Category: Zomaar

k kwam het schoolplein opgelopen en de kleuters waren nog buiten. Wel klaar om weer naar binnen te gaan en met hun tasjes/spulletjes weer naar huis te mogen. Zoon stond apart, niet bij de rest van de groep en ik zag al aan zijn gezichtje dat het niet goed zat. Het stond op onweer!
Toen ik zag dat de rest al binnen was en alleen Zoon nog lekker achter het fietsenhok op het schoolplein bleef staan, heb ik maar ingegrepen. Moeilijk punt. Moet ik dat op dat moment doen, ja of nee? De verantwoording ligt op dat moment namelijk nog bij de juf en niet bij mij. Maar goed…….het blijft natuurlijk wel MIJN kindje, dus ik heb hem naar binnen gebracht. In de hal heb ik gevraagd wat er scheelde en hij reageerde dat een vriendje hem had uitgelachen. Ik ken Zoon goed genoeg om te weten dat dat misschien helemaal niet is gebeurd, maar dat ze gewoon om hem hebben moeten lachen, wat hij al snel als uitlachen bestempelt. Ik kreeg hem uiteindelijk ook zonder mokken de klas in.
Toen ik weer buiten stond en de klas naar buiten kwam, maakte ik nog een opmerking tegen de moeders om mij heen, dat hij nu waarschijnlijk weer niet naar buiten zou komen. Alsof ik hem ken. Mijn kleine eigenwijze schattige dondersteentje. Natuurlijk kwam hij niet. De juf schudde haar hoofd al naar mij. Waarop ik maar weer naar binnen ging. Hij maakte er duidelijk een spelletje van. En daar doen we dus niet aan mee…….. Na wat gemopper van mijn kant, ging meneertje mee.
“Gaat het de hele ochtend al zo?”, vroeg ik aan juf D. “Nee! Juist niet…..”, antwoordde ze, “het ging supergoed. Het begon eigenlijk toen hij samen met een kindje met de blokken aan het spelen was en het andere kindje zijn toren omgooide. Toen was het foute boel”.
Zucht………wat kan ons manneke het zichzelf soms ook moeilijk maken. Zijn gevoel van onrecht is soms zooooo sterk. Hoe pak je dat nou het beste aan als ouders? Er zal in zijn leventje nog heel wat gebeuren wat niet eerlijk of niet leuk is. Hij zal er mee om moeten leren gaan.
Toen we uiteindelijk allemaal op de fiets onderweg naar huis waren, dacht ik dat ik het weer gehad had voor die dag. Niks was minder waar, helaas. Onderweg schoot hij weer op de dwarsstand en wilde geen meter meer vooruit of achteruit. En daar sta je dan. Met mijn fiets, zijn fiets, een boos kind en een dochter die naar huis wilde. Ik kan u verzekeren dat ik dan handen tekort kom. Afijn……fiets geparkeerd, zoon bij de arm gepakt (hij liep ondertussen al steeds verder weg de andere kant op ) zijn fietsje aan de andere arm en hem min of meer naar huis gesleept. Wat was hij boos!!!!! En mijn kookpunt was ook zo langzamerhand wel bereikt, dat begrijpt u. Dochter was erg onder de indruk en heel erg lief. Steeds bracht ze eerst mijn fiets een paar meter verder en ging dan (tevoet) haar fiets weer halen. Zo heeft ze 2 fietsen helemaal naar huis gebracht. Zo lief. Dat heb ik haar ook verteld en later uitgelegd dat Zoon zo ook niet wil zijn maar er waarschijnlijk niks aan kan doen. Eenmaal thuis heeft het nog wel even geduurd voordat hij uit z’n boze bui was. En daarna was hij heel verdrietig. “Ik wil wel lief zijn mama. Ik ben wel lief”, zei hij steeds.
Ik kan u vertellen dat je moederhart dan erg veel pijn doet. Vooral omdat ik weet dat hij eigenlijk zo’n ontzettend lief kind is…….alleen die buien bepalen soms zo z’n gedrag……..kon ik soms maar letterlijk eens in dat hoofdje kijken 🙁

Gossienokkie………wat is het weer koud! Wat zijn we snel gewend aan dat mooie weer hè?! Zo werkt dat met mensen. Ik betrap mezelf op het klaarleggen van hoog-zomer-kleertjes voor de kids. En dan wanneer het ochtend is, denk ik: “oeps, laat ik ze toch maar een hemd aangeven en een iets warmer shirt en schoenen met sokjes”. Jammer, ik vond het wel gemakkelijk die sandalen, korte broeken en T-shirts.
