Category: Zomaar

Ik heb al eens eerder geschreven over mijn pigment, of betergezegd mijn gebrek eraan! En met de zomer in aantocht komt dat onderwerp weer automatisch naar de oppervlakte drijven. Een ieder jaar terugkerend item, waar ik tijdens Koninginnedag 2012 weer even heel erg bewust van ben geworden. Ondanks het smeren (wat ik standaard doe als de zon hoog aan de hemel staat) ben ik toch verbrand. Met als gevolg dat ik nu nog steeds m’n bavariajurkje aan heb, maar dan in het wit ;-).

Vroeger, in mijn tienerjaren (jaja, heel lang geleden dus), had ik last van mijn witte huid. Ik wilde, net als mijn vriendinnen, mooi bruin worden en deed er van alles voor. Zodra ik geld verdiende via allerlei baantjes, heb ik van mijn eerste salaris een zonnebank gekocht. Bijna wanhopig zoekend naar die mooie bruine teint. En gelooft u me……die kwam niet. Ook niet door die zonnebank. Natuurlijk kwam er wel een licht tintje, maar niet die mooie bruine huid van mijn vriendinnen. Gelukkig zijn we die fase gepasseerd. Met mijn 40+ heb ik er al lang geen last meer van. En iedereen die dat wel heeft, kijkt simpelweg maar de andere kant op. Tegenwoordig kan ik er zeker wel om lachen. Een beetje zelfspot doet namelijk wonderen.

Opmerkingen van “de nieuwe campina-reclame” tot “Lien Witvis” zijn me niet vreemd en vaak zijn ze door mij zelf bedacht ;). Zo hoorde ik ooit van een kennis de opmerking dat zijn vrouw wel van hele goede kwaliteit moest zijn…….ze verkleurde namelijk nooit. Hilarisch vond ik die opmerking! Die gebruik ik dus tegenwoordig zelf ook als mijn witte huid weer ter sprake komt.

Het meest dramatische gedeelte van mijn gebrek aan pigment zit echter in de benen! De rest van mijn lijf wordt tegenwoordig na wat inspanning van mijn kant, redelijk bruin…….MAAR DIE BENEN……..poeh poeh! En bij iedere mooie dag die in het voorjaar voorbij komt, word ik altijd pijnlijk aan dat feit herinnert. Bij de eerste zonnestraaltjes wil ik het liefst mijn zomerjurken tevoorschijn halen en zocht ik voorheen wanhopig naar mijn “bruin-uit-een-potje”!!!! En ik weet niet wie dat ook wel eens op z’n benen heeft gesmeerd, maar dat spul stinkt!!! Tegenwoordig ben ik daar dus ook mee gestopt. Geen “bruin-uit-een-potje” meer voor Lien.

Ik ben nu eenmaal wie ik ben! What you see, is what you get……… En iedereen die daar problemen mee heeft, heeft mooi pech! (zegt zij, die stiekem na 3 jaar haar zonnebank weer onder het stof vandaan heeft gehaald en wel weer is begonnen met kuurtje……..maar dat vertel ik hier niet hardop natuurlijk……..ssssstttttt)

Altijd moeilijk of ik me daar over uit moet laten op dit blog. Over mode. Of over wat trendy is.

Het leukste vind ik persoonlijk toch de mensen die er een eigen draai aan geven. Die toch modieus zijn, al is het niet precies wat er op de paspoppen in de etalage hangt. Knap vind ik dat. En gedurfd. Vaak staat het ze nog ook……..

Sta ik ’s-Ochtends te wikken en te wegen of dat shirt of die blouse wel kan op die broek of rok, lopen zij ondertussen in de meest gekke combinaties. Creatief is misschien ook wel de juiste benaming. En stiekem ben ik dan ook wel een beetje jaloers op die mensen.

Ik zou ook zo graag wat meer creativiteit in me hebben. En dan bedoel ik niet op schrijfgebied, want dat gaat me best goed af.

En het schrijven doe ik eigenlijk ook voor mezelf. Daar ben ik al eerder uitvoerig over uitgewijd op dit blog. Schrijven is mijn manier van mijn gedachten ordenen. Op die manier verwerk ik alle leuke en mindere leuke dingen in mijn leventje. Gewoon een uitlaatklep dus……

Eigenlijk bedoelde ik meer creatief op het gebied van schilderen, knutselen, naaien, ontwerpen, muziek…….whatever.

