Category: Zomaar

Wat een turbulente week hebben we achter de rug in Casa Kockie. En wat er nog komen gaat in de loop van deze week. Wat een verdriet bij Dochter en haar klasgenootjes en niet te vergeten bij het hele schoolteam. Als moeder houd je het dan ook niet droog, dat kan ik u verzekeren. Meneer Johan, de leraar die Dochter al sinds vorig jaar heeft, is overleden aan een zeer ernstige hersenbloeding. Zomaar ineens. Leg dat maar eens uit aan een 10-jarig kind. Het liefst wil je ze behoeden voor zulk slecht nieuws, maar dat kan niet altijd. De dood hoort bij het leven…..

Het feit dat zoiets zomaar van het ene op het andere moment kan gebeuren, is voor Dochter nog het minst te bevatten. “Dat kan dus zomaar gebeuren mama?”, vroeg ze, “dus dat kan ook zomaar met jou gebeuren?”. De grootste angst van ieder kind en ook van jezelf als ouder! Maar het is tevens heel belangrijk om eerlijk en open met haar te praten over deze gebeurtenis. Dus ja! Dat kan mij ook gebeuren……..al is die kans heel klein. Bij meneer Johan was het blijkbaar iets erfelijks. Wat het niet minder erg maakt natuurlijk.

Ik moet nog wel even mijn complimenten maken naar school. Wat fijn dat ze zo open communiceren, ons als ouders goed op de hoogte houden en iedereen zo goed hebben opgevangen. Donderdagochtend in de klas van ons meisje was het hartverscheurend om zoveel verdriet te zien. Maar het was goed. Er was ruimte voor de kindjes om hun verdriet te uiten en de papa’s en mama’s mochten erbij blijven om te troosten. Hoe moeilijk ook, het was goed zo. Ieder kind werd in z’n waarde gelaten en mocht reageren en doen wat hij/zij wilde. De verbondenheid die op dat moment voelbaar was tussen de kindjes onderling was eigenlijk ook heel mooi. Voor zover je daarover mag en kunt spreken. De aanleiding is natuurlijk in en in triest. Zo’n gezond en levendig iemand, zomaar weg. Veel te jong nog….onbegrijpelijk, onwerkelijk en zo oneerlijk.

Nu staat het afscheid de komende week voor de deur. Dat zal niet gemakkelijk worden. Het wordt een vreselijk gemis voor familie, school en de kindjes. Zo’n vertrouwd gezicht wat ineens wegvalt. Morgen mogen de kindjes na een herdenkingsdienst in de aula van school een ballon oplaten. Een mooi gebaar……. Rest mij nog om familie, vrienden, het schoolteam en alle betrokken kindjes heel veel sterkte te wensen! Hoe graag zouden we dit allemaal willen terugdraaien…………….

Rust zacht meneer Johan

als een bloem zo is het leven
‘t begin is teer en klein
de een die bloeit uitbundig
de andere geurt heel fijn
sommige bloemen blijven lang
weer andere blijven even
vraag niet bij welke bloem je hoort
dat is ‘t geheim van het leven

Daar zat ik dan…….10 jaar geleden. Met m’n dikke toeter al redelijk wat krampjes weg te puffen. Wist ik veel dat dit nog in geen velden of wegen in de buurt kwam van een echte wee. Toen die een paar uurtjes later (zo rond 01.00 uur ‘s-nachts) kwamen, wist ik meteen dat het niet leuk ging worden en dat ik wellicht toch beter zwangerschapsgym had kunnen volgen bij iemand die wél al zelf kindjes had gekregen. Maar nee, Lien niet. Lien wilde op zwangerschapsyoga! Was gezellig hoor, met al die andere aanstaande moeders, daar niet van, maar het heeft op het ‘moment suprême’ geen steek geholpen…… De yoga-mevrouw deed het achteraf allemaal wel erg rooskleurig overkomen, zo’n wee wegpuffen… Alsof we dat gezellig tijdens een theekransje zouden kunnen doen. Nou, lieve mensen, ik kon niks, nada, noppes. Ik wist van wanhoop niet eens meer hoe ik moest ademhalen, laat staan puffen. Ik heb in mezelf de hele wereld bij elkaar gevloekt. Niet hardop hoor. Dat niet. Manlief is er dus eigenlijk nog best goed vanaf gekomen. Ik heb het hem niet al te moeilijk gemaakt. Dat had ik namelijk de afgelopen 9 maanden zwangerschap al gedaan. Oh oh wat kon ik onredelijk zijn. En ik wist dat ik het deed, maar kon (of wilde) er niks aan doen. Hij moest er per slot van rekening ook maar wat voor over hebben!