Maar goed, zeuren over het weer heeft geen enkele zin. Als er iets in het leven is waar niks aan te veranderen valt, dan is het wel het weer. Hopelijk komen er nog veel van die prachtige weekends. Van die weekends waarop al vroeg de kussens in de tuinstoelen liggen, de parasol wordt opgezet en het waterspeelgoed tevoorschijn komt. Zelfs in de supermarkten wordt meteen op het zonnetje ingespeeld. Koop 3 bussen Karvan Cévitam en je krijgt er een waterpistool bij. Afijn…….6 bussen verder (gelukkig wilde de buurvrouw er 2 overnemen 😉 ) hadden we 2 waterpistolen. Mijn was aan de droogmolen was daar iets minder blij mee want dat bleek een erg leuk doelwit te zijn. Maar alles beter dan wanneer ze mij tot doelwit bombarderen 🙂 . Die was droogde immers toch wel met dat lekkere zonnetje.
Afgelopen zondag, 1e Pinksterdag, zijn we naar de IJzeren Man in Vught geweest. Het was er heerlijk. Koelbox met wijn, bier en drinken voor de kids mee (die mogen immers nog geen bier of wijn 😉 ) en genieten maar van het heerlijke weer. Het was er al druk! Zelfs in het water, wat achteraf maar 17 graden bleek te zijn. Wat was dat verdomde koud zeg……..maar nadat ik door zowat iedereen werd uitgescholden voor “watje”, liet ik mezelf natuurlijk niet kennen! En ging ik ook zwemmen. Kannone…..gelukkig heb ik geen kramp gekregen van de kou. En eigenlijk ben ik niet zo’n zwemster. Zwemmen is voor mij een noodzakelijk ‘kwaad’ om af te koelen als de zon een ietsiepietsie te heet wordt. En eigenlijk kon u dat al zien aan de vakantiefoto’s van vorige zomer. Heul veul foto’s van een zwemmende Man met zwemmende kids. En ik stond er niet op want ik maakte de foto’s……..aan de rand van het zwembad 😉 . Niet dat ik dan niet zwem hoor. Natuurlijk wel. Maar toch wel wat minder fanatiek dan de rest van ons gezin.
Man valt ook altijd af in de vakantie. En laat ik even voorop stellen dat dat niet komt door de biertjes die hij laat staan of het eten wat’ie niet lust! Simpelweg de beweging die hij anders niet heeft…………
Alleen daarom zou je al in Spanje gaan wonen!!!!!
Maar dan moeten we wel in de positie zijn dat we kunnen rentenieren hè…….als je dan daar moet werken, wordt het weer een heel ander verhaal……….

Zo! 2 Dagen na het voorval in de Efteling, ben ik eindelijk een beetje van de schrik bekomen. Sjongejonge wat kun je in je rats zitten als één van de kids ineens spoorloos blijkt. En eerlijkgezegd verwachtte ik dit eerder van Zoon dan van Dochter. Dochter blijft ondertussen al goed bij ons in de buurt en als ze wel even ergens heenloopt houdt ze ons goed in de gaten. Zoon daarentegen loopt als een kip zonder kop op alles af wat z’n interesse trekt. Zonder ook maar na te denken over het feit dat wij dat wel eens niet kunnen zien. Ik probeer dan ook altijd heel goed op te letten waar mijn kroost allemaal uithangt. Dat dit dan uitgerekend mij moest overkomen, kon ik maar moeilijk begrijpen. Ik heb nu dus wel geleerd dat het in een fractie van een paar tellen gebeurd kan zijn.
