Category: Zomaar

Inmiddels zijn de kindjes weer helemaal gewend aan het schoolritme en wij aan het werkritme! Ondanks het reorganiseren van mijn werktijden, lukt het tot nu toe allemaal aardig. Kompaan is redelijk zonder file bereikbaar in de ochtend. Vooral als we de snelweg nemen. Zoon raakt langzaam ook al gewend aan de afstand en Dochter aan het feit dat haar broertje niet meer bij haar op school zit.
Deze morgen stond er een bezoekje aan de arts van Kompaan gepland met daarachter meteen een afspraak met Zoon z’n mentor op de groep.
Wat is het toch een verademing om bij zo’n arts en verpleegkundige te komen. Wat zijn die mensen toch ingespeeld op kindjes met problemen, stoornissen en wat al niet meer. Fantastisch hoe ze tegen Zoon doen en hoe ze hem precies krijgen waar ze hem hebben willen. Wat dat betreft gaat er echt een wereld voor ons open. Het kan dus wel allemaal……gewoon met een beetje meer geduld en een beetje meer rust en een beetje meer begrip.
Zoon heeft allerlei onderzoeken gewillig ondergaan en weer is geconstateerd dat hij bovengemiddeld lang is, een mooi gewicht heeft en er verder lichamelijk heel gezond uitziet en is! Neurologisch heeft de arts ook geen afwijkingen kunnen constateren en zijn conclusie was dan ook dat Zoon veel baat zal gaan krijgen met fysiotherapie. Deze therapie wordt al op korte termijn gestart……ben benieuwd. Ook logopedie wordt opgestart en op locatie gegeven.
Het vergt momenteel nog wat veel tijd en energie van ons als ouders, maar als alles straks is opgestart en goed gaat lopen, dan wordt het voor ons ook wat rustiger. Bovendien weten we maar al te goed waar we het voor doen en staan we helemaal achter het pad wat we nu hebben gekozen voor ons ventje.
Op de groep waren ze ook erg tevreden over de ontwikkelingen tot nu toe. Zoon raakt al erg vertrouwd met het concept, met de leidsters en de kindjes. Hij doet het volgens de leidsters erg goed en staat open voor nieuwe dingen. Ze kunnen al goede afspraken met hem maken en die komt hij ook netjes na. Conflictsituaties duren niet meer zo lang als 2 weken terug en hij is het naderhand ook weer snel vergeten. Kortom……WE ZIJN HEEL BLIJ met hoe het tot nu toe gaat.
Natuurlijk mist hij z’n vriendjes en mist hij het afspreken. De reis naar huis duurt gewoon erg lang en voor zijn gevoel moet hij al bijna naar bed als hij thuiskomt. En dat is min of meer ook zo. Toch heb ik het idee dat dat ook al begint te wennen. De woensdagen zullen we gewoon wat verder vooruit moeten plannen. Dan kan hij nog gerust afspreken met zijn vriendjes van zijn oude school. Vanmiddag was er al een voorproefje bij vriendje G. en Zoon vond het geweldig!!!! Volgende week komt weer een ander vriendje en zelfs zijn vriendinnetje had al gebeld of Zoon vanmiddag thuis was………zo schattig!!!!!
Al met al kunnen we tot nu toe alleen maar trots zijn op ons kereltje. Hij heeft de verandering zo goed opgepakt en hij maakt er op zijn manier het beste van………..wat is het toch een kanjer!!!

