu uit. Ze heeft gisteren de hele middag liggen slapen en wilde de hele dag niks eten. Dat gaat gelukkig ook beter vandaag. Ik begin zelf inmiddels ook wat te wennen aan het grote gapende gat in haar mond. Erg fraai is het niet, maar alleh……we doen het er maar mee. Vooral de wetenschap dat er straks een paar gloedjenieuwe mooie voortanden zullen komen, maakt veel goed. Bovendien blijft ze natuurlijk mijn mooie prinses……met of zonder gat.
Categories
Lang leve de vakantie…..
………..vooral voor Zoon en Dochter. Dochter heeft vanavond haar 2 voortanden moeten laten trekken omdat ze met d’r snufferd op een ijzeren stang van een klimrek bij de Buitenschoolseopvang is gevallen. Zoon wilde helemaal niks meer toen hij thuis kwam en ligt nu, zonder eten, met 38,6 verhoging in bed. U snapt dat ik het wel even helemaal heb gehad. Geen goede start van onze laatste werkweek. Maar het ergste is het natuurlijk voor onze 2 kindjes. Dochter heeft behoorlijk veel pijn gehad en heeft tot het laatst toe toe tegengestribbeld met het trekken van haar tandjes, want “dan kan ik nooit meer eten en bijten”. Toen de tandarts had uitgelegd dat ze nieuwe tanden krijgt als ze 6 jaar is, werd ze iets rustiger. Echter toen hij daadwerkelijk aan de slag ging, moesten we haar in de houtgreep vasthouden…..vreselijk. En Zoon….nou ik hoop dat hij gewoon verhoging heeft van vermoeidheid. Op het kinderdagverblijf zijn namelijk al 2 kindjes opgenomen met de E-colli bacterie. En met dat gegeven in mijn achterhoofd, kan ik u vertellen, dat ik geen goede nachtrust ga hebben vannacht. Dit opgeteld bij alles wat er nog thuis, op het werk en voor de vakantie moet worden gedaan, veroorzaakt toch een lichte paniek in mijn hoofd. Maar dat is nu even het minst belangrijk. We zien het allemaal wel…………eerst zorgen dat onze 2 spruitjes weer wat beter in hun vel komen te zitten. Wel zo handig als we op vakantie willen…………….
Categories
Verbouwingstress
“Daar gaan we weer!”, zult u wel denken, “daar komt ze weer met haar gezeur over stof en rommel”. Maar nee hoor. Het gaat eigenlijk allemaal prima. Natuurlijk hebben we aantal weken moeten stofhappen. Was het niet de vloer die uitgehakt moest worden, dan waren er weer wel leidingen die in de muren moesten worden gefreesd. Steeds als ik dacht, “nu hebben we het ergste gehad”, moest ik weer haasten om als een gek alle deuren boven goed te sluiten, zodat ik niet ‘s-avonds in een stoffig bed zou liggen. Ook het doorbreken van de oude muur had nogal wat voeten in aarde……..oftewel een teringherrie en teringrotzooi!!!! Maar we hebben het tot nu toe overleefd. Ik heb met de kindjes de nodige uurtjes bij m’n ouders doorgebracht……..en gewinkeld……….en de Efteling bezocht……….en de schaapjes gevoerd………en alle speeltuinen in de wijk ontdekt. U merkt het al. Ik ben veel gevlucht. Naar minder stoffige oorden. Maar nu lijkt dan echt het grootste leed geleden. De vloerverwarming is afgelopen vrijdag gelegd en vandaag zijn ze begonnen met het leggen van de nieuwe natuurstenen vloer. En daar begint het dus, lieve mensen, mijn verbouwingstress. Ik ben zo stiknieuwsgierig dat ik op hete kolen aan m’n buro zit. Ik wil het zien. Ik wil zien of ik de juiste vloer heb gekozen en ik wil zien of het mooi wordt. Man wel. Man is thuis aan het werk. Man is al zeker 25x naar beneden gelopen om te kijken………en mij informeren ho maar! Dat kan dus betekenen dat hij er óf niet aan denkt óf dat hij het niet mooi vindt. Stress. Stress. Stress. En vroeg naar huis gaan is ook geen optie met de hoeveelheid werk die er nog ligt voordat ik over 2 weken vakantie heb. Er zit dus niks anders op dan afwachten en over een paar uurtjes met eigen ogen het resultaat van de eerste dag te bekijken. Lucky me……….
