Lien's Log

Ja! Da’s de vraag die menig mens stelt zo rond hun veertigste. Eerlijk is eerlijk. En eigenlijk dacht ik altijd dat als ik maar jong van geest zou blijven, de jeugdigheid er nog aan alle kanten vanaf zou stralen. De realiteit is echter anders. En keihard.
Eerst werd ik de afgelopen week door een aantal jonge verhuizer(tje)s consequent aangesproken met “mevrouw” en “u”! (Waar is in hemelsnaam de tijd gebleven dat ik me tot één van hen rekende???) Ik kan u vertellen, dan weet je ineens dat het aftakelproces in gang is gezet. Dat de vage rimpels niet zo vaag meer blijken te zijn, dat een laagje verf zelfs mijn grijze haren niet volledig meer bedekt en dat mijn eens zo strakke lijf last heeft gekregen van de zwaartekracht! Zoiets.
Ook het feit dat we tegenwoordig geradbraakt zijn na een keer flink doorzakken, legt de realiteit keihard op tafel.
Gisteravond, liebe Leute, zijn we weer eens ouderwets dronken geworden. En dat bij mensen waar we voor het eerst op de borrel waren. Geheel onverwachts. Shame on us!
Het verhaal begon met een gezellig etentje bij “Maxe”, zoals het restaurant in de Sprangse volksmond wordt genoemd. Lang geleden dat we daar waren geweest, maar we hebben erg lekker (en vooral VEUL!!) gegeten. Terwijl we daar op het teras zaten, liep een mede-moeder van school haar hond uit te laten en kwam gezellig een praatje maken. Zo gaat dat nog in het ‘durpse’. Heel spontaan nodigde ze ons uit voor een borrel na afloop van het etentje. En eerlijk is eerlijk……..wij hadden wel zin in nog een afzakkertje, dus vielen we met 4 man sterk tegen 24h00 nog op de klep. Nadat we het huis en de tuin hadden bewonderd, kwamen we in het meest (door de mannen vooral) begeerde plekje van het huis: DE BAR!!! Ze stonden nog net niet zo hard te gillen als in de reclame van de Walk-in-fridge maar het scheelde niet veel :).
Al snel hadden we allemaal een borrel en begon DJ R. met z’n muziek. En het werd steeds gezelliger. En later, dat ook. De flessen wijn gingen er aardig doorheen en de biertap heeft eigenlijk niet stil gestaan. Zo rond 4-en (in de ochtend wel-te-verstaan) gingen we huiswaards. Sommigen zo dronken als een kanon en anderen aardig aangeschoten. Het was écht beregezellig geweest. Spontaan, onverwacht, maar super super leuk! En ik voelde me vannacht weer lekker jong en had het idee de hele wereld aan te kunnen. Jammer dat dat dan vanochtend in 1 klap weg is. En dat je dan het idee hebt dat de drumband in de huiskamer op bezoek is of dat ze nog steeds met die verdomde airco bezig zijn en maar blijven boren…….zoiets. Maar goed, ik kan moeilijk in continu-e dronkenschap gaan verkeren om mezelf maar jong te blijven voelen ;). Geen optie! Ik hoop alleen dat een aankomende goede nachtrust ervoor zorgt dat het aftakelproces niet in de 6-de versnelling doorzet.
Maar genoten hebben we! En dat hebben we allemaal zo nu en dan eens nodig. Of je nou 18 of (bijna) 42 bent!!!!!

Ik wil nu niet direct zeggen dat het mijn schuld is dat ze failliet zijn gegaan. Die paar honderd euro die ik destijds wilde besteden, hadden waarschijnlijk niks uitgemaakt. Maar toch kan ik het niet laten om te denken: “net goed, stelletje arrogante trutten!”. Zo en die is eruit 🙂 .
Voor iedereen die destijds mijn blog niet heeft gelezen…….hier volgt een stukje:

Stelt u zich eens voor…….
U loopt alleen in de stad. Geen kids, geen man, alleen uzelf. En er zit geld in uw portemonee te springen wat eruit wil. In de verschillende boetieks is met mondjesmaat al wat nieuwe collectie te bespeuren. Wat meestal een goede combinatie is: geld wat uitgegeven wil worden en nieuwe collecties!!!!
Eerst moet u nog even een broek voor Man bij Van Dijk ophalen die korter gemaakt is, daar ziet u alvast een leuk truitje. Zwart, maat 36 en goeiekoop. U neemt het mee. Maar er moet verder geshopt worden. Één truitje is vandaag niet genoeg. Dat geld zit immers nog steeds te springen….