Morgen gaat het allemaal beginnen. Een fase waar we al een tijdje op voorbereid zijn en ook wel naar uitgekeken hebben. Alles beter voor ons manneke dan nog een jaar aantobben op z’n oude school. Tegelijkertijd is het spannend. Vooral voor Zoon. Al hebben wij het idee dat hij er ook wel zin in heeft. Het punt wat alleen steeds terug komt, is: “het is wel erg ver rijden hè mama?!”. En sja, wat zeg je daar dan op?! Natuurlijk is het een eindje weg, maar nu ook weer niet aan de andere kant van Nederland. Een half uurtje rijden is peanuts, maar als er iets aan de hand is met je kind, dan duurt datzelfde half uurtje een eeuwigheid. Dus ook ikzelf heb er gemengde gevoelens bij.
Niet dat ik dat aan Zoon laat merken, of course not. Wij proberen het steeds positief te benaderen. Het feit dat hij met een taxi naar huis komt, vindt hij wel erg leuk. Hoe dat echter gaat lopen, als dat nieuwtje er ook weer af is, dat wordt simpelweg afwachten. Zo ook het afscheid nemen morgenochtend. Een hele nieuwe omgeving, met allemaal nieuwe kindjes en nieuwe “juffen”. Dat is voor ons als volwassenen nog wel spannend, laat staan voor een kindje van 6.
Toch geloof ik heilig in een goede afloop. Zodra hij merkt dat hij daar mag zijn wie hij is, dat hij daar wordt begrepen en dat er geen druk op hem wordt gelegd, dan moet dat een positieve uitwerking hebben. Dat kan gewoonweg niet anders. Wellicht dat hij dan merkt dat school ook heel erg leuk kan zijn en dat hij veel meer dingen kan dan hij nu denkt.
Ook brengt dit hele gebeuren weer Zoon z’n eerste schooldag ruim 2 jaar geleden naar boven. Ik gun hem dit keer een zoveel fijnere start. Wat heeft ons manneke toch moeten afzien op z’n oude school. De stempel die vanaf dag 1 al op hem gedrukt is, zie daar maar eens mee om te gaan. Het automatisme waarmee hij de schuld kreeg van ieder conflict terwijl hij er echt niet alle keren de oorzaak van was. Om dat keer op keer te zien en te constateren, dat doet zeer. Nu hopen we dus op een zoveel betere, rustigere start. Een start waarbij hij kan laten zien wat voor een geweldig manneke hij is. Natuurlijk…….met zijn beperkingen en zijn gebruiksaanwijzing, maar als je de moeite neemt om die gebruiksaanwijzing te lezen, dan kun je je geen liever kind wensen…….
Ik ben er in ieder geval heel trots op dat ik zijn mama mag zijn! Ongeacht wat de toekomst ons nog brengt……………

Toen ik afgelopen zondag voor het eerst een knobbel voelde in mijn linker borst, was ik daar eigenlijk nog redelijk kalm onder. Pas in de loop van de dag begon ik mezelf te realiseren dat dat natuurlijk van alles kan zijn. Ook slecht nieuws! Het gebeurt immers zo veel vrouwen, dus waarom mij niet?!? Toch ben ik steeds wel rustig gebleven en positief over een goede afloop. Al spookte een eventueel slecht scenario ook regelmatig door mijn hoofd. Ik denk dat dat onvermijdelijk en menselijk is.
Maandag heeft de huisarts alvast eens gekeken en gevoeld. Hij concludeerde dat het een mooie en egale knobbel was die goed te bewegen was. En dat was gunstig!
Toch was ik erg blij dat ik dezelfde week, vandaag dus, al terecht kon op de mammapoli, waar meteen alle nodige onderzoeken konden worden verricht. Ik heb ze deze ochtend dan ook allemaal doorlopen. Eerst een gesprekje met de arts die me nogmaals heeft onderzocht. Daarna een bezoekje aan de röntgenafdeling waar de mammagrafie heeft plaatsgevonden. Jeetje………..ik wist niet dat ze zó plat geduwd konden worden. Niet prettig, maar het was te doen. Na 4 foto’s gingen we weer verder voor een echografie. De radiologe had de foto’s ondertussen al bekeken en ging vervolgens met de echo aan de slag.
Zij liet mij vervolgens zien dat het inderdaad om een mooie egale afgebakende knobbel ging en dat het volgens haar een fibroadenoom was. Dit is een bindweefselknobbel die in de meeste gevallen geen kwaad kan. Dat was op zich al een hele geruststelling.
Om echter zeker te zijn, heeft de radiologe toch ook een biopsie gedaan. 3 Stukjes weefsel zijn eruit gehaald en worden nu verder onderzocht. Gewoon om zeker te zijn dat haar bevindingen kloppen.
Al was ze er bijna 100% zeker van. Voor mij een hele geruststelling dat begrijpt u.
Aanstaande dinsdag krijg ik de definitieve uitslag en dan wordt er besproken wat we verder gaan doen. Eruit of niet?!?
Ik heb altijd heel hard geroepen dat iets wat er niet hoort, eruit moet, maar ik ga nu nog maar even niet op de dingen vooruit lopen.
Dinsdag weten we het definitief. Dan hoop ik met een heel blij gezicht het ziekenhuis weer te verlaten. Om dan vervolgens zo langzamerhand eens in vakantiestemming te komen.  .

