Category: Zomaar

Het begon goed. Hij had er zin in. Afscheid nemen ging zonder problemen en vol goede moed begonnen Man en ik aan onze werkdag. Tot…ja dat leest u goed….tot ik een telefoontje kreeg van oma. Het naar school brengen tussen-de-middag was niet helemaal vlekkeloos verlopen. Hij wilde niet. Zucht….mijn moederhart wist het eigenlijk wel. Ik wist gewoon dat dit ging gebeuren. Leer mij mijn kind kennen. Wellicht was het beter geweest hem gewoon meteen te laten overblijven. Maar zoiets weet je altijd pas achteraf hè?! Of je het goed gedaan hebt of niet. Maar allé, Zoon was toch op school gebleven. De juf heeft hem de klas ingezet en de deur dichtgedaan. Een lekker gevoel had ik er echter niet bij. Terecht, bleek later. Om half 4 gaat mijn mobiele telefoon en ik voelde al aan mijn water dat dit gesprek iets met Jens te maken ging hebben. En ja hoor. De direkteur notabene. Er was een voorvalletje met Jens geweest. Goh…. Hij bleek zich te hebben misdragen in de klas. En reageerde heel boos toen de juf hem daarop aansprak. Vervolgens had ze hem vastgepakt om hem op die manier rustig te krijgen. En dat werkt niet bij Jens. Dan wordt hij nog bozer en bozer en bozer. Afzonderen en vervolgens negeren is de beste manier. Maar zo zal elk kind wel z’n eigen handleiding hebben. En die van het ene kind is wat dikker dan het andere. Die van Zoon is zoals de Winkler Prins (oftewel zo’n ouderwetse encylopedie). Je moet aardig gestudeerd hebben om hem te begrijpen. Ik kan het de juf dan ook niet kwalijk nemen…..dat het vervolgens helemaal uit de hand liep. Jens heeft haar in z’n woede gekrabt. “auw gedaan met mijn nagels” zoals hij mij met een pruillip vertelde. En dat is natuurlijk ‘not done’. Niet op school en niet thuis. We doen elkaar geen pijn. Maar deze keer dus wel….. En ik ben er ziek van. Van het feit dat Zoon nu ongetwijfeld het etiketje “lastig” of “moeilijk” of zelfs “onhandelbaar” al opgeplakt heeft gekregen. Op z’n allereerste echte schooldag notabene. Ziek van het feit dat mijn onbestemde onderbuikgevoel dus terecht is geweest. Van het feit dat ik mijn zesde zintuig……mijn moederinstinct dus…..meer moet geloven. Zoon is gewoon nog niet zo ver. Hij doet alles op z’n eigen tempo en is absoluut nog niet klaar om in het schoolgareel te lopen. En da’s moeilijk. Vooral voor hem. Over 20 jaar zullen we waarschijnlijk hard kunnen lachen om het feit dat hij het voor mekaar heeft gekregen om op z’n 1e schooldag bij de direkteur op het matje te moeten komen. Maar nu…..nu ben ik er alleen maar heel verdrietig van………

Mijn schatteboutjes. Mijn allesies. Mijn lieve lieve kindjes. Ik hou van ze. Tot aan de sterrenhemel en terug. Met heel mijn hart. En oooh….soms zijn er toch ook van die dagen….dan heb je aan 1 rol behang niet genoeg. Van die dagen dat ze elkaar de haren uit de kop trekken, elkaar uitdagen, elkaar plagen, elkaar pesten en elkaar niks gunnen. Het hele weekend loopt het al van het ene uiterste in het andere. Het ene moment spelen ze vadertje en moedertje met Dochters pop als kind. En hoor ik Zoon heel wijs roepen, “nou, dag hoor, ik ben even werreken”. Hij stapt in z’n trapauto en is weg. Wat een herkenbaar patroon. Prachtig om te zien en vooral te horen. Het andere moment echter rennen ze wild achter elkaar aan met blikken….najaa….u kent het vast. Ook pop moet het dan ontgelden. Het arme deern vliegt door de lucht en zou in het echt zeker een schedelbasisfractuur hebben opgelopen. Lekker stel. Ook met buitenspelen is het hetzelfde liedje. Dochter wil touwtje springen en Zoon loopt er steeds tussendoor te ‘fietsen’. Ruzie…. Zelfs samen met de DS spelen, lukt dit weekend niet als ontspanning. Zoon kan niet tegen zijn verlies en kruipt zo dicht tegen Dochter aan dat hij haar gemakkelijk kan knijpen. Mijn schatjes. Mijn allesies. En na een weekend politie-agent spelen, corrigeren, foeteren en behangrollen zoeken, ben ik nu toe aan een borrel. Dat heb je wel eens. Zo af en toe. Kinderen zijn enig. Kinderen zijn adorabel. En oef….wat is het heerlijk als ze slapen. Nog een paar van zulke dagen en ik ga mezelf omscholen. Tot Truus de behanger. Als ik voor die tijd niet bij de AA ben beland

