Category: Zomaar

Zoals ik in mijn eerdere blog al vermeldde, ging het met Zoon en z’n zindelijkheid ineens niet meer zo goed. De afgelopen dagen gelukkig weer wel. Hij zit weer in z’n ritme. Maar het hele gebeuren heeft me wel aan het denken gezet.
Zoon, die alle stemmingen feilloos oppikt, kan ook wel eens een hoop last hebben van mijn gestress op donderdagmiddag! Dan moet hij al de hele dag op school blijven, inclusief tussen de middag en dan staat daarna om 15h15 mama nog eens te popelen om meteen door naar de zwemles te gaan. Super in de stress of Dochterlief wel op tijd naar buiten zal komen. Iedere minuut telde, omdat het de bedoeling was dat ons ventje om 15h45 in het water lag. Wellicht iets te veel van het goede.
En eerlijkgezegd ook voor mij. Ik begon op woensdagavond al op te zien tegen de donderdag. Niet echt gezond natuurlijk. En na het poep incident van vorige week, vond ik het nu tijd voor actie.
Vandaag heb ik gebeld met de zwemschool en de situatie uigelegd. Ik verwachtte niet meteen een plekje op de zaterdagochtend, maar al plaatsten ze ons maar alvast op de wachtlijst. Desnoods konden we een aantal maandjes stoppen en dan opnieuw beginnen.
Maar de oplossing die ze nu bedacht hebben, overtreft al mijn verwachtingen. Hij mag mee gaan zwemmen met de 4-jarigen. Op zaterdagmiddag. Een half uurtje maar en één ouder mag mee het water in. Ik denk persoonlijk dat dat een schot in de roos gaat zijn voor Zoon.
Op die manier proberen ze zijn niveau iets verder op te krikken zodat hij wellicht in een groep die momenteel al iets verder is kan instromen. Ik vind het super en ben helemaal blij.
En niet in de laatste plaats omdat manlief nu de honneurs kan waarnemen ;-). Meer rust had ik niet kunnen wensen.
En Sauna Fit? Chapeau voor de aangeboden oplossing! 🙂

Zucht! En niet alleen omdat ik mezelf niet helemaal lekker voel. Al dagen niet. Ook weer niet ziek genoeg om in m’n bed te duiken, maar laten we zeggen dat ik me al wel eens veel lekkerder heb gevoeld. Keel, buik, hoofd. Ik voel ze allemaal wel. De één wat meer dan de ander. Het wisselt elkaar eigenlijk een beetje af.
Maar oké, morgen is het Pasen. De spullen voor de paasbrunch zijn in huis en de taart is besteld bij schoonmama (zij kan dat tenslotte veel beter dan ik 🙂 ). Zometeen nog snel even de stofzuiger door de hele kiet en dan ga ik het een paar daagjes rustigaan doen.
Tenminste……..als Zoon niet aan de gang blijft met poepbroeken produceren.
Deze week zakt de moed me werkelijk in de schoenen. Hij is helemaal zindelijk. Natuurlijk. Wat wil je? Hij wordt over 1,5 week 5 jaar! Maar…….als het té spannend wordt of als de dingen nét iets anders gaan dan gebruikelijk, dan wil er nog wel eens een ‘losse flodder’ in z’n broek vliegen. Alsof hij dan het verschil niet voelt tussen een windje of een keutel. Zoiets. Nooit zo heel erg, maar soms wel vreselijk onhandig. Zoiets gebeurt meestal niet op de meest gemakkelijk plekken.
Uit voorzorg heb ik altijd een extra broek en natte doekjes in m’n tas. En al tijden heb ik ze niet nodig gehad.
Maar dan nu ineens…….de afgelopen weken……..is het weer he-le-maal mis. Het lijkt soms wel dat we op het ene terrein winnen en dan tegelijkertijd op het andere terrein weer verliezen. Zo voelt het in ieder geval wel voor mij. Op sociaal gebied gaat hij momenteel zo ontzettend goed vooruit. De paas-speurtocht met school gisteren ging bijvoorbeeld ontzettend goed. Hij deed enthousiast mee en spoorde zelfs de groep telkens aan om weer verder te gaan. De juf stond versteld en was heel erg trots op hem.
En dan het fietsen!! Zomaar ineens doet hij het! En niet eens zo heel erg laat (qua leeftijd dan hè ).
En het zwemmen! Was hij eerst nog een ongeleid projectiel wat door het hele zwembad schoot, is hij nu zo ongeveer het braafste jongetje van de zwemles. Hij let op en doet wat er van hem gevraagd wordt. Zonder zelfs maar “bommetje” te roepen. Best knap.
Maar werkelijk……..als hij het dan vandaag tot zeker 4x toe in z’n broek doet, dan kan ik je vertellen dat ik de wanhoop nabij ben.
En ik weet best wel dat ik het het beste kan negeren. Dat ik hem moet blijven aanmoedigen om op tijd naar toilet te gaan. Dat ik het beste niet kan mopperen. Maar ook ik ben maar een mens. Een mens wat het af en toe niet meer trekt. Met als gevolg dat ik dus wél heb gemopperd. Niet te zuinig. En hem dus écht wel een luierbroekje heb aangedaan.
En Zoon? Die zit er totaal niet mee. Die heeft geen enkel probleem met dat luierbroekje en met z’n vieze billen. Zonder enig gemopper laat hij alles weer schoonmaken en stapt vervolgens weer lachend het bad of de douche uit. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Zucht……..

