Lien's Log

Zo lieve mensen! Hier ben ik weer eens een keertje :). Tijd voor een blogje.
Alles prima in orde hier hoor. Geen vuiltje aan de lucht, in tegenstelling tot het vuil op andere plaatsen. Sjongejonge wat zien die auto’s van ons eruit. En wij zijn niet van die autopoetsers hee….. als mijn truttenschuddertje 3 tot 4 keer per jaar gewassen wordt dan is het veel. Shame on me…..I know. Maar er zijn ook zoveel andere dingen te doen. In en rondom huis. Ik kom simpelweg uurtjes te kort. En de auto’s zijn bovendien man’s pakkie-an. Sja….en daar gaat het dan vervolgens mis!
Manlief is een beste kerel maar als het op poetsen aankomt dat ziet hij het niet of wil hij het niet zien. Waarschijnlijk het laatste ;-).
En ja ja, ik weet dat het (bijna) overal hetzelfde is. Misschien ben ik iets te veeleisend en hij te gemakkelijk. Zo’n combinatie zal het wel zijn.
Maar goed, wat moet je als het poetsen je in de genen zit. Vraag maar rond in mijn familie en iedereen weet wat mijn moeder als hobby heeft. Niet dat ik nu alle genen van haar heb geërfd….dat niet. Ik kan heel wat gemakkelijker iets laten liggen tot volgende week of de week erop.
Waar ik wel heel veel moeite mee heb, is de was. De was, lieve mensen, die moet weg. Altijd maar weg, weg, weg. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet een wasje draai. En gemiddeld zijn er dat wel 2 per dag. En natuurlijk zitten die trommels dan niet altijd vol. Dat kan niet. Maar ik heb zo’n heel fijn kort programma van 31 minuten op 40 graden. En dat sluit dus prima aan bij mijn behoeften. Strijken doe ik ook (bijna) iedere dag. Opruimen die was. Dan kost het me hooguit 15 minuten per keer en vaak nog iets korter. Ik moet er niet aan denken om 1x per week die hele stapel weg te moeten werken. En zo hebben we allemaal wel onze eigenaardigheden, denk ik dan maar.
Manlief is er inmiddels wel aan gewend. Die zucht niet, die kijkt niet, die zegt niks. Beste reactie overigens. Ik kan en wil er toch niks aan doen.
En zolang dat mijn enige stoornis is, valt het nog wel mee 🙂 haha.
Maar even terug op de auto’s. Was deze muts dus vergeten om de airco de afgelopen weken uit te zetten. Ik heb gewoon lekker die ClimatControl op AUTO laten staan en da’s niet zo slim……bleek. Ik kon dus afgelopen maandag zelfs de binnenkant van de ramen krabben. Dat krijg je dan. Door de ClimatControl blijft het vochtiger aan de binnenkant van de auto……blijkbaar. Maar goed, weet ik veel! Nu staat’ie uit en heb ik er geen last meer van. Gewoon verwarminkje aan op 22 graden en dan blijft het dus droger van binnen. Weer wat geleerd (heb deze auto inmiddels al 7 jaar dus da’s mooi op tijd!).
Maar nu de binnenkant dus is opgelost, moet hard nodig die buitenkant een keertje worden opgepoetst. Hopelijk vindt manlief de komende week nog ergens een gaatje om dat te kunnen doen. Ik zal eens even goed gaan bekijken hoe ik dat, politiek gezien, het beste kan aankaarten………

De tijd van gezelligheid, feest & pakjes
is in heel het land weer aangebroken
De spanning van: “is er strakjes….
ook in mijn schoen weer iets gestoken?”