Maar hè, wat een toestand is dat toch, bevallen…….poeh poeh. Gelukkig hoef ik dat vannacht niet opnieuw te doen. Nu kan ik trots terugkijken op 10 jaar moederschap. Het mooiste wat er is. Iets wat ik voor geen goud had willen missen. Ondanks het feit dat opvoeden het moeilijkste is wat er is en we er nog lang niet zijn met ons dametje. Maar wat is het prachtig om zo’n inieminie klein mensje uit te zien groeien tot zo’n prachtige tiener. De helderheid, de lach, het drammerige, het betoverende van vroeger is er nog steeds. Als ze schaterlacht moet ik steeds weer denken aan die eerste lachjes toen ze een paar maandjes oud was. Ook toen kon ze de hele boel aan het lachen krijgen met haar aanstekelijke lach. Als ze wakker werd uit haar slaapje, wilde ze meteen eten en liet ze dat merken door een verschrikkelijke keel op te zetten. Ook dat kan ze nu nog steeds als ze haar zinnetje niet krijgt. Het karaktertje is zoals het is. Het was er al en het zal er altijd blijven. En dat is goed. Dit individu’tje is bijzonder, uniek en mijn meisje. Al 10 jaar lang!

Morgen is ze dus jarig. Het vieren van die dag lukt me nooit zonder even terug te denken aan de bevalling, de slechte apgarscore en de angst van de eerste minuten. Gelukkig was dat van korte duur en werd ze snel kerngezond verklaard. Toen kon het genieten beginnen. Najaa…..genieten…….nadat ik weer enigszins kon zitten na een week of anderhalf. Natuurlijk genoot ik van ons kleine prinsesje, maar ik heb haar niet zomaar ‘gekregen’. Bevallen is een hel. De gevolgen ondervind ik er nog dagelijks van (en dan heb ik het niet over een ‘vetrolletje’ hier en daar)……. Maar afijn, ze is er en Zoon is er…..ik hoef niet meer en ben dolgelukkig met mijn kroost. Morgen gaan we feest vieren. Mijn lieve lieve meisje wordt 10 jaar!!! Hiep Hiep Hoera………….

Years pass by! En dat gaat niet langzaam!!! Ze vliegen voorbij!

Zit ik voor m’n gevoel gisteren nog op school, word ik nu toch stiekem geconfronteerd met wat rimpeltjes hier en daar en een flinke dot grijze haren (die ik natuurlijk netjes iedere 5 weken onder een laagje verf prop!). Ben ik zo nog volop aan het sparen voor mijn uitzet (ja lieve mensen, dat deed je vroeger…….spáren voor je uitzet………baddoeken, handdoeken, theedoeken etc… Zie ik u nu moeilijk kijken en fronzen??!! U heeft gelijk: uitzet sparen is zóóóóó 1980), is nu ondertussen alles al lang versleten en een paar keer vervangen. En dat op zich is niet zo erg. Smaken veranderen, stijlen veranderen en ik ga daar graag in mee. Ik ben, hoe zal ik het zeggen, een goed persoontje voor het laten draaien van de economie.

