Lien's Log

Yes! Laat die Lente maar komen! De verwachtingen zijn dat de middagtemperatuur deze week uit 2 cijfers gaat bestaan. > 10 dus :). En dat hoor ik graag. Het liefst zie ik het meteen doorschieten naar 20+, maar dat is dan weer omdat ik natuurlijk mijn nieuwe tuinmeubels maar al te graag in gebruik ga nemen. En och och wat is het toch een plaatje in onze tuin. Ben er zoooooo ontzettend blij mee. Maar goed ook want het geld wat ze ervoor vragen is ook geen kattenpis. Al kan het nog velen malen duurder hoor lieve mensen, dus ik klaag niet. Bovendien stond dit al een tijdje op ons verlanglijstje en het was geen overbodige luxe. Afgelopen zomer zijn er 2 mensen (natuurlijk visite, zoiets gebeurt altijd bij iemand anders) door onze tuinstoelen gezakt. Achteraf om te gieren natuurlijk, maar op dat moment op z’n lichts gezegd genant. Jammer genoeg heb ik er geen foto’s van :). Slecht is my middle name.
Wat er nog van overgebleven is, van onze ouwe hardhouten tuinset, is gisteren in stukken gezaagd. Dat wordt opgestookt in ‘onze’ vuurkorf (die nog moet worden aangeschaft, maar kleinigheidjes houd je altijd ;-)). Afvoeren naar de stort is immers duurder dan opstoken. Bovendien had ik het ‘evil’ plan om te wachten tot de wind richting de buren staat. U weet wel, die buren wie hun advocaat op ons hadden afgestuurd omdat we wilden uitbouwen. Eucalypta en Lambiek noemen wij ze. De buren hè, niet de advocaat. Nicknames :). Ik had het al vermeld. Slecht is my middle name. And I’m proud of it.
Verder hebben we eerlijkgezegd geen last van onze buren hoor. Echt niet. We horen ze niet, we zien ze niet. We hebben er geen gemak van, maar zeker ook geen last. Laten we dat vooral zo houden. De relatie was voor onze bouwplannen trouwens buitengewoon goed. Hoe vaak we geen complimenten naar ons hoofd hebben gekregen over het feit dat we zulke geweldige buren waren, die alles zo keurig bij hielden (lees: verf op de kozijnen en schone ramen). Niet te tellen. En hoe vaak ze dan lelijk deden over alle vorige bewoners! Inmiddels kunnen ze ons aan dat rijtje toevoegen. En eigenlijk kan ik dan maar 1 conclusie trekken: ze moeten eens zelf goed in de spiegel kijken voordat ze mensen van allerlei dingen betichten! Zo en dat is het laatste wat ik over Eucalypta en Lambiek kwijt wil. Dat ze maar 120 jaar oud mogen worden…….het liefst morgen! Oeps…….I’m bad!

Net toen ik van plan was een logje te schrijven over de langzaam aankomende Lente begon het te sneeuwen! Sneeuw, liebe Leute, sneeuw!!!! En we zijn het zo ontzettend beu met z’n allen. (Of moet ik nu een groepsfoto van mezelf laten maken?) De kou kan ik nog wel handelen, zolang het zonnetje er maar bij schijnt. Maar die sneeuw. Die sneeuw moet maar in de Alpen vallen. Daar hoort sneeuw. Lekker in de bergen, zodat de skigebieden weer worden voorzien van verse sneeuw. Hier willen we wil ik voorjaar. Ik wil zon. Ik wil mooi weer. Ik wil lekker in de tuin bezig zijn. En zeg nou eerlijk……….wie wil dat niet?
Bij mij begon het al zo te kriebelen het afgelopen weekend, dat de glijbaan zelfs al is verkocht (en opgehaald!) en dat we nieuwe tuinmeubels hebben besteld. Hoe gek kun je zijn? Ziet u mij al buiten zitten? Skipak aan, muts op, blauwe vingertoppen en snotterneus. En maar warme chocomelk met slagroom drinken om warm te blijven. Nog één geluk dat we onze oude tuinmeubels kunnen opstoken. Als het weer nl. zo blijft, zullen we dat hard nodig hebben om enigzins behaaglijk buiten te kunnen verblijven.
Maar het liefst zie ik de kou wel verdwijnen…….als sneeuw voor de zon eigenlijk (wat een gevatte woordspeling toch weer).
Oké oké, genoeg geneuzel over het weer. Zodra het straks 18 graden is en pijpenstelen regent, is het ook weer niet goed. Er is altijd wel wat te zeiken.
Maar die nieuwe tuinmeubels, hè mensen, och och die zijn me daar poepie chique. De tafel heeft een teakhouten onderstel een granieten blad. Dit, in combinatie met 8 rotan (kunstof) stoelen, moet onze tuin in een plaatje omtoveren :). Het heeft wat voeten in aarde gehad voordat we het in de reusachtige winkel (met 2 rondrennende en weglopende aapjes) hadden uitgezocht en besteld, maar nu zal het dan toch écht volgende week in onze tuin staan. Staan pronken waarschijnlijk, want de komende tijd zie ik mezelf toch werkelijk nog niet zo snel buiten zitten.
Maar afijn, het kan er maar vast staan. Ik ga er nog steeds vanuit (gezien het hele Global Warming gedoe) dat de zon wel gaat schijnen en dat het voorjaar op komst is. En anders doen we maar alsof ;-).