Al weken lang
zijn de kids in de ban
Van Sint & Piet
en hoe dat nou allemaal kan

Zeker ons meisje wordt al groot
en heeft zo haar vragen
Het hele verhaal van al die pakjes en de boot
Het begint haar zo langzamerhand wel te dagen

Dit is dus wel het laatste jaar
Dan verandert het feest voor altijd
Dan is het voor ons dametje klaar
Tot onze hele grote spijt

Ook wij weten dat de tijd
niet stil kan blijven staan
Onze kleine grote meid
kan best de waarheid al wel aan

Gelukkig hebben we hier
nog een kindje nummer twee
Die heeft nog steeds heel veel plezier
en zingt alle liedjes uit volle borst mee

Een gezellige leuke tijd
zo aan het einde van het jaar
Maar toch alle nostalgie ten spijt
volgende week is het GELUKKIG weer klaar!!!!!

Zo! En nu is ons meisje dus alweer 8 jaar!!! En alle clichés blijken dus te kloppen. Het gaat inderdaad ontzettend hard. Hoe vaak krijgen we die opmerking niet van anderen? Hoe vaak denken we zelf niet: “jeetje, is er nu alweer bijna een jaar om?”. Nog een aantal weekjes en dan dient zich het nieuwe jaar 2011 weer aan! 2011!!!!! Kanonne…….
Het lijkt nog als de dag van gisteren dat manlief niet op wintersport mocht met oud&nieuw. Hij moest bereikbaar blijven/zijn voor de eventuele millennium-bug. Die nooit kwam. Wat baalde hij toen! Maar goed, het risico lopen kon ook niet, dus er was geen keus.
En nu zijn we dus bijna 11 jaar verder! 11 jaar waarin veel is gebeurd en veranderd in ons leventje. In dat van ons allemaal natuurlijk. In die 11 jaar zijn we papa en mama geworden. 2X zelfs. In die 11 jaar zijn we verhuisd en getrouwd. In die 11 jaar hebben we allerlei mooie, verdrietige en fijne momenten meegemaakt. En in die 11 jaar is het ons eveneens gelukt om een fijn en warm gezin te creëren. Een gezin waar onze kinderen zich prettig voelen en waar we, ondanks de ruzies die er natuurlijk ook wel eens zijn, op een fijne manier met elkaar kunnen omgaan.
Vooral de laatste jaren werden er van ons als ouders heel wat flexibiliteit en opvoedkundige trucjes vereist. En tot nu toe gaat het ons prima af. Met z’n ups en downs natuurlijk, maar dat zal in ieder gezin zo zijn.
Het wordt echter pas echt lastig als andere instanties om de hoek komen kijken. Kinderdagverblijven in eerste instantie en later school. En waar ik dan vol verbazing moet constateren dat het niveau van begeleiding op kinderdagverblijven toch hoger ligt dan op school. Kwalijke zaak en ik denk dat de leraren-opleidingen in NL daar nog veel kunnen leren. Het gaat namelijk niet alleen om het aanbieden van de juiste lesstof. Maar ook de omgang met zulke kleine kinderen is van cruciaal belang. Op het Kinderdagverblijf is Zoon nog nooit aangesproken met Baby. Wellicht alleen toen hij ook nog echt een baby was! Maar niet om het feit dat hij op een bepaalde leeftijd iets nog niet wist of niet kon of niet wilde. Zeer kwalijk om te constateren dat dat op school wel is gebeurd. En ach……zo zijn er nog tal van voorbeelden op te noemen. Tot fysieke aanpak van de juf toe. Pijnlijk, teleurstellend en onacceptabel.
Vooral omdat we alle voorvalletjes van andere ouders hebben moeten vernemen. Naar ons toe bleek alles in de doofpot te zijn gestopt.
En bovendien is het erg lastig als er aan de ene kant een traject loopt om de boel te verbeteren, dat je dan aan de andere kant moet constateren dat het nét opgebouwde even hard door een verkeerde aanpak weer wordt afgebroken. Maar goed, we houden moed en hopen maar dat het zich binnenkort allemaal oplost.
Gelukkig staan we nogal positief in het leven en laten we ons niet zomaar uit het veld slaan. Komt tijd, komt raad……………