U loopt bij Van Dijk naar buiten en ziet ZsaZsa. Een boetiek waar u al in geen tijden iets gekocht heeft, maar ach…..waarom niet even binnenlopen? En waarempel er hangt al wat nieuws in de rekken. Mooie kleuren en op het eerste gezicht bevalt het u. Ineens valt uw blik op een jurk/tuniek….grove gebreid en u kijkt op de kaartjes of er uw maat tussen zit. Ondertussen valt er ongeveer een meter van u vandaan een kledingstuk op de grond. U kijkt ernaar maar het dringt eigenlijk niet zo door omdat u de juiste maat aan het zoeken bent. Ondertussen loopt een verkoopstertje (hooguit een jaar of 18/19) voorbij en zegt op zéér onvriendelijke toon: “JA….KIJK ER MAAR NAAR….HET HANGT ZICHZELF WEER WEL OP!”. Ik ben heel benieuwd hoe u daar op zou reageren……..
Ik zei in ieder geval: “Pardon? Ik sta hier…..niet daar!”. Waarop ze me minachtend aankeek en iets van “Tsssss….” mompelde. Ik ben de winkel uitgelopen, maar was eigenlijk ondertussen zo boos dat ik ben teruggegaan! Niks voor mij……maar ik deed het. Op zoek naar de filiaalleidster, manager of eigenaar. Niet gevonden. Wel heb ik een andere (iets volwassenere) verkoopster aangesproken. Toen de vorige tuthola me zag, kwam ze meteen aangestiefeld om me weer van mijn ongelijk te overtuigen. Mijn domste fout was om er weer op in te gaan. Had ik niet moeten doen, ik werd alleen maar bozer . De ‘oudere’ verkoopster deed het af als een ‘communicatieprobleempje’. Ik ben tenslotte maar weggegaan…..perplex……en trillend van boosheid.

Afijn, ik kan nu dus alleen maar blij zijn om het feit dat Waalwijk zo’n winkel minder rijk is. Het assortiment was prima, maar de mensen die het moesten verkopen deugden niet. Althans hun instelling deugde niet. Hopelijk komt er ooit een mooie, hippe, leuke kledingzaak voor terug. Graag met ander personeel. Er moeten toch zeker mensen rondlopen met liefde voor dit vak? Persoonlijk zou ik het niet willen. Niet om het feit dat ik het niet zou kunnen, ik ben juist overtuigd van wel. Maar als ik eenmaal in een kledingwinkel zou werken, bleef er geen reet van mijn salaris over!!! Als ik in de positie zou zijn om alle nieuwe dingen als eerste te zien (en dus te kunnen kopen), zou dat funest zijn voor mijn financiën en zou ik wellicht zelf uiteindelijk failliet gaan 😉 . En dat willen we natuurlijk niet. Maar om het verder kort te houden: de deuren van ZsaZsa zijn dicht. Daar hoeft voorlopig niemand zich meer druk te maken over vallende kledingstukken!!!!

Hier zijn we weer! Eindelijk weer met een nieuw blogje! Ik leef nog hoor lieve mensen! Niks aan de hand.
Het heeft even geduurd, maar ik heb het (zoals gewoonlijk) weer lekker druk gehad de afgelopen dagen. Bovendien had ik even rust nodig en heb ik vorige week van een heerlijke vrije dag genoten, die ik zonder PC of laptop heb doorgebracht. En dan nog het mooie weer! Dat ook nog. Sjonge jonge, wat een temperaturen! Ik zou bijna blij zijn om te werken en op kantoor te zitten met de airco aan. Niet echt natuurlijk, want wat gaat er nou boven het in de tuin zitten met een goed boek, het zonnetje hoog aan de hemel en het zwembad in de buurt. Weliswaar een bad van slecht 2,5m doorsnee, maar toch. Zelfs ik kan er in liggen, bovenop de krokodil van de kids. En dat heb ik dan ook gedaan afgelopen zondag. Had u wel willen zien hè?! Geef maar toe! Het zal ook best een hilarisch gezicht zijn geweest, want de kinderen stopten niet met lachen en deden uitermate hun best om mij om te kiepen, wat uiteindelijk ook lukte (en nee, het zwembad was niet meteen helemaal leeg!). En daarna had ik het weer druk met opdrogen in de zon. Met een glaasje wijn en een goed boek. Er zijn vervelendere dingen, kan ik u vertellen. Maar goed…….het werk gaat natuurlijk ook gewoon door. Net zoals het WK voetbal, wat ook nog op de voet gevolgd dient te worden. En schooldingen, zoals een ouderraad-vergadering, 10 minuten-gesprekken, op kraamvisite bij de juf en een gesprek met de ambulant begeleidster en Zoon z’n juf. Druk druk druk. Bovendien staan er voor de komende 1,5 week nog 3 etentjes/uitjes voor ondergetekende op het programma. Heel vervelend. Ik wil u niet jaloers maken hoor, maar u begrijpt dat de tijd om te bloggen wel zeer beperkt zal zijn met zo’n bezig bijtje als ik 😉 .