We waren al onderweg naar de uitgang, toen Dochter ter hoogte van de Pandadroom riep dat er jonge eendjes zwommen. Zo schattig. We stonden dus even te kijken. Man, Zoon en ik. Zo’n 2 meter van Dochter verwijderd. In mijn ooghoeken zag ik steeds het rode jasje wat ze aan had. Toen ik echter opkeek, bleek er een ander kindje in dat rode jasje te zitten. Schrik. “Waar is ze?”, dacht ik eerst. Voorzichtig waarschuwde ik manlief, die net als ik eerst nog dacht dat Dochter een grapje met ons uithaalde en achter één van die groene vuilnisbakken was gaan zitten. Een rondje van Man langs alle vuilnisbakken leerde ons snel dat dat niet het geval was. Ze was écht foetsie. Nog redelijk rustig vermoedde ik dat ze al doorgelopen moest zijn richting de uitgang. We besloten dat ik met Zoon zou wachten bij de uitgang van Pandadroom en dat Man zou gaan kijken. Al snel kreeg ik een telefoontje dat hij haar bij de uitgang nergens kon vinden. Ook niet in het winkeltje. Toen ik opperde dat hij dan maar even bij de auto moest gaan kijken, antwoordde hij dat hij zeker niet verwachtte dat ze daarheen zou zijn gelopen. Had hij nu maar wel even daar gekeken, maar ja, dat is achteraf.
Éénmaal terug bij mij, is hij nog in de winkel van Pandadroom gaan kijken en is hij nog de andere kant opgelopen. U begrijpt dat mijn hart aardig in mijn keel klopte en dat er al allerlei scenario’s door mijn hoofd spookten.
Het zal ongeveer 20 minuten zijn geweest totdat we een verlossend telefoontje kregen van een vriendin, die toevallig bij de uitgang stond. Ze was, nadat ze de auto niet had kunnen vinden, toch maar teruggelopen naar de ingang. Daar zag ze F. en vertelde dat ze ons kwijt was. F. belde mij en zodra ik haar naam zag, slaakte ik een zucht van verlichting. Ik wist intuïtief dat het toen goed zat, dat Dochter bij haar was.
Op de vraag wat ze had gedaan als F. daar niet was geweest, antwoordde ze “dan had ik tegen de mevrouw van de Efteling gezegd dat ik jullie kwijt was”. Dat vonden we een goed plan. Maar voor de volgende keer hebben we toch maar afgesproken dat ze niet meer in d’r ééntje door de poortjes van de uitgang moet gaan.
Het is natuurlijk een belachelijk idee……een 7-jarig meisje met een mobieltje…….maar ik kan u verzekeren dat ik gedurende die 20 minuten maar wat vaak heb gedacht “had ze nu maar een GSM! Dan kon ik haar gewoon bellen!”.

Commercieel gezien is het natuurlijk een hele slimme zet……dat hele moeder- & vaderdag gebeuren. Zelf heb ik eigenlijk altijd zoiets van…….schaf af joh, die onzin!!! Net zoiets als secretaressedag, wat een onzin! Inmiddels heb ik een nieuwe functie en ben ik dus geen secretaresse meer. Pfffjjjew……dacht ik dit jaar, totdat ik toch nog een grote bos bloemen overhandigd kreeg. Ik had het verdiend! (Offcourse :)) En een bos bloemen is natuurlijk altijd leuk, maar ik heb tenslotte veel meer aan een flinke opslag omdat ik zo goed m’n best heb gedaan! Ja toch? 😉
Maar dan moederdag. Wel veel leuker sinds ik zelf ook moeder ben geworden. Ondanks de commerciële achtergrond, is het natuurlijk prachtig om die trotse gezichtjes te zien als ze me een ontbijtje op bed komen brengen. Heel voorzichtig het dienblad dragend. De spanning is van hun gezichtjes af te lezen. Ze willen allebei als eerste hun zelf geknutselde cadeautje geven. Gelukkig loopt het niet uit op ruzie 😉 . Dochter die vervolgens al zelf haar gedichtje kan voorlezen en dan haar prachtig ingepakte en zelfgemaakte windlichtje met geurkaarsje overhandigd. Zoon die natuurlijk nog niet kan lezen, maar ontzettend goed z’n best heeft gedaan om voor mij een gouden medaille te maken. Met….jaja…..een tekening van mij achterop! Superknap gedaan van mijn kereltje die normaal een ‘broertje-dood’ heeft aan knutselen en tekenen. Hij heeft het heel mooi gemaakt!!!
En dan komt er ook altijd nog een cadeautje wat samen met papa is gekocht. “Dat hoort erbij!”, vindt Manlief, “je denkt toch niet dat je niks krijgt!”. Apetrots geven ze een prachtig ingepakte geschenkendoos. Ik zie aan de verpakking al uit welke winkel het komt, maar zeg natuurlijk niks 🙂 . Een heerlijk nieuw luchtje van Gucci! Wat een verwennerij……
En ondanks het feit dat ik het dus allemaal maar commerciële onzin vind, is het wel leuk om zo verwend te worden.