Ik heb me er nooit op toegelegd dus ik weet niet of ik het kan. Najaa……….zingen kan ik in ieder geval niet, dat moge duidelijk zijn. Menigeen onder u heeft al eens van mijn zangtalent kunnen genieten tijdens de verschillende feestjes (die om de een of andere reden altijd uitmonden in een soort van karaoke en met een flesje wijn achter m’n kiezen vind ik dat nog leuk ook). Gelooft u me…….ik zing knettervals!

Wat niet wil zeggen dat ik geen gevoel heb voor muziek en ritme. Ik heb niet voor niets lang geleden nog een jaartje gewerkt als danslerares (nu niet te hard lachen, ik was nog jong……..toen). Wie weet kan ik best leren om een instrument te bespelen.

Maar wat ik me soms ook afvraag is of ik wel creatief wil zijn of dat ik er alleen creatief wil uitzien……..da’s natuurlijk een groot verschil. Gelukkig heb ik met mijn korte kop en moderne bril al een redelijk artistiek uiterlijk…………dat gedeelte zit dus al wel goed 🙂

Afijn………we zijn aan het afdwalen van het onderwerp. Het ging hier over mode. En de mode van deze zomer is KLEUR! Heerlijk! Ik word al vrolijk als ik er naar kijk. Ik houd van kleur. Het maakt me blij. En als ik blij ben, ben ik meteen ook een stuk gezelliger. Ook mooi meegenomen voor de rest van het gezin ;).

En ben ik normaliter iemand van de jurken en rokjes, deze zomer vind ik al die chinobroekjes geweldig met hun ietwat laaghangende kruis. Ze zitten heerlijk. En het liefst heb ik ze in alle kleuren. Erg fijn dat ik nog wat shop-afspraakjes in mijn agenda heb staan……….eens kijken of ik zelf wat leuks gecombineerd krijg……… Wat hippe outfits die goed passen bij m’n artistieke kapsel!!! Uiteindelijk is MODE ook maar gewoon een woord. Het is maar hoe je er zelf tegenaan kijkt en welk gedeelte je wel meeneemt in je garderobe en welk gedeelte niet…….. Je moet jezelf altijd goed voelen in wat je draagt, dat staat voor mij voorop!! Al zijn er wel eens mensen bij wie ik denk: “waar heeft die deze ochtend aan gedacht, toen hij/zij dit uit de kast trok?”. Maar wie ben ik tenslotte????? In ieder geval ben ik gelukkig niet van de modepolitie!!!!

En nee, ik heb het hier niet over het boek van Simone van der Vlugt. Ook zeker de moeite waard om te lezen, daar niet van.

Nee, ik had zelf afgelopen zaterdag een reünie. Eentje met zo’n 260 oud-collega’s. En dat was bijzonder. Heel bijzonder.

Natuurlijk kende ik ze niet alle 260. Gelukkig niet. Dan had ik tijd te kort gehad om iedereen te spreken. Nu ben ik wat selectiever te werk gegaan en heb gesproken met de mensen die er voor mij toe deden en nog steeds toe doen. Wat een energie was er voelbaar die avond. Zoveel mensen die jaren met elkaar hebben samengewerkt in een megagrote organisatie waar momenteel niet veel meer van over is. In hoogtij dagen werkten er zo’n 1000 man en nu zijn we nog met 40 over. Toen ik binnenkwam bij dit bedrijf waren we nog met 350 mensen. In 14 jaar tijd zijn er hier dus ook nog 310 van afgevloeid. De productie is overgeheveld naar China en wat over is gebleven is een handje vol engineers, marketeers en administrators. En het feit dat ik er nog steeds zit, is geen kwestie van geluk of ongeluk. Het is zoals het is en het loopt zoals het loopt.

Natuurlijk is mijn werk momenteel een stuk minder dynamisch dan in het begin, maar ach……..dat past eigenlijk wel bij de gezinssituatie van dit moment. Ik klaag niet. Heeft ook geen zin. Als ik het niet meer zie zitten, moet ik simpelweg op zoek naar iets anders. Wat me weer aan het denken zet over wat ik dan zou willen? Ik kom er nog niet helemaal uit wat dat dan is en het is ook niet direct nodig.

Toch laat zo’n reünie je ook weer even zien hoe goed andere mensen de draad hebben opgepikt en nu eigenlijk veel beter af zijn dan eerst. Mensen die doodbloedden in hun werk en nu weer alle creativiteit die ze in zich hebben kunnen gebruiken. Mooi is dat.