Oh en dan ben ik u nog vergeten te vertellen dat het bestellen van nieuwe winterjassen voor mijn kindjes ook erg hoog op mijn prioriteitenlijstje stond. Stelt u zich eens voor dat het weer omslaat of dat die ene jas die ik perse wilde hebben niet meer te verkrijgen zou zijn over pakembeet 2 maandjes? Ik kreeg van een medemoeder een adresje voor Airforce-jassen tegen een aantrekkelijk prijsje. Althans, ik vond het een aantrekkelijk prijsje. Manlief viel zowat van z’n stoel, maar dat doet’ie nogal snel :). Hij went er wel aan en kent me ondertussen. Niet dat hij het niet leuk vindt als ze er leuk uitzien en soms ook wat merkkleding dragen, maar hij vindt de hoeveelheid vaak wat overbodig. Zeg! Kan ik er wat aan doen dat ze zo hard groeien??? Bovendien koop ik vaak in de uitverkoop en ook regelmatig dingetjes bij een Hema, H&M of Jola. Alleen een winterjas is van een ander kaliber. Zeker als er ook nog in geskied moet worden. Niet dat ik hier mezelf probeer goed te praten hoor. Ik weet ook wel dat ik soms het spreekwoordelijke gat in m’n hand heb. Of gewoon simpelweg geen vingers die het geld kunnen vasthouden. Op de één of andere manier moet het uit m’n portemonnee of van m’n bankrekening. Niks aan te doen. Dat heb je weleens.
En eerlijk is eerlijk…….als het om wat voor reden dan ook niet zou kunnen, zou ik het niet doen. Simpel as that.
En ik weet het eigenlijk ook altijd wel zo te brengen dat manlief het achteraf wel leuk vindt. Toen hij zondagochtend om 10h30 uit z’n bed kwam rollen (terwijl ik al sinds 07h30 paraat was, maar dat terzijde) deelde ik hem subtiel mede dat hij de volgende keer ook beter vroeg op kon staan. De 3 uur die hij die ochtend langer had geslapen, had ik gebruikt om op internet te shoppen. En dat was wonderbaarlijk goed gelukt :). Vooral voor de kindjes (eigenlijk altijd voor de kindjes).
Ik heb dan ook met een brede glimlach destijds het boek shop-a-holic gelezen. Zo herkenbaar. Natuurlijk ben ik niet zo extreem, god-zij-dank, maar ik ken ook wel het gevoel van iets perse willen hebben. Alsof er een soort van aantrekkingskracht op zit. En ik weet dat het stom is en stom klinkt, maar er zijn wel meer dingen op de wereld die stom zijn. Zolang ik alles keurig betaal, kan ik wel leven met die eigenschap. Nu manlief nog………al wist hij vorig jaar september heel goed waar hij aan begon toen hij met me trouwde 😉

Zal ik me dan……..als vrouw zijnde……..toch maar eens wagen aan een blogje over het WK-voetbal? Een groot risico omdat de meeste mannen onder u de kennis van vrouwen over voetbal nogal onderschat. Echter weest u gerust: ik weet wat buiten-spel is, dat hands niet mag, in welk goal gescoord moet worden, wat een gele en rode kaart betekenen, hoe de trainer heet, wat een penalty is en zelfs de meeste spelers ken ik nog van naam. Het valt dus mee ;-).
En van een mooi en dynamisch partijtje voetbal kan ik echt genieten. Helaas was dat zaterdag niet het geval. Het feit dat we in de kroeg stonden en in gezelschap waren van leuke mensen, maakte veel goed. Het voetbal was natuurlijk te saai voor woorden. Als ik thuis had gekeken was mijn interesse snel naar het nulpunt gezakt en was ik me ongetwijfeld over de was of het eten gaan bekommeren.
Maar eerlijk is eerlijk. Ze hebben gewonnen. Yolanthe zal bij zijn dat haar Wesley heeft gescoord. Er is dus nog geen reden om het huwelijk af te blazen……..want laat ons nou eerlijk wezen…….het is dat meneertje Sneijder zoveel centjes verdient met het voetbal……..voor z’n looks zal ze niet zijn gevallen.