Dat humor één van de basis ingrediënten is voor een goed huwelijk, oftewel een goede relatie, dat is iedereen wel bekend. Humor en gelijkwaardigheid. Dat zijn 2 dingen waarvan ik overtuigd ben dat ze moeten kloppen.
En ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat ik die ingrediënten redelijk heb gevonden :). Ik moet toegeven, het heeft even geduurd, maar nu dan toch……haha. Zo vind ik zelfspot ook altijd zo’n goeie. Waarom wachten tot anderen grapjes maken over mijn mislukte relaties? Ik kan ze beter zelf op de schop nemen en er lekker de draak mee steken! Dat maakt de zaak ook allemaal wat luchtiger. Je kunt nauwelijks verder als je blijft hangen in je verleden. En soms doet het zeer, soms kan het wat langer duren, maar uiteindelijk zul je moeten. Je moet loslaten en relativeren om verder te kunnen met je leven. En al helemaal als je je leven graag wilt delen met iemand anders. Zo ‘iemand-anders’ zit niet steeds te wachten op je gejammer en getreur over vergane glorie.
Beetje simpel gesteld, maar het is wel zo.
En met de humor zit het bij ons wel goed. Ik moet het regelmatig incasseren zodra we het hebben over tweedehandsjes en de eeuwenoude ‘vrouw-van-de-zaak….och och die bijtelling!”. Aan de andere kant heeft manlief het zwaar te verduren zodra het onderwerp op gestroomlijnde body’s en six-packs komt. Zijn motto is immers dat ‘een curve ook een lijn is’ en dat de meeste mannen meer gesteld zijn op een ‘bierfustje dan een sixpack’. Sja en wat breng je daar dan tegenin hè?!
Ach en natuurlijk hebben wij ook zo onze chagerijnige buien. Gelukkig maar. Dat maakt ons ook zo lekker menselijk. Maar met een gezonde dosis humor is de lucht vaak weer snel geklaard. Heerlijk is dat………..
Een dag niet gelachen, is immers een dag niet geleefd!!!

Een citaat van www.nu.nl: “Het moment dat ik van een verliefde man een man werd die wist dat wij echt voor elkaar waren gemaakt, was het moment waarop Máxima mij op mijn tekortkomingen ging wijzen”, aldus de kroonprins.

Ik: “Eigenlijk hebben wij ook best wel een sprookjeshuwelijk!”
Man (gniffelt): “Jaha……want in ieder sprookje komt wel een heks voor…..”
Ik: “Nee………jij hebt net zo’n dikke kop als Willem en ik wijs jou ook op je tekortkomingen!”

En toen lagen we allebei in een deuk van het lachen. 10 Minuten lang. De slappe lach.
Ja mensen, een liefdevol en romantisch huwelijk hebben wij.
En dan heb ik u nog niet verteld over het feit dat Man altijd rondbazuint dat hij niet is getrouwd met een keukenprinses maar met een keukenheks.
Ik zal voor straf morgen eens iets culinairs voor hem klaarmaken, dat zal hem leren. U moet namelijk weten dat Man niks lust. In ieder geval niks wat niet Hollands is. En geen vis en al helemaal geen kaas! Hmmmm……een lekkere pasta met tonijn en een kaasplankje na……klinkt goed!