Ik ging er heen met niet al te hoge verwachtingen, maar ik moet toegeven……….het was een topavond!!! Ik heb mezelf vermaakt van het begin tot het eind. Het was een vrolijke boel met heel veel enthousiaste mensen. Er was genoeg te eten en te drinken, de sfeer was geweldig en de mensen om me heen maakten het feestje compleet. Dat geeft op de één of andere manier een boost.

Ik weet niet of er ooit nog zo iets wordt georganiseerd, maar 2 dingen weet ik dan wel zeker:

1)      Ik ben er bij!!

2)      Ik ben dan niet de BOB!!

Het is één van de grootste nachtmerries van iedere ouder………..je kind kwijt zijn.

Afgelopen donderdag mochten wij weer eens ervaren hoe dat voelt. En ik kan u zeggen, dat voelt niet fijn. Mijn hart klopte als een bezetene. In m’n keel, in m’n hele lijf. Ik wilde helder blijven denken, maar op sommige momenten lukte dat echt niet. Na dat ene telefoontje van school stond alles gewoonweg even stil. Zelfs het verkeer. Alsof de onzekerheid al niet erg genoeg was, moesten ook zo nodig alle stoplichten op rood springen zodra ik aan kwam rijden. Ik kan u zeggen dat de route van Den Bosch naar Goirle dan verrekte lang duurt. En hoe graag ik dat gaspedaal ook helemaal wilde intrappen, een gedeelte in mij bleef heel kalm en zei me dat het wel goed zou komen en dat het belangrijker was dat ik heelhuids arriveerde. Het zal mijn stukje nuchtere Hollandse genen wel zijn geweest. Ook fijn te weten dat ik die bezit.

Tijdens de rit naar Goirle ging weer mijn telefoon. Ik durfde niet op te nemen. Niet terwijl ik reed. Ik wist niet wat ik te horen zou krijgen en vond het beter eerst maar op plek van bestemming te zijn. Dan kon er in ieder geval in het verkeer niks gebeuren (weer diezelfde genen denk ik!). In het eerste telefoontje kreeg ik namelijk alleen te horen dat Zoon was weggelopen en dat hij nog niet terecht was. Misschien was hij inmiddels gevonden, maar in wat voor conditie dan? Heelhuids of aangereden? En was hij wel terecht…….of belden ze om te vertellen dat de politie inmiddels was ingeschakeld. De meest rare gedachten kwamen naar boven.

Gelukkig was manlief ook meteen in de auto gesprongen en hij bleek eerder op plaats van bestemming dan ik. Zodra ik het parkeerterrein van school op reed, zag ik ons ventje al blij springen dat ik er was. Hij was dus terecht……….alive and kicking. Man was inmiddels al in gesprek met de leidsters en een maatschappelijk medewerkster van het hoofdgebouw. De actie van ons kereltje had heel veel impact gehad op iedereen. Goed te zien dat het niet alleen op ons was. De procedures werden uitgebreid besproken en zijn inmiddels aangescherpt. Graag zou ik hier schrijven dat ik er van overtuigd ben dat het niet meer zal gebeuren, maar helaas kan ik dat niet. Terwijl de leiding, de juffen, de medewerkers van het hoofdkantoor en wij diep onder de indruk waren van wat er was voorgevallen, leek het op ons lieve ventje niet zo veel indruk te maken. Ja……hij was weggelopen. Ja……hij had buikpijn. Ja…….hij wilde naar huis. Dat was in het kort wat we er uit kregen. Geen paniek. Geen tranen. Niks…….

Het verhaal begon eigenlijk al de dag ervoor. Op woensdag kwam hij vrolijk thuis met de mededeling dat hij de volgende dag vrij zou zijn! “Op de “groene” dag (=donderdag) hoef ik niet naar school mama! Juffrouw I. heeft gezegd dat we vrij zijn”! Hoogstwaarschijnlijk heeft de juf bedoeld dat ze zelf vrij was (want dat was ook zo), maar is het bij Zoon helemaal verkeerd binnengekomen. En dat zat inmiddels zo verankerd in z’n hoofdje, dat ik het er niet meer uit kreeg. Dit met als gevolg dat hij op donderdagmorgen al niet wilde aankleden, want hij hoefde niet naar school. Hij was zo stellig, dat ik alle kalenders en brieven van school erop heb nagekeken……bang dat ik iets in de communicatie had gemist. Maar nee hoor, geen vrij! Uiteindelijk kreeg ik hem toch mee en toen we op school arriveerden, zagen we dat alle taxi’s en kindjes er gewoon waren. Hij had dus inderdaad gewoon school. Éénmaal binnen in de hal, sprong hij toch op de (hoe ik het noem) dwarsstand en wilde hij niet naar binnen. Ik heb hem vervolgens boos en verdrietig achtergelaten. Al geen fijn gevoel. Toen ruim een uur later (Zoon zat nog steeds boos in de hal en niet in de klas) de fysiotherapeute een kindje kwam ophalen en buitendeur open liet, zag hij z’n kans schoon en ging er vandoor. Naar huis, bleek later…….