Bovendien heeft Oranje in het verleden ook wedstrijden gespeeld, die kneitergoed waren en die ze uiteindelijk toch verloren. Daar worden we ook geen kampioen mee. Laten we dus hopen dat dit een opstart-fase was en dat het vanaf nu alleen maar meer gaat spetteren. Nederland-Japan is inmiddels door de pers gebombardeerd tot saaiste wedstrijd van het toernooi. Maar laten we eerlijk wezen. Ivoorkust-Brazilië spetterde dan wel……maar meer dan de belachelijke ovetredingen, onterechte gele/rode kaart en idiote scheidsrechter blijft er ook niet hangen in mijn gedachten. Maar OK……het spetterde……iets wat Oranje nog niet heeft gedaan.
(Sja……mss achteraf onder de douche……maar dat soort gespetter bedoel ik hier dus niet :))
En nu op naar donderdag. Een wedstrijd waar niks meer van af zal hangen. Wellicht dat ze zonder de druk beter presteren en dat we nu uiteindelijk écht voetbal te zien krijgen.
Ik ben tot nu toe al lang blij dat de kroeg waar Jupiler werd geschonken, mijn bavaria-jurkje niet heeft verbannen!

Heel heel langzaam beginnen we allemaal stiekem een beetje naar de vakantie uit te kijken. Het duurt natuurlijk nog steeds een flink aantal weekjes, maar toch…… Mensen die niet gebonden zijn aan schoolvakanties zien we om ons heen al vertrekken of zelfs terugkomen. Bruin getint, relaxed, uitgerust. En dat doet me al een beetje verlangen naar onze eigen vakantie. Het zonnetje buiten doet daarbij ook een aardige duit in het bekende zakje. Heerlijk gewoon.
En Dochter die bij ieder nieuw truitje, kort broekje of jurkje enthousiast roept: “dat is gaaf voor in Spanje mama!” en Zoon die bedenkt dat hij wel dan toch wel ongeveer z’n hele speelgoedkast mee wil nemen. In ieder geval z’n fiets, skateboard en step!!!
Ik denk niet dat papa daar in trapt. Op www.nu.nl werd laatst zelfs nog een stukje gewijd aan het feit dat vrouwen beter de koffers en mannen de auto kunnen inpakken. De rollen zijn hier dus keurig verdeeld. Daar zijn wij door schade en schande al jaren geleden achtergekomen. Mijn, overigens goedbedoelde, hulp met het inladen van de auto werd niet gewaardeerd door manlief. Sterker nog, hij wil me niet eens in de buurt hebben. Ik moet zorgen dat alles klaar staat wat in la voiture moet en hij zorgt dat het uiteindelijk mee kan naar Spanje. Op zijn beurt, zorgt hij dat hij uit de buurt van de koffers blijft en zich niet bemoeit met wat wel en wat niet mee moet. Ik weet ondertussen feilloos de prioriteiten goed te stellen, nadat we (natuurlijk) al diverse malen met boze blikken, gezichten en afgrijselijk gemopper hebben moeten constateren dat ik weer veel te veel had klaargezet en dat het onvermijdelijk was om de dak-koffer op de auto te plaatsen. Echter sinds we vorig jaar deze nieuwe auto kregen……en daar nog geen rails voor de dak-koffer voor beschikbaar was……moest ik drastisch minderen met de spullen! En dat lukt hoor mensen. Dat lukt prima. Maar ik ben zo’n “hoe-meer-ruimte-hoe-meer-ik-meeneem-type”! Vorig jaar paste alles keurig in de achterbak van de auto. En aangezien we nu nog steeds geen rails hebben aangeschaft (en manlief heeft gezien dat het dus wel lukt zonder!) zal het dit jaar ook weer zonder hutkoffer op het dak richting onze vakantiebestemming worden. Niet erg natuurlijk. Het rijdt vele malen fijner zonder zo’n ding op het dak en bovendien scheelt het ook nog in de brandstof (die overigens met de tankpas van de zaak wordt betaald, maar toch……milieutechnisch is het ook beter).