Het klinkt zó cliché dat naar mate je ouder wordt alles nog vlugger lijkt te gaan, maar het klopt als een bus. De weken vliegen om, de maanden vliegen om en de jaren inmiddels ook. Gisteren is onze jongste alweer 4 jaar geworden. 4….mijn hemel! Allebei onze kindjes zitten vanaf volgende week op de basisschool. En het lijkt nog allemaal zo kort geleden dat hij op mijn buik lag. Net geboren. Een mooi manneke. Ach ja…..het heeft totaal geen zin om er sentimenteel over te doen. Als ik heel eerlijk ben, vind ik het ook weer wel leuk om in deze nieuwe fase te zitten. Het wordt stil in huis, maar tegelijkertijd ook gemakkelijker. Een boodschapje alleen doen, is immers 10x zo snel gebeurd dan met één van de kids in je kielzog. Er zal geen moeder zijn die dit tegenspreekt. Je krijgt simpelweg weer wat meer bewegingsvrijheid. En dat is aan de ene kant wennen en aan de andere kant heerlijk. Bovendien gaat het hier niet eens zo zeer om mijn belang(en), maar meer om die van het kind. Die zijn op 4-jarige leeftijd immers helemaal toe aan iets nieuws. Ze moeten op de juiste manieren geprikkeld worden en moeten zich verder gaan ontwikkelen. En daarvoor zijn ze op school op de juiste plek. De structuur, de vriendjes, de leerstof, dat alles draagt bij aan een goede ontwikkeling. En wie gaat dat nu in de weg staan? Ik in ieder geval niet.
Al hoop ik wel dat het nog hééééél lang mag duren voordat ze naar het voortgezet onderwijs gaan. Oef…dat lijkt me helemaal wat. Dat loslaten en een stel pubers in huis…….

Witte donderdag, Goede vrijdag, Pasen, Hemelvaartsdag, Pinksteren. Mijn hemel mensen, ondanks het feit ik op een Christelijke school heb gezeten, weet ik niet meer precies wat er nou op welke feestdagen wordt gevierd. Schandalig, dat geef ik toe. En nu Dochter dus op een Katholieke school zit, reden te meer, om eens even alles weer op een rijtje te krijgen. Natuurlijk moet ik het nog weten…..het zit vast nog ergens. Ergens achterin dat oude brein van mij. Kijk……Kerstmis dat weet ik nog wel. Da’s de simpelste van al. Maar dan…… En Dochter komt tegenwoordig met vragen hè?! Laatst vroeg ze me of opa toch niet zo’n timmerman was, die mensen op een kruis vastspijkerde . “Nee schat”, antwoordde ik, “opa timmert van alles in mekaar, maar geen mensen aan een kruis”. “Nee, want dan was hij toch niet zo’n lieve timmerman”, concludeerde ze. Wat gaat er dan toch allemaal om in zo’n hoofdje?!?! En nu dan de vragen wat er nou precies op welke dag is gebeurd. Nou…..ik ben d’r uit. Met een beetje hulp van Dochter. Witte donderdag was het laatste avondmaal. Goede vrijdag was de sterfdag en met Pasen is hij weer opgestaan. Ook weer zoiets. Hoe verklaar je aan een kind van 6 dat Jezus nadat hij was doodgegaan toch weer is opgestaan. Ze is de laatste tijd toch al zo met het fenomeen ‘dood’ bezig. Het hoe en waarom. Óf ik ook dood kon gaan? En zijzelf? Allemaal dingen waar je het liever niet over hebt, maar die haar toch bezighouden. En waar je het dan maar beter gewoon eerlijk over kunt hebben. Maar als ik dan doodleuk vertel dat dood, dood is…..dan klopt dat dus niet helemaal met het verhaal van Jezus. Moeilijk hoor, al die vraagstukken van een zesjarige…….

