Category: Zomaar

U had inmiddels al wel begrepen dat ik dus een nieuwe fiets heb. Niet dat ik er al veel op gereden heb. Zeker niet nu het zo hard waait. Eerlijkgezegd is dat ook mijn grootste angst voor 19 september. HET WEER! Want als we ergens geen invloed op kunnen uitoefenen, dan is het wel het weer. Dat het niet warm en zonnig is, is nog niet zo’n probleem….maar laat het alsjeblieft niet zo hard waaien en regenen. Maar goed, als het toch zo zou zijn, dan moeten we het daar ook mee doen. Één geluk dat ik de kapster de hele dag bijdehand heb 😉 .
Paraplu’s zijn ook al aangeschaft. Ze kunnen maar beter voor niks zijn gekocht dan dat ik ze niet heb……
Maar even over mijn nieuwe fiets. Een blitse beachcruiser van het merk Electra. Helemaal leuk en helemaal jong. Je moet tenslotte ook iets als de teller straks over 2 weekjes al op 41 staat 🙂 . Bovendien is Zoon nu bezig met het leren fietsen zonder zijwieltjes. Tijd voor mij dus om die zware mama-fiets op te ruimen. We hebben hem ingeruild, hupsakee weg ermee. Mijn nieuwe fiets rijdt zoveel lichter, heerlijk. Er moet alleen nog een mooie mand op. Gewoon voor het gemak en voor de aankleding. Verder ben ik er helemaal heppie-de-peppie mee. En als ik hem over een jaartje of 5-6 weer beu ben, dan kan Dochter hem mooi verder verslijten naar het voortgezet onderwijs. Tenminste als ze dat wil. Want sja…ik kan dat allemaal leuk bedenken, maar het feit ligt wel daar, dat ze dan dus midden in de pubertijd zit. En kindjes (vooral die van ons, vrees ik) in de pubertijd doen altijd het tegenovergestelde van wat mama wil. Ik probeer me er nu alvast op voor te bereiden.
Afijn, dat was het wat mijn fiets betreft. U zult hem vast nog eens zien 😉 .
Verder gaat het leventje hier weer z’n normale gang. Los van het feit dat de kids nog vakantie hebben. Godzijdank is het maandag weer over. Ze zijn er weer zooooo aan toe. Of betergezegd, ik ben er weer zooooo aan toe. Regelmaat. Rust. En begrijpt u me niet verkeerd, het was leuk hoor, de vakantie. Maar ik merk dat ze zelf de uitdaging van school weer nodig hebben. De vriendjes en vriendinnetjes weer nodig hebben. En (jaja…ook zij) de regelmaat weer nodig hebben. Het was leuk en het is nu mooi geweest.
Bovendien is het voor ons ook wel lekker om de laatste dingen voor de bruiloft te kunnen doen, zonder pottekijkers die zich overal mee bemoeien 😉 . Niet dat we ze nergens bij betrokken hebben. Ze mochten bijvoorbeeld traktaties voor school zelf maken en dat was erg leuk. Maar tijdens bezoekjes van onder andere de ambtenaar van de burgerlijke stand, hebben we écht die nieuwsgierige aagjes niet nodig. Nog 2 weken…….het wordt nu spannend.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om op mijn nieuwe fiets naar het gemeentehuis te gaan!!

YES!!
Onze bruiloft-site is on-line………. Knap staaltje van man-lief 🙂
Hier zal de komende tijd alles terug te vinden zijn over de aankomende bruiloft en naderhand zullen hier natuurlijk alle foto’s op geplempt worden.
U vindt hem onder LINKS (links onderin op mijn log)……BRUILOFT genaamd.
Veel plezier.

http://bruiloft.de-kock.com

“So hey…”, zegt een collega van me vanochtend op m’n eerste werkdag na de vakantie, “jij hebt zeker een zware nacht achter de rug óf een wel héééle goeie vakantie gehad!”. En ik kon alleen maar glimlachend terugdenken aan gisteren. Ondertussen quasie onschuldig vragend, “hoezo?”. Ik blijk nogal rode oogjes te hebben. Geen idee hoe ik eraan kom! Of zou het zijn van de flessen Prosecco die er gisteren zijn opgedronken? Niet dat u nu meteen moet gaan denken dat ik in onze vakantie één of andere alcoholiste ben geworden hoor. Neu….het was dus inderdaad mijn vrijgezellendag gisteren!