Maar goed, de kindjes zullen eerst nog een aantal weekjes naar school moeten, de avond-3-daagse moeten lopen, op schoolreisje gaan en mams moet nog flink wat weken werken! Dusseh………nee, de koffers zijn nog niet tevoorschijn gehaald en dat duurt nog wel even. Maar dromen mag natuurlijk alvast wel een beetje. Zelf heb ik 4,5 week zomervakantie en ik besef dat dat erg luxe is en dat het als ik er éénmaal aan begonnen ben, ook weer vliegensvlug om zal zijn. Wat echter niet wegneemt dat ik er erg naar uit kijk en naar verlang. 4,5 week!!!! Da’s dus gewoon een hele maand!!! Lekker zeg………

Je zou het bijna gaan denken! Niet dat het er aan de buitenkant zo armoedig uitziet hoor. Niks daarvan. Keurig onderhouden tuintjes, straatjes en opritten. Mooie bloemen en gordijnen voor het raam. Nieuwe auto’s op de oprit. Alles ziet er aan de buitenkant heel fris en fruitig uit. Niks op aan te merken. Veel contact hebben we niet met de mensen uit onze straat, op een enkele bewoner na (jaja buurvrouw C. dat zijn jullie 🙂 ). De meeste kindjes wonen namelijk in een zijstraat van onze straat en daar kennen we dus veel meer mensen. De behoefte om de rest beter te leren kennen, is er dan ook niet echt.
Maar nu beginnen zich toch wat kleine probleempjes voor te doen. Afval-probleempjes. En die begonnen heel klein en worden nu toch wel redelijk irritant, moet ik toegeven. Vooral omdat het verzamel-afval-punt bij ons voor de deur is.
Met dat laatste heb ik überhaupt geen problemen. Tenminste…….zolang de bewoners zich netjes blijven gedragen.
Zoals u allen bekend zal zijn, is de gemeente sinds eind 2009 gestart met het apart verzamelen van plastic afval. Uit milieuvriendelijk oogpunt een supergoed initiatief. Bovendien houd ik nu ineens zeeën van ruimte over in mijn container. Die ook per lediging en per kilo betaald moet worden. Al met al een initiatief wat door menig bewoner positief is ontvangen.
Toch zijn er nog steeds mensen die niet kunnen lezen of wie het allemaal geen ene reet kan schelen. Voor nop is voor nop, dus lekker volproppen die zakken!! Met van alles en nog wat!!!
Vorige maand lag er ineens een plastic tasje van de lokale supermarkt tussen. Volgepropt en niet eens dichtgebonden, waardoor het losse afval zo onze voortuin inwaaide. De ophaaldienst nam het bewuste tasje niet mee. Ofcourse not. In de procedure staat duidelijk beschreven dat het plastic afval alleen in de daarvoor bestemde zakken mag worden aangeboden. Gelukkig was een dag later het tasje toch verdwenen en gaan wij er dan ook vanuit dat de eigenaar het weer mee terug heeft genomen naar huis.
Het blijkt ook erg moeilijk te zijn om te weten wat er nou wel en niet in de zakken mag. Afgelopen vrijdag is er dus een zak (dit keer wel de juiste afvalzak) aangeboden met bijvoorbeeld lege pakken yoghurt, chocoladevla en melk. En ja hoor, de ophaaldienst liet wederom deze zak staan. Sterker nog, de ophaaldienst pleurde de zak tegen ons hegje, alsof ze er al van uit gingen dat de zak wel van ons zou zijn!!!
Ik heb hem vervolgens weer netjes op de verzamelplek teruggelegd. In de veronderstelling dat de eigenaar z’n zak weer wel mee zou nemen aan het einde van de dag. We zijn nu inmiddels 5 dagen verder en de zak ligt er nog. Mijn irritatieniveau heeft inmiddels een aardig hoogtepunt bereikt.
Gisteravond bij thuiskomst zag ik de zak nog steeds staan en heb ik een brief geschreven naar de buurtbewoners. Een brief met het verzoek beter op te letten wat er in de zakken wordt gestopt en dat het niet de bedoeling kan zijn dat wij worden opgescheept met de rommel van iemand anders. Ook heb ik gevraagd of de eigenaar van de betreffende afvalzak deze weer even netjes wil ophalen, maar dat is (natuurlijk) tot nu toe nog niet gebeurd. Een kopie van de brief is opgestuurd naar de gemeente. Allerlei ideeën waren al eerder de revue gepasseerd, tot het weggooien van de zak in de bosjes aan de overkant toe. Maar ik ben van mening dat we dan het probleem weer bij andere mensen gaan leggen en dat is nu ook weer niet de bedoeling.
Mocht de zak er morgen nog steeds staan, dan bel ik de gemeente met de vraag wat ik ermee moet doen. Misschien zit er toch toevallig een adresje in de zak?????
Zo zie je maar dat de uitdrukking: “Van boven bont en van onder stront” weer lekker van toepassing is op één van onze fijne buurtbewoners. Misschien maar goed dat ik nog niet weet wie de boosdoener is!