Afijn, we dwalen weer af geloof ik. Ik wilde het met u hebben over het fenomeen Ouder Worden! Hoef je niks voor te doen. Gaat vanzelf. En als je het mij vraagt, véééééééél te snel. Niet dat ik nu terug zou willen naar mijn pubertijd of zo. Neu die onzekerheid en dat alles nog moeten ontdekken, daar zit ik niet meer op te wachten (al zou dat gladde huidje, die strakke buik en mijn eigen kleur haar niet zo gek zijn by-the-way). Nee, het is eigenlijk ook weer wel lekker om m’n plek in de maatschappij te hebben gevonden. For what it’s worth. Want ja, ook daarin veranderen steeds weer dingen. Heb je zo nog een leuke baan, komt er hupsakee de zoveelste reorganisatie aan en staat iedereen op straat. Wat dat betreft wordt het strakjes toch weer zoeken naar een nieuw plekje waar ik me een beetje nuttig kan maken. Al is thuis ook voor de eerste periode een prima plekje hoor. Even pas op de plaats maken, is niet zo slecht voor deze altijd bezige bij.

Maar om je plek te hebben gevonden in een heerlijk gezin, met leuke kinderen (want jahaaaaa die heb ik toevallig. Die van mij zijn leuk joh! Wil je ze eens een weekje lenen??? Nee???? Oh…..gemiste kans! 😉 ) en een fijne vent (niet te leen 😉 ) dat is erg plezierig. In het liefdesleven heb ik het nodige op m’n bordje gehad, al dan niet door eigen toedoen. Gelukkig heb ik mezelf er altijd aardig doorheen kunnen slaan en lukte het om niet helemaal m’n zelfvertrouwen te verliezen. Eigenlijk als ik terug kijk, ben ik er alleen maar sterker door geworden. Ik weet dat ik het alleen ook kan en red en alleen al door dat inzicht, is het superleuk om iemand te ontmoeten met wie je het dan toch samen wilt doen.

Dat allemaal maakt het wel OK op mijn 44^e. Ondertussen weet ik wie ik ben en wat ik kan en vooral ook wat ik niet kan. Wat ik wíl is echter nog een zoektocht. Een hoop dingen weet ik wel natuurlijk. Ik wil goed in m’n vel zitten, ik wil gelukkig zijn, ik wil dat mijn gezin gelukkig is en dat mijn kinderen en wijzelf gezond blijven. Maar wat ik daarnaast nou nog voor mezelf wil, dat is een zoektocht die nog loopt.

Diep in mijn hart is schrijven het liefste wat ik doe. Mensen entertainen met mijn schrijfsels. Maar goed, daar zal niet veel brood in te verdienen zijn (we zijn tenslotte niet allemaal een Saskia Noort, Loes den Hollander of Daphne Deckers). De volgende vraag die ik mezelf dan vervolgens stel, is of dat ook wel moet? Of ik wel zonodig geld moet verdienen…… Het antwoord is eigenlijk nee. Dat moet niet perse. Want weet je wat het nadeel is van geld??? Eigenlijk heb je het toch nooit genoeg. Eigenlijk zit een mens zo in elkaar dat’ie altijd maar meer wil. Nou en eigenlijk ben ik daar wel klaar mee.

Natuurlijk is het fijn dat ik alle rekeningen gewoon kan blijven betalen en dat ik leuke dingen kan doen met mijn gezin en dat ik van tijd tot tijd lekker los kan gaan in een shopping-outlet. Dus sja, er moet natuurlijk wel geld verdiend worden. Maar ik weet wel dat dat niet mijn eerste drijfveer is. Ik wil iets doen waarvan ik blij word. Door mijn levenservaring weet ik dat ik het dan het beste kan volhouden. Bovendien denk ik dat iets pas kans van slagen heeft als je het doet met heel je hart en ziel.

En dat is dan weer het voordeel van ouder worden. Dat je dit soort dingen weet………..en dan nemen we die rimpeltjes en grijze haren maar voor lief!

Wat was het een geweldig leuke avond met Doe Maar, mijn helden van 30 jaar terug!

