Iedereen komt in zijn leven wel een keer in wat zwaarder weer terecht. Dat is niet erg. Daar leren we van en daar komen we vaak sterker uit. Althans dat is volgens mij de levensles die we eruit moeten trekken.
Ook ik verkeer momenteel in een wat slechtere periode. Al geruime tijd negeerde ik de signalen die mijn lichaam me gaf. Gewichtsverlies, zware hoofdpijnen, vermoeidheid, spieren die continu vast zitten en laten we het over mijn wisselende humeur dan nog maar niet hebben. Vaak geen pretje voor de mensen om mij heen! En voor mijzelf al helemaal niet. De balans is zoek! Een tijdje kan iedereen dit wel volhouden maar als je alle signalen blijft negeren dan stopt je lichaam op een gegeven moment met functioneren. Een heel logisch gevolg. Dan krijg je uit het niks hoge koorts en slaap je bijna 24 uur in een dag. Logisch nadenken is er niet meer bij en de bergen die je al tijden zag, lijken nu wel de onbedwingbare Mount Everest.
Tijd voor actie zul je dan denken. Maar zo werkt dat blijkbaar niet. Tijd voor RUST, dat is eerder aan de orde. Rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd en van daaruit weer verder. Ohw en ik weet wel dat dat makkelijk praten is en dat dat de ene dag beter gaat dan de andere. Helaas weet ik dat maar al te goed….uit eigen ervaring. Altijd dacht ik dat ik wel sterker zou zijn dan ik nu ben. Dat voelt als falen. En de hele wereld om mij heen kan mij vertellen dat dat niet zo is, maar zo voelt het wel….van binnen.
Na ruim 2 weken hoofdzakelijk te hebben geslapen en gerust en gepraat met de lieve mensen om mij heen, komt nu de periode van wakker liggen. De radartjes in mijn hoofd hebben niet stilgestaan vannacht. Op zich ook niet erg. Het heeft me uiteindelijk weer een hoop duidelijkheid gebracht. Een hele lieve vriendin adviseerde me eens goed na te denken over de doelen in mijn leven. Zodra je weet wat je wilt of waar je naar toe wilt, is het maken van keuzes makkelijker.
Al tijden heb ik het gevoel steeds voor een 2-sprong te staan. Ga ik links- of ga ik rechtsaf. Gevoel en verstand lopen zo vaak door elkaar dat ik nooit een heldere zelfverzekerde keuze kan/kon maken. Ik denk dat het inderdaad zo werkt dat zodra je weet waar je uiteindelijk uit wilt komen, je die keuzes veel makkelijker kunt maken. Natuurlijk moet je altijd het rationele stuk mee laten wegen, maar je hart……dat is de plek waar de keuzes gemaakt moeten worden. En dat kun je beter als je weet waar je naartoe wilt.
Ook dit blog, deze website is geruime tijd door mij verwaarloosd. Terwijl deze uitlaatklep juist is wat ik nodig heb. Hier ligt mijn passie, mijn ziel, mijn talent. Al jaren heb ik het gevoel dat ik wil schrijven, dat ik hier meer mee wil en dan toch lukt het me niet om me ertoe te zetten. Steeds hebben andere dingen prioriteit. Dingen die niet dicht bij mijzelf liggen. Dingen die wel moeten, omdat je als moeder nou eenmaal verplichtingen hebt. Maar heel veel dingen leg ik mezelf ook op die misschien niet “moeten” of althans niet op dat moment…..niet omdat het zo hoort of omdat het “wat-zullen-andere-mensen-ervan-denken”-gevoel mij parten speelt. Veel verantwoordelijkheden heb ik de laatste jaren naar mijzelf toegetrokken. Vooral thuis. Dingen lopen dan zoals ze lopen en door de jaren heen heb ik het steeds drukker gekregen met allerlei dingen die “moeten” gebeuren.
Het is me nu wel heel duidelijk dat ik daarin mezelf heb verloren. Dat ik nu in een fase zit dat ik het even allemaal niet meer weet. Dat mijn brein bestaat uit een hoofd vol watten en dat prioriteiten stellen nu helemaal niet lukt. En ondanks alle lieve mensen om me heen, moet ik dit zelf doorbreken…..moet ik hier zelf doorheen…..en moet ik zelf veranderen. Dit proces is in ieder geval gestart en het feit dat ik nu weer dit blogje SCHRIJF, geeft aan dat ik op de goede weg zit. Ik schaam me er niet voor dat het me nu allemaal even niet alleen lukt, maar fijn is het ook niet. Het gevoel van oververmoeidheid, van onmacht, van geen controle is heel moeilijk, maar het leert me om dichter bij mezelf te blijven. Altijd!