k kwam het schoolplein opgelopen en de kleuters waren nog buiten. Wel klaar om weer naar binnen te gaan en met hun tasjes/spulletjes weer naar huis te mogen. Zoon stond apart, niet bij de rest van de groep en ik zag al aan zijn gezichtje dat het niet goed zat. Het stond op onweer!
Toen ik zag dat de rest al binnen was en alleen Zoon nog lekker achter het fietsenhok op het schoolplein bleef staan, heb ik maar ingegrepen. Moeilijk punt. Moet ik dat op dat moment doen, ja of nee? De verantwoording ligt op dat moment namelijk nog bij de juf en niet bij mij. Maar goed…….het blijft natuurlijk wel MIJN kindje, dus ik heb hem naar binnen gebracht. In de hal heb ik gevraagd wat er scheelde en hij reageerde dat een vriendje hem had uitgelachen. Ik ken Zoon goed genoeg om te weten dat dat misschien helemaal niet is gebeurd, maar dat ze gewoon om hem hebben moeten lachen, wat hij al snel als uitlachen bestempelt. Ik kreeg hem uiteindelijk ook zonder mokken de klas in.
Toen ik weer buiten stond en de klas naar buiten kwam, maakte ik nog een opmerking tegen de moeders om mij heen, dat hij nu waarschijnlijk weer niet naar buiten zou komen. Alsof ik hem ken. Mijn kleine eigenwijze schattige dondersteentje. Natuurlijk kwam hij niet. De juf schudde haar hoofd al naar mij. Waarop ik maar weer naar binnen ging. Hij maakte er duidelijk een spelletje van. En daar doen we dus niet aan mee…….. Na wat gemopper van mijn kant, ging meneertje mee.
“Gaat het de hele ochtend al zo?”, vroeg ik aan juf D. “Nee! Juist niet…..”, antwoordde ze, “het ging supergoed. Het begon eigenlijk toen hij samen met een kindje met de blokken aan het spelen was en het andere kindje zijn toren omgooide. Toen was het foute boel”.
Zucht………wat kan ons manneke het zichzelf soms ook moeilijk maken. Zijn gevoel van onrecht is soms zooooo sterk. Hoe pak je dat nou het beste aan als ouders? Er zal in zijn leventje nog heel wat gebeuren wat niet eerlijk of niet leuk is. Hij zal er mee om moeten leren gaan.
Toen we uiteindelijk allemaal op de fiets onderweg naar huis waren, dacht ik dat ik het weer gehad had voor die dag. Niks was minder waar, helaas. Onderweg schoot hij weer op de dwarsstand en wilde geen meter meer vooruit of achteruit. En daar sta je dan. Met mijn fiets, zijn fiets, een boos kind en een dochter die naar huis wilde. Ik kan u verzekeren dat ik dan handen tekort kom. Afijn……fiets geparkeerd, zoon bij de arm gepakt (hij liep ondertussen al steeds verder weg de andere kant op ) zijn fietsje aan de andere arm en hem min of meer naar huis gesleept. Wat was hij boos!!!!! En mijn kookpunt was ook zo langzamerhand wel bereikt, dat begrijpt u. Dochter was erg onder de indruk en heel erg lief. Steeds bracht ze eerst mijn fiets een paar meter verder en ging dan (tevoet) haar fiets weer halen. Zo heeft ze 2 fietsen helemaal naar huis gebracht. Zo lief. Dat heb ik haar ook verteld en later uitgelegd dat Zoon zo ook niet wil zijn maar er waarschijnlijk niks aan kan doen. Eenmaal thuis heeft het nog wel even geduurd voordat hij uit z’n boze bui was. En daarna was hij heel verdrietig. “Ik wil wel lief zijn mama. Ik ben wel lief”, zei hij steeds.
Ik kan u vertellen dat je moederhart dan erg veel pijn doet. Vooral omdat ik weet dat hij eigenlijk zo’n ontzettend lief kind is…….alleen die buien bepalen soms zo z’n gedrag……..kon ik soms maar letterlijk eens in dat hoofdje kijken 🙁

Gossienokkie………wat is het weer koud! Wat zijn we snel gewend aan dat mooie weer hè?! Zo werkt dat met mensen. Ik betrap mezelf op het klaarleggen van hoog-zomer-kleertjes voor de kids. En dan wanneer het ochtend is, denk ik: “oeps, laat ik ze toch maar een hemd aangeven en een iets warmer shirt en schoenen met sokjes”. Jammer, ik vond het wel gemakkelijk die sandalen, korte broeken en T-shirts.