Het ergste is dat niemand in eerste instantie iets in de gaten had. De fysiotherapeute had nog even staan praten in de klas en pas toen zij vertrok met het desbetreffende kindje, kwamen ze erachter dat Zoon weg was. In die tussentijd had hij al de kans gehad om helemaal uit het gezichtsveld te lopen/rennen. Meteen buiten het terrein van school ligt een rotonde en kun je 4 kanten op……..gok dan maar eens waar hij heen is gegaan. Gelukkig was er een oplettende automobilist die verschillende mensen zag zoeken en deze automobilist is gestopt om te zeggen dat hij een eind verderop een jongentje had zien lopen. Hierop is meteen adequaat gereageerd en zijn ze vervolgens met auto’s gaan zoeken. Afijn het resultaat is bekend. Hij was terecht. Een kleine 2km verderop. Ongedeerd. En dat is voor nu even het allerbelangrijkste. Al moet ons manneke dit soort acties niet te vaak uithalen want dat kost ons jaren van ons leven……….en daar snapt een autistisch kindje dan weer he-le-maal niks van 🙂

Zit ik laatst nog een potje te klagen over die onvermijdelijke decembermaand, issie nou ondertussen alweer bijna voorbij!
Nog een paar daagjes buffelen en dan is het Kerstvakantie. Dit jaar heeft mijn werkgever voor het eerst besloten collectief te sluiten.
Iedereen heeft dus vakantie en dat merk je op de werkvloer. Aan de ene kant is er stress (ooohhhhhh HELLUP …… alles moet nog af!) en aan de andere kant kijkt iedereen uit naar dat weekje niks doen.
Nou ja…….niks doen…….veel eten, het nodige drinken en de “verplichte” familiebezoekjes kunnen nog wel eens vermoeiender zijn dan een week werken! Maar alleeh, even geen deadlines is ook wel prettig. Bovendien heb ik niet (net als de meeste van mijn collega’s) 1 week vakantie, maar heb ik (net als de kindjes) nog een 2e week! Heerlijk vooruitzicht.
Hoe dan ook, voordat de vakantie begint, hebben we eerst nog wat obstakels te overwinnen. Obstakels in de vorm van kerstvieringen en –lunches. Allemaal gezellig hoor, daar niet van, maar dan merk je dat het niet handig is als je kindjes op 2 verschillende scholen zitten. Daar bovenop nog een kerstlunch met het werk en de dagen zitten tot op de minuut volgepland. En dan niet te vergeten: DE BOODSCHAPPEN. Die moeten ook nog ergens tussendoor in huis worden gehaald. Strakke planning dus……….en daar mag niet meer te veel tussen komen of we eten frietjes óf pannenkoeken 2e Kerstdag. Waar ik overigens de kinderen waarschijnlijk een heel groot plezier mee doe . Inclusief het grote kind. Maar tot nu toe heb ik toch in m’n hoofd dat er iets van een Kerstmenuutje in elkaar geflanst moet worden. Al te ingewikkeld zal het niet worden, niet met mijn kookkunsten in ieder geval……….ik zal er mijn hersens de komende dagen nog eens even over kraken……
1e Kerstdag eten we buiten de deur. Daar hoef ik me dan ook niet druk om te maken. Dat is een kwestie van aanschuiven en lekker eten en drinken. En daar ben ik dan weer wel goed in. Vind ik persoonlijk. In dat aanschuiven, lekkere eten en drinken .
Het is alleen wel te hopen dat ik de komende weken geen ziekenhuis meer nodig heb. Want ja, lieve mensen, ik ben dus bij Achmea verzekerd. En het ziekenhuis waar ik normaliter terecht kom als er iets is, helpt geen klanten van Achmea meer dit jaar. Ik heb natuurlijk niet in de planning om nog een bezoekje te brengen aan één of andere arts, maar je weet het maar nooit (met mijn kookkunsten wil ik er bijna achter plakken).
Al is het natuurlijk te zot voor woorden dat dit kan. Dat je per maand zo’n 140,00 euro betaald voor een uitgebreide ziektekostenverzekering en dat diezelfde ziektekostenverzekering vervolgens te weinig zorg voor je inkoopt, zodat je niet meer terecht kan in 2011. Bizar, ongelofelijk, onbegrijpelijk en pure oplichterij vind ik het. Het is nog geen 31 december, dus overweeg ik momenteel om nog snel even te switchen van verzekeraar. Nu kan het nog. En m’n geld willen ze per slot van rekening overal wel hebben.
Daar komt dan ook nog bij dat er doodleuk gepubliceerd wordt vandaag dat Achmea een belang van 77%  neemt in de onafhankelijke vergelijkingssite “independer”! Lekker onafhankelijk jah……….duhuhhhhhhh……….dus!
Afijn, dat moest ik ook nog even kwijt, dat begrijpt u ongetwijfeld.
Verder heb ik besloten dit jaar geen kerstkaarten te versturen! Sorry als u één van die vrienden of kennissen bent, die al dagen voor de brievenbus ligt te wachten op een kaartje van mij. Het komt niet. Heb ze niet geschreven. Heb ze niet verstuurd. Mijn excuses.
Desalniettemin wens ik u allen een hele fijne, gezellige, liefdevolle Kerst toe en hoop ik dat 2012 alles mag brengen waar u op hoopt (behalve de jackpot van de staatsloterij want die komt al naar mij)…………Amen.

