Lien's Log

Ja….en dan is nu het punt bereikt dat andere ouders ons gaan aanspreken op Zoon z’n gedrag. Hij is druk. We know. Hij is baldadig. We know. Hij heeft weer een klasgenootje gekrabt. We know. En dit gedrag heeft hij alleen op school. Thuis gaat het redelijk. Natuurlijk merken wij ook thuis dat hij moeite heeft met alle drukte rond Sinterklaas. En dat dat op school nog heftiger zal zijn, snap ik ook. Als hij inderdaad last heeft van al die prikkels, dan kan ik me voorstellen dat hij niet weet waar hij het zoeken moet in deze tijd van het jaar. Ik ben nu inmiddels op een punt beland dat ik hem het liefst uit die drukte wil halen. Gewoon thuishouden dus. Zeker op momenten dat het op school niet “normaal” is. Bijvoorbeeld tijdens de Pietengym en bijvoorbeeld tijdens het dansen op Sinterklaasmuziek. En tijdens het speculaaspoppen versieren. Allemaal momenten waarop de kinderen druk zijn. En allemaal momenten waarop de juf het niet onder controle heeft. Naar blijkt. Ze mist belangrijke signalen dat er spanningen ontstaan tussen bepaalde kindjes. Waarvan Zoon er 1 is. Ze heeft de klas niet onder controle. En ja, er zitten in haar klas ook veel drukke kindjes. Zoon is niet de enige. Hij is wel de enige die z’n frustratie en boosheid fysiek uit. En dat is natuurlijk not done! We waren zo op de goede weg. Maar heel dit Sinterklaasgebeuren heeft het roer weer bij hem omgegooid. Lastig. En pijnlijk. Voor de andere kindjes, voor hun ouders en niet in de laatste plaats voor ons. Wie vindt het immers niet vervelend als zijn/haar kindje andere kindjes pijn doet? Ik wel. Heel vervelend zelfs. En ik baal ervan dat ik er op zulke momenten niet bij ben. Natuurlijk bespreken we het thuis later nog eens. Maar dan krijg ik meestal het antwoord “ik wil niet praten!”, wat dan gepaard gaat met gebalde vuistjes. En natuurlijk verbinden wij consequenties aan zijn gedrag. Zijn meest favoriete tv-serie wordt niet gekeken of er wordt niet met de Nintendo gespeeld. Er is altijd wel iets waarmee je een kindje kunt straffen. Maar doen we daar wel goed aan? Aan het feit dat we dus thuis nóg een keertje boos worden om wat hij heeft gedaan. Maar goed…..wat moet je anders? Ik wil er alles aan doen om z’n gedrag te veranderen. En zo zijn we weer bij het punt aangekomen dat opvoeden zo ongeveer het moeilijkste is wat er bestaat. Zeker als er sprake is van afwijkend gedrag.

Gedicht 1: geschreven woensdag 18-11-09 aan 2 ruziënden kindjes

Lieve S & J,
Hier even een gedichtje van Sinterklaas
En zijn Luister-Pieter-baas
LuisterPiet heeft al een tijdje
Jullie verlanglijstje op een rijtje
Leuke spullen die jullie vragen
Hopelijk kunnen mijn pieten het dragen!
Een aantal kadootjes liggen al voor jullie apart
Maar toch moet mij nog iets van het hart
Wees lief voor papa, mama en elkaar
Dan staan er straks voor jullie ook pakjes klaar
LuisterPiet is toch wel een beetje geschrokken
Van jullie grote mond en jullie knokken
Dus van nu af aan geen gegil, geknok of gepest
En de Sint en z’n Pieten doen de rest
Want jullie kunnen heel lief zijn, dat weten we wel
Samen zijn jullie een lekker ondeugend stel
S & J, wees lief en luister goed
Jullie weten echt wel hoe dat moet
Dan staan er voor jullie, reken maar
Op 5 december ook een heleboel pakjes klaar!
Groetjes van Sinterklaas

Gedicht 2: geschreven zaterdag 21-11-09 aan dezelfde badaapjes (de 1e had dus niet geholpen!!!)