Ik weet het, ik weet het……..ik laat het een beetje afweten qua bloggen de laatste tijd. Een simpele kwestie van prioriteiten lieve mensen. Soms (de afgelopen weken dus) staat het schrijven van een blogje ineens erg onderaan mijn lijstje. En niet dat er niet genoeg gebeurt om over te schrijven, maar ook ik wil naast mijn werk, huishouden, kids en slaapuurtjes soms simpelweg even een avondje bankhangen. Zonder laptop dus. Raar hè?!
Een laptop is werkelijk niet meer weg te denken uit ons huishouden. Ofwel man ofwel ik heb er 1 op schoot. En soms moet je gewoon eens een aantal dagen breken met die gewoonte. Zolang ik dat namelijk nog kan, is er tenminste geen sprake van een verslaving ;-).
Verder hebben de kindjes een heerlijke Herfstvakantie gehad. Ik moest gewoon werken. Zelfs nog wat meer uurtjes dan ik normaliter werk. Het is poepiedruk. Het was fijn dat papa de maandag voor z’n rekening had genomen. Ook voor de kindjes leuk! Dan wordt namelijk van alles in 1 dag gepropt. Efteling, McDonalds en naar de film “Verschrikkelijke Ikke”. U kunt zich wel voorstellen in wat voor hyper-staat ik ze ‘s-avonds thuis aantrof! Maar leuk was het! Ook voor het “grote’ kind 🙂 .
Bij de BSO waren ook allerlei leuke activiteiten georganiseerd. Bijvoorbeeld een bezoekje aan de brandweer. Och och wat een verhalen heb ik daarvan te horen gekregen. Vooral van ons bijdehante dametje met haar slimme vragen en opmerkingen. Maar een ritje maken in een brandweerauto was natuurlijk he-le-maal geweldig. Zeker voor Zoon.
Vrijdag zijn we met 10 kids, 4 moeders en 1 vader naar de Efteling geweest. Wat was het druk en wat was het leuk. Ik weet niet wie er aan het einde van de dag het meest uitgeput was……..maar ik denk dat ik het zelf was!
Verder heb ik ook nog alles in orde gemaakt voor de verjaardag van ons meisje over 2 weekjes. Uitnodigingen gemaakt. Kinderfeestje georganiseerd. Kadootjes geregeld. En tot slot zelfs nog “geklotterd” op de speciale kinderspeelgoedkoopavond (mooi woord voor galgje 😉 ). Dus het feest kan beginnen…….
Nog een ander feest wat binnenkort op het programma staat is het 12,5 jarig huwelijk van zuslief. Een Après-ski-party. De outfits zijn aangekocht en hangen klaar……..we hebben er zin in!
Verder was het natuurlijk schrikken van de inbraak bij de overburen. Dezelfde nacht hebben zo ook nog bij familie in Waalwijk geprobeerd in te breken (gelukkig is dit mislukt). En daar kan ik zo boos om worden hè?! Niet dat het iets helpt. Dat niet. Maar ik vind wel dat ze/we in NL deze criminelen harder moeten aanpakken. Wij met z’n allen maar lekker hard werken en sparen voor onze spulletjes en zulk tuig jat het dan vervolgens maar gewoon even van je oprit of uit je huis! Niet te geloven en onacceptabel!!!!
Dat ze maar snel een heel ernstig ongeluk met die gestolen auto krijgen…… opgeruimd staat netjes!