Net toen ik dus dacht dat het niet meer zou gebeuren en dat het toch waarschijnlijk volgende week zou zijn…..net toen…..ging de bel. En niet 1x, niet 2x….nee….zo hard en zo lang ze maar konden. Het kon niet missen. De meute stond voor de deur. Met een prachtige (en lekkere, daar gaat m’n opletten-voor-de-grote-dag-voornemen) taart. Helemaal onverwacht was het natuurlijk niet. Mede dankzij mijn attente moeder die zaterdagmiddag nog net even riep: “veel plezier hè morgen!”, maar dat daarna meteen corrigeerde met, “op je laatste vakantiedag”. Maar goed…..het was dus écht zover. Na het aansnijden van de taart (wat me eigenlijk niet zo goed afging) en het rondje koffie, kreeg ik m’n eerste verrassing.
Een zwarte polo met op de voorkant IK WORD DE BRUID en op de achterkant HOPELIJK HOUD IK HET DIT KEER LANGER DAN 1 JAAR UIT. Achja, daar kon ik op wachten natuurlijk. En gelukkig houd ik wel van een beetje zelfspot .
Even later werd me 7 minuten gegund om wat ‘sexy’ kleding bij elkaar te zoeken. Of ‘kleding-waar-ik-me-mooi-in-voelde’. “Oh god”, riep ik uit, “we hebben het toch wel over kleding hè en niet over lingerie?”. Het ging inderdaad over kleding. En het lukte. Wat ik toen nog niet wist, is dat zus en schoonzus tijdens mijn verblijf in Spanje mijn kast al hadden doorgesnuffeld en het één en ander hadden meegenomen. Wat ik dus tot op heden nog he-le-maal niet gemist had.
Met m’n tasje gepakt, gingen we op pad. Naar Amsterdam. Naar een professionele fotostudio waar ik helemaal door een professionele visagiste ben opgemaakt. Een dik uur was ze met me bezig. Geen idee of dat normaal is, of dat dat duidelijk maakt hoe slecht het met mijn oude hoofd gesteld is . De rest van de meiden maakten zich onder begeleiding van dezelfde visagiste ook op en na 1,5 uur had iedereen een complete metarmorfose ondergaan. Mooie kleren aan met een prachtig geschminkt en gekapt hoofd erboven. Hoeveel lagen plamuur er zijn opgegaan heb ik maar niet geteld, ik weet wel dat het flink wat tijd heeft gekost om het er gisteravond nog af te krijgen.
Na een korte workshop POSEREN-VOOR-EEN-CAMERA, mochten we één voor één op de foto. U begrijpt dat is met een groep van 9 meiden (sorry vrouwen) lachen, gieren, brullen. Vooral toen de sexy-look aan de beurt was.
Uiteindelijk…..u voelt hem vast wel…..moesten er nog groepsfoto’s worden gemaakt. En nu hadden ze bedacht dat ik dan maar in een DIKKE-VROUWEN-PAK moest. Met pruik. Blond. En haarband. Tijgerprint. Ja dat was leuk mensen. En warm. Dat ook. Zo’n pak met al die gevulde lagen. Maar ik stond daar dus. Met enorme pens en de grootste tieten die je je maar kunt bedenken. Oh ja….en blubberbenen, dat ook. Ze zullen vast enig zijn…..die foto’s .
Aan het einde van een superleuke middag met de nodige flessen Prosecco in onze huig, ging de reis weer terug naar Brabant. Waar we heerlijk Tapas hebben gegeten en waar ik van iedereen een persoonlijk, symbolisch kadootje kreeg. Ook dat was erg leuk. Vooral die foto uit 1984. Lien met kort gepermanent haar en een spijkerbroek die je ongeveer optrok tot onder je oksels en die dan tot enkelhoogte rijkte met daaronder charmante wandelschoenen. Ja heej…de foto was gemaakt in Oostenrijk.
Verder kreeg ik een foto van een fles Port met wat stokbrood ernaast. Maar de betekenis van die foto leg ik wel uit in een andere blog. Gelooft u me, u zou te veel geschokt zijn als ik dat nu vertel.