Er gaat een wereld voor me open, écht wáár! De wereld die outplacement heet. En het is léuhéuk joh…… Was ik eerst nogal sceptisch over dat hele outplacement-gebeuren, moet ik nu toch eerlijk bekennen dat ik er enthousiast en best wel blij van word. Nou ben ik van nature al een blije gup dus wat dat betreft verandert er niet zoveel, maar toch……. Al die leuke testjes die ik kan doen en waar dan allerlei interessante dingetjes over mezelf uitrollen…..zo maar…..echt leuk! En nu blijkt uit één van die testen (de drijfverenanalyse) dat ik een creatieve geest ben/heb en eigenlijk alles wat nieuw en anders en moeilijk is erg leuk vind. Hmmmm……..dat geeft te denken, niet?

 Bij creativiteit dacht ik vroeger aan schilderen, knutselen, muziek en/of theater maken. Maar een creatieve geest houdt natuurlijk veel meer in. Volgens mijn persoonlijke begeleidster (een geweldig aardig leuk mens by-the-way) zit mijn hoofd nogal vaak vol, zie en hoor ik alles en leg ik in een bliksemflits verbanden en zie ik oplossingen en combinaties van die twee voorbij komen. Dat drukke is dus nogal zacht uitgedrukt. Een windkracht 9 is er soms niks bij. Niet dat ik dat niet kan handelen hoor. Nee, ik vaar daar wel bij. Zolang ik mijn eigen grenzen goed genoeg bewaak. En dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd. Gelukkig. Maar ik begrijp nu wel beter waarom ik soms moe van mezelf word ;). Stel je eens voor dat je druk aan het werk bent en je hoort dat iemand een kopje koffie laat vallen. Ik hoor dat dus allemaal. En dat niet alleen. Ik trek bijvoorbeeld gelijk de conclusie dat dat al het 3^e kopje in 1 week tijd is en dat er dus nog maar 9 over zijn en dat we dus nieuwe kopjes moeten kopen. Zoiets. En dat gebeurt dan dus de hele dag met van alles en nog wat. Het staat nooit stil. Wat dat betreft lijkt Zoon misschien toch wat meer op mij, maar dat terzijde ;).

Naast creativiteit scoor ik ook hoog op het sociale vlak. Een mensen-mens. En die combinatie van sociaal en creatief geeft aan dat ik eigenlijk op helemaal een verkeerde werkplek zit. Misschien toch een geluk dat het hier vanzelf ophoudt over een paar maandjes! Op naar iets nieuws. De eerstvolgende test (job-analyse) moet meer duidelijkheid gaan geven in de richting die ik op zou willen. Maar de drijfveren zijn al erg duidelijk in beeld. Op individueel gebied scoor ik het hoogst op vrijheid, creativiteit en vernieuwing. Op omgevingsgericht gebied scoren sociaal, groepsgevoel, harmonie, orde, structuur en betrouwbaarheid het hoogst. Voor machtscultuur en een overdreven regelcultuur ben ik superallergisch! Regeltjes zijn prima, maar dan moet ik ze zelf hebben bedacht……haha! Structuur is belangrijk om de chaos in mijn hoofd in bedwang te houden, maar ook hierbij geldt dat het dan wel MIJN structuur moet zijn en geen opgelegde.

Het woordje “eigenwijs” kwam ook meerdere keren naar boven in mijn profiel :). Goh……

Één geluk dat eigenwijs ook wijs is…………………

Tijd voor weer eens een blogje………shame on me! Schrijven is mijn uitlaatklep en daar maak ik de laatste tijd veel te weinig gebruik van. Met als gevolg……..stramme spieren, te veel stress en hoofdpijn. Er gebeurt ook zoveel de afgelopen maanden en dat komt er toch op de één of andere manier uit. Maar alleeh…….geen getutter en gesputter, tijd voor actie. Een blogje dus.

Thuis loopt alles lekker. Kindjes alweer een paar weken naar school. Zoon gestart op een nieuwe school in groep 3 en dochter die goed is doorgestroomd naar groep 6. Nog een paar maandjes en dan hebben we een heuse tiener in huis. De pubertijd komt eraan. En ik voel aan alles dat ze al om de hoek gluurt. Het gemene kreng! Het liefst wil ik haar wegsturen, een schop onder d’r kont verkopen en die vervelende periode overslaan, maar ik besef dat dat niet realistisch is. Ik wil mijn meisje klein houden! Ik wil geen veranderingen zien in haar lijfje en zeker niet in haar hormoonhuishouding. Ons prinsesje verandert heel subtiel de komende tijd in een klein puberdraakje (ze woont niet voor niks al in de torenkamer van ons huis ;)).