Jeetje mina, gossienokke
Sinterklaas is wel geschrokken
Van dat geruzie en dat knokken!
Ik heb eens even goed moeten denken
Of ik jullie nu wel wat zou schenken
Want oh oh oh wat hadden we een pret
Totdat het schoentje was gezet
Het zingen begon zoals het hoort
Totdat het door haren-trekken werd verstoord
Dat is toch niet nodig kindjes lief?
Was ik niet duidelijk in mijn vorige brief?
Het doet de Sint dan ook erg veel pijn
Om nu heel streng te moeten zijn
Voor deze keer zal ik het nog door de vingers zien
Maar kan het geruzie nu afgelopen zijn…..misschien?
Het is niet leuk voor Sint en z’n Pieten
Die willen alleen maar van het zingen genieten
RarePiet heeft daarom snel
Wat pakjes gebracht en gedrukt op jullie bel
Dat was ook de bedoeling weer niet
Want hoe moet dat vannacht nou met PakjesPiet?
Ach ja, de Sint en al zijn Pieten
Hopen morgen weer van jullie blije gezichtjes te kunnen genieten.
Maar wees gewaarschuwd alle twee
Handjes thuis want anders nemen we de pakjes weer mee!!
De Sint

En om nu te zeggen dat het heeft geholpen….?! Zucht……

En dan is het nu de Day After. De dag dat ik eigenlijk gisteren een prik had moeten halen met Zoon. Tegen het mexicaantje. U weet wel……dat kereltje wat mij een beetje te hard zwaait met z’n sombrero. En die dan tijdens het zwaaien lekker wat virusjes onze kant op probeert te krijgen. Ik ben dus niet geweest. Shame on me. Ik hoor dus bij die eigenwijze 20-40% die toch niet zo nuchter is als het eruit ziet. Niet dat ik in allerlei complot-theoriëen geloof, maar ik vertrouw het middel nog minder dan het mexicaantje. Al had ik dit vooraf trouwens niet van mezelf verwacht. Ik, nuchtere hollandse, ik die dan ineens iets tegen een inenting heeft, terwijl mijn 2 schatjes verder alle mogelijke spuiten hebben gekregen. Van de DKTP tot de BMR en tot de Meningo-kocken (om maar even in onze achternaam te blijven). En om te zeggen dat ze daar nu zo ziek van zijn geweest……neen. Zoon heeft er wel beduidend meer last van gehad dan Dochter, maar écht heel erg ziek is hij niet geweest. En nu loop ik dus zomaar het risico dat het mexicaantje hem begroet. En dan hebben wij, his bloody parents, hem dus niet ingeënt. Mocht hij dus ziek worden, dan heeft hij in de pubertijd heel wat modder om mee te gooien. Naar ons dus. En niet dat ik daar nu zo bang voor ben. We kunnen wel wat hebben. Wij, 2 ouders die dan zwaar in de menopauze en overgang zitten. Lekker gepland van ons by-the-way. Dat is dan namelijk weer het nadeel van ‘oud’ moeder worden. Krijg je het straks lekker allemaal tegelijk op je dak! En de pubertijd én de overgang. Maar eh……we dwalen af geloof ik.
We hadden het over het mexicaantje en de prik. Of betergezegd de NIET-prik. Ik wil hier niet overkomen alsof ik mijn keuze probeer goed te praten. Het is simpelweg een keuze. Een keuze die voor ons op dat moment de beste leek. En misschien zitten we er helemaal naast. We zullen het binnen afzienbare tijd merken. Bovendien kunnen we altijd nog voor de 2e ronde in december gaan. Dan hebben we alvast wel een beter beeld van wat de inenting heeft gedaan bij de rest van de kindjes. Maar vooralsnog gaan we ervan uit dat we ook die niet gaan halen. Je zou bijna geloven dat ik in een zwarte-kousen-dorp woon……. Oh ja, dat is ook zo! 🙂
Nog even en ik ga in Staphorsterkledij lopen………

HA!!! Mijn eerst krantenartikel is een feit!
Welliswaar in een lokaal zondagskrantje, maar toch ;-)……je moet tenslotte ergens beginnen!