Maar goed, zeuren over het weer heeft geen enkele zin. Als er iets in het leven is waar niks aan te veranderen valt, dan is het wel het weer. Hopelijk komen er nog veel van die prachtige weekends. Van die weekends waarop al vroeg de kussens in de tuinstoelen liggen, de parasol wordt opgezet en het waterspeelgoed tevoorschijn komt. Zelfs in de supermarkten wordt meteen op het zonnetje ingespeeld. Koop 3 bussen Karvan Cévitam en je krijgt er een waterpistool bij. Afijn…….6 bussen verder (gelukkig wilde de buurvrouw er 2 overnemen 😉 ) hadden we 2 waterpistolen. Mijn was aan de droogmolen was daar iets minder blij mee want dat bleek een erg leuk doelwit te zijn. Maar alles beter dan wanneer ze mij tot doelwit bombarderen 🙂 . Die was droogde immers toch wel met dat lekkere zonnetje.
Afgelopen zondag, 1e Pinksterdag, zijn we naar de IJzeren Man in Vught geweest. Het was er heerlijk. Koelbox met wijn, bier en drinken voor de kids mee (die mogen immers nog geen bier of wijn 😉 ) en genieten maar van het heerlijke weer. Het was er al druk! Zelfs in het water, wat achteraf maar 17 graden bleek te zijn. Wat was dat verdomde koud zeg……..maar nadat ik door zowat iedereen werd uitgescholden voor “watje”, liet ik mezelf natuurlijk niet kennen! En ging ik ook zwemmen. Kannone…..gelukkig heb ik geen kramp gekregen van de kou. En eigenlijk ben ik niet zo’n zwemster. Zwemmen is voor mij een noodzakelijk ‘kwaad’ om af te koelen als de zon een ietsiepietsie te heet wordt. En eigenlijk kon u dat al zien aan de vakantiefoto’s van vorige zomer. Heul veul foto’s van een zwemmende Man met zwemmende kids. En ik stond er niet op want ik maakte de foto’s……..aan de rand van het zwembad 😉 . Niet dat ik dan niet zwem hoor. Natuurlijk wel. Maar toch wel wat minder fanatiek dan de rest van ons gezin.
Man valt ook altijd af in de vakantie. En laat ik even voorop stellen dat dat niet komt door de biertjes die hij laat staan of het eten wat’ie niet lust! Simpelweg de beweging die hij anders niet heeft…………
Alleen daarom zou je al in Spanje gaan wonen!!!!!
Maar dan moeten we wel in de positie zijn dat we kunnen rentenieren hè…….als je dan daar moet werken, wordt het weer een heel ander verhaal……….

Zo! 2 Dagen na het voorval in de Efteling, ben ik eindelijk een beetje van de schrik bekomen. Sjongejonge wat kun je in je rats zitten als één van de kids ineens spoorloos blijkt. En eerlijkgezegd verwachtte ik dit eerder van Zoon dan van Dochter. Dochter blijft ondertussen al goed bij ons in de buurt en als ze wel even ergens heenloopt houdt ze ons goed in de gaten. Zoon daarentegen loopt als een kip zonder kop op alles af wat z’n interesse trekt. Zonder ook maar na te denken over het feit dat wij dat wel eens niet kunnen zien. Ik probeer dan ook altijd heel goed op te letten waar mijn kroost allemaal uithangt. Dat dit dan uitgerekend mij moest overkomen, kon ik maar moeilijk begrijpen. Ik heb nu dus wel geleerd dat het in een fractie van een paar tellen gebeurd kan zijn.
We waren al onderweg naar de uitgang, toen Dochter ter hoogte van de Pandadroom riep dat er jonge eendjes zwommen. Zo schattig. We stonden dus even te kijken. Man, Zoon en ik. Zo’n 2 meter van Dochter verwijderd. In mijn ooghoeken zag ik steeds het rode jasje wat ze aan had. Toen ik echter opkeek, bleek er een ander kindje in dat rode jasje te zitten. Schrik. “Waar is ze?”, dacht ik eerst. Voorzichtig waarschuwde ik manlief, die net als ik eerst nog dacht dat Dochter een grapje met ons uithaalde en achter één van die groene vuilnisbakken was gaan zitten. Een rondje van Man langs alle vuilnisbakken leerde ons snel dat dat niet het geval was. Ze was écht foetsie. Nog redelijk rustig vermoedde ik dat ze al doorgelopen moest zijn richting de uitgang. We besloten dat ik met Zoon zou wachten bij de uitgang van Pandadroom en dat Man zou gaan kijken. Al snel kreeg ik een telefoontje dat hij haar bij de uitgang nergens kon vinden. Ook niet in het winkeltje. Toen ik opperde dat hij dan maar even bij de auto moest gaan kijken, antwoordde hij dat hij zeker niet verwachtte dat ze daarheen zou zijn gelopen. Had hij nu maar wel even daar gekeken, maar ja, dat is achteraf.