Ohhhh……hellup! Wat waren ze druk toen ik ze had opgehaald bij de BSO vanmiddag. Ons lieve meisje moest haar rustig dagje van gisteren dubbel en dwars inhalen, lijkt wel. Ze was niet te stoppen. Een soort van locomotief zonder remmen. En Zoon? Die vond het prachtig. Die begon lekker mee te doen. Samen stuiteren is immers veel leuker dan in je eentje. En dat stuiteren móet samengaan met gillen. Heel hard gillen, lachen en stuiteren. U begrijpt, mijn geduld stevende het nulpunt voorbij. En dat van Man ook. Gezellige boel wordt het dan in huize De Kock.
Wat we ook probeerden, niets hielp. En negeren kon ook niet meer, daarvoor was het te erg. Ze braken de tent af…..bij wijze van spreken dan hè? Zou een mooie boel worden als de kleine ettertjes schatjes het letterlijk zouden doen.
Er zat niks anders op dan ze zo snel mogelijk in bad laten weken en soppen en dan hupsakee hun bedjes in. Nou mensen, dat had zelfs nog wat voeten in aarde. Inmiddels ligt het plat. Het gespuis. In bed. Of ze slapen dat is nog de vraag, maar het is in ieder geval rustig. En ik zit nu dus lekker met m’n beentjes omhoog, te genieten van de rust, nadat ik eerst de badkamer heb drooggemaakt want ook die stond inmiddels blank.
Geen lekker begin van de week, dat begrijpt u. En ja ja, ik weet het, ook dit hoort erbij. Mijn ‘zonnetjes’ zorgen niet alle dagen voor zonneschijn. Maar vandaag zijn ze er toch wel in geslaagd de pokkeregen van buiten heel goed te imiteren…….mijn kleine trolletjes schatjes.
Oh…..en ik hou van ze hoor……met heel mijn hart en ziel. Het is heerlijk om moeder te zijn…….maar er zijn van die momenten dat zelfs ik denk “nu even niet”!

“Leuk jurkje heb je aan, zeker bij ZsaZsa gekocht?”, werd me grinnikend gevraagd gisteravond! En dat was het begin van een leuk gesprek. Met m’n achternichtje, een ex-medewerkster van ZsaZsa. Ik heb het één en ander gehoord over de werkwijze daar en kan nu misschien toch een ietsiepietsie meer begrip opbrengen voor het (toch wel onbeschofte) grietje. Ik heb gehoord hoe slecht er betaald wordt, hoe ze onder druk gezet worden om te presteren en hoe de sfeer er is. Walgelijk, dat wel. Maar als je dan in zo’n omgeving moet werken, kan ik me voorstellen dat je het soms wel hebt gehad. Dat je het hebt gehad met je baan als verkoopster, dat je het hebt gehad met lastige klanten (vooral met klanten die niet op hun mondje zijn gevallen). We hebben er gisteren uitgebreid over gesproken en er natuurlijk ook smakelijk om gelachen. Gelukkig maar. Gelukkig maar dat we er om kunnen lachen. Gelukkig ben ik niet het type om in zo’n negatieve sfeer te blijven hangen. It happened and it’s over……let’s move on. Al snap ik niet dat er totaal geen reactie is gekomen op een e-mail die ik achteraf nog had gestuurd. Maar goed, daar zal ook wel smakelijk om gelachen zijn, denk ik dan maar. En ook dat mag. Prima. Dat verbetert wellicht de sfeer in de winkel ook nog eens. En als ik dan het onderwerp moet zijn, so be it.
Verder was het gisteren een gezellig feestje. Rustiger dan we gewend zijn, maar desalniettemin wel heel erg leuk. Leuk om met familie samen te zijn. En hoe ouder ik word, hoe meer ik begin te merken dat dat wel belangrijk is. Dat ik superveel geef om alle mensen om me heen en dat het kei-leuk is om ze af en toe te zien en eens bij te kletsen. De familie is ondertussen aardig uitgedund. Door allerlei omstandigheden waar ik geen invloed op heb kunnen uitoefenen. Wat ik overigens ook niet zou willen. Maar wat er nog is, dat koester ik. En al zal mijn eigen gezinnetje altijd voorop staan, toch ben ik eigenlijk best wel een familiemens.