En dan is het alweer vrijdagmiddag. Weekend. Heerlijk. En wat een mooie dag was het vandaag. Als onze tuin en oprit niet zo onder de bladeren zou liggen, zou je helemaal niet denken dat het herfst is. Maar toch is het zo. Herfst. En op naar de winter. Ondanks het feit dat ik het vandaag heerlijk vond, mag het van mij ook echt winter worden. Maar dan wel met vorst. Met ijspret en kou. Niet zo’n slappe regen- en windachtige winter.
Oké weekend dus. Lekker uitrusten. Genieten van de kids en het sinterklaasgebeuren. Het is nodig met de drukte van de afgelopen week. Dochters verjaardag, de intocht van Sinterklaas, de verhuizing op het het werk en gisteravond een etentje met (ex)collega’s. Allemaal leuk maar ook vermoeiend. Zeker omdat mijn energielevel deze week onder nul zit. Ik slaap 9 uur per nacht en het is nog niet voldoende. Maar verder gaat alles goed hoor. Geen griepsverschijnselen. Geen verkoudheid en geen gehoest. Nog niet in ieder geval. Het mexicaantje heeft hier nog niet aangebeld. Misschien moet ik dat hier ook niet schrijven want wellicht is het de goden verzoeken.
Over het mexicaantje gesproken. De oproep voor Zoon is deze week in de bus gevallen. Weer die twijfel. Wanneer doen we het als ouder nu goed? Ik weet het niet. Man en ik hebben echter wel besloten om Zoon niet in te laten enten. Nu nog niet in ieder geval. We gaan er vooralsnog maar even vanuit dat hij sterk genoeg is, mocht hij het toch krijgen. De keuze om wel of niet te gaan is heel persoonlijk en ik snap ook absoluut de ouders die wel gaan. Alleen is bij ons beiden (man en mij) het NEE-gevoel groter dan het JA-gevoel. We doen op dit moment simpelweg wat ons het beste lijkt. En zolang je dat als ouder doet, dan kun je het toch eigenlijk niet verkeerd doen?
Afijn genoeg over het mexicaantje. Ik ben hem beu. Zoals velen van u waarschijnlijk!
Voor nu gaan we lekker van het weekend genieten. De pepernoten en de taaitaai staan op tafel. De Sinterklaassfeer is helemaal in huis. Fijn weekend allemaal……….

Och och och, die Sinterklaas, die Sinterklaas. We zijn er als ouders mooi klaar mee. Natuurlijk niks als lof over onze roodgemutste, lange-cape-aanhebbende, witte-baard-dragende opa. Zoveel blije gezichtjes steeds weer door die ene man met z’n Pieten. Toch zit er ook een keerzijde aan het hele sintgebeuren. Drukke kindjes. Niet-naar-bed-willende kindjes….want oh jee…..stel dat er een zwarte Piet over ons dak loopt vanavond en Dochter slaapt dus op zolder! Aan de andere kant is het weer een prima chanteermiddel. Shame on me. I know. Maar het “ik zou maar luisteren en lief zijn, want Sinterklaas ziet/hoort alles!” werkt dus wel. Niet altijd hoor, maar zodra ik in niet misteverstane woorden uitleg dat stoute kindjes geen pakjes krijgen, dan zijn ze toch in één keer ontzettend mak. Vooral Dochter krijgt zweethandjes bij het idee dat ze wordt overgeslagen op pakjesavond. Zoon laat het eigenlijk nog redelijk koud. Sinterklaas had toch al niet naar hem geluisterd. Hij had dit weekend namelijk een puzzle in zijn schoen en heel verbouwereerd reageerde hij dat hij toch een robot-politie-auto had gevraagd?!?! Sja…..en nu heb ik hem dus uitgelegd dat hij, als hij lief is, wellicht die auto krijgt op pakjesavond. U begrijpt dat ik gisteren als een idioot op zoek ben gegaan naar dat ding. Een transformer auto-robot-ding. Gelukkig wist Man wat hij bedoelde en hebben we het kunnen bemachtigen. En zo hopen we er op 5 december weer een leuk feestje van te kunnen maken. Een flinke stapel pakjes voor de hele familie en een aantal stralende gezichtjes. Dat is waar we het allemaal voor doen. En ieder jaar zijn ze weer het meest blij met de kleinere dingen. Komt dat dit jaar even goed uit……met het oog op de huidige recessie!!! 😉

En dan nog de lieve goede Sint op school. Ze maken er ieder jaar weer een supermooi feestje van voor de kinderen. Dit jaar zal de school worden omgetoverd tot Slot Vrijhoeve. Helemaal leuk.
Binnen hangen inmiddels waslijnen met zwarte pieten kleding en langzaam verandert de school in een waar Sinterklaaspaleisje.
En toen kwam vorige week de vraag of ik niet een stukje wilde schrijven voor het regionale weekkrantje. Oeps. Leuk natuurlijk, daar niet van, maar schrijven in opdracht is toch even wat anders dan het maken van een paar blogjes. Vandaag is het stukje opgestuurd naar de krant. Want “nee” zeggen, dat kan ik niet. Zeker niet tegen iets wat ik diep in m’n hart zo graag doe. Ik hoop dat het is geworden wat ze ervan verwachtten en wellicht leest u het binnenkort in de Duinkoerier, de Maasroute of de Waalwijker.