Hier zit ik dan. Zondagochtend, de wc-pot al 4x gezien. Het houdt maar niet op. En toch is dat het minst van m’n zorgen. Er zal wel een maag-darmvirusje rondzwerven, wat ik toevallig heb opgepikt. Hopelijk gaat het snel weer over……wat ik wel verwacht. Eten kan ik gewoon, ben niet of nauwelijks misselijk. Het zijn bij mij gewoon m’n darmen die spoken en overuren draaien. Of juist niet. Ik weet het eigenlijk niet. Maar dat ik me niet fit voel, dat is zeker.
Verder hebben we een ontzettend rare week achter de rug. Zoveel onrust, emoties, onbegrip en trubbels. En op zulke momenten word je maar weer eens met je neus op de feiten gedrukt hoe belangrijk communicatie is. En hoeveel invloed communicatie op allerlei dingen kan hebben. In ons geval ging het natuurlijk over ons ventje. Ons kereltje wat een lange tijd steeds beter in z’n vel zat en grote stappen heeft gemaakt op sociaal/emotioneel en motorisch vlak. Thuis zien we nog steeds een hele verbetering, maar op school ging het de laatste weken weer helemaal mis. Totdat deze week de boel in een stroomversnelling is geraakt. Een aantal ouders die hadden gereden tijdens een uitje naar theater De Leest hebben een voorval en een reactie van de juf gezien. Een reactie waar 1 van deze ouders enorm van was geschrokken en die vervolgens ‘s-avonds contact met ons heeft opgenomen. Natuurlijk zijn wij haar hiervoor heel dankbaar want het voorval stond niet als dusdanig in zijn schriftje beschreven. Een schriftje wat we bijhouden en waar door de juf in wordt geschreven hoe de dag is verlopen. Ook bij navraag van onze kant, werd een escalatie tussen de juf en Zoon door de juf ontkent. U begrijpt dat wij hiervan erg zijn geschrokken. Wij vroegen ons (denk ik niet onterecht) nu af wat er in godsnaam wellicht nog meer gebeurt achter de gesloten deuren. Zoon vertelt het ons niet (vandaar het schriftje) dus moeten wij vertrouwen op wat er naar ons toe gecommuniceerd wordt/werd.
Inmiddels hebben wij ons gesprek met de directeur van school gehad. Een goed gesprek. Wij hebben ons “voorwerk” goed gedaan en een hele analyze gemaakt van wat er op welk moment op welke dag is voorgevallen, met daaraan gekoppeld de leerkracht die op dat moment voor de klas stond. Ik kan u vertellen, dit overzicht bracht meteen een hoop inzichtelijk. De directeur was zichtbaar onder de indruk en had van ons niet zoveel voorbereiding verwacht :). Maar allee……het gaat hier om ons kind!!!! En daar gaan we voor door het vuur en oh wee als iemand daar met z’n tengels aan zit!!!!
Nu moet ik erbij vertellen dat de juf waar ik het in dit geval over heb enorm veel heeft meegemaakt de laatste tijd en dat haar reactie dan ook in enige mate begrijpelijk is. Ik praat het niet goed, maar kan er wel begrip voor opbrengen. De situatie is besproken en er wordt naar een passende oplossing gezocht………en ik weet zeker dat die er aanstaande maandag is!!!

Vorig jaar rond deze tijd hadden we onze vrijgezellenfeestjes net achter de rug. Vorig jaar moest ik die dag een T-shirt dragen met de tekst: “ik word de bruid……..hopelijk houd ik het dit keer langer dan een jaar uit!”. Maar, lieve mensen, ik kan u het heuglijke nieuws mededelen, dat aanstaande zondag dat eerste jaar voorbij is. Jawel……zelfs zonder dat er een echtscheidingsaanvraag in behandeling is. En ook zonder dat het de bedoeling is (van mijn kant dan toch 😉 ) om die aanvraag op korte termijn in te dienen. Best knap. Vind ik van mezelf. En ook wel een beetje knap van Man.
Het waren tenslotte steeds de mannen die de benen namen! Wat wellicht mijn moeilijkheidsgraad aangeeft. Misschien te veeleisend. Misschien in het verleden té meegaand, zodat het niet meer spetterde. Maar door de jaren heen ben ook ik gegroeid. In alle opzichten. Jaja…ook een ietsiepietsie in omvang 😉 . Maar los van de lichamelijke veranderingen, laat ik ook het kaas niet meer van m’n brood eten. Bovendien weet ik nu dat ik het ook alleen zou kunnen. Ik heb genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om Man als een toegevoegde waarde te zien. Mijn geluk is niet afhankelijk van hem. Mijn geluk zit in mij en dat hij daar deel van uit maakt, is alleen maar een heel fijn stukje extra. Dat zelfvertrouwen is natuurlijk niet zomaar komen aanwaaien. Daar is heel wat aan vooraf gegaan. En het feit dat ik weet dat ik het alleen zou kunnen, wil nog niet zeggen dat het alleen ook fijner/gezelliger is. Het leven is zoveel leuker als je het met iemand kunt delen die op dezelfde golflengte zit. Iemand waar ik bovendien 2 kindjes mee op de wereld hebt gezet. Iemand die los van mij ook zelfstandig kan functioneren en dus ook niet van mij afhankelijk is (behalve voor het strijken van z’n overhemden dan….. ;-)).
Mijn leven is al 11 jaar lang leuker met Man. Dus laten we het vooral nog lange tijd zo houden 🙂 .
Het motto dat ik manlief wel kan missen, maar z’n salaris niet, houd ik er dan ook nog maar ff in……. 🙂 .