Het is maandagmiddag en de telefoon gaat. Niet op m’n werk hoor, maar thuis. Aangezien ik daar niet was (en dus wél op m’n werk) beantwoordde Man het telefoontje. Een ietwat twijfelende stem vroeg of ze juffrouw S. mocht spreken. Jammer dat ik er niet bij was, want volgens mij kon je op dat moment aan de buitenkant de radartjes in Man’s hoofd zien draaien. Hij is er altijd als de kippen bij als het om verbanden-leggen gaat. Daar is hij zelfs zo goed en zo snel in, dat er maar weinig mensen zijn die hem daarin kunnen bijhouden. Met alle bijbehorende ongemakken van dien hoor mensen. Soms ligt hij he-le-maal in een deuk om iets en duurt het daarna een kwartier voordat de rest van de mensen in dezelfde ruimte op dat punt zijn beland. En nee, in dit geval zegt dat niks over de rest van de mensen. Het is Man die daar uitzonderlijk in is.
Afijn……..het telefoontje………voor juffrouw S. “Ehhh”, antwoordde Man, “bedoelt u juffrouw S. van basisschool De Vrijhoeve?”. Inderdaad ja, die bedoelde ze. “Dan heeft u toch echt een verkeerd nummer ingetoetst”, was Man’s conclusie. En de enige juiste natuurlijk. Na het opnoemen van het nummer dat ze had ingetoetst, viel ook het bekende ‘kwartje’ bij de mevrouw. “Oh……dan bent u zeker de vader van J. de Kock?”. En ja, dat was hij. Goh….. 😉
Mevrouw was de ambulant begeleidster en via een nogal rare toevallige manier hebben zij en Man dus al kennis gemaakt. Hoe het af en toe toch raar kan lopen. Nu maar hopen dat ze ons binnenkort iets verder kan helpen met Zoon en z’n gedrag. Met Zoon is niks mis, of course, het is een schatje, maar zijn gedrag laat vooral op school soms wat te wensen over. Nu zul je zien dat nét, als er straks gefilmd wordt, hij het braafste ventje van de klas is………je zal het meemaken! Mijn lieve, eigenwijze, soms zo moeilijke, maar oh zo dierbare kereltje……….