Ik zou nu natuurlijk een stukje kunnen schrijven over de voortgang van de verbouwing. Over hoe alle binnenmuren er al bijna staan en over hoe het er uit gaat zien. Ik zou ook kunnen schrijven over het feit dat volgende week de ellende binnen gaat beginnen en over hoe ik dan dus maandag alles ingepakt moet zien te krijgen. Ik zou ook kunnen schrijven over hoe blij ik met onze aannemer ben, die blijkbaar óveral verstand van schijnt te hebben. En ik zou kunnen schrijven over hoe angstvallig stil het bij onze buren blijft (stilte voor de storm?). Ik zou kunnen schrijven over hoe rustig en optimistisch Man met de verbouwing omgaat en over hoe gemakkelijk en flexibel de kindjes hierin zijn. Ik zou kunnen schrijven over de 40-jarige bruiloft van pa en ma die vrijdag voor de deur staat en waarvoor we druk met de voorbereidingen bezig zijn. Ik zou kunnen schrijven dat ik vanmiddag heerlijk bij de kapper heb gezeten om m’n grijze haren te kleuren en ik zou kunnen schrijven dat ik, gezien mijn hooikoorts, blij ben dat het morgen weer gaat regenen. Ik zou ook kunnen schrijven dat onze nieuwe vloer in ieder geval 7 juli a.s. wordt gelegd en dat dat dus nog vóór de vakantie gaat zijn. En ik zou kunnen schrijven over het feit dat de vakantie al dichtbij komt……..het zou zomaar allemaal kunnen……….maar ik doe het lekker niet. Ik ben namelijk voetbal aan het kijken en Zwitserland staat voor…….op naar vrijdag…….wanneer Oranje hopelijk Frankrijk lam gaat leggen………..C’est la vie!!!
Categories
Over logeren en lingeriesetjes
Zaterdagmiddag brachten we de kindjes naar Den Bosch. Ze gingen logeren bij broer R. en vriendin J. midden in het centrum van de grote stad (Oei Oei als dat maar goed gaat……u voelde hem al aankomen zeker?). Ze hadden daar nog niet eerder gelogeerd. Altijd spannend hoe dat dan gaat natuurlijk. En ik als moeder heb daar dan toch last van. Man niet, Man kan zich daar heel goed overheen zetten en maakt zich niet zo druk. “Dan gaan we ze toch zeker gewoon halen………als het niet lukt!”. En gelijk heeft’ie natuurlijk dat weet ik zelf ook wel. Toch is dat gevoel van ‘als-ze-maar-gaan-slapen’ en ‘als-ze-maar luisteren’ er diep van binnen wel. Dat zal wel bij het ‘moeder-zijn’ horen………net als het inpakken (en overigens ook het uitpakken) van alle spullen. Ik kan en wil dat niet uit handen geven aan Man. Niet dat hij dat niet zou kunnen, maar ik ben ervan overtuigd dat dan de helft wordt vergeten! En dát, lieve mensen, dát wil ik dus niet. Ze mogen nergens om verlegen zitten. Ze moeten tenslotte hun eigen bedje en hun ouders al missen. Éénmaal aangekomen in hartje Den Bosch parkeert Man onze auto en ging een parkeerkaartje halen. Ik heb nog totaal niets in de gaten als dochter ineens de opmerking maakt: “dat vind ik nou een mooie bikini mama!” en vol bewondering staar ik naar de etalage waarvoor wij geparkeerd staan. Wat denkt u? Het was de etalage van een sex-shop. Een rood lingerie-setje wat niet meer omvatte dan wat kanten biesjes pronkte precies daar waar het vingertje van dochter naartoe wees. Dat was een goed begin van een logeerpartijtje in centrum Den Bosch 
En al mijn verdere zorgen??? Nou die waren mooi voor niks. Dochter en Zoon hebben zich uitermate goed vermaakt met broer R. en vriendin J. Niet in de laatste plaats omdat labrador Dyla alle aandacht van de 2 kleuters kreeg. Hond blij, kids blij en mams blij. En volgens broer R. en vriendin J. is het voor herhaling vatbaar…………..misschien de volgende keer maar even uitleggen dat ze in die winkel geen bikini’s verkopen 
Categories
Kruipruimte
Voordat onze aannemer deze week definitief begon, kregen we eerst nog een algehele ‘inspectie’ van de reeds door Man uitgevoerde werkzaamheden. Ja, lieve lezers, Man heeft zich al behoorlijk in ‘t zweet staan werken. Hij zou zelf de bestrating weghalen en de fundering uitgraven. Het eelt stond op z’n, overigens normaal altijd superzachte, handen. En ook z’n rug heeft het flink te verduren gehad. Wat had u anders verwacht?!…..iemand die normaal alleen maar z’n vingertoppen op allerlei toetsenborden gebruikt en die eerder eelt op z’n zitvlak zal krijgen dan op z’n handen! Maar hij deed het toch maar. Hij liet zich van z’n beste funderingsuitschepperskant zien. Hij was zelfs zo goed bezig dat hij van geen ophouden wist. Totdat dus onze aannemer eens even kwam kijken. Deze beste man maakte slechts de volgende opmerking: “Hebben jullie hier een kruipruimte? Nee? Waarom ben je er dan één aan het graven?”.