Vandaag wordt het een rustig dagje. Zo’n biopsie is toch ook nog wel een beetje vervelend. Natuurlijk was de huid wel verdoofd, maar het gewroet en geduw, voel je gewoon. En nu is het dus helemaal beurs en gevoelig…… Maar laten we eerlijk wezen……..als dat het ergste is?!?!?!
Tot nu toe ben ik alvast voor een groot gedeelte gerustgesteld……nu dinsdag de overige 5% nog! 

Het aftellen is begonnen! Ik merk het op hyves, op m’n werk, bij school……overal is iedereen aan de vakantie toe. Ook wij natuurlijk. Er is alleen nog één grote hobbel te nemen en dat is morgen. Dan neemt ons manneke afscheid van de school waar hij ruim 2 jaar lang iedere dag naar toe ging. Dan neemt hij afscheid van z’n vriendjes en vriendinnetjes met wie hij ruim 2 jaar lang is opgetrokken en waar hij vaak mee heeft afgesproken, ruzie gemaakt (dat ook  ) en gespeeld. Dat laatste gaat me nog het meest aan m’n hart. Natuurlijk zal hij ze nog wel blijven zien zo nu en dan, maar zeker niet meer in de frequentie van nu.
Dat hij van school afscheid neemt, is eigenlijk wel prima. Een school waar hij nu niet de leukste herinneringen aan heeft en niet de leukste tijd van z’n leven heeft doorgebracht. Aan de andere kant heeft deze school hem wel de vriendjes van nu gebracht……..en binnen de mogelijkheden die er waren, hebben ze gedaan wat ze konden. Als de capaciteiten er niet zijn, kun je er weinig meer van verwachten.
Dat ze zelfs in de laatste nieuwsbrief, waarin ze Zoon veel succes wensen op z’n nieuwe school nog niet eens z’n achternaam goed kunnen schrijven, zegt wellicht al genoeg.
En eigenlijk zijn wij, als ouders, er al geruime tijd klaar mee. De manier van communiceren, van aanpakken en van begeleiden, laat ons inziens te wensen over. Aan de andere kant is het maar goed dat we niet alles vantevoren weten. Het is zoals het is en het is gegaan zoals het is gegaan.
Dochter heeft het nog steeds prima naar haar zin en zij gaat gelukkig heel lekker. Een pak van ons hart, dat begrijpt u. En wat school betreft, laten we het voor wat het is. We willen het haar ook niet moeilijker maken dan nodig en daar hebben we school nu éénmaal ook nog bij nodig. Als ze zo lekker blijft gaan als nu, is het nog 4 jaar. Nog 4 jaar en dan zwaait ons eigen dametje af zoals groep 8 dat vanmorgen heeft gedaan. Van mij mag dat nog wel even weg blijven, maar aan de andere kant zal ik blij zijn dat we dan de lagere-school-tijd kunnen afsluiten.
We hebben veel geleerd het afgelopen jaar. Op allerlei gebied. Ook van het feit dat je bepaalde dingen niet kunt terugdraaien of veranderen. Je hebt er simpelweg mee te dealen. En dat kunnen we wel hoor!
Zo ook met de veranderingen die na de vakantie komen gaan. Wij komen er wel doorheen met ons gezin. Dat is zeker! Hopelijk is Zoon snel gewend aan de nieuwe situatie en kunnen we voor de woensdagmiddagen nog steeds afspreken met zijn huidige vriendjes. Het wordt wat verder vooruit kijken en plannen, maar ook dat gaat lukken.
Verder wil ik iedereen alvast een hele prettige vakantie toewensen. Goede reis, geniet en graag in goede gezondheid weer terug!
Bedankt voor de lieve reacties gedurende het afgelopen schooljaar. Dit blog en jullie steun hebben het voor ons zeker een stukje makkelijker gemaakt……….en de aankomende periode houd ik jullie zeker verder op de hoogte.