Tijdens het tanden poetsen afgelopen weekend constateerden Man en ik nogal lachend dat er met het spoelen een klein buikje over de rand van de wastafel hing. Van mij dan hè….dat buikJE van Man is tijdens zijn naturalisatie tot Brabander veranderd in MegaBUIK!
Het kan trouwens ook zo zijn dat de rand van mijn hipster misschien iets te strak zat, maar dat ter zijde. En jaja, ik ben van de hipsters. Niet dat u dat waarschijnlijk iets zal interesseren, maar toch. Ik vind ze fijn. Hipsters. En lekker zitten. Ook niet onbelangrijk. En dat de mannen onder u de meeste vrouwen wellicht het liefst in een tanga zien, dat snap ik ook, maar zoals u weet ben ik inmiddels ‘onder de pannen’ en geef ik tegenwoordig de voorkeur aan comfort. Afijn…..even genoeg details. Meer pikante informatie zal ik u besparen ;-).
Mijn buikje. Daar hadden we het over. Niet zo strak meer als vroeger, maar het mag er nog steeds zijn. Al zeg ik het zelf. Man had iets te veel plezier, vond ik dan toch.
Hij had zoveel lol, dat hij in de woonkamer gelijk maar even het balance-board van de Wii had geïnstalleerd. Ik moest er toch maar eens aan geloven. Aan de bodyscan. Al weken probeer ik het te vermijden. Misschien toch ook enigzins bang voor het resultaat. De waarheid kan soms hard zijn, mensen. En ik had al weken het idee dat mijn spijkerbroeken iets strakker zaten. De aanblik van dat kleine buikje bevestigde dan ook mijn vermoeden.
Aangezien wij een weegschaal niet in huis hebben, werd de bodyscan met beide handen aangegrepen door Man.
En wat denkt u? Na invoering van allerlei details als lengte, leeftijd en geslacht, ging het apparaat aan het rekenen. Resultaat: IDEAAL GEWICHT/BMI!!!! Ha!! Daar ging Man (met z’n flauwe grapjes :)).
Mijn poppetje bleef dan ook onveranderd in z’n originele vorm. De perfecte vorm. 🙂
Wat niet wegneemt dat ik aan het Wii-en ben geslagen. Het feit dat mijn broeken te strak zitten, kan ik ook niet eeuwig blijven negeren. Aerobics op de Wii. En skiën. En schansspringen. Ik vind het eigenlijk allemaal wel leuk. Nu oppassen dat ik niet té dun en té fit word ;-). Spierpijn heb ik alvast…….
Wat ben ik toch goed bezig.
Of zou het komen omdat ik binnenkort weer in bikini moet?????