Op de vraag van Dochter wanneer het nou eens eindelijk een keertje Kindjesdag is, antwoord ik dan ook lachend: “het is 1 dag per jaar moederdag en 1 dag per jaar vaderdag…….de overige 363 dagen is het kindjesdag!” Waarop ze natuurlijk verontwaardigd reageerde waarom ze dan niet alle dagen een cadeautje krijgt! De slimmerik…………
Ik kan dan vervolgens natuurlijk gaan uitleggen dat de liefde van ons, haar vader en moeder, het mooiste cadeautje is wat ze maar kan wensen. En dat echt niet alle kindjes van de wereld dat hebben/krijgen. Maar dat laat ik nog maar even achterwege…….te zware kost op de vroege moederdagochtend 😉

Wat een heerlijk en rommelig weekend hebben we achter de rug. Nou ja, achter de rug niet echt natuurlijk. Het is pas zondagochtend. We hebben dus nog een dagje. Maar wat is het vandaag triest weer buiten. Sjonge…..lang leve de vakantie. Gelukkig kunnen de kindjes morgen naar de BSO. Daar is voldoende georganiseerd om ze de hele dag te vermaken. Nog 1 weekje werken voor mij en dan heb ik ook lekker een hele week vakantie. Hopelijk trekt de temperatuur de komende week wat bij en drijven de buien naar een ander continent. Al zijn ze maar weg uit Brabant ;-). Na die paar mooie dagen van afgelopen week, was ik al redelijk gewend aan het buiten-eten, buiten-zitten, buiten-rommelen en het buiten-spelen van de kids. Gaat vandaag niet lukken. Helaas.
Koninginnedag begon voor ons met de aubade op het Raadhuisplein. Gaan we altijd even naartoe, ondanks het feit dat onze school niet aan die activiteit deelneemt. Meestal zijn er toch genoeg klasgenootjes van onze kids om het toch even leuk te hebben, mee te zingen en ballonnen op te laten. Maar helaas. Deze keer dus niet. We hebben, om precies te zijn, 1 meisje gezien van onze basisschool. Dat was het. En koud, lieve mensen, koud dat het was. Brrrrr…….
Het evenementen terrein hebben we ‘s-middags dus maar even overgeslagen. Om met die regen op een drassig grasveld te gaan lopen en naar een rommelmarkt te kijken (waar achteraf 1 kraam stond), zag ik niet zo zitten. Het werd de Makro! Ja, je moet wat. En als er ergens te shoppen valt, ben ik wel te porren :). Waarschijnlijk heb ik aangevoeld dat we dit weer zouden krijgen, want ik heb van die hippe gebloemde regelaarzen voor mezelf gekocht. Of was dat wellicht de Goden verzoeken??????
Afijn, een volle kar en een lege portemonnee later, waren we aan het begin van de avond weer thuis. Om toch nog even een bezoekje aan de feesttent op het evenementen terrein te brengen. De Playback-show begon net en de kids keken hun ogen uit. Er waren nog meer kindjes van school en het was best heel gezellig eigenlijk. Het bier smaakte goed en iedereen had het naar z’n zin. Toen we uiteindelijk besloten om de kids op bed te gaan leggen, konden we Dochter niet zo snel vinden en voelde ik de biertjes al aardig zitten……duidelijk niks meer gewend. Dochter vond het zo gezellig dat ze gisteren de hele dag vroeg of we weer zouden gaan. Maar 2 avonden achter elkaar om 10 uur naar bed, dat trekt ons dametje niet. En ik de volgende dag ook niet (als ze niet te genieten is 😉 ).
Gisteren was vervolgens de officiële opening van de nieuwe kapsalon van zuslief. De zaak ziet er supermooi uit en voor iedereen stond er een glaasje Prosecco of een pilsje klaar…….met als gevolg dat deze dame al rond 11 uur aan de Prosecco zat. Het kan slechter…………
En voor vandaag? Ik denk dat er niks anders op zit dan m’n nieuwe laarzen te gaan testen…………..

Zo! Dat hebben we dus vanmiddag ook weer gehad. Een 2 uur durend gesprek met de ambulant begeleidster (verder genoemd als T.), de begeleidster van school, de zwangere en de nieuwe juf en dan wij met z’n tweetjes. Een flink gezelschap. En dat allemaal voor ons manneke.