Hartelijke groeten van een hele trotse moeder!

Vandaag was het dan zover! Zoon mocht een kijkje gaan nemen op de plek waar hij het aankomende jaar heel wat uurtjes zal verblijven. Spannend. Voor ons allemaal…….
Onderweg in de auto was meneer het al snel zat. “Is mijn school zo ver weg?”. Dat is dan wel moeilijk, want JA, hij moet inderdaad iedere dag zo ver weg. Zo voelt het ook voor mij. Heel ver weg. Vooral als er iets met hem is, ben ik er niet 1,2,3. Aan de andere kant weet ik ook dat hij daar in hele goede handen is en dat alle wenselijke zorg binnen handbereik is.
Maar hoe dan ook……het wordt even wennen voor ons allemaal.
Hoe dichter we bij Goirle in de buurt kwamen, hoe meer hij begon te miepen. “Mama, ik wil NU naar huis!”. “Ik hoef niet naar de nieuwe school!”. “Ik wil nu naar ons eigen huis!”. Afijn u begrijpt dat dat even lastig was.
Éénmaal aangekomen wilde hij niet door de poort naar binnen. Dat was even te eng. Nadat wij goed hadden uitgelegd dat hij daar niet hoefde te blijven, dat we vandaag alleen maar even gingen kijken en dat papa en mama bij hem bleven, won zijn nieuwsgierigheid het toch van de angst.
Hij had namelijk al verschillende leuke speeltoestellen in de tuin van de nieuwe “school” gezien. Een vrachtwagen om in te klimmen, verschillende touwbruggen, glijbanen, schommels, fietsen en skelters. Een walhalla aan speelgoed.
We zijn vervolgens eerst doorgelopen naar de groep waar Zoon komt……De Zebra’s. Daar werden we hartelijk ontvangen en Zoon liep linea recta door naar de speelhoek, zonder zich ook maar voor te stellen. Toen 1 van de leidsters naar hem toekwam en concludeerde dat hij dan Zoon moest zijn, bevestigde hij dat volmondig. “Wat ben jij al groot”, reageerde de juf. Waarop hij antwoordde: “ik ben ook al 6!”. Het ijs was gebroken. We hebben een rondleiding gehad en hij vond het bijster interessant. Zodra we echter te dicht bij de rest van de kindjes kwamen, dan bleef hij dicht bij ons in de buurt. Ook met het buitenspelen, zocht hij de rustige plekjes op en toen het te druk werd om hem heen, wilde hij binnen verder spelen. Dat mocht……..
Op die manier had hij alleen alle ruimte om de boel te verkennen en hij heeft nog even heerlijk gespeeld met de treinen en de auto’s.
Toen de hele groep weer naar binnen kwam, was het tijd om afscheid te nemen. En ondanks dat Zoon het erg leuk vond, wilde hij ook heel graag weer naar huis. Zo graag dat hij de kaart die ze als welkom hadden gemaakt voor hem, is vergeten.
En nu, thuis, begint het verwerken van alle indrukken. Af en toe roept hij ineens iets en dan gaat het over wat hij gezien heeft deze ochtend. Zo zal het nog wel enkele dagen gaan. En dan volgende weer verwacht ik dat de vragen komen. En daar nemen we dan ruimschoots de tijd voor om hem alles uit te leggen en hem verder voor te bereiden.
Er is nu in ieder geval weer een grote stap gemaakt. Hij heeft kennis gemaakt met de plek waar hij volgend jaar naartoe gaat. En hoe goed we ook beseffen dat het het beste is voor Zoon, is het natuurlijk ook met een beetje pijn in ons hart………..

