Wat een turbulente week hebben we achter de rug in Casa Kockie. En wat er nog komen gaat in de loop van deze week. Wat een verdriet bij Dochter en haar klasgenootjes en niet te vergeten bij het hele schoolteam. Als moeder houd je het dan ook niet droog, dat kan ik u verzekeren. Meneer Johan, de leraar die Dochter al sinds vorig jaar heeft, is overleden aan een zeer ernstige hersenbloeding. Zomaar ineens. Leg dat maar eens uit aan een 10-jarig kind. Het liefst wil je ze behoeden voor zulk slecht nieuws, maar dat kan niet altijd. De dood hoort bij het leven…..
Het feit dat zoiets zomaar van het ene op het andere moment kan gebeuren, is voor Dochter nog het minst te bevatten. “Dat kan dus zomaar gebeuren mama?”, vroeg ze, “dus dat kan ook zomaar met jou gebeuren?”. De grootste angst van ieder kind en ook van jezelf als ouder! Maar het is tevens heel belangrijk om eerlijk en open met haar te praten over deze gebeurtenis. Dus ja! Dat kan mij ook gebeuren……..al is die kans heel klein. Bij meneer Johan was het blijkbaar iets erfelijks. Wat het niet minder erg maakt natuurlijk.
Ik moet nog wel even mijn complimenten maken naar school. Wat fijn dat ze zo open communiceren, ons als ouders goed op de hoogte houden en iedereen zo goed hebben opgevangen. Donderdagochtend in de klas van ons meisje was het hartverscheurend om zoveel verdriet te zien. Maar het was goed. Er was ruimte voor de kindjes om hun verdriet te uiten en de papa’s en mama’s mochten erbij blijven om te troosten. Hoe moeilijk ook, het was goed zo. Ieder kind werd in z’n waarde gelaten en mocht reageren en doen wat hij/zij wilde. De verbondenheid die op dat moment voelbaar was tussen de kindjes onderling was eigenlijk ook heel mooi. Voor zover je daarover mag en kunt spreken. De aanleiding is natuurlijk in en in triest. Zo’n gezond en levendig iemand, zomaar weg. Veel te jong nog….onbegrijpelijk, onwerkelijk en zo oneerlijk.
Nu staat het afscheid de komende week voor de deur. Dat zal niet gemakkelijk worden. Het wordt een vreselijk gemis voor familie, school en de kindjes. Zo’n vertrouwd gezicht wat ineens wegvalt. Morgen mogen de kindjes na een herdenkingsdienst in de aula van school een ballon oplaten. Een mooi gebaar……. Rest mij nog om familie, vrienden, het schoolteam en alle betrokken kindjes heel veel sterkte te wensen! Hoe graag zouden we dit allemaal willen terugdraaien…………….
Rust zacht meneer Johan
als een bloem zo is het leven
‘t begin is teer en klein
de een die bloeit uitbundig
de andere geurt heel fijn
sommige bloemen blijven lang
weer andere blijven even
vraag niet bij welke bloem je hoort
dat is ‘t geheim van het leven