Zo……de slingers hangen, de ballonnen zijn opgeblazen en de kadootjes zijn uitgepakt.
Vandaag is ze dus jarig. Onze grote meid. ZE-VEN. Poeh, ongelofelijk hoe snel dat gaat. En dat is allemaal nog niet zo erg als ze ook niet in datzelfde tempo zo ontzettend wijs worden. De bij-de-hand-factor gaat in rap tempo omhoog. Op alles is er een weerwoord en soms word ik teruggepakt op m’n eigen uitspraken. Het is wat.
Maar verder is het alleen maar genieten hoor, van zo’n klein groot dametje. Haar haren moesten speciaal worden gevlochten vandaag en het viel mee dat ze geen make-up op wilde. Mooie kleren moesten uit de kast…..want tja…..je gaat op je verjaardag toch niet in je door-de-weekse-spijkerbroek naar school!!!!
Met bonkend hartje liep ze vanochtend de trap af. Eerst schrok ze zich te pletter van de brievenbus waar iemand als eerste (heel vroeg) al een kaartje door de bus deed. Vol bewondering bekeek ze de versiering. Ze kan gelukkig nog steeds genieten van de slingers, de ballonnen en de versierde stoel! Had ik het gelukkig niet voor niks gedaan 😉 .
Ook de kado’s vielen in de smaak. Lulu de kat….VRE-SE-LIJK by-the-way……was haar grootste wens. “Want”, zo concludeerde ze, “dan laat ik Boy (onze Britt) tenminste met rust!”. Waarop Man reageerde dat als dat waar was ze er wel 2 zou krijgen!!! Verder kreeg ze nog een leuk knutselkadootje van Zoon en nog een turnpakje van ons……
Toen om half 8 de bel ging en de buurvrouw zelfs al met kadootjes voor de deur stond (Thnx Nicole&Bas), kon het helemaal niet meer stuk natuurlijk. Allemaal knutselspulletjes, wat ze het liefste heeft en het liefste doet. Schot in de roos dus.
Vanmiddag vieren we haar kinderfeestje. 4 Jongens en 6 meisjes. Voor vanavond heb ik dus maar ‘bankzaken’ ingepland…..beetje uitrusten en vroeg m’n bedje in! Morgen staat namelijk het grote-mensen-feest nog op het programma en ook de Sint arriveert in ons regenachtige dorp. Één en al pret en kadootjes.En stuiterende kinderen niet te vergeten. Al met al…..een druk maar gezellig weekend voor de boeg. Ik doe het met liefde. Er is immers niks zo mooi dan dat je je kind zo ziet genieten van haar feestje! En dat……dat proberen we er zo lang mogelijk in te houden!