Natuurlijk is er niet zoveel veranderd hier……na de diagnose. Zoon is nog steeds Zoon en wij gaan gewoon verder op dezelfde voet. We gaan geen situaties uit de weg en mensen die daar moeite of last mee hebben, die hebben dan mooi pech. Natuurlijk staan we wel open voor eventuele adviezen die straks vanuit de Zorginstelling komen. Wij zijn (hoe graag we dat ook zouden willen) als ouders ook niet perfect. Ook wij kunnen dingen leren en dingen veranderen. Dat veranderen is natuurlijk gaandeweg al automatisch gebeurd, omdat je leert wat wel en niet werkt bij Zoon. Maar geldt dat niet ook voor ieder “normaal” kind? Ook bij Dochter is het soms zoeken naar manieren die werken.

Hoe dan ook……opvoeden is het moeilijkste beroep wat er bestaat op deze aardbol. En of het is gelukt, kun je altijd pas achteraf zeggen…….  . Zolang je voor jezelf maar weet dat je je stinkende best doet er wat van te maken, dan is het goed.
Ik hoop dat wij onze kinderen het gezin kunnen bieden waarin ze zich gewaardeerd, geliefd en gewenst voelen.
Een gezin waar ze altijd op terug kunnen vallen, no matter what.
Een gezin waarin alles bespreekbaar is en zal zijn, zodat ze nooit bang hoeven te zijn om iets te vertellen of te vragen.
Een gezin waarin ze weten dat het goed is wie ze zijn en dat ze voor ons altijd zichzelf mogen blijven en zijn.

Hoe mooi is het dan als je Dochter de vragen over Autisme hoort stellen? En dat ze later bij mij op schoot komt zitten om te vertellen dat ze ondanks alles toch heel veel van haar broertje houdt en dat ze hem staks op school zal missen omdat hij toch wel een heel schattig jongetje is. En dat het haar niet uit maakt dat hij Autisme heeft. Dat vind ik dan heel bijzonder en dan realiseer ik me des te meer dat ze haar hart op de goede plek heeft zitten. Deze dame komt er wel. Al zal ze ons ook nog hard genoeg nodig hebben. Voor haar verandert er toch een heleboel de komende tijd. Ze zal een stukje zelfstandiger moeten worden. Dat lukt haar wel, maar we moeten niet vergeten dat ze ook pas 8 jaar is! En dat er een heleboel situaties zijn en zullen komen waarin ze minder blij zal zijn met het Autisme van haar broer. Gisteren zag ik haar nog zuchtend kijken tijdens het oefenen met het keyboardspelen voor het eindconcert. Zoon kon het niet opbrengen om zo lang rustig te blijven zitten en werd ongedurig. Net op het moment dat zij mocht meespelen. Man ging met Zoon naar buiten en ik zag haar toetje op dat moment……..zo sneu, want ze wilde papa ook zo graag laten horen wat ze deed. Ze zegt er later niks over, maar ik weet dat ze het jammer vond. Dat soort situaties zullen nog wel vaker voorkomen. Wat dat betreft zijn we dan toch een ander gezin dan waarin alles “normaal” verloopt. Tot nu toe ben ik in ieder geval supertrots op mijn “grote” meid. Ze pakt het zo goed op en probeert er met ons het beste van te maken………..wat een toppertje is het toch! 

En dan Zoon zelf………sja………hij weet inmiddels heel goed dat hij naar een andere “school” gaat volgend jaar. Gisteren kwamen 2 broertjes van school vragen of hij mee kwam voetballen op het pleintje. Dat voelt dan toch ook weer goed, dat ze hem nog altijd komen vragen om buiten te spelen. Zelfs de oudere jongens. Één van deze broertjes zit inmiddels in groep 8 en we hadden het er over dat hij dus van school af gaat. Waarop Zoon zelf zei: “ik ga ook naar een andere school!”. Verbaasd keken de jongens hem aan en vroegen waarom. Ik antwoordde dat Zoon Autisme heeft en Zoon reageerde meteen zelf: “Ja, ik heb Autisme”. Ze kenden het want een kennisje had het ook en die was zelfs heel slim. Toen ik vertelde dat Zoon in sommige dingen ook heel slim is en andere dingen weer heel moeilijk vindt, was het goed. Zoon keek me aan en ik zag dat het goed was. Het bekende kwartje is bij hem gevallen en nu is het duidelijk. Hij gaat dus naar een andere “school” en tot nu toe heeft hij die boodschap erg goed opgepakt. Tot nu toe geen drama, geen boosheid, geen onbegrip. Het lijkt wel of hij het zelf al veel langer weet. Wat is het toch een slim kereltje…..op zijn manier! Een geweldig ventje die ondanks zijn beperking ontzettend gelukkig is……..dat weet ik zeker!!!!

