Daar zat ik dan…….10 jaar geleden. Met m’n dikke toeter al redelijk wat krampjes weg te puffen. Wist ik veel dat dit nog in geen velden of wegen in de buurt kwam van een echte wee. Toen die een paar uurtjes later (zo rond 01.00 uur ‘s-nachts) kwamen, wist ik meteen dat het niet leuk ging worden en dat ik wellicht toch beter zwangerschapsgym had kunnen volgen bij iemand die wél al zelf kindjes had gekregen. Maar nee, Lien niet. Lien wilde op zwangerschapsyoga! Was gezellig hoor, met al die andere aanstaande moeders, daar niet van, maar het heeft op het ‘moment suprême’ geen steek geholpen…… De yoga-mevrouw deed het achteraf allemaal wel erg rooskleurig overkomen, zo’n wee wegpuffen… Alsof we dat gezellig tijdens een theekransje zouden kunnen doen. Nou, lieve mensen, ik kon niks, nada, noppes. Ik wist van wanhoop niet eens meer hoe ik moest ademhalen, laat staan puffen. Ik heb in mezelf de hele wereld bij elkaar gevloekt. Niet hardop hoor. Dat niet. Manlief is er dus eigenlijk nog best goed vanaf gekomen. Ik heb het hem niet al te moeilijk gemaakt. Dat had ik namelijk de afgelopen 9 maanden zwangerschap al gedaan. Oh oh wat kon ik onredelijk zijn. En ik wist dat ik het deed, maar kon (of wilde) er niks aan doen. Hij moest er per slot van rekening ook maar wat voor over hebben!
Maar hè, wat een toestand is dat toch, bevallen…….poeh poeh. Gelukkig hoef ik dat vannacht niet opnieuw te doen. Nu kan ik trots terugkijken op 10 jaar moederschap. Het mooiste wat er is. Iets wat ik voor geen goud had willen missen. Ondanks het feit dat opvoeden het moeilijkste is wat er is en we er nog lang niet zijn met ons dametje. Maar wat is het prachtig om zo’n inieminie klein mensje uit te zien groeien tot zo’n prachtige tiener. De helderheid, de lach, het drammerige, het betoverende van vroeger is er nog steeds. Als ze schaterlacht moet ik steeds weer denken aan die eerste lachjes toen ze een paar maandjes oud was. Ook toen kon ze de hele boel aan het lachen krijgen met haar aanstekelijke lach. Als ze wakker werd uit haar slaapje, wilde ze meteen eten en liet ze dat merken door een verschrikkelijke keel op te zetten. Ook dat kan ze nu nog steeds als ze haar zinnetje niet krijgt. Het karaktertje is zoals het is. Het was er al en het zal er altijd blijven. En dat is goed. Dit individu’tje is bijzonder, uniek en mijn meisje. Al 10 jaar lang!
Morgen is ze dus jarig. Het vieren van die dag lukt me nooit zonder even terug te denken aan de bevalling, de slechte apgarscore en de angst van de eerste minuten. Gelukkig was dat van korte duur en werd ze snel kerngezond verklaard. Toen kon het genieten beginnen. Najaa…..genieten…….nadat ik weer enigszins kon zitten na een week of anderhalf. Natuurlijk genoot ik van ons kleine prinsesje, maar ik heb haar niet zomaar ‘gekregen’. Bevallen is een hel. De gevolgen ondervind ik er nog dagelijks van (en dan heb ik het niet over een ‘vetrolletje’ hier en daar)……. Maar afijn, ze is er en Zoon is er…..ik hoef niet meer en ben dolgelukkig met mijn kroost. Morgen gaan we feest vieren. Mijn lieve lieve meisje wordt 10 jaar!!! Hiep Hiep Hoera………….