Nou, laat ik dan ook eens een logje wijden aan de Mexicaanse griep, of de vèrkesgriep zoals ze hier in het Zuiden zeggen. Het is steeds een ver-van-mijn-bed-show geweest. Niemand in mijn omgeving heeft de griep tot nu toe gekregen. Dat levert dan vervolgens een soort van struisvogelmechanisme op. Als ik het niet zie of hoor dan is het er niet. Totdat er dan ineens weer berichten in de media komen van jonge mensen die doodgaan. Aan die verdomde griep. Kijk…….we weten allemaal dat er jaarlijks mensen aan griep sterven. Mensen die vaak al onderliggende medische klachten hebben en wiens weerstand zo laag is dat ze zo’n griep simpelweg lichamelijk niet meer kunnen hendelen. Maar nu hè…..nu sterven er dus jonge, voorheen kerngezonde, mensen. En kinderen notabene. Paniek alom. Ook bij mij hoor. Want stel je voor zeg……. Niemand moet er aan denken om z’n kindje te verliezen aan zo’n stomme griep. Die gedachte moffelen we maar snel weer weg. Wéér dat struisvogelmechanisme wat in werking gaat.
En dan krijg ik gisteren ineens een mail van schoonzus wiens dochter een oproep voor de mexicaanse-griep-prik heeft gekregen omdat ze in een risicogroep valt. De vraag was: WAT ZOU JIJ DOEN??? En weet je….dat vind ik dus de moeilijkste vraag die je me op dit moment zou kunnen stellen. Natuurlijk zijn er wel 100 vóórs te bedenken, maar ik heb gevoelsmatig ook tégens! Hoe ernstig zijn de bijwerkingen? We beginnen nu immers pas met enten en hebben he-le-maal nog geen zicht op de consequenties! Wat doet de vaccinatie op de lange termijn? Ik begrijp dat er gebruik is gemaakt van nieuwe combinaties van stoffen en dat het dus om een nieuw soort vaccin gaat. Al met al: IK WEET HET DUS NIET.
En tot gisteren was het ook niet zo erg dat ik het niet wist, want ik hoefde nog niet te kiezen……..
Totdat nu dus door minister Klink is besloten dat alle kindjes van 6 mnd tot en met 4 jaar ook moeten worden ingeënt. Nu kom ik dus voor ons ventje ook voor de keuze te staan. En hoe weet ik nou dat ik het juiste doe? Het feit blijft dat we dus in beide gevallen pas achteraf kunnen vaststellen of we de juiste keuze hebben gemaakt. En achteraf is het makkelijk een koe in z’n gat te kijken……..maar voor nu moet ik wel eerst de juiste keuze maken!

Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik u de laatste tijd een beetje heb verwaarloosd. De frequentie van mijn logjes blijft ietwat achter. En natuurlijk kan ik daarvoor allerlei excuses bedenken. Van het hebben van griep tot de naslepende drukte van de bruiloft en de aankomende drukte van Dochter’s verjaardag en de aankomst van ons Klaasje. Prioriteiten liggen deze dagen toch eerder bij het uitpluizen van alle speelgoedboekjes dan bij het checken van mijn e-mail en het plaatsen van logjes. Bovendien heb ik weer één van mijn oude hobby’s opgepakt. Breien. En haken. En als ik het zou kunnen, ging ik zelfs nog kantklossen of kleding maken. En begin nu niet gelijk allemaal te grinneken. Want ja, wat dat betreft doe ik m’n leeftijd eer aan. En ik vind het nog leuk ook. Heerlijk met mijn beentjes omhoog op de bank. Breiwerkje of haakwerkje bij de hand en de TV aan. Burgerlijker kan het simpelweg niet. Oh ja, en borduren dat kan ik ook nog. Goh en ik altijd maar zeggen dat ik niet creatief ben. 🙂 Op sommige gebieden dus wel. Ik heb in m’n leven al heel wat truien en shawls gebreid, gehaakt en gepunnikt. En hele schilderijen geborduurd. Maar als het aankomt op het korter maken van een broek dan bent u bij mij aan het verkeerde adres. Grote kans dat beide pijpen niet gelijk zullen eindigen en dat ik vervolgens iedere keer een stukje meer eraf zal moeten knippen zodat u uiteindelijk een kniebroek overhoudt. Zolang ik het met mijn eigen vingers kan maken, dan gaat het wel, maar zodra er een machine aan te pas moet komen dan houdt het voor mij op. Gelukkig kan ik voor dat onderdeel altijd rekenen op de hulp van schoonmama en schoonzus. Die hebben namelijk wel de gave dat ze alles wat ze zien zo kunnen namaken op zo’n machientje. Vind ik zo knap. En ooit. Ooit als ik weer eens wat tijd overhoud. Dan hè. Dan ga ik op naailes. Ik weet zeker dat ik het nog leuk zou vinden ook.
Het breien, haken, punikken en borduren heb ik destijds van mijn oma geleerd. Met veel geduld leerde ze mij na schooltijd hoe ik het doen moest. En met rode koontjes zat ik dan te oefenen. Deed ik liever dan dictee oefenen! Gelukkig kan mijn moeder het ook. Zij kon mij altijd uitleggen hoe ik verder moest. Maar de eerste kneepjes heb ik toch echt van oma geleerd. Een waardevolle herinnering. Ik hoop dat Senna ooit het geduld kan vinden zodat ik het haar ook kan leren. Je weet maar nooit. In tijden van recessie is het altijd handig om dingen zelf te kunnen fabriceren. En het feit dat Dochter later graag boerin wil worden, is dan ook handig. Kan ze zelf de schaapjes scheren, de wol spinnen en de truien breien………….. 😉