En zo gebeurt het dat ik op vrijdagmiddag om 15h30 kinderloos door een stortbui over de A27 terug rijd naar huis. Ze zijn logeren. Mijn schatjes, mijn kleine holigans, die éénmaal bij opa en oma gearriveerd als 2 ongeleide projectielen over de banken rosten en luisteren ho maar!!! Hopelijk overleven opa en oma (en de bank by-the-way) het logeeravontuur.
Vantevoren lijkt dat allemaal zo’n goed plan hè. Heerlijk een avondje voor ons tweetjes. Een hapje eten, nog even de stad in en nog naar een verjaardag…..gezellig. Maar dan lees ik op nu.nl dat zowat heel Nederland één grote takke-file is. En dat het zomaar zou kunnen dat manlief heul laat thuiskomt uit Den Haag. En we misschien helemaal geen tijd meer hebben voor wat winkels in Wolluk-city. Balen mensen balen.
Zeker als je al een paar dagen in een soort van PMS-bui zit. Voor de mannen onder ons, Pre Menstrual Syndrome. Er zijn wel meer vrouwen die er last van hebben. Niet dat ik het in ernstige mate heb, maar toch…..
Iedere maand is het weer te merken aan m’n humeur, aan m’n gemoedsrust, aan m’n behoefte aan chocolade, aan m’n BH die ineens wel 2 maten te klein lijkt (tot groot genoegen van manlief, maar dat terzijde) en tenslotte aan de zeurende buikpijn. De echte menstruatie blijft vervolgens achterwege. Daar zorgt een erg fijn voorbehoedsmiddel wel voor……
Afijn, weer genoeg in detail getreden geloof ik 😉 . That’s me……an open book! Een never-ending-story betergezegd…haha…ik moet weer lachen om mezelf, grappig. PMS is dus weer op z’n retour! Of het was dit keer helemaal geen PMS, maar vakantie-ontwennings-verschijnselen. Dat kan ook nog.
Want, jeetje, wat had ik een opstartproblemen deze week. Ik nog meer dan de kindjes. En vooral Zoon ging van het begin af aan heel goed. Net of er geen vakantie was geweest, schreef de juf nog in z’n schriftje. Fijn. Heel fijn. Alleen jammer dat hij vanochtend toch een paar ‘dwarsliggers’ scheen te hebben veroberd. Hij weigerde naar huis te lopen. Meneertje wilde met de auto en dat ging dus niet, want ik was ze te voet gaan ophalen. En als meneertje zegt dat hij iets niet doet, dan doet hij het dus ook niet. En wat bij andere kindjes werkt (bijv. zelf gewoon doorlopen) dat werkt niet bij ons ventje. Die ging gewoon op de stoep zitten en bleef daar net zo lang zitten tot ik hem weer kwam halen. Klein addergebroed. Maar wel MIJN addergebroed. En na wat pogingen van mijn kant, kreeg ik hem tenslotte mee. Pfff…..
Dochter is ook prima gestart in groep 4. Haar opstartproblemen uitten zich alleen door vervroegd pubergedrag. Alles wat ik zeg is stom. Alles wat ze moet doen is stom. Alle kleren die ze heeft, zijn stom. En het woordje “boeien” gebruikt ze in zowat elke zin als stopwoord.
Nee, een gezellig weekje hebben we achter de rug…..op naar weer een nieuwe!!!

