Zo! Dat hebben we dus vanmiddag ook weer gehad. Een 2 uur durend gesprek met de ambulant begeleidster (verder genoemd als T.), de begeleidster van school, de zwangere en de nieuwe juf en dan wij met z’n tweetjes. Een flink gezelschap. En dat allemaal voor ons manneke.
“Dan moet het toch wel serieus zijn!”, was het eerste wat door me heen schoot. Alsof ik dat nog niet eerder had bedacht. T. was een super aardige en heel ervaren vrouw. Ze had gelijk mijn vertrouwen en wist goed waar ze het over had.
Ze vertelde meteen dat ze een aantal dingen erg verwonderlijk vond. Dat Zoon de vlinders aan de mobiel boven de tafeltjes “Mariposa” (=vlinder in het Spaans) noemde bijvoorbeeld. En dat hij het woordje aimabel had gebruikt. Maar ook dat hij het moeilijk vindt om zich lang te concentreren. En dat het dan lijkt alsof hij niet meer oplet, maar later toch alles weet wat er is gezegd/verteld of gedaan. “Een heel bijzonder kereltje”, zei ze. Alsof we dan nog niet wisten :).
Nadat we het opgestelde behandelplan hadden doorlopen, bleek dat we allemaal toch wel op één lijn zaten met onze bevindingen. Zowel school, als wij, z’n ouders. Ik had meteen het gevoel dat we wel met de juiste persoon in contact waren gekomen. Zij kan ons ongetwijfeld verder op weg helpen. Dat bleek later wel, toen de juf begon over wat voor stappen we nog meer kunnen nemen buiten school.
Volgens T. kan verdere diagnose eigenlijk pas gesteld worden als Zoon 6 jaar is. Maar wat we wel alvast kunnen doen is een intelligentietest en nog wat tests met betrekking tot z’n communicatie en fijne motoriek. Dus eigenlijk zo’n zelfde test als de logopediste heeft gedaan maar dan specifiek op Zoon gericht.
Niet niks wat dan zomaar in 1 zin wordt uitgesproken.
Tijdens het zien van de fragmentjes uit de film, kregen we meer uitleg en was het voor ons ook heel duidelijk. We hebben niets gezien wat we nog niet wisten of kenden, maar de verklaringen die we van T. erbij kregen, werkten wel verhelderend.
Kortom, ik ben blij met T. en haar bevindingen.
Wat er verder allemaal nog op ons ‘dak’ komt, wachten we maar even af. Het enige waarbij de haren van Man en mijzelf omhoog gingen staan was het feit dat verder onderzoek altijd via bureau Jeugdzorg zal plaatsvinden. En als er één instantie is binnen de Nederlandse grenzen waar wij het liefst he-le-maal niks mee te maken willen hebben dan is het wel bureau Jeugdzorg. De documentaires die daar de laatste tijd van op TV worden uitgezonden, geven niet veel vertrouwen. Wat een onprofessioneel zooitje ongeregeld is dat zeg…..
Maar goed, we doen natuurlijk alles voor ons kereltje, al is het via bureau Jeugdzorg.
Zo, en nu ga ik hem eerst een kus geven (dat mocht net namelijk niet voor het slapen gaan –> hij was boos omdat hij z’n tandjes moest poetsen)
Categories