Yes! Laat die Lente maar komen! De verwachtingen zijn dat de middagtemperatuur deze week uit 2 cijfers gaat bestaan. > 10 dus :). En dat hoor ik graag. Het liefst zie ik het meteen doorschieten naar 20+, maar dat is dan weer omdat ik natuurlijk mijn nieuwe tuinmeubels maar al te graag in gebruik ga nemen. En och och wat is het toch een plaatje in onze tuin. Ben er zoooooo ontzettend blij mee. Maar goed ook want het geld wat ze ervoor vragen is ook geen kattenpis. Al kan het nog velen malen duurder hoor lieve mensen, dus ik klaag niet. Bovendien stond dit al een tijdje op ons verlanglijstje en het was geen overbodige luxe. Afgelopen zomer zijn er 2 mensen (natuurlijk visite, zoiets gebeurt altijd bij iemand anders) door onze tuinstoelen gezakt. Achteraf om te gieren natuurlijk, maar op dat moment op z’n lichts gezegd genant. Jammer genoeg heb ik er geen foto’s van :). Slecht is my middle name.
Wat er nog van overgebleven is, van onze ouwe hardhouten tuinset, is gisteren in stukken gezaagd. Dat wordt opgestookt in ‘onze’ vuurkorf (die nog moet worden aangeschaft, maar kleinigheidjes houd je altijd ;-)). Afvoeren naar de stort is immers duurder dan opstoken. Bovendien had ik het ‘evil’ plan om te wachten tot de wind richting de buren staat. U weet wel, die buren wie hun advocaat op ons hadden afgestuurd omdat we wilden uitbouwen. Eucalypta en Lambiek noemen wij ze. De buren hè, niet de advocaat. Nicknames :). Ik had het al vermeld. Slecht is my middle name. And I’m proud of it.
Verder hebben we eerlijkgezegd geen last van onze buren hoor. Echt niet. We horen ze niet, we zien ze niet. We hebben er geen gemak van, maar zeker ook geen last. Laten we dat vooral zo houden. De relatie was voor onze bouwplannen trouwens buitengewoon goed. Hoe vaak we geen complimenten naar ons hoofd hebben gekregen over het feit dat we zulke geweldige buren waren, die alles zo keurig bij hielden (lees: verf op de kozijnen en schone ramen). Niet te tellen. En hoe vaak ze dan lelijk deden over alle vorige bewoners! Inmiddels kunnen ze ons aan dat rijtje toevoegen. En eigenlijk kan ik dan maar 1 conclusie trekken: ze moeten eens zelf goed in de spiegel kijken voordat ze mensen van allerlei dingen betichten! Zo en dat is het laatste wat ik over Eucalypta en Lambiek kwijt wil. Dat ze maar 120 jaar oud mogen worden…….het liefst morgen! Oeps…….I’m bad!

Net toen ik van plan was een logje te schrijven over de langzaam aankomende Lente begon het te sneeuwen! Sneeuw, liebe Leute, sneeuw!!!! En we zijn het zo ontzettend beu met z’n allen. (Of moet ik nu een groepsfoto van mezelf laten maken?) De kou kan ik nog wel handelen, zolang het zonnetje er maar bij schijnt. Maar die sneeuw. Die sneeuw moet maar in de Alpen vallen. Daar hoort sneeuw. Lekker in de bergen, zodat de skigebieden weer worden voorzien van verse sneeuw. Hier willen we wil ik voorjaar. Ik wil zon. Ik wil mooi weer. Ik wil lekker in de tuin bezig zijn. En zeg nou eerlijk……….wie wil dat niet?
Bij mij begon het al zo te kriebelen het afgelopen weekend, dat de glijbaan zelfs al is verkocht (en opgehaald!) en dat we nieuwe tuinmeubels hebben besteld. Hoe gek kun je zijn? Ziet u mij al buiten zitten? Skipak aan, muts op, blauwe vingertoppen en snotterneus. En maar warme chocomelk met slagroom drinken om warm te blijven. Nog één geluk dat we onze oude tuinmeubels kunnen opstoken. Als het weer nl. zo blijft, zullen we dat hard nodig hebben om enigzins behaaglijk buiten te kunnen verblijven.
Maar het liefst zie ik de kou wel verdwijnen…….als sneeuw voor de zon eigenlijk (wat een gevatte woordspeling toch weer).
Oké oké, genoeg geneuzel over het weer. Zodra het straks 18 graden is en pijpenstelen regent, is het ook weer niet goed. Er is altijd wel wat te zeiken.
Maar die nieuwe tuinmeubels, hè mensen, och och die zijn me daar poepie chique. De tafel heeft een teakhouten onderstel een granieten blad. Dit, in combinatie met 8 rotan (kunstof) stoelen, moet onze tuin in een plaatje omtoveren :). Het heeft wat voeten in aarde gehad voordat we het in de reusachtige winkel (met 2 rondrennende en weglopende aapjes) hadden uitgezocht en besteld, maar nu zal het dan toch écht volgende week in onze tuin staan. Staan pronken waarschijnlijk, want de komende tijd zie ik mezelf toch werkelijk nog niet zo snel buiten zitten.
Maar afijn, het kan er maar vast staan. Ik ga er nog steeds vanuit (gezien het hele Global Warming gedoe) dat de zon wel gaat schijnen en dat het voorjaar op komst is. En anders doen we maar alsof ;-).