Ik stond er om bekend dat ik moeilijke dingen vaak probeerde weg te lachen. Vooral en plein public. Vooral niet laten merken dat ik het moeilijk had en lekker de vrolijke “Harrie” uithangen. Nu vind ik persoonlijk nog steeds dat een lach al vaak een hoop dingen relativeert. Dat je met een lach vaak verder komt, dan enkel in de put te zitten. Maar goed, dat is makkelijk gezegd. Ik weet inmiddels dat er zoveel lieve mensen om me heen zijn, dat ik het ook gerust kan zeggen als ik me eens kut voel. En dat doe ik tegenwoordig dan ook steeds vaker. Waarom altijd de schijn op houden terwijl het met mij ook wel eens niet lekker gaat of dat het bij mij ook wel eens niet lekker loopt?
Zo ook met het hele gebeuren om Zoon. Heel vaak kan ik lachen om de dingen waar we tegenaan lopen, maar soms ook niet. Soms is het besef dat hij z’n leven lang tegen bepaalde dingen aan zal blijven lopen te confronterend. En dan baal ik. Niet voor mezelf. Voor hem. Ik gun ons ventje zo graag een vrolijk probleemloos leven. Doen we dat niet uiteindelijk allemaal? Je wilt je kinderen behoeden voor alles wat lastig en moeilijk is. Je wilt dat ze mee kunnen op school. Dat ze leuke vrienden hebben. Dat ze straks hun geld goed kunnen verdienen. En vooral dat ze gelukkig zijn met wie ze zijn en wat ze doen. Een hele waslijst. En we willen het allemaal. Een gezond en gelukkig leven voor onze kids.
Dat het soms anders loopt, maken we dagelijks mee. Er worden kinderen ziek. Er worden kinderen gepest. En er sterven kinderen. Dagelijks. De keiharde realiteit. En daarmee vergeleken zijn de problemen waar wij tegenaan lopen, of betergezegd waar Zoon tegenaan loopt, natuurlijk peanuts. Maar ze zijn er wel. De frustraties waar hij nog steeds niet goed raad mee weet. Het onbegrip. De onrust.
Hoe fijn is het dan om eindelijk eens een Sinterklaasavond te beleven waarbij hij de rust kon vinden om te genieten? Om van ieder kadootje plezier te hebben en vrolijk rond te huppelen? Hoe mooi is het om te horen dat hij kan benoemen wat hij krijgt en hoe hij het vindt? Hoe fijn is het om een kind naar bed te brengen wat jou een megaknuffel geeft omdat hij het zo ontzettend leuk vond allemaal? Nou, ik kan u vertellen…….dat voelt mega-goed!!! Hij gaat met zoveel sprongen vooruit nu hij de juiste begeleiding en het juiste onderwijs krijgt, dat is met geen pen te beschrijven. Vooral op sociaal en verbaal vlak. Precies de punten waar de pijn het grootst was. En doordat dat allemaal lekkerder loopt, zien we meteen ook het resultaat op cognitief gebied. Hij begint te schrijven, hij probeert te lezen, vraagt ons de oren van het hoofd over letters, woordjes en taal. Kortom…….het gaat bijzonder goed.
En na zo’n avond als gisteren, kan ik alleen maar zeggen dat ik een gezegend mens ben! En ja, er zullen best nog dagen volgen dat ik me klote voel……..om alles, maar vandaag schijnt alleen maar de zon!!!!! Ehhh…..figuurlijk dan hè?! 

