Och och och, die Sinterklaas, die Sinterklaas. We zijn er als ouders mooi klaar mee. Natuurlijk niks als lof over onze roodgemutste, lange-cape-aanhebbende, witte-baard-dragende opa. Zoveel blije gezichtjes steeds weer door die ene man met z’n Pieten. Toch zit er ook een keerzijde aan het hele sintgebeuren. Drukke kindjes. Niet-naar-bed-willende kindjes….want oh jee…..stel dat er een zwarte Piet over ons dak loopt vanavond en Dochter slaapt dus op zolder! Aan de andere kant is het weer een prima chanteermiddel. Shame on me. I know. Maar het “ik zou maar luisteren en lief zijn, want Sinterklaas ziet/hoort alles!” werkt dus wel. Niet altijd hoor, maar zodra ik in niet misteverstane woorden uitleg dat stoute kindjes geen pakjes krijgen, dan zijn ze toch in één keer ontzettend mak. Vooral Dochter krijgt zweethandjes bij het idee dat ze wordt overgeslagen op pakjesavond. Zoon laat het eigenlijk nog redelijk koud. Sinterklaas had toch al niet naar hem geluisterd. Hij had dit weekend namelijk een puzzle in zijn schoen en heel verbouwereerd reageerde hij dat hij toch een robot-politie-auto had gevraagd?!?! Sja…..en nu heb ik hem dus uitgelegd dat hij, als hij lief is, wellicht die auto krijgt op pakjesavond. U begrijpt dat ik gisteren als een idioot op zoek ben gegaan naar dat ding. Een transformer auto-robot-ding. Gelukkig wist Man wat hij bedoelde en hebben we het kunnen bemachtigen. En zo hopen we er op 5 december weer een leuk feestje van te kunnen maken. Een flinke stapel pakjes voor de hele familie en een aantal stralende gezichtjes. Dat is waar we het allemaal voor doen. En ieder jaar zijn ze weer het meest blij met de kleinere dingen. Komt dat dit jaar even goed uit……met het oog op de huidige recessie!!! 😉
En dan nog de lieve goede Sint op school. Ze maken er ieder jaar weer een supermooi feestje van voor de kinderen. Dit jaar zal de school worden omgetoverd tot Slot Vrijhoeve. Helemaal leuk.
Binnen hangen inmiddels waslijnen met zwarte pieten kleding en langzaam verandert de school in een waar Sinterklaaspaleisje.
En toen kwam vorige week de vraag of ik niet een stukje wilde schrijven voor het regionale weekkrantje. Oeps. Leuk natuurlijk, daar niet van, maar schrijven in opdracht is toch even wat anders dan het maken van een paar blogjes. Vandaag is het stukje opgestuurd naar de krant. Want “nee” zeggen, dat kan ik niet. Zeker niet tegen iets wat ik diep in m’n hart zo graag doe. Ik hoop dat het is geworden wat ze ervan verwachtten en wellicht leest u het binnenkort in de Duinkoerier, de Maasroute of de Waalwijker.