Ik heb eigenlijk niet zo heel veel met auto’s. Hij moet het doen. Hij (waarom hebben we het bij auto’s in hemelsnaam altijd over hij??) moet niet te traag zijn. Hij moet functioneel zijn. En vooral….er moet genoeg ruimte zijn voor de kids en de boodschappen. Man probeert mij al jaren een sportwagen te slijten. “Leuk toch, Lien, zo’n Audi TT?”. Leuk ja, maar zodra ik verplicht met het dak open moet rijden omdat ik anders de buggy niet meekrijg, dan wordt het toch een stuk minder charmant. Of een leuke TT met twee kinderzitjes op de achterstoelen gefrommeld….ook weer zoiets. En dan heb ik het nog niet eens over de boodschappen gehad. “Nee dank je”, antwoord ik dan laconiek. Buiten het feit dat ik dus niet zo verdammt veel met auto’s heb, heb ik nog minder met het ‘ze-wassen’ fenomeen. Een bloedhekel heb ik eraan. Meestal lukt het dus uiteindelijk (na een klein halfjaartje) Man naar de wasserette te sturen om te zorgen dat mijn bolide z’n originele kleur weer terugkrijgt. Zilver-metalic in plaats van grijs/zwart. Om dan nog maar over de ramen te zwijgen. Maar vandaag hè lieve mensen, vandaag….ja u had het op film moeten vastleggen…..vandaag heb ik dus m’n auto gewassen. Zomaar. Met de hand. Niks geen borstelmachine waar ik even doorheen gereden ben. Niks geen, “doe maar behandeling 1”, de duurste, zoéén waarbij de boel ook gewaxed wordt. Nee nee, vandaag heb ik samen met Zoon staan soppen met een spons en een tuinslang. En Zoon? Die vond het geweldig. Die was net zo nat als de spons waar hij mee sopte, maar dat blijft een kleinigheidje. “Ikke jouw goed hellupe hè mama?” vroeg hij trots toen hij weer aan het soppen was, waar ik al lang weer gezeemd had. En ik had er stiekem ook plezier in. Niet in het autowassen an sich. Nee, in het feit dat het kleine joch zo’n plezier had. Dat koppie…….daarvoor alleen al zou ik morgen gerust weer opnieuw beginnen. Bij wijze van dan hè……….straks denkt Man nog dat ik dan die van hem wel even ga doen………no way!
Categories