Lieve Sint,

Zet u maar snel wat kadootjes bij ons klaar 
Dan is dat voor dit jaar ook weer voor mekaar 

Zelf wil ik écht helemaal niks in m’n schoen
Ik probeer al dagen zo stout mogelijk te doen

Dat gaat me aardig goed af……daar niet van
Ik probeer van alles, zodat ik maar met u mee naar Spanje kan

Dat is namelijk mijn favoriete vakantieland
Als ik daar weer ben, is er vast niks meer aan de hand!

Dus lieve Sint,
Ik weet niet wat u er van vindt

Neem me maar snel voor een paar weekjes mee
Naar dat land van de sangria, de zon en de zee!

Niet voor een heel jaar, nee dat is te lang
Ik ben er wel wat eerder mee klaar, ben ik bang

Zomaar voor even, dat lijkt me wel fijn
Ik beloof u dat ik niet té lastig zal zijn

Dus komt u maar op met die zak en z’n roe
Met veel plezier reis ik mee naar Spanje toe

Meer wil ik er nu niet meer over kwijt
Groetjes van deze stoute meid!

Och och wat komt die decembermaand toch al weer met rasse schreden dichterbij. Hij kent geen genade, de decembermaand. Althans, niet bij mij. Aan de ene kant vind ik ‘m geweldig, sfeervol en gezellig. Aan de andere kant levert hij tegelijk een hoop gedoe en gestress.

Eerst al de 5^e van de decembermaand. Niet dat ik daarvan zo gestresst raak, maar de kinderen des te meer. En als de kinderen gestresst zijn, kun je moeders na een tijdje ook wegdragen. Ze stuiteren sinds de aantocht van de man met de witte baard al door het huis. Gezelligheid, pepernoten, chocolade en marsepein alom. En dan nog de schoenkadootjes niet te vergeten. Mams taak om alles op tijd in huis en in de schoen te hebben, is slechts een kleine bijkomstigheid. Zelfs op school is er geen rust voor de toch al drukbezette kinderhoofdjes. Alles draait om surprises, kadootjes, het Sinterklaas-journaal en het grote boek. Na zoveel aanbod van prikkels, is het niet zo verwonderlijk dat alle kindertjes thuis nog even door gaan met stuiteren.

5 December zelf slaat natuurlijk helemaal alles. De kado’s worden steeds groter en de ouders steeds gekker. En ja, ik spreek ook voor mezelf. In deze consumptie-maatschappij draait alles steeds meer om spullen. Veel spullen en dure spullen. Of we daar nu zoveel gelukkiger van worden?! Ik denk van niet………

Na 5 december komt het volgende feest op ons af. Kerstmis. We weten niet hoe snel de Kerstboom naar binnen moet. Mensen kijken je raar aan als je zegt dat je er eigenlijk geen zin in hebt…… Natuurlijk is zo’n boom erg gezellig en sfeervol. Totdat hij echter weer moet worden opgeruimd. Niet mijn favoriete bezigheid.

Ieder jaar zorgt Man dat hij ver van me vandaan blijft als de boom moet worden opgetuigd en weer moet worden opgeruimd. Als het niet vlekkeloos verloopt (wat meestal het geval is) staat mijn gezicht op onweer en zucht ik er een eind op los. En geloof maar dat ik daar goed in ben. Als ze er prijzen voor zouden uitreiken, stond ik zeker op het podium. De reden dat Manlief uit de buurt blijft, is enkel en alleen omdat hij dan tenminste niet de schuld en volle lading krijgt. Lang leve de Kerstgedachte……..Worldpeace!