Gisteren kregen we bezoek. Uit Maarssen. Altijd erg leuk en erg gezellig. Vooral voor Dochter. Het was haar allereerste vriendinnetje,,,,,,,,F. Vanaf baby zaten ze al bij elkaar in de groep op het kinderdagverblijf en het werden dikke maatjes. Tot grote spijt van Dochter (en ook wel een beetje van de rest van de familie) ging ze verhuizen enkele jaren geleden. Naar Maarssen dus. Niet even op de fiets te bezoeken voor ons dametje. Ze vond het dus maar niks en heeft er wel wat traantjes om gehuild. Haar hartsvriendinnetje ging weg.
Natuurlijk heeft het nmiddels allemaal z’n weg gevonden. Dochter ging zowiezo al naar een andere school en kreeg zo haar eigen vriendinnen uit haar klas. Heel leuk om te zien dat ze zoveel dikke maatjes heeft gevonden op school. Ze is hartstikke happy en zit goed in haar vel. En k ben heel trots op hoe ze het allemaal doet. Mijn kleine grote meid.
Toch is ze steeds contact blijven houden (ook een beetje dankzij de moeders natuurlijk) met F. Een kaartje en tegenwoordig ook brieven gaan regelmatig heen en weer, er worden logeerfeestjes georganiseerd en met verjaardagen worden er leuke pakketjes naar elkaar gestuurd. Helemaal leuk.
Gistermiddag stond er dus weer een bezoekje op het programma. F. kwam langs. Een hele middag! En wat mij dan steeds nog het meest verbaast, is hoe ze helemaal niet aan elkaar hoeven te wennen. Dat gaat vanaf de eerste seconde dat ze elkaar zien meteen weer als vanouds. Dezelfde interesses waarschijnlijk. En wellicht ook het vertrouwde. Ik weet het niet precies. Wat ik wel weet, is dat ze steeds met volle teugen geniet als ze elkaar zien en alleen al daarvoor ben ik best bereid er de nodige energie in te steken.
Voor we het weten, zoeken ze elkaar op met bus en trein. Al hoop ik dat dat moment nog een hele lange tijd wegblijft! Het gaat allemaal al snel genoeg!
Ik heb een tijdje terug namelijk eens geroepen dat ik binnenkort een boek voor haar ging kopen over hoe kindjes nou precies werden gemaakt! Nou dat is ook niet tegen dovemansoren gezegd………ik kreeg eergisteren al de vraag of we die middag misschien naar de boekenwinkel konden, want ze wilde nu toch wel eens weten waar “al die ‘visjes’ die niet hadden gewonnen dan wel niet bleven?!?” 😉 (Dat had ze namelijk gezien/gehoord in het Corpus-museum)
WAAR BLIJFT DE TIJD?????!!!! De tijd dat ze nog in de box lag te spelen. En op het kinderdagverblijf met F. op de klimrekken zat?????
Kleine meisjes worden groot…….veel te snel naar mijn zin!!!