Oh ja….een boek met tips over trouwen (en vooral getrouwd blijven!! ), een pen met een naakte man (leuk om de trouwakte mee te tekenen), een dip-de-hip (ook voor latere uitleg), een ei, een klokje en een gouden hartje heb ik ook nog gekregen.
Het was dus leuk! Een dag om nooit meer te vergeten. Dat laatste zal hoogstwaarschijnlijk ook niet lukken met die mooie foto’s straks op DVD.
En de kleine kater die ik nu toch wel heb. Misschien verstandig dat ik vandaag m’n zonnebril ophoud…………

Met het liedje nog in m’n hoofd, omdat het me gisteren zo vrolijk maakte in de auto tijdens de terugreis en omdat het zó waar was de afgelopen weken. Wat hebben we een super vakantie gehad. Heerlijk. De temperatuur was, zelfs voor mij, goed vol te houden. Iedere dag zo tussen de 28 en 32 graden. Met soms hier en daar een uitschieter richting de 35. Maar dan was het zwembad op zo’n 50m van onze stacaravan. De camping…sja wat zal ik ervan zeggen…ik heb er in m’n leven al heel wat gezien, maar zo schoon en zo netjes en zo groen, nog noooooit. Een verademing. Prachtig aangelegde tuinen. Op de camping, bij het zwembad, bij de stacaravan. We hadden bij onze caravan een tuin van zo’n meter of 6-7 diep en de breedte van de gehele caravan, een prachtig betegeld terras en een flink stuk gras (met ingebouwde sprinklers, waardoor het ook écht gras bleef!). “Ons” straatje was ook helemaal verhard. Geen stoffige zandpaadjes enzo… Ideaal voor de kids om op de voetballen, spelen, fietsen enzovoorts. En dat eerste werd veelvuldig gedaan in “ons” straatje dat bijna alleen door Spanjaarden werd bewoond. En wij dan. Als ongeveer de enige hollanders. En al die Spanjaarden hadden alleen maar zoons. Wat in het begin voor Dochter een beetje tegenviel. Maar Carlès, onze achterbuurjongen van 8, sleepte haar er wel doorheen. Naja….eigenlijk meer z’n schatten van ouders. Vooral de mama van Carlès vond Senna geweldig. En ook andersom. Ze kon namelijk prachtig tekenen en dan kan je bij onze dochter niet meer stuk hè?! Afijn, het was dus superleuk en zeker voor herhaling vatbaar.
Maar nu zijn we dan weer terug. Terug in ons heerlijke huis, na een vermoeiende reis. Niet dat het niet goed is gegaan hoor….prima zelfs. We zijn gisteren om 08h00 vertrokken uit Platja d’Aro en waren om 21h30 thuis. Kindjes doen het altijd prima in de auto, wat dus absoluut geen stress oplevert. Ze kijken regelmatig een filmpje, spelen met de DS en Zoon heeft de gewoonte om een paar uurtjes weg te snurken. Dat laatste heeft hij zekerweten van Man’s familie (ik hoor wel eens verhalen over oma die de hele camping in Italië bij elkaar snurkte en dat sindsdien niemand met de achternaam “De Kock” daar nu nog heen durft). Nu ligt alles hier nog op één oor. Alleen mams is wakker en heeft alles zo’n beetje al opgeruimd. De eerste was is gedraaid. De tweede zit erin………nog 8 te gaan. Het ligt netjes op stapels gesorteerd en het is nu nog een kwestie van wegwassen. Sja….back to reality, zeggen ze dan! Maar met een supergoed gevoel. We kunnen er weer tegen en dat zal nodig zijn, met ontzettend drukke weken voor de boeg op naar de bruiloft. Ach ja, klagen doe ik niet, de volgende vakantie is alweer in het vooruitzicht 😉 .

Het is vakantie. Ik ben vroeg wakker en dat is niet erg. Ik geniet van de serene rust in huis. Iedereen ligt verder nog op één oor. Alleen het geluid van mijn typende vingers en de kat die zachtjes spinnend kopjes geeft langs mijn benen. Zo af en toe rijdt er een verdwaalde auto voorbij. Echt maar héél af en toe. Er zijn dus nog mensen die werken. De dag begint vandaag ietwat regenachtig en ook dat vind ik persoonlijk niet zo erg. We hebben al een aantal heerlijke dagen achter de rug en een beetje regen is goed voor de plantjes. Bovendien helpt het niet om te zeuren. Het weer is nog één van de weinige dingen waar de mens geen invloed op kan uitoefenen. Alhoewel…..men schijnt in China wel gebruik te maken van een methode om regen op te wekken uit overdrijvende wolken. Bizar. Het blijven rare wezens…..mensen.
