Veelbelovend begonnen we vrijdag aan een door de weermannen zonnig voorspeld weekend. Dat laatste bleek vandaag toch mee te vallen, maar de temperatuur was goed. Gisteren genoten de kids met volle teugen van het mooie weer. Sandalen aan en zonder jas naar buiten. Een genot voor ieder mens en vooral voor die kleintjes. Heerlijk hebben ze gespeeld en zelfs na het avondeten werd de fiets nog even gepakt voor een rondje om de blok. Samen met de buurmeisjes. Tot de buurman ons kwam halen omdat Dochter nogal hard was gevallen. We hadden niks gehoord, dus de eerste reactie was er niet echt eentje van paniek. Maar toen Manlief met een nogal slappe Dochter op de arm kwam aanlopen, veranderde de stemming meteen. Helemaal verdwaasd, slap en niet goed aanspreekbaar zat ze in de tuinstoel. Ze bleek op haar hoofd terecht te zijn gekomen en de fiets lag bovenop haar. Ze klaagde voornamelijk over buikpijn en daarnaast over hoofdpijn. Ze wist niet wat er was gebeurd en op een aantal vragen over wat we die dag hadden gedaan, had ze ook geen antwoord. De natte doek voor haar geschaafde elleboog liet ze moeiteloos toe, wat ook te denken gaf, want dochter is qua schaafwondjes en een beetje bloed ontzettend flauw. Toen Manlief haar in de auto zette, gaf ze aan niet goed te zien en dat baarde ons natuurlijk wel zorgen. Gelukkig konden we snel op de huisartsenpost terecht waar ze meteen op een bed mocht liggen. Langzaam kon ze wel alles weer helder en goed zien. Een hele opluchting. De huisarts deed vervolgens een aantal testen. Motorisch ging alles redelijk, op het lopen na. Haar geheugen liet duidelijk te wensen over en een groot stuk van de dag was ze kwijt. Vragen over langer geleden, wist ze keurig te beantwoorden. Ze wist wie ze was en wie wij waren. Ook de naam van de juf en de juiste groep wist ze te benoemen. Toch was de arts ook niet helemaal gerust, duidelijk een hersenschudding, vond hij. Hij wilde van ons weten of wij de nacht met haar aandurfden of dat we liever naar het ziekenhuis gingen. Hij gaf nog wel even aan dat ze in het ziekenhuis in eerste instantie ook niet veel meer zouden doen dan haar observeren en wellicht als er geen verbetering optreedde zouden ze vandaag dan een scan van haar hoofd hebben gemaakt. Na dit bericht en de paniekerige reactie van Dochter over het feit dat ze niet naar het ziekenhuis wilde, hebben we besloten haar gewoon mee naar huis te nemen. De arts zou ons 2 uur later nog bellen om de stand van zaken te bespreken en bij enige twijfel mochten we hem direct bellen. Drie kwartier later kregen we haar nog redelijk snel wakker en beantwoordde ze de vragen allemaal goed. Weer drie kwartier later, precies toen de arts nogmaals belde, ging het wat moeilijker. Ze had inmiddels al een paar keer gespuugd, allemaal symptomen van een hersenschudding. Na een minuut of 10 kregen we haar toch goed bij haar positieven en reageerde ze wat allerter. Dit process herhaalde zich gedurende de nacht. Steeds ging het iets beter en reageerde ze eerder en allerter. Oef……wat een geruststelling. “Rustig aan doen”, was het advies van de huisarts. Houdt haar rustig, niet te fel licht (dus een zonnebril voor vandaag), niet te veel lawaai en drukte. Nou, ik kan u vertellen, dat is bij zo’n hollewaai als Dochter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ze voelde zich vandaag een stuk beter. En dat wil zeggen dat ze voor haar gevoel alles weer kan. Dat dat niet zo is, is moeilijk uit te leggen. Uiteindelijk is het redelijk gelukt. Ze heeft wel gespeeld en aan de buitenkant is weinig te zien. Soms had ik het idee dat ze toch nog een beetje verward was, maar verder ging het vandaag zeker niet slecht. Onze drukke planning van vandaag, hebben we dus maar even omgegooid :). Geen punt, er komen nog weekenden genoeg. Nu moet eerst ons onfortuinlijk schatje maar weer eens helemaal beter worden. Het feit dat ze niet naar school mag morgen, werd niet zo goed door haar ontvangen, maar zeker op school hebben we geen zicht op wat ze doet. Laten we die controle de komende dagen nog maar eens mooi zelf in de hand houden……..
Categories