Steeds als ik vanuit mijn raam naar buiten kijk, fluistert de Lente iets in mijn oor. Ze lokt mij. En ik zwicht bijna…….
De Lente met haar lieflijk stemmetje. De Lente met haar heerlijk zonnetje. De Lente met haar zachte bries.
De tuinen beginnen te ontluiken en bloeien op. Mensen ook trouwens. Ineens zie ik alle buren in de weer met hun voor- en achtertuin.
Het werkt aanstekelijk. Ook ik wil het liefst alles volzetten met viooltjes en bloeiend spul. Gewoon…..om de boel wat op te vrolijken.
Alleen het beeld wat ik daarbij in mijn hoofd krijg, verandert mijn stemming al. Laat staan als we het plan daadwerkelijk gaan uitvoeren.
In onze achtertuin ligt echter nog een andere uitdaging. De pruimenboom heeft het loodje gelegd. Hij is weg.
Nu, zo in het voorjaar, mis ik hem wel. De mooie witte bloesem en de gezellige kronkelige takken zorgden voor veel gezelligheid in ons bescheiden achtertuintje. Maar vooral het woord “bescheiden” verklaart al waarom hij weg moest. Hij werd te groot. Zelfs al zouden we hem drastisch terugsnoeien. Ook gaf hij tijdens hartje Zomer de nodige overlast. De natte was buiten drogen ging onmogelijk met al die poepende vogels en dan kwamen daar nog hordes wespen/bijen en ander ongedierte bij. Allemaal waren ze verzot op de sappige zoete pruimpjes.
Helaas………hij is niet meer. Onze pruimenboom.
En nu komt het moeilijke en tegelijk ook het interessantste onderdeel. We moeten die lege hoek natuurlijk wel gaan opvullen.
En over die opvulling verschillen Man en ik nogal van mening. Hij wil alles strak, schoon, geen poespas en ik wil eigenlijk toch wel wat groen terug.
Bijvoorbeeld in de vorm van Leilindes die dan meteen de inkijk in de tuin wegnemen. “Leilindes!”, verzucht Man dan vervolgens, “die moet ik wéér snoeien!!!”. Afijn u begrijpt………we zijn er nog niet uit. Er ligt nog geen plan.
Dochterlief heeft dit weekend een plattegrond geprobeerd te tekenen. Met loungebank……”want dat vind ik zo gezellig mama en een trampoline mag ik toch zeker niet?”. En een tuinhaard. Ook dat nog. Zo’n ding waar je meteen in kunt bbq-en.
U begrijpt: ideeën genoeg, nu nog een concreet plan en dan nog de uitvoering. Vooral dat laatste zal wel weer te lang gaan duren naar mijn zin.
Want zo ben ik hè?! Ik wil een leuke tuin. Nu. Nu. Nu. Nu.
Het is vast de Lente die in mijn oor fluistert. Lieflijk, zacht maar toch een beetje dwingend………….

Mijn Oxxio-verhaal krijgt een vervolg……….

Beste Alien,

Fabienne
De Oxxiomedewerker

Beste Fabienne,

Allereerst bedankt voor uw reactie en het doet mij goed te lezen/zien dat Oxxio zich bekommert om zijn eventueel toekomstige klanten. U zult het er maar druk mee hebben. Met dat volgen van alle informatie over Oxxio op het wereldwijde web. Dat u dan uitgerekend op mijn blog terecht komt, is mij een waar genoegen.
Mijn standpunt is echter nog steeds hetzelfde. Een toekomstige klant zult u er in dit geval niet bij krijgen. In tegendeel.
Wat mij echter wel verbaasd is dat uw bedrijf zich ook nog bezighoudt met matennaaierij. U vraagt mij om mijn huisnummer en postcode door te geven zodat u uw personeel kunt aanspreken op hun gedrag.
Natuurlijk ga ik dit niet doen. Dat gaat zelfs mij, de anti-Oxxio-persoon, iets te ver. Ik ga deze (waarschijnlijk) student die het financieel al hard te halen heeft, er niet nog eens extra bijlappen.
Wellicht is het een betere optie dat u in de eerste plaats beter gekwalificeerd personeel aanneemt en anders uw beloningssysteem aanpast, zodat deze “verkopers” niet tot het uiterste hoeven te gaan om een paar rottige centjes te verdienen. Maar dat is mijn bescheiden persoonlijke mening.
In ieder geval waardeer ik het dat u de moeite heeft genomen te reageren op mijn blog en ik wens u nog een prachtige loopbaan toe als Oxxio-Web-Detective.

Met vriendelijke groet,
Lien

PS: ik hoop op z’n minst dat u zich een betere kapper kunt veroorloven dan uw verkoper