Dat humor één van de basis ingrediënten is voor een goed huwelijk, oftewel een goede relatie, dat is iedereen wel bekend. Humor en gelijkwaardigheid. Dat zijn 2 dingen waarvan ik overtuigd ben dat ze moeten kloppen.
En ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat ik die ingrediënten redelijk heb gevonden :). Ik moet toegeven, het heeft even geduurd, maar nu dan toch……haha. Zo vind ik zelfspot ook altijd zo’n goeie. Waarom wachten tot anderen grapjes maken over mijn mislukte relaties? Ik kan ze beter zelf op de schop nemen en er lekker de draak mee steken! Dat maakt de zaak ook allemaal wat luchtiger. Je kunt nauwelijks verder als je blijft hangen in je verleden. En soms doet het zeer, soms kan het wat langer duren, maar uiteindelijk zul je moeten. Je moet loslaten en relativeren om verder te kunnen met je leven. En al helemaal als je je leven graag wilt delen met iemand anders. Zo ‘iemand-anders’ zit niet steeds te wachten op je gejammer en getreur over vergane glorie.
Beetje simpel gesteld, maar het is wel zo.
En met de humor zit het bij ons wel goed. Ik moet het regelmatig incasseren zodra we het hebben over tweedehandsjes en de eeuwenoude ‘vrouw-van-de-zaak….och och die bijtelling!”. Aan de andere kant heeft manlief het zwaar te verduren zodra het onderwerp op gestroomlijnde body’s en six-packs komt. Zijn motto is immers dat ‘een curve ook een lijn is’ en dat de meeste mannen meer gesteld zijn op een ‘bierfustje dan een sixpack’. Sja en wat breng je daar dan tegenin hè?!
Ach en natuurlijk hebben wij ook zo onze chagerijnige buien. Gelukkig maar. Dat maakt ons ook zo lekker menselijk. Maar met een gezonde dosis humor is de lucht vaak weer snel geklaard. Heerlijk is dat………..
Een dag niet gelachen, is immers een dag niet geleefd!!!

Een citaat van www.nu.nl: “Het moment dat ik van een verliefde man een man werd die wist dat wij echt voor elkaar waren gemaakt, was het moment waarop Máxima mij op mijn tekortkomingen ging wijzen”, aldus de kroonprins.

Ik: “Eigenlijk hebben wij ook best wel een sprookjeshuwelijk!”
Man (gniffelt): “Jaha……want in ieder sprookje komt wel een heks voor…..”
Ik: “Nee………jij hebt net zo’n dikke kop als Willem en ik wijs jou ook op je tekortkomingen!”

En toen lagen we allebei in een deuk van het lachen. 10 Minuten lang. De slappe lach.
Ja mensen, een liefdevol en romantisch huwelijk hebben wij.
En dan heb ik u nog niet verteld over het feit dat Man altijd rondbazuint dat hij niet is getrouwd met een keukenprinses maar met een keukenheks.
Ik zal voor straf morgen eens iets culinairs voor hem klaarmaken, dat zal hem leren. U moet namelijk weten dat Man niks lust. In ieder geval niks wat niet Hollands is. En geen vis en al helemaal geen kaas! Hmmmm……een lekkere pasta met tonijn en een kaasplankje na……klinkt goed!