Menig mens onder u is inmiddels al op de hoogte dat Man’s lievelingseten FRIET is! Echt een culinair hoogstandje, die Man van mij. Als het aan hem zou liggen eten we minimaal 2x per week friet. Dit gebeurt natuurlijk niet, maar hij zou het wel willen. 10 jaar geleden, ik kende Man net een aantal weken, vroeg hij mij waarom ik in hemelsnaam geen frietpan had. Als geintje antwoordde ik toen dat dat meestal het eerste is wat wordt meegenomen (samen met de CD’s) als de relatie misloopt. Afijn….een paar dagen later, komt’ie aan met een grote doos. Jawel, een frietpan! Onder het motto “dan heb ik in ieder geval ook iets mee te nemen als het tussen ons niet werkt”. Sindsdien is de frietpan een soort van symbool in onze relatie geworden. In juni van het jaar 2000 presteerde Man het zelfs om tijdens het opmaken van ons samenlevingscontract de frietpan op te geven als één van de roerende goederen die strikt gescheiden moesten blijven. U had het gezicht van mevrouw de notaris moeten zien. Ze wist niet hoe ze het had. En Man maar met een strak geplooid gezicht blijven kijken. Zo is hij. Uiteindelijk kon ik m’n lach niet houden en wist ze dat het om een grap ging. Dat diezelfde frietpan toen binnen afzienbare tijd op het frietpannenkerkhof belandde omdat ik hem 24 uur aan had laten staan, laten we maar even terzijde. Mijn wraak was zoet. Gelukkig dat ons huis niet is platgebrand by-the-way, de plastic buitenkant van de frietpan was al helemaal gesmolten….oeps .
En dan nu. Met de bruiloft in aantocht hadden we gisteren een afspraak op de feestlocatie om het programma en de wensen van die dag een beetje vast te leggen en te bespreken. Vanzelfsprekend kwam het gesprek op het diner. Wat, waar, hoe, in welke vorm. En Man kon het niet laten hè? Hij kon het niet laten om te zeggen dat het wat hem betreft kon volstaan met friet en frikadellen! We trouwen tenslotte op zaterdag en zaterdag is frietdag!!!

Ik kan na mijn vorig blog natuurlijk niet wachten tot morgen met een update!
Het is supergoed gegaan met Jens. Ik ben apentrots op hem. Hij vond het blijkbaar zo leuk dat’ie tussen-de-middag niet mee naar huis wilde. Juf Vera kwam met z’n jas in haar handen naar buiten, want die wilde hij pertinent niet aan. Hij wilde niet naar huis. En dat….dat vind ik dus een supergoed teken! Het heeft nog wel een tijdje geduurd voordat de juf Jens op z’n stoel heeft gekregen. Na wat geneuzel en gespeel in allerlei hoeken van de klas, vond ze het toch wel tijd worden dat ook hij plaatsnam op z’n stoel. Ze pakte het goed aan. Jens mocht een auto uit een kist uitzoeken en die meenemen naar z’n stoel. Tjaka….zo doe je dat bij Jens. Het werkte en hij heeft de verdere ochtend keurig gedaan wat er van hem verwacht werd. Mijn advies omtrent Jens z’n plasgedrag is ook opgevolgd en de juf heeft hem 2x naar de WC gestuurd toen hij begon te “wiebelen”. Al met al een zeer geslaagde eerste ochtend! Nu volgende week donderdagmiddag weer! Hopelijk gaat het dan net zo goed als nu……een pak van m’n hart!

