Vorig jaar rond deze tijd hadden we onze vrijgezellenfeestjes net achter de rug. Vorig jaar moest ik die dag een T-shirt dragen met de tekst: “ik word de bruid……..hopelijk houd ik het dit keer langer dan een jaar uit!”. Maar, lieve mensen, ik kan u het heuglijke nieuws mededelen, dat aanstaande zondag dat eerste jaar voorbij is. Jawel……zelfs zonder dat er een echtscheidingsaanvraag in behandeling is. En ook zonder dat het de bedoeling is (van mijn kant dan toch 😉 ) om die aanvraag op korte termijn in te dienen. Best knap. Vind ik van mezelf. En ook wel een beetje knap van Man.
Het waren tenslotte steeds de mannen die de benen namen! Wat wellicht mijn moeilijkheidsgraad aangeeft. Misschien te veeleisend. Misschien in het verleden té meegaand, zodat het niet meer spetterde. Maar door de jaren heen ben ook ik gegroeid. In alle opzichten. Jaja…ook een ietsiepietsie in omvang 😉 . Maar los van de lichamelijke veranderingen, laat ik ook het kaas niet meer van m’n brood eten. Bovendien weet ik nu dat ik het ook alleen zou kunnen. Ik heb genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om Man als een toegevoegde waarde te zien. Mijn geluk is niet afhankelijk van hem. Mijn geluk zit in mij en dat hij daar deel van uit maakt, is alleen maar een heel fijn stukje extra. Dat zelfvertrouwen is natuurlijk niet zomaar komen aanwaaien. Daar is heel wat aan vooraf gegaan. En het feit dat ik weet dat ik het alleen zou kunnen, wil nog niet zeggen dat het alleen ook fijner/gezelliger is. Het leven is zoveel leuker als je het met iemand kunt delen die op dezelfde golflengte zit. Iemand waar ik bovendien 2 kindjes mee op de wereld hebt gezet. Iemand die los van mij ook zelfstandig kan functioneren en dus ook niet van mij afhankelijk is (behalve voor het strijken van z’n overhemden dan….. ;-)).
Mijn leven is al 11 jaar lang leuker met Man. Dus laten we het vooral nog lange tijd zo houden 🙂 .
Het motto dat ik manlief wel kan missen, maar z’n salaris niet, houd ik er dan ook nog maar ff in……. 🙂 .
Categories