Raar en fascinerend tegelijk. Vooral de kleine exemplaren blijven je verbazen. Hoe vertederend ze eruit zien als ze slapen, hoe terroriserend ze kunnen doen als ze wakker zijn. Niet altijd….gelukkig. En de afgelopen dagen heb ik me meerdere keren verwonderd over hoe ze samen kunnen spelen. Ze kunnen het dus WEL!! Ik had zo langzamerhand de moed al opgegeven. Dochter met haar bemoederende gedrag en Zoon die daar absoluut niet van gediend is. Op zulke dagen slaak ik ‘s-avonds een zucht van verlichting….oef….ze liggen op bed. Maar het gaat, zoals ik al aangaf, steeds beter. Ze beginnen, zeker nu alle andere vriendjes zo’n beetje op vakantie zijn, steeds meer samen te doen. En dat is fijn. Dat brengt zo af en toe rust. Rust, waarvan ik enorm kan genieten.
Net als het langzaam wakker worden, wat we nu tijdens de vakantie kunnen. Geen gehaast, niks moet. Het is heerlijk wanneer Zoon wakker wordt en eerst 10 minuten bij mij op schoot wil zitten. Al knuffelend. Heerlijk als Dochter met haar verwarde haardos slaperig kijkend naar beneden strompelt en eerst even op de bank ploft. Heerlijke momenten, die jammer genoeg maar even duren. Zoon blijft vaak nog wel een tijdje in de ‘wakker-worden-fase’, maar Dochter staat in no-time op de ‘hey-ik-ben-er-weer-mode’ en begint met praten. Zo’n automatisch systeem wat onomkeerbaar is. Éénmaal wakker is dan ook écht wakker. Ze knippert een aantal keren met haar ogen en een waterval aan woorden volgt. Om de rest van de dag niet meer te stoppen. Gezellig. Dat wel.
Maar reden te meer om nu nog even optimaal te genieten. Genieten van mijn kleine momentje serene rust.

“En?”, vragen steeds meer mensen, “zijn jullie al in de ban van de Mexicaanse Griep?”. Om eerlijk te zijn, valt dat wel mee. Al is het besef wel aanwezig dat wij naar de grootste ‘brandhaard’ op vakantie gaan. De plek waar we het meeste kans lopen op infectie. Niet het feit dat we dus besmet kunnen raken met het nieuws-overheersende virus, maakt mij nerveus, maar wel het feit dat we vandaag dus precies 6 weken voor onze bruiloft zitten. Het zou toch, op z’n minst gezegd, uiterst slecht uitkomen als binnen ons gezin iemand ziek wordt zo vlak voor onze grote dag. Dat baart mij zo af en toe wel wat zorgen. Aan de ene kant ben ik nuchter genoeg om te weten dat wij gezond en sterk genoeg zijn om zo’n virus te kunnen handelen. Maar aan de andere kant zal er geen ambtenaar zijn die ons huwelijk wil voltrekken als 1 van ons ziek is. Laat staan dat er gasten naar ons feestje zullen komen als ze weten dat de bruid of de bruidegom de mexicaanse griep onder de leden heeft. Gezellig feestje…… 😐
Feit blijft ook dat we de komende weken toch écht vakantie zullen gaan vieren en niet alleen bij de caravan op de camping zullen blijven. Al zullen wij niet te vinden zijn in de vele aanwezige nachtclubs. Ook het drukke strand van Platja D’Aro is hoogstwaarschijnlijk niet aan ons besteed. We zullen de rustigergelegen plekjes wel gaan opzoeken. Ik hoop dan maar dat we gespaard gaan blijven van dit vervelende virus. Na 19 september vind ik het persoonlijk niet meer zo’n ramp. Liever niet natuurlijk!!!! Zeker niet gezien het feit dat Man en ik nog een huwelijksreisje willen plannen. Maar toch is dat van ondergeschikt belang. Liever dat we dat op de lange baan moeten schuiven dan het daadwerkelijke JA-woord.