De bijdehante opmerkingen vliegen me soms al om de oren. Het laatste woord willen hebben, is haar ook al niet vreemd en het ergste is dat ik er nu soms al kriegel van word. Ieeeekkk……..de pubertijd! Die van mezelf is vroeger heel gematigd verlopen. Geen extreme uitspattingen en niks geen rare dingen. Een keer wat te veel alchohol en te laat thuiskomen, is toch wel het ergste wat ik gedaan heb. Bessen met 7-up! Dat was mijn drankje in die tijd. Vooral in de tijd van de examenfeestjes. Geld had ik niet, dus mezelf vaak bezatten was er niet bij. Daar waren die mixdrankjes veel te duur voor! Eigenlijk was ik dus best een braaf meisje. Met de nadruk op was…….. ;-).

Maar dochter! Dochter wordt een heel ander verhaal. Die zoekt de grenzen op. Al haar hele leven. En dat gaat ze zeker ook in haar pubertijd doen. Lekker schoppen tegen alles wat burgerlijk is en lekker dwars doen tegen de mensen die het meest van haar houden. Ik realiseer me dat het er allemaal bij hoort. Dat het gezond is en dat ze op die manier los komt van haar ouders en een zelfstandige jongvolwassene wordt. Maar toch………poeh hey! Voordat we op dat punt zijn beland, hebben we nog een hele weg te gaan. Ons hittepetitje gaat het ons nog erg lastig maken, daar ben ik van overtuigd. En hoe ga je als ouders om met drankgebruik en drugsgebruik?? Het ze verbieden, heeft mijns inziens weinig zin. Dan geef je ze alleen maar een extra reden om het toch te proberen. Goed voorlichten en zorgen dat ze altijd met vragen bij je terecht kunnen? Is dat het dan misschien? Maar ging ik vroeger met vragen naar mijn ouders? Niet dus!! Dat was stom. Ik zocht het zelf wel uit. Ik maak mezelf dus geen enkele illusie dat Dochter straks wel alles aan ons komt vragen………

Ook haar vriendenclub zal daarin belangrijk zijn. Het geluk wat we in ieder geval hebben, is dat Dochter niet zo beïnvloedbaar is. Ze trekt vaak haar eigen plan, ongeacht wat haar vriendinnen daar van vinden. En dat vind ik goed. Dat is een positieve eigenschap. Niet meelopen met de rest en nadenken over wat je wel en niet doet. Dat proberen we haar mee te geven. Of we het uiteindelijk als ouders goed hebben gedaan, kunnen we toch pas achteraf zeggen. Op het moment zelf is het simpelweg omgaan met de situaties die zich voordoen en dat zo goed en puur mogelijk doen…….vanuit je hart. En dan hopen dat je kinderen er goed doorheen fietsen en dat de band met ze alleen maar sterker wordt naarmate de jaren verstrijken. Al komen er zeker ook dagen dat ik niet kan wachten tot onze prinses straks op kamers woont. Waar ze het haar toekomstige vriendjes lekker moeilijk kan gaan maken. Er zijn periodes dat ik nu al medelijden heb met het eventuele vriendje wat er ooit komen gaat! 🙂

Ach……….gelukkig is het niet alleen kommer en kwel!! Ze heeft een goed karakter en haar hart zit op de goede plek. Het is een heerlijk, onbezorgd, eerlijk en hartelijk kind. Ze kan heel zorgzaam zijn voor haar broertje en voor ons. En deze morgen vroeg ze wanneer ze samen met mij mocht gaan shoppen in Bataviastad!! Wat kun je je als moeder dan nog meer wensen????? Een kind naar mijn hart……….puber of geen puber!

Iedere ouder krijgt met dit fenomeen te maken…….LOSLATEN…….het moeilijkste wat er is. Zeker voor zo’n emo-mom als ik.