Ohhhh……hellup! Wat waren ze druk toen ik ze had opgehaald bij de BSO vanmiddag. Ons lieve meisje moest haar rustig dagje van gisteren dubbel en dwars inhalen, lijkt wel. Ze was niet te stoppen. Een soort van locomotief zonder remmen. En Zoon? Die vond het prachtig. Die begon lekker mee te doen. Samen stuiteren is immers veel leuker dan in je eentje. En dat stuiteren móet samengaan met gillen. Heel hard gillen, lachen en stuiteren. U begrijpt, mijn geduld stevende het nulpunt voorbij. En dat van Man ook. Gezellige boel wordt het dan in huize De Kock.
Wat we ook probeerden, niets hielp. En negeren kon ook niet meer, daarvoor was het te erg. Ze braken de tent af…..bij wijze van spreken dan hè? Zou een mooie boel worden als de kleine ettertjes schatjes het letterlijk zouden doen.
Er zat niks anders op dan ze zo snel mogelijk in bad laten weken en soppen en dan hupsakee hun bedjes in. Nou mensen, dat had zelfs nog wat voeten in aarde. Inmiddels ligt het plat. Het gespuis. In bed. Of ze slapen dat is nog de vraag, maar het is in ieder geval rustig. En ik zit nu dus lekker met m’n beentjes omhoog, te genieten van de rust, nadat ik eerst de badkamer heb drooggemaakt want ook die stond inmiddels blank.
Geen lekker begin van de week, dat begrijpt u. En ja ja, ik weet het, ook dit hoort erbij. Mijn ‘zonnetjes’ zorgen niet alle dagen voor zonneschijn. Maar vandaag zijn ze er toch wel in geslaagd de pokkeregen van buiten heel goed te imiteren…….mijn kleine trolletjes schatjes.
Oh…..en ik hou van ze hoor……met heel mijn hart en ziel. Het is heerlijk om moeder te zijn…….maar er zijn van die momenten dat zelfs ik denk “nu even niet”!

“Leuk jurkje heb je aan, zeker bij ZsaZsa gekocht?”, werd me grinnikend gevraagd gisteravond! En dat was het begin van een leuk gesprek. Met m’n achternichtje, een ex-medewerkster van ZsaZsa. Ik heb het één en ander gehoord over de werkwijze daar en kan nu misschien toch een ietsiepietsie meer begrip opbrengen voor het (toch wel onbeschofte) grietje. Ik heb gehoord hoe slecht er betaald wordt, hoe ze onder druk gezet worden om te presteren en hoe de sfeer er is. Walgelijk, dat wel. Maar als je dan in zo’n omgeving moet werken, kan ik me voorstellen dat je het soms wel hebt gehad. Dat je het hebt gehad met je baan als verkoopster, dat je het hebt gehad met lastige klanten (vooral met klanten die niet op hun mondje zijn gevallen). We hebben er gisteren uitgebreid over gesproken en er natuurlijk ook smakelijk om gelachen. Gelukkig maar. Gelukkig maar dat we er om kunnen lachen. Gelukkig ben ik niet het type om in zo’n negatieve sfeer te blijven hangen. It happened and it’s over……let’s move on. Al snap ik niet dat er totaal geen reactie is gekomen op een e-mail die ik achteraf nog had gestuurd. Maar goed, daar zal ook wel smakelijk om gelachen zijn, denk ik dan maar. En ook dat mag. Prima. Dat verbetert wellicht de sfeer in de winkel ook nog eens. En als ik dan het onderwerp moet zijn, so be it.
Verder was het gisteren een gezellig feestje. Rustiger dan we gewend zijn, maar desalniettemin wel heel erg leuk. Leuk om met familie samen te zijn. En hoe ouder ik word, hoe meer ik begin te merken dat dat wel belangrijk is. Dat ik superveel geef om alle mensen om me heen en dat het kei-leuk is om ze af en toe te zien en eens bij te kletsen. De familie is ondertussen aardig uitgedund. Door allerlei omstandigheden waar ik geen invloed op heb kunnen uitoefenen. Wat ik overigens ook niet zou willen. Maar wat er nog is, dat koester ik. En al zal mijn eigen gezinnetje altijd voorop staan, toch ben ik eigenlijk best wel een familiemens.