“Dan moet het toch wel serieus zijn!”, was het eerste wat door me heen schoot. Alsof ik dat nog niet eerder had bedacht. T. was een super aardige en heel ervaren vrouw. Ze had gelijk mijn vertrouwen en wist goed waar ze het over had.
Ze vertelde meteen dat ze een aantal dingen erg verwonderlijk vond. Dat Zoon de vlinders aan de mobiel boven de tafeltjes “Mariposa” (=vlinder in het Spaans) noemde bijvoorbeeld. En dat hij het woordje aimabel had gebruikt. Maar ook dat hij het moeilijk vindt om zich lang te concentreren. En dat het dan lijkt alsof hij niet meer oplet, maar later toch alles weet wat er is gezegd/verteld of gedaan. “Een heel bijzonder kereltje”, zei ze. Alsof we dan nog niet wisten :).
Nadat we het opgestelde behandelplan hadden doorlopen, bleek dat we allemaal toch wel op één lijn zaten met onze bevindingen. Zowel school, als wij, z’n ouders. Ik had meteen het gevoel dat we wel met de juiste persoon in contact waren gekomen. Zij kan ons ongetwijfeld verder op weg helpen. Dat bleek later wel, toen de juf begon over wat voor stappen we nog meer kunnen nemen buiten school.
Volgens T. kan verdere diagnose eigenlijk pas gesteld worden als Zoon 6 jaar is. Maar wat we wel alvast kunnen doen is een intelligentietest en nog wat tests met betrekking tot z’n communicatie en fijne motoriek. Dus eigenlijk zo’n zelfde test als de logopediste heeft gedaan maar dan specifiek op Zoon gericht.
Niet niks wat dan zomaar in 1 zin wordt uitgesproken.
Tijdens het zien van de fragmentjes uit de film, kregen we meer uitleg en was het voor ons ook heel duidelijk. We hebben niets gezien wat we nog niet wisten of kenden, maar de verklaringen die we van T. erbij kregen, werkten wel verhelderend.
Kortom, ik ben blij met T. en haar bevindingen.
Wat er verder allemaal nog op ons ‘dak’ komt, wachten we maar even af. Het enige waarbij de haren van Man en mijzelf omhoog gingen staan was het feit dat verder onderzoek altijd via bureau Jeugdzorg zal plaatsvinden. En als er één instantie is binnen de Nederlandse grenzen waar wij het liefst he-le-maal niks mee te maken willen hebben dan is het wel bureau Jeugdzorg. De documentaires die daar de laatste tijd van op TV worden uitgezonden, geven niet veel vertrouwen. Wat een onprofessioneel zooitje ongeregeld is dat zeg…..
Maar goed, we doen natuurlijk alles voor ons kereltje, al is het via bureau Jeugdzorg.
Zo, en nu ga ik hem eerst een kus geven (dat mocht net namelijk niet voor het slapen gaan –> hij was boos omdat hij z’n tandjes moest poetsen)

Veelbelovend begonnen we vrijdag aan een door de weermannen zonnig voorspeld weekend. Dat laatste bleek vandaag toch mee te vallen, maar de temperatuur was goed. Gisteren genoten de kids met volle teugen van het mooie weer. Sandalen aan en zonder jas naar buiten. Een genot voor ieder mens en vooral voor die kleintjes. Heerlijk hebben ze gespeeld en zelfs na het avondeten werd de fiets nog even gepakt voor een rondje om de blok. Samen met de buurmeisjes. Tot de buurman ons kwam halen omdat Dochter nogal hard was gevallen. We hadden niks gehoord, dus de eerste reactie was er niet echt eentje van paniek. Maar toen Manlief met een nogal slappe Dochter op de arm kwam aanlopen, veranderde de stemming meteen. Helemaal verdwaasd, slap en niet goed aanspreekbaar zat ze in de tuinstoel. Ze bleek op haar hoofd terecht te zijn gekomen en de fiets lag bovenop haar. Ze klaagde voornamelijk over buikpijn en daarnaast over hoofdpijn. Ze wist niet wat er was gebeurd en op een aantal vragen over wat we die dag hadden gedaan, had ze ook geen antwoord. De natte doek voor haar geschaafde elleboog liet ze moeiteloos toe, wat ook te denken gaf, want dochter is qua schaafwondjes en een beetje bloed ontzettend flauw. Toen Manlief haar in de auto zette, gaf ze aan niet goed te zien en dat baarde ons natuurlijk wel zorgen. Gelukkig konden we snel op de huisartsenpost