Het begint al met de eerste kleuteruitstapjes op de lagere school. In tegenstelling tot de uitstapjes van groep 3, blijven deze uitstapjes nog vaak beperkt tot een duinendag of spelen in een speeltuin dicht bij huis. De uitstapjes vanaf groep 3 zijn van hele andere koek! Dochter ging haar eerste échte schoolreisje naar Bobbejaanland. Wat had ze een voorpret en ik een buikpijn. Op de dag zelf wist ik niet waar ik het zoeken moest. Bezig blijven was mijn motto! Niet stil gaan zitten, want dan ga je automatisch nadenken…….. Achteraf allemaal zorgen om niks, gebaseerd op niks! Dochter had de tijd van haar leven. Een superleuke dag, die ze voor geen goud had willen missen. Natuurlijk niet!!! Wat dacht ik wel?!?! Dat ze mij zou missen??? Niet onze Dochter! Onze lekkere zelfstandige flierefluit. Inmiddels zit ze in groep 5 en raak ik een beetje gewend aan de uitstapjes met school. Dit jaar gaan ze naar Burger’s Zoo en morgen mogen we het schoolreisje contant (en dat in 2012!!!!) komen betalen op school. Bij het noemen van de bestemming dit jaar, begon ons dametje al te glunderen. Die voorpret en alle bijbehorende voorbereidingen gun ik haar van harte. Al ben ik achteraf altijd weer heel gelukkig als ze heelhuids terug in haar eigen bedje ligt.

Vorig jaar september was het tijd voor haar eerste kamp met de turnvereniging. 2 Nachten bleef ze weg. En weer vond ik het niks. Dat hele weekend moest ik steeds aan haar denken. Zou ze het leuk hebben? Zou ze kunnen slapen? Zou het niet te koud zijn? Wat een ‘muts’ voelde ik me naderhand! Toen we haar uiteindelijk op zondag gingen halen, kwam er een stralende, spierwit van vermoeiheid uitziende Dochter op ons af. Wat had ze genoten! Hele verhalen hebben te horen gekregen. Ze vond het FANTASTISCH. En wat was ik trots dat ze dat toch allemaal maar gewoon deed, zonder enige vorm van heimwee…..

Inmiddels heeft het loslaten weer een nieuwe fase bereikt. Alleen (of met vriendinnen) naar het openluchtzwembad in ons dorp. Ze moet een erg drukke weg oversteken om er te komen. Niet alleen dat baart me zorgen, maar ook simpele dingen als raakt-ze-haar-fietssleutel-niet-kwijt en neemt-ze-alle-spullen-mee-terug en laat-ze-geen-kleding-in-de-kleedhokjes-liggen?????? En tot nu toe doet ze niks van dat alles!!! Ze is keurig op tijd thuis, heeft alles mee terug en komt heelhuids met haar fietsje aangereden. Wat wil ik nou??????? Ze is al 9 jaar!!!!! Het wordt tijd voor deze moeder om de teugels wat meer te laten vieren……..ze heeft nu bewezen dat ze het kan, dus nu ligt het balletje weer bij mij. Ik zal moeten loslaten!!! Het kostbaarste wat ik bezit, moet ik leren loslaten……… En dat komt ook weer wel goed………..beetje bij beetje………..

Ik wil namelijk ook dat ze opgroeit tot een zelfstandige, vrolijke, eigenwijze en een soms nog een beetje aan haar moeder denkende tiener!!!