6 Weken nog! Daar moet ik nog maar niet te veel bij nadenken, want dan word ik toch stiekem wel een beetje zenuwachtig. Het komt nu al zo dichtbij! Mexicaanse griep of niet!

“Wat deden we vroeger met al die tijd?”, vroeg Man mij gisteren. “Geen idee”, antwoordde ik, “maar toen had ik het voor mijn gevoel ook altijd druk”. We zaten heerlijk in het centrum van Waalwijk op een terrasje, Man aan een sateetje van de Haas en ik aan een Zalm a la Teryaki. Zomaar met z’n tweetjes. En dat was heerlijk. Goede sfeer, heerlijke temperatuur, super relaxed. Om 18h00 ‘s-avonds. Wie deed ons wat?
Ze zijn namelijk uit logeren. De kids. Bij opa en oma. En dan hebben wij ineens zeeën van tijd over. Zodat we gewoon kunnen doen wat we willen. Beetje keuvelen. Beetje eten. Beetje drinken. Beetje mensen kijken. En langs vrienden. Zomaar op een doordeweekse avond. Gebeurt niet zo snel met 2 jonge kids die op tijd in hun bedje moeten liggen omdat ze de volgende dag weer naar school moeten.
De wijn smaakte goed. Het ritje achterop de nieuwe scooter van zus en zwager was ook leuk. Kortom het vakantiegevoel was helemaal aanwezig. En dan viel het toch tegen dat ik vanochtend mezelf nog uit bed moest hijsen om aan m’n laatste werkdag te beginnen. Ik was liever blijven hangen in die vakantie-vibe.
Misschien kwam dat moeilijke opstaan ook een beetje voort uit het feit dat Man het behang van de muren snurkte vannacht. Ik weet het niet hoor. Zou zomaar kunnen. Hemeltjelief…..wat een herrie kan die man maken. Om 01h30 heb ik het maar opgegeven en ben naar het bed van Zoonlief verhuisd. Een beetje slaap heb je op mijn leeftijd echt wel nodig om er niet helemaal verfromfraaid uit te zien de volgende ochtend. En geloof me, de rimpels zijn er al wel, maar als het ff kan wil ik ze ‘s-ochtends toch zo ver mogelijk strakgestreken krijgen. En dat lukt dus niet als ik niet goed slaap.
Ik wilde eigenlijk een nieuwe fiets voor mijn verjaardag, maar als het zo doorgaat vraag ik maar een nieuw strijkijzer…………..

Gossienokkie………hadden we dat ff slecht gepland zeg! We zouden vandaag een dagje naar de camping gaan. Op bezoek bij broer en schoonzus en kids. We hadden er zin in. Ze zitten ergens vlak aan zee. Schoorl. Alleen een bak regen zou nog roet in onze campingplannen kunnen gooien. En jawel hoor. Het regende. En niet zo’n klein beetje ook. De weersvoorspellingen hadden het al wel aangegeven, maar optimist als ik altijd ben (ahum), dacht ik dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen. Met die regen. En wie is er nou bang voor een ietsiepietsie regen?! Zo’n klein minibuitje?!
Helaas. Het regende hard en lang. Vooral dat laatste was de veroorzaker van het cancellen van onze plannen. Ze zijn nl. niet met zo’n hele grote tent aan het camperen. In ieder geval is er niet genoeg ruimte om met slecht weer nog 4 extra mensen te herbergen. Het feest ging niet door. Teleurstelling alom. Vooral bij Dochter. Die had het nogal voorzien op een dagje aan zee.
Als alternatief zijn we vanmiddag naar de bioscoop geweest. Mega Mindy en Jolanthe alias Mega Volta hadden we nog niet gezien. En het was leuk. En binnen. Als verrassing mochten de kinderen nog grabbelen. Daar in de bioscoop. In een vat vol wormen! Levende! Iiiiieeeeek! Wat ze al niet verzinnen. Mijn lieve hemel. En Dochter hè…..Dochter draaide haar hand niet om voor een bak levende wormen. En eigenlijk wist ik dat wel. Ze heeft al menig keer hier binnen gestaan met een levende worm die ze uit de tuin had gevist. Doet haar allemaal niks. Viel me nog mee dat ze wel meteen na het grabbelen haar handen wilde wassen. Dat dan toch wel. Oef! En Zoon….sja….die wilde niet onderdoen voor z’n zus. Hij ging vervolgens ook even grabbelen. Met als gevolg dat de wormen door de hal van de bioscoop vlogen. Huppatee…..daar gingen ze. Hilarisch. En ook hij had prijs. Een poster. Waarmee hij tijdens de film lekker kon rondzwaaien en steeds op een haar na het hoofd van de mevrouw voor ons miste. En toeteren kon hij er ook mee. Tijdens de film natuurlijk. Want toen was het zo lekker stil.