terecht waar ze meteen op een bed mocht liggen. Langzaam kon ze wel alles weer helder en goed zien. Een hele opluchting. De huisarts deed vervolgens een aantal testen. Motorisch ging alles redelijk, op het lopen na. Haar geheugen liet duidelijk te wensen over en een groot stuk van de dag was ze kwijt. Vragen over langer geleden, wist ze keurig te beantwoorden. Ze wist wie ze was en wie wij waren. Ook de naam van de juf en de juiste groep wist ze te benoemen. Toch was de arts ook niet helemaal gerust, duidelijk een hersenschudding, vond hij. Hij wilde van ons weten of wij de nacht met haar aandurfden of dat we liever naar het ziekenhuis gingen. Hij gaf nog wel even aan dat ze in het ziekenhuis in eerste instantie ook niet veel meer zouden doen dan haar observeren en wellicht als er geen verbetering optreedde zouden ze vandaag dan een scan van haar hoofd hebben gemaakt. Na dit bericht en de paniekerige reactie van Dochter over het feit dat ze niet naar het ziekenhuis wilde, hebben we besloten haar gewoon mee naar huis te nemen. De arts zou ons 2 uur later nog bellen om de stand van zaken te bespreken en bij enige twijfel mochten we hem direct bellen. Drie kwartier later kregen we haar nog redelijk snel wakker en beantwoordde ze de vragen allemaal goed. Weer drie kwartier later, precies toen de arts nogmaals belde, ging het wat moeilijker. Ze had inmiddels al een paar keer gespuugd, allemaal symptomen van een hersenschudding. Na een minuut of 10 kregen we haar toch goed bij haar positieven en reageerde ze wat allerter. Dit process herhaalde zich gedurende de nacht. Steeds ging het iets beter en reageerde ze eerder en allerter. Oef……wat een geruststelling. “Rustig aan doen”, was het advies van de huisarts. Houdt haar rustig, niet te fel licht (dus een zonnebril voor vandaag), niet te veel lawaai en drukte. Nou, ik kan u vertellen, dat is bij zo’n hollewaai als Dochter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ze voelde zich vandaag een stuk beter. En dat wil zeggen dat ze voor haar gevoel alles weer kan. Dat dat niet zo is, is moeilijk uit te leggen. Uiteindelijk is het redelijk gelukt. Ze heeft wel gespeeld en aan de buitenkant is weinig te zien. Soms had ik het idee dat ze toch nog een beetje verward was, maar verder ging het vandaag zeker niet slecht. Onze drukke planning van vandaag, hebben we dus maar even omgegooid :). Geen punt, er komen nog weekenden genoeg. Nu moet eerst ons onfortuinlijk schatje maar weer eens helemaal beter worden. Het feit dat ze niet naar school mag morgen, werd niet zo goed door haar ontvangen, maar zeker op school hebben we geen zicht op wat ze doet. Laten we die controle de komende dagen nog maar eens mooi zelf in de hand houden……..

Nou, we hadden het weer ‘aan onze broek hangen’! Ongeveer 2 weken geleden kwam de logopediste van de GGD, op een overvol schoolplein, op manlief afgestormd. “De papa van J.?”, vroeg ze. Ik deed er blijkbaar niet toe 😉 . En eigenlijk was het achteraf wel leuk om het tafereel van een afstandje te bekijken. Ze gaf manlief een hand en stelde zichzelf voor als de logopediste. Ze wilde graag een afspraak met Man maken om Zoon z’n ‘toets’ te bespreken. Achteraf vind ik het eigenlijk te zot voor woorden dat ze dat op een overvol schoolplein deed, maar goed, het gevoel van schaamte zijn we inmiddels al lang gepasseerd en de meeste ouders weten wel dat Zoon niet helemaal binnen de vastgestelde kaders van school valt. Zoon is nu éénmaal Zoon.
Afgelopen vrijdag, tijdens de sportdag, had Man dus z’n afspraak met mevrouw de logopediste. We waren erg benieuwd naar de bevindingen van deze mevrouw. In onze ogen is Zoon al zo ontzettend veel vooruit gegaan in spraak, dat we op dit moment zelf geen noodzaak voor logopedie zagen. Maar je weet maar nooit hoe een buitenstaander daar over denkt. Bovendien staan we natuurlijk altijd open voor suggesties.