Nou, daar zitten we dan…….aan de voorochtend van het moment waarop het hele circus weer gaat beginnen. Het circus van op-tijd-uit-bed, van lunchpakketjes/fruit maken, van tasjes inpakken en van alles op-uur-en-tijd. Niks geen geleuter meer in de ochtend. Niks geen tot 10uur in de pyama rondhangen en niks geen vrijheid-blijheid meer. En eerlijkgezegd is dit het eerste jaar dat ik niet hard roep: “de vlag gaat uit maandag!”. Voorgaande jaren was ik erg blij met weer ritme-in-de-tent! Dit jaar zijn de 6 weken zo relaxed verlopen dat het van mij best nog wat langer had mogen duren. Dochter die inmiddels op een leeftijd is dat ze lekker haar eigen gang gaat en Zoon waarover ik me in vakanties geen zorgen hoef te maken. Die gewoon alles op ZIJN tempo mag doen en niets MOET. Heerlijk……
Maar hoe dan ook, morgen gaat alles weer beginnen en gisteren hebben we al een kleine voorproef gehad van de zwemles die weer is gestart. Het was weer even wennen voor ons manneke. Allemaal dingen die hij moest. Niet het soort zwemmen zoals we in Spanje dag-in-dag-uit deden. Het continue bommetjes maken, met papa stoeien en onderwatertikkertje met z’n zus en z’n vriendjes. Een waterratje. Dat zeker.
Spanje was in één woord: GEWELDIG. Wat hebben we een superfijne vakantie gehad. Eigenlijk ben ik geen voorstander van ieder jaar naar dezelfde plek te gaan, maar ik denk dat we nu toch wel een stek hebben gevonden waar we het geweldig naar onze zin hebben. En wat, ondanks dat we er dit jaar voor de 2e keer waren, zeker niet is tegengevallen. En eerlijkgezegd denk ik dat iedere andere camping die we nu nog overwegen alleen maar kan tegenvallen. En dan heb ik het niet over de zwembaden hoor. Die kunnen zeker groter en mooier. Maar de caravans, de ruimte die daarbij zit en het schone ervan, zullen niet veel campings evenaren. Over alles is nagedacht. Kortom, wij vinden het er super en als het aan mij ligt…….VOLGEND JAAR WEER!
Dochterlief was de laatste avond zo aan het huilen dat ze weer naar huis moest. Ze wilde niet. Ze wilde daar blijven wonen, want dan kon ze uit school tenminste iedere dag lekker gaan zwemmen. Goed bedacht. En toen ik vroeg hoe dat dan met de opa’s en oma’s moest, antwoordde ze: “die hoeven toch niet meer te werken, dus dan moeten die ook maar hier komen wonen!”. Sja, wat is daar dan tegen in te brengen hè?!
Pas toen ik haar had beloofd om volgend jaar te proberen weer hier naartoe te gaan, ging ze uiteindelijk slapen……onze dramaqueen.
Éénmaal thuis, bij haar vriendinnen, was het weer snel goed. Wat is er nou tenslotte fijner dan je EIGEN bed en je EIGEN douche/bad???? Dat is altijd weer het fijne van thuiskomen…….je realiseert je des te meer hoe fijn het daar is!!
De eerste week op de camping hebben we onze Spaanse kennissen van vorig jaar weer ontmoet. Wat een gastvrije, warme mensen zijn dat toch. Ze hebben ons Moijito’s leren maken en wij hebben ze meegenomen naar een echte Hollandse Snackbar :). Hilarisch, dat snapt u! Én goed voor m’n Spaans……m’n woordenschat is op z’n minst weer wat uitgebreid.
Voor de rest hebben we ontzettend veel plezier gehad met een aantal andere Nederlandse gezinnen. Gezinnen met kinderen in ongeveer dezelfde leeftijden als wij. Ideaal! Ze hebben zo fijn gespeeld en ook op het zwembad was dat ontzettend leuk. Dochter hebben we voor het eerst echt losgelaten. Die ging ‘s-ochtends met 2 vriendinnen zelf naar het zwembad. Nou was er wel toezicht op de zwembaden hoor en opgeschoten jeugd was op dat tijdstip nog niet wakker, dus wat dat betreft was het niet zo spannend……..maar toch………dat loslaten hè?! Het moeilijkste wat er is………
En het besef dat ze dus al zo groot worden…..ook dat!
Afijn, het is voorbij. Vandaag nog even genieten van het zonnetje en dan morgen weer naar kantoor. Aan alles komt nu éénmaal een einde. Een geluk dat de volgende vakantie alweer geboekt is (shame on me)……lekker skiën!

