k kwam het schoolplein opgelopen en de kleuters waren nog buiten. Wel klaar om weer naar binnen te gaan en met hun tasjes/spulletjes weer naar huis te mogen. Zoon stond apart, niet bij de rest van de groep en ik zag al aan zijn gezichtje dat het niet goed zat. Het stond op onweer!
Toen ik zag dat de rest al binnen was en alleen Zoon nog lekker achter het fietsenhok op het schoolplein bleef staan, heb ik maar ingegrepen. Moeilijk punt. Moet ik dat op dat moment doen, ja of nee? De verantwoording ligt op dat moment namelijk nog bij de juf en niet bij mij. Maar goed…….het blijft natuurlijk wel MIJN kindje, dus ik heb hem naar binnen gebracht. In de hal heb ik gevraagd wat er scheelde en hij reageerde dat een vriendje hem had uitgelachen. Ik ken Zoon goed genoeg om te weten dat dat misschien helemaal niet is gebeurd, maar dat ze gewoon om hem hebben moeten lachen, wat hij al snel als uitlachen bestempelt. Ik kreeg hem uiteindelijk ook zonder mokken de klas in.
Toen ik weer buiten stond en de klas naar buiten kwam, maakte ik nog een opmerking tegen de moeders om mij heen, dat hij nu waarschijnlijk weer niet naar buiten zou komen. Alsof ik hem ken. Mijn kleine eigenwijze schattige dondersteentje. Natuurlijk kwam hij niet. De juf schudde haar hoofd al naar mij. Waarop ik maar weer naar binnen ging. Hij maakte er duidelijk een spelletje van. En daar doen we dus niet aan mee…….. Na wat gemopper van mijn kant, ging meneertje mee.
“Gaat het de hele ochtend al zo?”, vroeg ik aan juf D. “Nee! Juist niet…..”, antwoordde ze, “het ging supergoed. Het begon eigenlijk toen hij samen met een kindje met de blokken aan het spelen was en het andere kindje zijn toren omgooide. Toen was het foute boel”.
Zucht………wat kan ons manneke het zichzelf soms ook moeilijk maken. Zijn gevoel van onrecht is soms zooooo sterk. Hoe pak je dat nou het beste aan als ouders? Er zal in zijn leventje nog heel wat gebeuren wat niet eerlijk of niet leuk is. Hij zal er mee om moeten leren gaan.
Toen we uiteindelijk allemaal op de fiets onderweg naar huis waren, dacht ik dat ik het weer gehad had voor die dag. Niks was minder waar, helaas. Onderweg schoot hij weer op de dwarsstand en wilde geen meter meer vooruit of achteruit. En daar sta je dan. Met mijn fiets, zijn fiets, een boos kind en een dochter die naar huis wilde. Ik kan u verzekeren dat ik dan handen tekort kom. Afijn……fiets geparkeerd, zoon bij de arm gepakt (hij liep ondertussen al steeds verder weg de andere kant op ) zijn fietsje aan de andere arm en hem min of meer naar huis gesleept. Wat was hij boos!!!!! En mijn kookpunt was ook zo langzamerhand wel bereikt, dat begrijpt u. Dochter was erg onder de indruk en heel erg lief. Steeds bracht ze eerst mijn fiets een paar meter verder en ging dan (tevoet) haar fiets weer halen. Zo heeft ze 2 fietsen helemaal naar huis gebracht. Zo lief. Dat heb ik haar ook verteld en later uitgelegd dat Zoon zo ook niet wil zijn maar er waarschijnlijk niks aan kan doen. Eenmaal thuis heeft het nog wel even geduurd voordat hij uit z’n boze bui was. En daarna was hij heel verdrietig. “Ik wil wel lief zijn mama. Ik ben wel lief”, zei hij steeds.
Ik kan u vertellen dat je moederhart dan erg veel pijn doet. Vooral omdat ik weet dat hij eigenlijk zo’n ontzettend lief kind is…….alleen die buien bepalen soms zo z’n gedrag……..kon ik soms maar letterlijk eens in dat hoofdje kijken 🙁
Categories