U begrijpt Zoon heeft soms nog wat moeite zich lang te concentreren op zo’n film. Dochter niet. Die vond de film fantastisch en heeft genoten van het begin tot het einde. En van de bak popcorn. Dat ook.
Al met al toch nog een geslaagde middag. Al had ik toch liever met m’n kont op een tuinstoel voor de tent gezeten. Of op een strandlaken op…..jawel……het strand.

Er bestaan van die vooroordelen mensen. Over ambtenaren bijvoorbeeld. Ze zouden burocratisch en lui zijn ingesteld, de bekende 9 tot 5 mentaliteit hebben en er de kantjes vanaf lopen. Oh ja, en dan ook nog buitensporig veel verdienen! Vooral gezien de (non)productiviteit. Natuurlijk mogen we ze niet allemaal over 1 kam scheren. Natuurlijk zijn er wel degelijk ambtenaren die werken. Ikzelf ken er persoonlijk 1. En nee, dat is niet mijn buurman (die is nl. ook ambtenaar, maar daar heb ik ook niet zo’n hoge hoed van op (of was het nou pet….afijn)).
Maar goed. Waarom kom ik nou op dit onderwerp hè?! Nou…..Lien moest een nieuw paspoort. Is verlopen op 24 augustus, dus maar beter voor de vakantie vernieuwen. Eerst was het al een heel gedoe om de juiste foto’s bij elkaar te krijgen. Zowel ik als de kids moesten op de foto. Zonder bril, recht in de camera kijkend en on top of it all met de oren vrij. Ik had er al rekening mee gehouden hoor. Haren achter de oren geföhnd, m’n face-without-glasses opgezet en vooral niet lachen!!!! Dat mag namelijk niet. Je mag ook niet met de mond open op de foto. En bij mij lukte het wel hoor. Om goed op de foto te komen. Natuurtalentje. Ik zweer het u. Maar dan de kids hè. Die moesten dus hetzelfde ritueel doorstaan. En Dochter die deed dan nog wel wat de fotograaf vroeg, maar dan Zoon. Er waren aardig wat fotookes “getrokken” vooraleer er eentje goed was.
Éénmaal alle benodigde documenten verzameld, ingevuld en klaargelegd, ging ik dan vorige week richting de ambtenarendesk. Kindjes mee, want dat moet dan persé. De ambtenaar moet kunnen zien of de foto’s inderdaad van mijn kinderen zijn. Kan ik nog snappen. Maar dan hè…..dan vraagt die ambtenaar (het was een man by-the-way, misschien maakt dat nog verschil) tot wel 3x toe wie nou Jens is en wie nou Senna. En tot 3x toe heb ik beleefd precies verteld dat Jens het jongetje van 4 was en Senna het meisje van 6. Stelt die dombo vervolgens nog de vraag of ze wel allebei onder de 11 zijn, waarop ik nogmaals benadrukte dat Jens het jongetje van 4 was en Senna het meisje van 6! Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe ik het nog duidelijker kon vertellen.
En toen hè, toen, vorige week, toen had ik al zo’n onbestemd onderbuikgevoel. Zo’n gevoel dat het helemaal niet goed ging komen met dat paspoort van mij. Hij was zo aan het husselen met al die foto’s en kaartjes en hij zat zo te zuchten achter dat beeldscherm. Het liefst had ik het gewoon zelf allemaal ingevuld. Zo moeilijk kan het niet zijn. Dus wel….bleek vandaag toen ik mijn nieuwe paspoort ging ophalen. Trof ik weer dezelfde dombo. Die dus mijn oude paspoort ongeldig maakte voordat hij mij mijn nieuwe liet controleren.