Het wordt steeds stiller hier in ons dorpje in het zuiden des lands. Straten raken uitgestorven, net als het dorpsplein waar enkel nog een paar winkels geopend zijn. Komkommertijd. Raar dat ze het komkommertijd noemen, terwijl de enige komkommer die je kunt kopen uit de supermarkt komt! Natuurlijk heeft iedereen recht op vakantie. Ook winkeliers. En toch baal ik altijd als ik niet op mijn vertrouwde adresjes terecht kan voor vlees, groenten etc. Dat komt nu allemaal uit de supermarkt en misschien verbeeld ik het me hoor, maar ik proef verschil. Verwend nest dat ik ben .
Verder is het natuurlijk wel lekker om niet in een overvolle supermarkt je boodschappen te hoeven doen. Ook daar is het aanzienlijk rustiger. De mensen die nog thuis zijn, gaan meer verspreid. En als je dan al een bekend persoon tegenkomt, gaat het gesprek over niks anders dan de vakantie en het niet zo beste weer. “Zijn jullie nog niet weg?, Wanneer vertrekken jullie?, Waar ga je naartoe? Naar de zon hoop ik?”. Dat zijn zo’n beetje de conversaties. Niemand heeft het in deze periode, waarin we even los willen komen van de normale ‘sleur’, over de babylijkjes die in koffers zijn gevonden. Veel te zware kost voor deze periode van het jaar. Gruwelijk natuurlijk, daar niet van. “Wat bezielt zo’n vrouw?”, vraag je je af. Echter oordelen zonder dat we de feiten precies weten, is ook weer zo wat. We weten zelfs nog niet eens of de baby’s zijn gedood of dat ze dood zijn geboren. Natuurlijk wijst alles op het eerste, maar toch………
En dan de overstromingen in Midden Europa, de aardverschuivingen in China en de bosbranden in Rusland. Allemaal realiteit, maar gedurende de vakantie een nog-verder-van-m’n-bed-show. Althans zo voelt het voor mij. Eerlijk is eerlijk. Ik wil even niks van dat al en lees dan ook liever niet eens het nieuws op Nu.nl. Een soort van struisvogelpolitiek. Onverschilligheid zou ik het niet willen noemen, want dat is het ook niet. Anders zou ik er nu ook geen blog aan wijden. Het is meer dat ik persoonlijk vakantie liever associeer met luchtigere zaken. Dat ik me momenteel liever druk maak over welke bikini’s ik in de koffer zal doen en of ik wel genoeg strandjurkjes meeneem. Zoiets. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me heus wel hoe belachelijk het eigenlijk is. En toch ben ik zo eerlijk om toe te geven hoe het er dezer dagen in mijn hoofd aan toe gaat.
Als de vakantie straks weer voorbij is, dan lieve mensen, dan is mijn brein weer open voor alle wereldproblematiek. Maar nu steek ik mijn hoofd echt liever in het zand…….het zand van het strand in Platja D’Aro. Daar waar het zonnetje schijnt, de sangria koud staat, de tapa’s heerlijk smaken, het zwembadwater goed van temperatuur is en waar verder even helemaal niks MOET. Even heerlijk cultuursnuiven in Spanje. Ik heb er zin in………….