De nieuwe “school”

Vandaag was het dan zover! Zoon mocht een kijkje gaan nemen op de plek waar hij het aankomende jaar heel wat uurtjes zal verblijven. Spannend. Voor ons allemaal…….
Onderweg in de auto was meneer het al snel zat. “Is mijn school zo ver weg?”. Dat is dan wel moeilijk, want JA, hij moet inderdaad iedere dag zo ver weg. Zo voelt het ook voor mij. Heel ver weg. Vooral als er iets met hem is, ben ik er niet 1,2,3. Aan de andere kant weet ik ook dat hij daar in hele goede handen is en dat alle wenselijke zorg binnen handbereik is.
Maar hoe dan ook……het wordt even wennen voor ons allemaal.
Hoe dichter we bij Goirle in de buurt kwamen, hoe meer hij begon te miepen. “Mama, ik wil NU naar huis!”. “Ik hoef niet naar de nieuwe school!”. “Ik wil nu naar ons eigen huis!”. Afijn u begrijpt dat dat even lastig was.
Éénmaal aangekomen wilde hij niet door de poort naar binnen. Dat was even te eng. Nadat wij goed hadden uitgelegd dat hij daar niet hoefde te blijven, dat we vandaag alleen maar even gingen kijken en dat papa en mama bij hem bleven, won zijn nieuwsgierigheid het toch van de angst.
Hij had namelijk al verschillende leuke speeltoestellen in de tuin van de nieuwe “school” gezien. Een vrachtwagen om in te klimmen, verschillende touwbruggen, glijbanen, schommels, fietsen en skelters. Een walhalla aan speelgoed.
We zijn vervolgens eerst doorgelopen naar de groep waar Zoon komt……De Zebra’s. Daar werden we hartelijk ontvangen en Zoon liep linea recta door naar de speelhoek, zonder zich ook maar voor te stellen. Toen 1 van de leidsters naar hem toekwam en concludeerde dat hij dan Zoon moest zijn, bevestigde hij dat volmondig. “Wat ben jij al groot”, reageerde de juf. Waarop hij antwoordde: “ik ben ook al 6!”. Het ijs was gebroken. We hebben een rondleiding gehad en hij vond het bijster interessant. Zodra we echter te dicht bij de rest van de kindjes kwamen, dan bleef hij dicht bij ons in de buurt. Ook met het buitenspelen, zocht hij de rustige plekjes op en toen het te druk werd om hem heen, wilde hij binnen verder spelen. Dat mocht……..
Op die manier had hij alleen alle ruimte om de boel te verkennen en hij heeft nog even heerlijk gespeeld met de treinen en de auto’s.
Toen de hele groep weer naar binnen kwam, was het tijd om afscheid te nemen. En ondanks dat Zoon het erg leuk vond, wilde hij ook heel graag weer naar huis. Zo graag dat hij de kaart die ze als welkom hadden gemaakt voor hem, is vergeten.
En nu, thuis, begint het verwerken van alle indrukken. Af en toe roept hij ineens iets en dan gaat het over wat hij gezien heeft deze ochtend. Zo zal het nog wel enkele dagen gaan. En dan volgende weer verwacht ik dat de vragen komen. En daar nemen we dan ruimschoots de tijd voor om hem alles uit te leggen en hem verder voor te bereiden.
Er is nu in ieder geval weer een grote stap gemaakt. Hij heeft kennis gemaakt met de plek waar hij volgend jaar naartoe gaat. En hoe goed we ook beseffen dat het het beste is voor Zoon, is het natuurlijk ook met een beetje pijn in ons hart………..