U raadt het al?! Juist ja, verkeerde foto bij het verkeerde kind. En ik kon er echt niet om lachen. Op de “oh sorry, dan heb ik een foutje gemaakt” kon ik ook alleen maar antwoorden “goh, als u het nou niet 3x had gevraagd vorige week!”. Waarna ik ook nog even benadrukte dat het dus niet zo slim was om eerst het oude document ongeldig te maken en daarna het nieuwe te laten checken. Nu heb ik dus geen geldig legitimatiebewijs meer. Hij kleurde enigsinds rood achter de oren. Hij wist eigenlijk niet wat te doen. Jaha….een nieuw paspoort aanvragen natuurlijk. En met spoed. Of ik nog een weekje kon wachten. NEE NATUURLIJK NIET! Al kon ik het wel, dan nog vond ik dat hij het nu maar eens binnen een dag moest rechtzetten. Stel voor dat ik dit weekend nog even naar Antwerpen wil. Niet dat ik dat van plan ben, maar het feit dat het niet zou kunnen door zo’n bal gehakt, kon ik even niet uitstaan. En begrijp me niet verkeerd. Iedereen kan natuurlijk fouten maken. En waar gewerkt wordt, worden nu éénmaal fouten gemaakt. Is ook zo lekker menselijk. Maar nu kon ik het toch echt even niet hebben. Vooral omdat ik vorige week al wist dat het fout zou gaan. Dat is het denk ik.
Afijn morgen kan ik dus opnieuw mijn nieuwe paspoort gaan halen. Ik hoop dat het dan in orde is en dat ik niet dezelfde ambtenaar tref. Ik ben namelijk bang dat ik hem met “dombo” ga aanspreken of ga vragen of hij zichzelf ook zo’n bal gehakt vindt…………

En terwijl u zich ongetwijfeld nog een keertje omdraait op uw strandlaken óf zich voor de 8e keer insmeert met zonnebrand óf zich al aan het voorbereiden bent op het lopend buffet van vanavond, zit ik nog op m’n werk. Nog 2 hele weken. Ze zijn zwaar. Die laatste loodjes. Het is lang geleden dat ik zóóó ontzettend aan vakantie toe was. Maar ik begrijp ook wel dat de klok écht niet sneller gaat lopen door te zeuren. Bovendien valt er nog genoeg te doen voordat ik m’n kantoordeur voor 3 weken achter m’n derrière kan dichtdoen. Ook de ondernemingsraad zal pas begin september met hun advies richting Management komen ten aanzien van de aangekondigde ontslagrondes. Reden te meer om eerst nog maar eens even lekker op vakantie te gaan. Even de boel de boel. Wie weet wat voor leuk kadootje ze straks hebben op m’n bruiloft. “Gefeliciteerd met je huwelijk Lien en het kadootje is je oprotpremie!”. Dat zou wat zijn 😉 . Alle gekheid op een stokje………blij zou ik er natuurlijk niet van worden, maar als het feit er ligt, dan dealen we daar ook maar weer mee. Daar zijn ze trouwens hier in Brabant toch zo goed in. In dealen. Kijk maar naar Yuri. Oeps…….deze is misschien wat onder de gordel. Maar wat een lullo is dat zeg! Heb je het zo voor mekaar. Een heel leven voor je. Als topsporter. Een goddelijk lichaam en waarschijnlijk ook nog het nodige aan gelden op de bank. En dan maak je er vervolgens zo’n zooitje van! Jammer……….en eigenlijk ook een beetje zielig……….
Vooral omdat ze bij ons in de buurt nogal van de grapjes zijn. Over dat bijvoorbeeld de witte lijnen missen op de snelweg bij Waalwijk……omdat Yuri is langsgeweest. En ik moest hier niet om lachen hoor! Echt niet! Ik schudde alleen een beetje heen en weer op m’n stoel. Een piepklein beetje maar.
En oh….vergeet ik hier bijna te vermelden dat de trouwkaarten onderweg zijn! Och och, ze kwamen zaterdag binnen. Helemaal leuk. Ze zijn dus onderweg. Mocht u nou morgen niks in uw brievenbus hebben ontvangen……dan trekt uw plan :). Goh, ben ik alweer zo gevat. Zit ik hier weer een ietsiebietsie te schudden op m’n bureaustoel. Komt waarschijnlijk omdat ik zo aan vakantie toe ben. Er komt gewoon niks zinnigs meer uit m’n handen. En m’n hoofd. Wat ik overigens heel erg graag neer zou leggen op een strandlaken………………maar dat terzijde