Nou…..hier zitten we dan! Alleen! Mijn eerste ochtend zonder kinderen. Helemaal alleen! Raar hoor. En toch ook weer lekker. Beetje dubbel gevoel. Zoon heeft namelijk zijn eerste proefochtend op school. Nog anderhalve week en dan wordt hij alweer 4. Het lijkt soms nog als de dag van gisteren dat hij werd geboren. Dat hij als baby van 4 kilo in m’n armen lag. Een jongen. Wauw….ik vond hem geweldig. Buuv en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend en zij was er al negen dagen eerder vanaf dan ik. De bevalling bedoel ik dan. Och och wat liep ik te zuchten en te steunen. Zo’n grote buik en hij zat inmiddels zo in de weg. 15 april 2005 was het dan zover. ‘s-Ochtends vroeg voelde ik de eerste wee en ik had meteen door dat het dít dus weer was en dat het was begonnen. Een kleine 3 uurtjes later was meneertje er. Een prachtig jongetje. En dat is hij natuurlijk nog steeds. Alleen alweer bijna 4. Soms kan ik het zelf niet eens geloven. Een kereltje is het inmiddels. Een kereltje met een behoorlijk eigenwijs karaktertje en een sterke eigen wil. Thuis weten we inmiddels wel om te gaan met deze eigenschappen. Wat wil je? Hij is natuurlijk ook een produkt van ons tweetjes en zal die eigenschappen ongetwijfeld van één van ons hebben. Als wij er dan nog niet mee om kunnen gaan, wie dan wel?….kun je jezelf dan afvragen. Dus sja…..de proefochtend. Vanochtend werd hij weer vrolijk wakker (zoals al de hele week) en begon gelijk over dat hij dan vandaag naar school mocht. “Goed zo mam”, dacht ik bij mezelf….ik heb hem dus duidelijk goed voorbereid…..het is blijven hangen. Vol enthousiasme droeg hij z’n rugzak met fruit en drinken (en schone kleren…je weet bij hem immers maar nooit of hij op tijd naar de wc gaat). Op school aangekomen was er ook geen vuiltje aan de lucht. Z’n jasje werd opgehangen en z’n fruit in de juiste bak gedeponeerd. Vervolgens gingen we samen de klas in. Z’n stoeltje stond al klaar. En Jens dacht: “yeah right….daar ga ik dus echt niet opzitten hè!”. De hoek met de treinen en de auto’s! Die was pas interessant. En wat ik ook probeerde, hij ging niet zitten. Ook juf Vera kwam niet veel verder. Ze kreeg niet eens een handje. Na toch een dikke kus en een kroel te hebben gekregen, heb ik hem daar achtergelaten. Niet-zittend dus. Vlug nog wat advies naar de juf slingerend dat ze hem het beste maar kan negeren en dat hij dan wel vanzelf komt, vluchtte ik de klas uit. En nu maar hopen dat hij daar dus niet de boel op stelten heeft gezet. We zullen het zien/horen om 11h45!
Misschien vind ik het nog wel spannender dan Jens zelf

Vorige week zat zo’n beetje álles tegen wat maar tegen kon zitten. Deze week schijnt echter letterlijk en figuurlijk de zon weer. Wat een weertje! Dit is zó genieten! Terwijl ik achter (of is het nou voor?) m’n laptop zit en ondertussen nog wat puntjes op de bekende “i” aan zetten ben in verschillende rapportages, kijk ik heerlijk naar het zonnetje buiten. De tuin is weer netjes (dankzij Manlief en de hogedrukspuit), de nieuwe olijfboompjes staan er gezellig bij en de was hangt buiten te drogen. Allemaal dingen waar je de hele winter alleen maar van kunt dromen. De winterjassen liggen ook al klaar om te wassen, zodat ze daarna snel de kast (of de zak van max) in kunnen. Die omschakeling is voor mij het begin van de lente. Zowel het weer als mijn humeur zijn als een blad aan de boom omgeslagen. En daar wordt iedereen beter van. Vooral mijn omgeving thuis . De kindjes zijn ook de hele week al gezellig. Geen (of bijna geen) dwarse buien en dat ondanks het verzetten van de klok. Iedere ochtend moet ik ze namelijk wakker maken. Meestal komt dat hun humeur niet ten goede, maar deze week gaat het allemaal prima. Zoon komt fluitend uit bed en bestookt me meteen met wel 100 knuffels en kusjes. Dochter vindt alles wat ik heb klaargelegd prima en trekt het gewoon zonder te zeuren aan. Zelfs haar haren doen, is geen probleem. Ik weet niet of het weer ook van invloed is op het humeur van de kindjes, maar als dat zo is, dan hoop ik dat het nog lang zo zonnig mag blijven.
Wat de meubels betreft, ben ik nog steeds niet veel wijzer. Afgelopen maandag zou de fabriek komen kijken, maar de uitslag is nog niet bekend. Eigenlijk heb ik nu de instelling dat geen nieuws goed nieuws is. In geval van ‘geen vergoeding of reparatie’, had ik hoogstwaarschijnlijk al wel wat gehoord.
Het weekendje weg heeft er ook toe bijgedragen dat ik alles weer wat ‘zonniger’ zie. Wat was het gezellig zeg……
Heerlijk…..zo’n uitje met zo’n zooitje ongeregeld. Ik benijd zuslief dat ze met zulke kanjers mag samenwerken. Saai is het daar in de kapsalon zeker niet! Één geluk dat er geen bier en wijn wordt geschonken tijdens het knippen . De sfeer zou zeker optimaal zijn, maar de klanten zouden waarschijnlijk ook wat stukjes oor kwijt raken in plaats van alleen wat haren!