En als dan ook nog na 5 december (en sommige komen zelfs al voor die tijd) de eerste Kerstkaarten in de brievenbus vallen, krijg ik het helemaal benauwd. Dan klim ik steeds weer in de pen en begin zelf ook kaarten te schrijven en te versturen. En dat in dit digitale tijdperk. Zonde van de tijd, van het papier en van het geld. Wel goed voor de TNT-postbezorgers. Dat dan weer wel. Ieder jaar neem ik me voor om het niet meer te doen en ieder jaar laat ik mezelf toch weer gek maken.

Waar is in hemelsnaam die sterke standvastige vrouw gedurende de decembermaand??!! Ik weet het wel……..ze is ver te zoeken……..wellicht alvast vertrokken op wintersport :).

Lien heeft een nieuwe verslaving. Wordfeud. Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: online Scrabble via de slimme telefoon. De Iphone in mijn geval. Normaal ben ik niet zo van apps. Manlief is hier van de gadgets, van de electronica en van alles er om heen. Dat maakt mij lui. Ik weet niks van de televisies, van de computers, van de PS3, de Wii of de mediacenter. Ik weet hoe ze aan moeten en verder houdt het snel op. Je kunt nu eenmaal ook niet overal verstand van hebben, denk ik dan maar. Alle apparaten waar “Miele” op staat, begrijp ik hartstikke goed en daar kom ik al een heel eind mee. De rest laat ik met liefde aan Man over. Het is zijn ding, dus dan moet hij ook maar zorgen dat het werkt. En dat doet’ie graag hoor……vooral het aanschaffen van al die nieuwe dingen!
Voordat er echter weer iets nieuws in huis komt, gaat er heel wat gezucht van mijn kant aan vooraf. Ik weet dat Man z’n verlanglijstjes altijd aanzienlijk langer zijn dan de mijne. En dan heb ik het nog niet over de prijscategorie gehad waar zijn spulletjes in vallen. Ben ik nog blij met een nieuwe lipstick van hooguit 15 euro, heeft hij weer een Sonos system van 400 euro bovenaan staan. Denk ik aan een nieuw tosti-ijzer voor zo’n 50 euro, heeft hij alweer bedacht dat die nieuwe Iphone 4S wel interessant is. Ach ja, ik ga er niet te lang op door, want dit wist ik natuurlijk al lang voordat ik 2 jaar geleden “JA” zei in het stadhuis.
Maar goed, even terug naar de apps. In dit geval de Wordfeud app. Zoals ik al zei wordt mijn telefoon overladen met apps die Man, al dan niet gratis, voor mij download. Ik doe er niks mee. Het irriteert me alleen maar dat m’n telefoon zo belachelijk vol staat met icoontjes waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Zo schrok ik, samen met de rest van mijn collega’s, mezelf gisteren het apelazerus toen ik een sms-je ontving. Had’ie weer een belachelijke ringtone geinstalleerd waarvan iedereen in de lach schoot en ik een rooie biet kreeg. Voor schut gewoon. Dat is Man. Als hij erbij was geweest, had’ie het hardst gelachen van allemaal.*als je dit leest lieve Man: ik strijk je hemden niet meer, voordat die belachelijke ringtone eraf is*
Maar dat Wordfeud hè, dat spelleke is toch zo leuk! Momenteel ben ik het met 6 mensen tegelijk aan het spelen. Dat kan dus gewoon. Heb je geen tijd, dan ga je gewoon verder op het moment dat het wel lukt. ‘s-Avonds bijvoorbeeld als de kindjes op één oor liggen en er geen bal op TV is. Je kunt het trouwens ook heel gemakkelijk combineren met TV-kijken, vind ik zelf. Toch haalde ik in eerste instantie ook m’n neus op toen Man me vertelde wat er nu weer was bijgezet op mijn telefoon. Wat moest ik daar nou weer mee?? Maar ik moet hier op terug komen. Het is echt leuk en echt verslavend. Eindelijk eens iets wat ik kan en wat ik leuk vind. Nu nog de rest van de zooi eraf zien te krijgen, maar dat komt vast goed *zolang er maar genoeg ongestreken hemden liggen*!

Je zou bijna denken dat er helemaal niks gebeurt in mijn leventje. Er wordt weinig tot niets geblogd en het is akelig stil op de diverse sites. Toch is er niks minder waar. Het is juist zo druk dat ik simpelweg geen ruimte heb kunnen vinden om iets te schrijven. Ook speelde een groot gebrek aan inspiratie me parten de laatste weken. Daar is onder andere een flinke griep één van de mede-veroorzakers van, maar ook zonder die griep weet ik niet of er veel op papier was gekomen.