Éénmaal terug bij mij, is hij nog in de winkel van Pandadroom gaan kijken en is hij nog de andere kant opgelopen. U begrijpt dat mijn hart aardig in mijn keel klopte en dat er al allerlei scenario’s door mijn hoofd spookten.
Het zal ongeveer 20 minuten zijn geweest totdat we een verlossend telefoontje kregen van een vriendin, die toevallig bij de uitgang stond. Ze was, nadat ze de auto niet had kunnen vinden, toch maar teruggelopen naar de ingang. Daar zag ze F. en vertelde dat ze ons kwijt was. F. belde mij en zodra ik haar naam zag, slaakte ik een zucht van verlichting. Ik wist intuïtief dat het toen goed zat, dat Dochter bij haar was.
Op de vraag wat ze had gedaan als F. daar niet was geweest, antwoordde ze “dan had ik tegen de mevrouw van de Efteling gezegd dat ik jullie kwijt was”. Dat vonden we een goed plan. Maar voor de volgende keer hebben we toch maar afgesproken dat ze niet meer in d’r ééntje door de poortjes van de uitgang moet gaan.
Het is natuurlijk een belachelijk idee……een 7-jarig meisje met een mobieltje…….maar ik kan u verzekeren dat ik gedurende die 20 minuten maar wat vaak heb gedacht “had ze nu maar een GSM! Dan kon ik haar gewoon bellen!”.

Commercieel gezien is het natuurlijk een hele slimme zet……dat hele moeder- & vaderdag gebeuren. Zelf heb ik eigenlijk altijd zoiets van…….schaf af joh, die onzin!!! Net zoiets als secretaressedag, wat een onzin! Inmiddels heb ik een nieuwe functie en ben ik dus geen secretaresse meer. Pfffjjjew……dacht ik dit jaar, totdat ik toch nog een grote bos bloemen overhandigd kreeg. Ik had het verdiend! (Offcourse :)) En een bos bloemen is natuurlijk altijd leuk, maar ik heb tenslotte veel meer aan een flinke opslag omdat ik zo goed m’n best heb gedaan! Ja toch? 😉
Maar dan moederdag. Wel veel leuker sinds ik zelf ook moeder ben geworden. Ondanks de commerciële achtergrond, is het natuurlijk prachtig om die trotse gezichtjes te zien als ze me een ontbijtje op bed komen brengen. Heel voorzichtig het dienblad dragend. De spanning is van hun gezichtjes af te lezen. Ze willen allebei als eerste hun zelf geknutselde cadeautje geven. Gelukkig loopt het niet uit op ruzie 😉 . Dochter die vervolgens al zelf haar gedichtje kan voorlezen en dan haar prachtig ingepakte en zelfgemaakte windlichtje met geurkaarsje overhandigd. Zoon die natuurlijk nog niet kan lezen, maar ontzettend goed z’n best heeft gedaan om voor mij een gouden medaille te maken. Met….jaja…..een tekening van mij achterop! Superknap gedaan van mijn kereltje die normaal een ‘broertje-dood’ heeft aan knutselen en tekenen. Hij heeft het heel mooi gemaakt!!!
En dan komt er ook altijd nog een cadeautje wat samen met papa is gekocht. “Dat hoort erbij!”, vindt Manlief, “je denkt toch niet dat je niks krijgt!”. Apetrots geven ze een prachtig ingepakte geschenkendoos. Ik zie aan de verpakking al uit welke winkel het komt, maar zeg natuurlijk niks 🙂 . Een heerlijk nieuw luchtje van Gucci! Wat een verwennerij……
En ondanks het feit dat ik het dus allemaal maar commerciële onzin vind, is het wel leuk om zo verwend te worden.
Op de vraag van Dochter wanneer het nou eens eindelijk een keertje Kindjesdag is, antwoord ik dan ook lachend: “het is 1 dag per jaar moederdag en 1 dag per jaar vaderdag…….de overige 363 dagen is het kindjesdag!” Waarop ze natuurlijk verontwaardigd reageerde waarom ze dan niet alle dagen een cadeautje krijgt! De slimmerik…………
Ik kan dan vervolgens natuurlijk gaan uitleggen dat de liefde van ons, haar vader en moeder, het mooiste cadeautje is wat ze maar kan wensen. En dat echt niet alle kindjes van de wereld dat hebben/krijgen. Maar dat laat ik nog maar even achterwege…….te zware kost op de vroege moederdagochtend 😉