Afijn. Vrijdagochtend dus. Wat een desillusie. Het eerste en eigenlijk het enige waar ze het over wilde hebben, was Zoon z’n gedrag. Nou en dat schoot dus bij Man in het verkeerde keelgat. Man deelde dus in niet mis te verstane woorden mede dat hij het met haar graag wilde hebben over Zoon z’n communicatie, z’n woordenschat en z’n uitspraak, maar niet over z’n gedrag. We weten dat daar een probleem zit en daar wordt aan gewerkt. Echter vond hij (en vind ik) dat de logopediste daar niet voor is.
Het bleek dat hij een aantal testen gewoon simpelweg niet had gedaan. Waaruit zij vervolgens de conclusie had getrokken dat hij het niet kan. En steeds weer kwam ze terug op zijn gedrag: “hij moet toch gewoon doen wat ik aan hem vraag?”. WAKE-UP!! “Nou”, zei Man, “dat ligt eraan wát er aan hem wordt gevraagd en hoe het aan hem wordt gevraagd”. “Bovendien”, zei Man vervolgens, “als u met Zoon net zo heeft gecommuniceerd als u nu met mij doet, dan snap ik wel dat mijn zoon niet reageerde of niets zei! U zit alleen maar naar uw laptop te staren en kijkt mij niet 1x aan als u tegen me praat. Bovendien gaat u vervolgens met uw armen over elkaar zitten als ik een kritisch antwoord of kritische vraag stel.” En toen was het even stil.
Op de vraag van Man hoe ze vond dat Zoon communiceerde, kon ze eigenlijk geen antwoord geven.
Man doelde op de vraag of hij auditief, visueel of via z’n gevoel communiceert. Hij moest mevrouw de logopediste uitleggen wat hij ermee bedoelde. Hoe beschamend is dat dan?
Uiteindelijk hebben ze het toch nog kort over z’n uitspraak en zinsopbouw gehad. Waar het mijns inziens hoofdzakelijk over zou moeten gaan. Maar ja, wie ben ik? Z’n woordenschat is niet groot genoeg. OK, we zullen nog consequenter voorlezen. Z’n R rolt niet genoeg. Waarop Dochter hem de hele middag “ROOS” liet zeggen. Nou mensen, ik weet niet hoe rollend ze hem wil hebben………
Verder is er afgesproken dat hij aan het einde van het jaar de test nogmaals doet. U begrijpt dat dat alleen zal gebeuren in het bijzijn van Man of mij.

……en dan wordt onze kleine grote Man 5 jaar! Alles staat klaar. De traktaties voor zowel school als de kindjes die op visite komen. De slingers en de ballonnen hangen. Z’n cadeau staat keurig onder een groot zeil te wachten.
Ik ben reuze benieuwd wat hij ervan gaat zeggen/vinden. Hij krijgt namelijk een skelter. Zo’n grote, weet u wel? Zo’n typisch stoer mannending waar al die kleine kereltjes razend op zijn. U begrijpt ongetwijfeld wiens idee dit cadeau was? Juist ja, van dat 1m85 grote kereltje :).
Maar……jaja er is een maar……..hij is niet blauw! En aangezien Zoon een zéér uitgesproken voorkeur heeft voor de kleur blauw, weet je dus maar nooit hoe hij het gaat vinden. Alhoewel ik inschat dat hij er reuzeblij mee gaat zijn. En anders heeft papa er een nieuw speeltje bij (kan toch eindelijk z’n motor eruit…..oeps)
Van opa en oma krijgt hij nog een kar die erachter moet. En van de andere opa en oma een skateboard! Dus hierbij een berichtje aan onze lieve buurtbewoners: maakt u zich de komende tijd uit de voeten, parkeer de auto’s niet te dicht tegen de stoep en kijk uit met oversteken ;-). Al zal ik proberen dat hij z’n rijkunsten zoveel mogelijk richting Eucalypta en Lambiek oefent….hihi…..”bad” is my middle-name.
Ik zal u verder mijn jaarlijks terugkerende bevallingsverhalen besparen, zo op de vooravond van. Ik merk namelijk dat ik daar iedere keer erg geneigd toe ben. Ik vind het heerlijk om het over de bevalling te hebben en ik vind het ook heerlijk om het van anderen te horen. Geen idee waarom. Misschien omdat het me heeft overtuigd van de oerkracht die vrouwen bezitten. Het heeft me trouwens ook deels van mijn angst voor de tandarts afgeholpen. Sja, kom op zeg, als ik 2 kids op de wereld kan zetten, dan kan ik ook wel tegen een kiesje laten boren zonder verdoving! Als ze tot 2x toe de boel daar beneden weer aan elkaar hebben moeten naaien, nou dan kan ik u vertellen dat een gaatje boren écht niks voorstelt! Maar genoeg geleuter……….want nu begin ik toch weer over die verdomde bevallingen!