Categories
Lien is er klaar mee…….
……..met de buren! Vanaf vorig jaar augustus proberen ze ons al dwars te liggen met betrekking tot de verbouwing. Hun goed recht hoor, daar niet van. Ze zijn blijkbaar niet gelukkig met onze bouwplannen. En dat mag. Alleen kunnen ze ons niet stoppen omdat we vergunningvrij mogen bouwen. We blijven binnen alle regels van de wet. Het zou echter vele malen gemakkelijker zijn als ze enigszins hun medewerking zouden verlenen. Dat bleek echter al snel na aankondiging van onze plannen niet het geval. Communiceren bleek alleen nog per brief te kunnen. Ook dat kan en mag. En wij doen dan wel lekker mee. Ieder gesprek is door ons vastgelegd in een verslag en aangetekend opgestuurd. Sinds oktober vorig jaar bleef het stil. Wij hadden inmiddels ons plan getrokken. Dan maar zonder de medewerking van de buren. Dan maar tegen de mandelige schutting aanbouwen. Dan maar geen afwerking aan hun kant. So be it……. En dan.
En dan tijdens het uitgraven van de fundering is blijkbaar paniek toegeslagen. Oei oei oei. Ze gaan tóch beginnen. 3 dagen voordat de aannemer zou komen, staat de buurman voor de deur. Om toch nog even het ‘probleem’ mandelige schutting te bespreken. Afgelopen woensdag heeft dat gesprek plaatsgevonden. Wat hebben we immers te verliezen. En binnen een paar minuten had Lien het al weer gezien. Ik ben er klaar mee. Als het aan mij ligt wordt het voormalige plan gewoon uitgevoerd. Niks geen compromis. Ik wil niks maar dan ook niks met zulke egoïstische, vastgeroeste en bekrompen mensen te maken hebben. Wat we uiteindelijk ook overeenkomen het zal toch nooit goed zijn. Er is namelijk altijd wel iets te vinden waar je over kan klagen. En waar gaat het nou uiteindelijk om? Een stukje muur van 2,5 meter. We doen er geen mens kwaad mee. En dan loop ik gistermiddag in de Efteling en zie doodzieke kindjes van Villa Pardoes rondrijden in een rolstoel. Op zulke momenten besef ik maar al te goed waar het allemaal om draait! En mensen die dat niet begrijpen en overal een probleem van maken die zijn het niet waard om me druk om te maken. Ik zeg, “ik ben er klaar mee!”
En de fundering ligt er!!! Joepie……..nu de rest nog……
“Mama, ik zie een rimpel”, zegt Dochter tegen mij. “Jij wordt al oud he?”, volgt er nog even snel achteraan. En daar zit je dus niet op te wachten enkele maanden voordat je 40 wordt. Dat ik al jaren m’n grijze haren moet wegverven is een feit. Dat er hier en daar een rimpeltje komt is een feit. Dat ik niet meer superstrak in m’n vel zit is een feit, maar dat hoeft er heus niet zo dik bovenop gelegd te worden. Ja, de zwangerschappen hebben hun sporen achtergelaten. Ja, het drukke leven laat soms z’n sporen achter en ik kan moeilijk tegen Dochter zeggen dat zij waarschijnlijk ook één van de redenen is, dat ik enigszins verouder!!!! “Kinderen houden je jong”, hoor je altijd aan alle kanten. Er is alleen niemand die erbij verteld dat je het zo druk krijgt, dat je ’s-avonds vaak niet meer kan doen dan uitgeblust op de bank hangen! Natuurlijk blijf je jong van geest. Ik voel me ook absoluut niet oud…….najaa…….op een enkel momentje na dan. Als ik bijvoorbeeld door Dochter wordt gewezen op die enkele rimpel die er toch écht zit. Als ik bijvoorbeeld een dag lang alleen maar ruziënde kids uit elkaar heb moeten houden en als ik een nacht lang heb getobt met een ziek kind of wakker heb gelegen door een snurkende Man. Dat soort dingen hakt er tegenwoordig een stuk harder in dan vroeger……….daaraan merk ik dan toch wel dat de 4 in zicht komt! Lucky me…….