Daar zit ik dan……met een leeg velletje papier voor m’n neus. Advies van een lieve ex-collega. “Ga gewoon eens zitten met een leeg vel papier en laat je gedachten gaan. Schrijf op waar je aan denkt en je zult zien dat er vanzelf ideeën komen”, was zijn advies. Ik probeer het wel, maar er komt niks. Niks op dat papiertje in ieder geval. Natuurlijk zijn er wel gedachten, maar vooralsnog voelen ze te stom om op te schrijven. Misschien zit daar wel het probleem en vind ik op dit moment alle ideeën te dom om verder over na te denken. Toch moet ik door met dit proces. Wat moet ik anders??? Ik wil straks na deze baan wel verder!! Zaak dus om te zoeken waar mijn kracht zit en wat ik nu precies wil. Mijn leven heb ik immers voor een groot gedeelte in eigen hand. Ik zal er zelf uit moeten halen wat er in zit. Natuurlijk zijn er dingen die je overkomen. Dingen waar je weinig aan kunt doen en waar je weinig invloed op kunt uitoefenen, maar toch……..er blijft nog steeds een grote pluk over waar je wel zelf de leiding over kan hebben. Waar ik op z’n minst kan proberen zelf sturing over te hebben. Klink ik nu te zweverig? Misschien wel, maar niemand van jullie kan ontkennen dat het klopt wat ik hierboven schrijf.

Eerst wilde ik mijn hobby’s op papier zetten. Waarom zou ik daar niet mee beginnen?? Die maken mij ook voor een groot gedeelte tot wie ik ben! En dan kom ik al snel uit op schrijven, lezen. In ieder geval alles wat met boeken, tijdschriften en columns te maken heeft. Ik schrijf zelf graag op dit blog. Maar ik vind het minstens even leuk om de belevenissen van anderen te lezen. Of ze nou echt zijn of in verhaalvorm geschreven. Zou ik daar wat meer mee kunnen? Ik weet het niet. Voor mijn gevoel ben ik niet genoeg geschoold om een boek te schrijven. Ik heb geen journalistiek gestudeerd en ben geen Neerlandicus. Of is schrijven gewoon iets wat je kan of niet kan? Moet ik mezelf misschien niet onderschatten en gewoon eens zien wat ik ermee zou kunnen?

Natuurlijk is schrijven niet het enige wat ik leuk vind en/of goed kan. Van nature ben ik geboren als een gestructureerde duizendpoot. Ik kan mijn aandacht feilloos verdelen over verschillende dingen en dan nog zorgen dat de juiste prioriteiten worden gesteld. Daar zit voor een stuk ook mijn kracht. Zeg tegen mij wat je gedaan wilt hebben en ik zorg er voor dat het er is op het juiste moment. Misschien kan ik hier wat mee als zelfstandige. Zouden er bedrijven zijn die mij willen inhuren voor het uitwerken van rapportages, het maken van verslagen, het vertalen van bepaalde stukken of het maken van een presentatie? Allemaal dingen die me bezig houden maar die niet op dat ene velletje papier komen.

Verder zou ik nog de kwaliteiten van manlief kunnen benutten natuurlijk. Ik kan zijn bedrijfje verder mee ondersteunen of zelfs iets voor mezelf gaan doen. Een webshop opzetten bijvoorbeeld! Maar waarin dan? De technische en zakelijke mogelijkheden zijn er voldoende. Als ik wil kan ik vandaag nog beginnen. Maar wat wil ik dan gaan verkopen. Moet ik het zoeken in de branche van manlief waar ik eigenlijk niet zoveel affiniteit mee heb? Of moet ik iets heel eigens gaan bedenken? Ik kan goed omgaan met mensen. Verkopen zou geen probleem moeten zijn. Mijn ervaringen opgedaan als medewerkster op een verkoopafdeling bij een groot kledingconcern kan ik altijd benutten in een eventueel eigen bedrijfje.

En zie nu hierboven……….wat een mogelijkheden staan er ineens indirect op papier! Niet op dat ene witte velletje, maar gewoon hier! Op dit blog! Ik ben er nog niet. Nog lang niet zelfs. Maar het begin van het proces is gemaakt. Nu de kracht, de energie en de lef zien te vinden om één van deze dingen concreet te maken!!! Mijn huidige baan zal ik niet kunnen behouden, maar wat ik in ieder geval meeneem, is een berg ervaring, een heleboel leuke contacten en mijn eigen kracht, wil & kwaliteiten! Dus het sluiten van ons bedrijf zie ik voor mezelf niet als een probleem, maar eerder als een nieuwe uitdaging………………