Het wordt nu tijd om lekker te gaan slapen. Even uitrusten voordat het feestgedruis morgen losbarst. U zult de komende dagen weinig van mij lezen/horen. Te druk, te moe, te veel op te ruimen en te veel nieuwe cadeautjes die een plekje moeten krijgen.
Ik wens u allen dan ook maar vast een fijn weekend. Ik ga nu dromen (vast over de bevalling van 5 jaar terug ;-))

Zo! Even tijd voor een nieuw blogje. Het valt de laatste tijd niet altijd mee om frequent iets te bloggen. Soms gaat het zomaar en soms zit het er gewoon even niet in. Niet door gebrek aan inspiratie, maar eerder door gebrek aan tijd óf zin. Zoals ik al wel eens eerder vermeldde, is schrijven mijn ‘uitlaatklep’. Op die manier krijg ik alles een beetje helder in m’n hoofd. Algemene dingen, maar soms ook de zwaardere materie. De dingen rondom Zoon bijvoorbeeld. Al gaat het langzaamaan steeds beter met hem, hij blijft toch een soort van ‘zorgenkindje’. Misschien is die term ook weer niet helemaal juist, maar toch werkt het met hem allemaal nét even anders als bij de meeste kindjes. Wat hem trouwens ook weer heel erg uniek maakt natuurlijk 🙂 . En soms lukt het heel goed om de boel te relativeren. Maar soms gaat dat ook niet en lijkt alles erger en heb ik er enorm ‘last’ van.
In het laatste geval is het heel fijn om er over te bloggen. Over mijn gevoel, over m’n frustraties en over m’n trots als de dingen wél eens goed gaan. En al zou niemand het lezen, dan nog heeft het voor mij zin om te bloggen. Simpelweg omdat ik het dan op die manier toch enigszins van me af kan schrijven. En zo werkt het bij ieder mens weer anders. Iemand anders zou zich wellicht 3x in de rondte sporten of een borrel drinken of de komiek uithangen. Dat laatste doe ik soms ook hoor mensen. De boel met een gezonde dosis zelfspot een beetje weglachen. Ook dat werkt. Maar meestal maar voor even. Schrijven daarentegen helpt mij om de dingen helder te zien. Om dus letterlijk de boel op een rijtje te krijgen. Je kunt dus wel stellen dat ik erg blij ben met het feit dat ik dit kan. Dat ik het op papier krijg en dat er (verdomd nog aan toe 😉 ) ook nog mensen zijn die het leuk vinden om te lezen. Dus via deze weg wil ik u dan ook allemaal bedanken voor het feit dat u steeds de moeite neemt om mijn verhaal te lezen. Al meer dan 4 jaar lang!
Als ik de eerste berichtjes nu teruglees, zie ik zelf ook wel dat ik erg vooruit ben gegaan…..haha. Was het eerst nog vooral ‘platte humor’ die ik op papier kreeg, zijn het nu juist de wat meer uitgediepte stukjes. En dat ik de kans heb gekregen om te gaan schrijven heb ik verder te danken aan mijn persoonlijke computernerd. Mijn lieve lieve husband, mijn steun en toeverlaat en de meest trouwe lezer die er maar bestaat. Met overigens ook nog eens een heel scherp oog voor detail. Ieder taalfoutje ziet hij meteen. Soms ook wel frustrerend, maar het is hem vergeven 😉 .
Voorafgaand aan de start van mijn weblog heb ik in 2005 (tijdens mijn zwangerschap van Zoon) een cursus Reiki gedaan. Niet iedereen zal hiermee bekend zijn, maar heeft u interesse, google dan maar even 🙂 . Tijdens die cursus kwam naar voren dat ik me vooral moest gaan richten op mijn creativiteit. Die was totaal niet ontwikkeld. En als ik daar dan soms aan terugdenk, dan valt alles nu op z’n plaats…………zoals ik laatst al bij een medeblogster las “Toeval bestaat niet”. Ik ben ervan overtuigd dat alles een reden heeft. Een groter doel, als het ware…………….