Het is één van de grootste nachtmerries van iedere ouder………..je kind kwijt zijn.
Afgelopen donderdag mochten wij weer eens ervaren hoe dat voelt. En ik kan u zeggen, dat voelt niet fijn. Mijn hart klopte als een bezetene. In m’n keel, in m’n hele lijf. Ik wilde helder blijven denken, maar op sommige momenten lukte dat echt niet. Na dat ene telefoontje van school stond alles gewoonweg even stil. Zelfs het verkeer. Alsof de onzekerheid al niet erg genoeg was, moesten ook zo nodig alle stoplichten op rood springen zodra ik aan kwam rijden. Ik kan u zeggen dat de route van Den Bosch naar Goirle dan verrekte lang duurt. En hoe graag ik dat gaspedaal ook helemaal wilde intrappen, een gedeelte in mij bleef heel kalm en zei me dat het wel goed zou komen en dat het belangrijker was dat ik heelhuids arriveerde. Het zal mijn stukje nuchtere Hollandse genen wel zijn geweest. Ook fijn te weten dat ik die bezit.
Tijdens de rit naar Goirle ging weer mijn telefoon. Ik durfde niet op te nemen. Niet terwijl ik reed. Ik wist niet wat ik te horen zou krijgen en vond het beter eerst maar op plek van bestemming te zijn. Dan kon er in ieder geval in het verkeer niks gebeuren (weer diezelfde genen denk ik!). In het eerste telefoontje kreeg ik namelijk alleen te horen dat Zoon was weggelopen en dat hij nog niet terecht was. Misschien was hij inmiddels gevonden, maar in wat voor conditie dan? Heelhuids of aangereden? En was hij wel terecht…….of belden ze om te vertellen dat de politie inmiddels was ingeschakeld. De meest rare gedachten kwamen naar boven.
Gelukkig was manlief ook meteen in de auto gesprongen en hij bleek eerder op plaats van bestemming dan ik. Zodra ik het parkeerterrein van school op reed, zag ik ons ventje al blij springen dat ik er was. Hij was dus terecht……….alive and kicking. Man was inmiddels al in gesprek met de leidsters en een maatschappelijk medewerkster van het hoofdgebouw. De actie van ons kereltje had heel veel impact gehad op iedereen. Goed te zien dat het niet alleen op ons was. De procedures werden uitgebreid besproken en zijn inmiddels aangescherpt. Graag zou ik hier schrijven dat ik er van overtuigd ben dat het niet meer zal gebeuren, maar helaas kan ik dat niet. Terwijl de leiding, de juffen, de medewerkers van het hoofdkantoor en wij diep onder de indruk waren van wat er was voorgevallen, leek het op ons lieve ventje niet zo veel indruk te maken. Ja……hij was weggelopen. Ja……hij had buikpijn. Ja…….hij wilde naar huis. Dat was in het kort wat we er uit kregen. Geen paniek. Geen tranen. Niks…….
Het verhaal begon eigenlijk al de dag ervoor. Op woensdag kwam hij vrolijk thuis met de mededeling dat hij de volgende dag vrij zou zijn! “Op de “groene” dag (=donderdag) hoef ik niet naar school mama! Juffrouw I. heeft gezegd dat we vrij zijn”! Hoogstwaarschijnlijk heeft de juf bedoeld dat ze zelf vrij was (want dat was ook zo), maar is het bij Zoon helemaal verkeerd binnengekomen. En dat zat inmiddels zo verankerd in z’n hoofdje, dat ik het er niet meer uit kreeg. Dit met als gevolg dat hij op donderdagmorgen al niet wilde aankleden, want hij hoefde niet naar school. Hij was zo stellig, dat ik alle kalenders en brieven van school erop heb nagekeken……bang dat ik iets in de communicatie had gemist. Maar nee hoor, geen vrij! Uiteindelijk kreeg ik hem toch mee en toen we op school arriveerden, zagen we dat alle taxi’s en kindjes er gewoon waren. Hij had dus inderdaad gewoon school. Éénmaal binnen in de hal, sprong hij toch op de (hoe ik het noem) dwarsstand en wilde hij niet naar binnen. Ik heb hem vervolgens boos en verdrietig achtergelaten. Al geen fijn gevoel. Toen ruim een uur later (Zoon zat nog steeds boos in de hal en niet in de klas) de fysiotherapeute een kindje kwam ophalen en buitendeur open liet, zag hij z’n kans schoon en ging er vandoor. Naar huis, bleek later…….
Het ergste is dat niemand in eerste instantie iets in de gaten had. De fysiotherapeute had nog even staan praten in de klas en pas toen zij vertrok met het desbetreffende kindje, kwamen ze erachter dat Zoon weg was. In die tussentijd had hij al de kans gehad om helemaal uit het gezichtsveld te lopen/rennen. Meteen buiten het terrein van school ligt een rotonde en kun je 4 kanten op……..gok dan maar eens waar hij heen is gegaan. Gelukkig was er een oplettende automobilist die verschillende mensen zag zoeken en deze automobilist is gestopt om te zeggen dat hij een eind verderop een jongentje had zien lopen. Hierop is meteen adequaat gereageerd en zijn ze vervolgens met auto’s gaan zoeken. Afijn het resultaat is bekend. Hij was terecht. Een kleine 2km verderop. Ongedeerd. En dat is voor nu even het allerbelangrijkste. Al moet ons manneke dit soort acties niet te vaak uithalen want dat kost ons jaren van ons leven……….en daar snapt een autistisch kindje dan weer he-le-maal niks van 🙂