“Je hebt zeker geen saai leven”, reageerde iemand op mijn weblog. En hoe meer ik daar over nadenk, hoe meer ik daar naar verlang! Wat lijkt het me heerlijk om de huismus te kunnen uithangen en lekker alleen maar dingen te doen in en rondom het huis. Gewoon een beetje het burgertrutje spelen. Gewoon zo’n lekker lopend leventje leiden. En terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat dat me waarschijnlijk ook niet helemaal gelukkig zou maken. Een beetje dynamiek in m’n leven is namelijk ook wel prettig. Maar liever niet allemaal tegelijk op één dag!
Het enige wat gisteren nog tegenzat was een opstandige Zoon, die het me behoorlijk moeilijk heeft gemaakt bij de kapper. Gelukkig is die kapsalon van zuslief en ben ik het stadium “schaamte” al lang en breed voorbij. Ook wist ik dat als ik zou toegeven, het hek van de dam was en ik hem de eerstkomende tijd niet meer op die stoel zou krijgen. Een puur machtspelletje dus. En ik heb gewonnen…..yeah!!
Firma Horsten heeft na mijn telefoontje van donderdag ook aktie ondernomen. Toen Man gisteren nogmaals wilde bellen om zijn beklag te doen was alles al in kannen en kruiken. De salontafel is opnieuw opgehaald en maandag komt de fabriek langs om beide tafels te bekijken. Ik ben benieuwd…..
U zult nu wel denken dat mijn leventje dan nu wel in rustiger vaarwater zou zitten, maar niets is minder waar. Een collega/vriendin (de enige vrouwelijke op mijn afdeling) is gisteren geopereerd. Een tumor uit haar borst is verwijderd en we weten pas volgende week of deze goed- of kwaadaardig is. De MRI en biopsie gaven allebei een andere uitslag. Spannend dus en het houdt me ongelofelijk bezig.
Reden te meer om “JA” te zeggen tegen een weekendje uit wat me gisteren door zuslief is aangeboden. Een bedrijfsuitje waar iemand wegens ziekte voor heeft moeten afzeggen (beterschap I.!). Deze plaats vul ik heel graag in, al houdt dat in dat ik een vrije dag moet nemen op maandag. Ik ben er aan toe. Eventjes niks aan m’n hoofd. Bijkomen van een heftige week. Manlief neemt de kindjes voor z’n rekening…..ik kan dus helemaal los

Wat er allemaal kan gebeuren op 1 dag!!!

1. Een bloedneus van zo’n 20 minuten deze ochtend bij mezelf.
2. Een Zoon die uit alle macht probeert weg te blijven bij de “drieklusgroep” en in de auto onderweg naar het kinderdagverblijf al begint te roepen dat hij niet wil. En die ik vervolgens wild trappelend naar binnen heb moeten dragen.
3. Een Dochter die de bemoeial uithangt en een grote mond geeft.
4. Een thuiswerkochtend die niet wil lukken omdat ik niet ingelogd kom op de zaak. M’n account was op de één of andere manier disabled. Misschien weten ze op onze IT-afdeling al meer dan ikzelf????
5. Een van de pijn zeurende rechter arm. RSI??
6. Een kat die tot 2x toe een vaas met bloemen omgooit op het dressoir. En de laatste keer was hij dus écht stuk!
7. Een meubelzaak die me zo langzamerhand de strot uitkomt (ik noem geen namen maar het begint met een H…..en eindigt op ORSTEN). Een kapitaal uitgegeven aan nieuwe meubels en we hebben er tot nu toe alleen maar ellende van. Ik weet niet hoe vaak ik al thuis heb moeten blijven omdat ze weer voor het één en ander langs moesten komen. Een paar dingen op een rijtje (sorry, ik ben vandaag van de rijtjes en opsommingen):
a) verkeerde poten onder de nieuwe hoekbank
b ) 2 slechte kussens in de nieuwe hoekbank
c) een verkeerd gemonteerde nieuwe hoekbank
d) een salontafel waar ineens een scheur in kwam van zo’n kleine centimeter
e) een eettafel die ook schandalig begon te scheuren
f) een salontafel die zogezegd gerepareerd zou zijn, maar er nu nog erger uitziet dan ervoor. Een scheur van een centimeter kun je namelijk niet mooi vullen!!! Het ziet er niet uit en ik kan wel janken.
g) nu hebben ze dus m’n eettafel meegenomen en ik wil eigenlijk niet dat ze er met hun tengels aankomen!
8. Een zwemles waar Dochter weer met de pet naar heeft gegooid.
9. En tot slot net wéér een bloedneus!!

U begrijpt…..ik durf niks meer te ondernemen vandaag. Zometeen maar vroeg m’n bedje in en hopen dat ik daar niet ook nog doorheen zak . Gelukkig komt ons bed niet van Horsten!