Gossienokkie…….voel me nog steeds geen 100%. De hoofdpijn is wel zo goed als weg (zolang ik me maar rustig houd) maar m’n lijf blijft pijn doen. Vooral alles wat boven mijn middenrif zit. Sjonge……ik lijk wel een oud wijf. (oh ja sorry, dat ben ik eigenlijk ook)
Na een paar daagjes plat op bed, kwam het kleine gespuis weer terug naar huis. Maar dat ging wonderbaarlijk goed hoor. Ik redde het wel. Gelukkig kwam manlief vroeg naar huis en verder heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de DS-en, de TV, de PS3 en de Wii. Hoe tégen ik eigenlijk ben…..tegen al dat spul, op dagen als afgelopen week, ben ik manlief z’n hobby’s meer dan dankbaar. En omdat ik zelf niet veel meer heb gedaan dan op-de-bank-hangen, heb ik zelfs nog het één en ander aan spelletjes geleerd van ons 4-jarig manneke. Want laat dat maar aan die gastjes over hè. Stop een controller in die knuistjes en binnen een kwartier weten ze hoe het werkt. Really amazing. En toen het dit weekend iets beter met me ging, heb ik nog een wedstijdje vliegen tegen zoonlief gedaan. Snotverdikkie. Dat win je dus niet hè. Tenminste…..ik niet!
Verder ben ik dit weekend begonnen met voorbereidingen voor Dochter’s verjaardag. Nog 2 weekjes en dan wordt onze dame al 7 jaar. Onvoorstelbaar…..hoe snel dat is gegaan. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik op zwangerschaps-yoga zat. Wat ik daaraan heb overgehouden is een aantal leuke mede-yoga-moeders. Niet dat ik aan de yoga zelf ook maar iets heb gehad…….pffff. Geen fluit. Tijdens de lessen bleek zelfs dat de lerares nog nooit zelf was bevallen. Nee lekker! En die zit dan ijskoud te vertellen hoe je de weëen weg moet puffen en dat je door een fase van het-accepteren-van-de-pijn heen moet. Yeah right. Mijn hemel, ik wist me geen raad. Kreeg ik ook nog eens rugweëen in plaats van de gebruikelijke buikweëen. Nou mensen, weinig yoga-oefeningen die me toen te binnen schoten hoor. Het enige wat enigzins hielp, was dat Man met zijn voeten tegendruk in mijn onderrug gaf. Dat zal er leuk uitgezien hebben……op de bank…..midden in de nacht! 19 Uur heeft de hele bevalling destijds geduurd. Een hel. Maar de scherpe kantjes gingen er inderdaad vanaf. Na een jaartje. Het eerste jaar heb ik bij hoog en bij laag beweerd dat er nooooooooit een tweede zou komen. En zie nu. Spruit nummer 2 kwam 2,5 jaar later. Zonder yoga of zwangerschapsgym. Ik kon er de voordelen niet van inzien. En maar goed ook. De tweede bevalling ging zo snel dat ik niet eens tijd had om aan oefeningen te denken. Een poep en een zucht en meneertje was er. Ach ja, een aantal van u zal ondertussen al zijn afgehaakt bij het lezen van dit relaas. En dat begrijp ik. Ik weet eigenlijk zelf ook niet meer waar ik nu heen wilde met dit stukje………
Oh ja, dat Dochter dus bijna jarig is. 7. Jeetje.
De uitnodigingen zijn de deur uit, haar lijstje met meest geliefde kadootjes is compleet, de traktatie is zo goed als klaar en haar kinderfeestje is besproken. Nu alleen nog wachten tot 13 november. Eén ding is wel zeker……ik zal Manlief deze keer niet met een noodgang van Amsterdam naar huis laten rijden voor vals alarm. Maar goed, wist ik veel. Ik had buikpijn en dacht dat dat het was……..ik had geen idee dat ik eerst het gevoel moest hebben dat ik doodging! Fijn dat het nu alleen maar een griepje is……..