We hadden verwacht dat we na de zomervakantie wel in rustiger vaarwater zouden belanden, maar ook dit blijkt absoluut niet het geval.

Iedereen wil een afspraak met mij en/of manlief. De ambulante hulpverleenster, de fysiotherapeute, de logopediste, de mentor van de groep waar Zoon in zit en ga zo maar door. Het is iedere week weer passen en meten voor wat betreft de beschikbare tijd. Gevolg van deze drukte is dat mijn lijf me even een halt heeft toegeroepen en dat ik 2 weken met een flinke griep heb thuisgezeten. En eerlijkgezegd ben ik nog niet helemaal fit.

Swa…..ook niet ziek genoeg om thuis in bed te liggen, dus inmiddels ben ik weer van de partij op kantoor. Waar ook steeds weer nieuwe ontwikkelingen gaande zijn en het dus iedere keer maar weer afwachten is of mijn bureaustoel er nog staat en m’n pasjes het nog doen ;). Je weet tenslotte maar nooit…….

Verder gaat het wel goed hoor lieve mensen, er zitten simpelweg te weinig uren in een dag…….er van uitgaande dat er ook nog een aantal geslapen moet worden en dat laatste gaat me erg goed af. Slapen is eigenlijk mijn grootste hobby op dit moment. Het liefst veul en lang!!!

En in mijn joggingbroek op de bank hangen. Ook een heerlijke bezigheid. Helaas is daar dus ook te weinig tijd voor naar m’n zin.

Tel bij dit alles nog eens het onderhouden van onze sociale contacten op en ja hoor, de week zit nokkievol. Leuk hoor en gezellig, maar soms iets te veel van het goede. Al zijn het ook weer deze lieve contacten die mij op de been houden en er zijn als ik ze nodig heb.

Wel balen dat ik net de griep moet krijgen tijdens de 2 mooiste weken van 2011. Niks geen “er-op-uit”, niks geen “late-avondjes-met-vrienden-en-borrels”, niks geen “gezellige-BBQ’s”. Nope, lekker rustig thuis en op tijd naar bed. Ach ja, ook dat is niet het einde van de wereld. En natuurlijk gunde ik iedereen een paar van deze mooie weekjes. Zeker na zo’n pet-zomer van afgelopen jaar. Iedereen krijgt goede zin van een stralend zonnetje. Griep of geen griep. Mooi weer geeft nou eenmaal positieve energie en dat kan iedereen wel gebruiken. Zeker ik :).

Over energie gesproken, of het tekort eraan, deze weken hebben mij ook weer aan het denken gezet. Wat wil ik nou allemaal precies???

Blijf ik bijvoorbeeld dit werk doen? 24 uur per week? Of wordt het tijd voor iets anders? Zelfontplooiing op m’n 43^e? Alles heeft altijd z’n redenen. Dat is althans mijn overtuiging. Wat er ook gebeurt in je leven, het gebeurt met een bepaald doel. Misschien dat dit wat zweverig klinkt allemaal, maar het is wel zoals ik het voel. Dus alles in mijn leventje gebeurt met een bepaalde reden, alleen is het soms een lange weg om uit te zoeken waarom dan precies. Wat is het leerproces voor mij? Wat brengt het mij verder en hoe ga ik ermee om? Dat wij een zoontje met autisme hebben gekregen, zal ook zeker niet zonder reden zijn. Zoon hoort bij ons. Wij zijn de ouders die hem helemaal de ruimte geven om te zijn wie hij is. En ik denk dat we daar tot nu toe heel goed in zijn geslaagd. Natuurlijk ligt er nog een hele weg voor ons en zal het niet altijd even gemakkelijk gaan, maar de basis is goed en dat helpt ons al zoveel verder.

Op werkgebied heb ik dan ook het gevoel dat er, ondanks mijn 43^e, nog een heel pad voor me ligt. In welke richting, hoe, wat, waar dat weet ik alleen nog niet precies. Soms zijn er situaties die je dwingen om eens stil te staan bij wat je nou precies wilt. Die fase heb ik nu duidelijk bereikt. Het antwoord heb ik alleen nog niet. En dat is niet erg. Zolang ik maar bewust ben van het feit dat ik zelf uiteindelijk verantwoordelijk ben voor het bereiken van de doelen, dan is het goed………..de rest komt vanzelf……….vroeg of laat!