Zo! Weekend! Weliswaar met een flinke hoofdpijn momenteel, maar dat zal ook weer wel overgaan. Het enige nadeel is dat de kindjes nogal druk zijn……met name Zoon. Meestal is het ons meisje die de boel aardig op stelten kan zetten, maar nu is het Zoon die het nodig vindt om zo hard mogelijk te zingen, gillen, roepen en wat al nog meer. Zelfs het nadoen van een politie-auto tijdens z’n spel gaat met het nodige kabaal. Misschien klinkt het zoveel harder doordat ik hoofdpijn heb…….dat kan natuurlijk ook. Deze ochtend mochten ze bij de BSO gaan spelen, dus ik had eigenlijk verwacht dat ze daar het merendeel van hun energie al wel verspild zouden hebben. Helaas pindakaas. Ze zijn er alleen maar superdruk van teruggekomen. En morgenochtend gaan ze nog een paar uurtjes! Dat belooft wat voor morgenmiddag…….gelukkig heeft Dochter dan een kinderfeestje (sorry mama van B.).
Ons meisje had niet zoveel zin om naar de BSO te gaan. Ze kwam er gisteravond zelfs voor uit bed om dat te vertellen. En wat doe je dan hè?! Ik was immers vanochtend gewoon thuis aan het werk, dus échte noodzaak was er niet. Toch weet ik aan de andere kant dat ze altijd enthousiast is als ik haar weer ophaal……dat spelen met andere kindjes eigenlijk haar favoriete bezigheid is…….dat ze daar maar kan aanknutselen en dat ze het dus prima naar haar zin zal hebben. Ik heb dus toch maar doorgezet. En gelukkig vond ze het leuk…..pffff……anders zou ik mooi iedere vakantie voor andere opvang moeten zorgen. Het is wat als werkende moeder. Dat zijn dan weer de nadelen. Maar goed dat er ook een heleboel voordelen tegenover staan. Al is het alleen maar om zo af en toe geen luidruchtige kids om je heen te hebben :). En natuurlijk zijn ze niet altijd en niet iedere dag zo…….. GODZIJDANK

Ons avondje carnavallen zit er weer op! Vindt u ook niet dat ik al vroeg fris en fruitig achter de laptop zit??? Nou ja, fris en fruitig?!?! Met een kop vol snot weliswaar, maar zónder kater! Met de verkoudheid en de hoofdpijn die ik gisteren had, heb ik maar besloten om voor BOB te spelen. Wat achteraf heul erg fijn was, want dat scheelde weer een pokke-eind lopen van Ons Café naar huis! Bovendien heb ik geen alcohol nodig om lekker los te gaan en een superleuke avond te hebben. Maar eerlijk is eerlijk, een lekker pilsje had er best ingegaan. Of een wijntje. Of een cola-malibu (jaja, nu niet meteen gaan lachen, maar dat vind ik dus lekker!). Of een flügeltje. Maar allee, niks van dat al voor mij. Ik heb eens voor een keertje de ‘verstandige Lien’ uitgehangen.
Man niet. Man had het vannacht geloof ik een beetje zwaar. Ik heb hem meerdere keren uit bed horen gaan. Wat’ie allemaal ging doen, weet ik ook niet precies. Ik ben maar niet gaan kijken ;-).
Leuk om even wat terug te denken….. Aan alle outfits die zijn langsgekomen. Aan alle mensen die mij in eerste instantie niet herkenden. Zowel in de kroeg als vrijdag op school.
Het was weer gezellig. En het is weer voorbij. Morgen mag deze dame gewoon gaan werken.
Maar goed…niet getreurd…..donderdag staat er weer een feestje voor de deur!!!! Het kan niet op en dan is de feestlocatie zó dichtbij dat we zeker te voet gaan en dat ik zeker wel iets ‘lekkers’ kan drinken. Alhoewel……voor vrijdag staat weer een bezoekje aan de HHB gepand (=huishoudbeurs). Er zijn mensen die zeggen dat ik dit tegen niemand hardop moet zeggen, omdat ik dan waarschijnlijk gelijk 100 punten in aanzien zak . Nou…..mooi dat me dat niks kan schelen. Ik ben er ooit maar 1x eerder geweest en dat is al een jaartje of 4/5 geleden. Dus het wordt weer eens tijd dat ik samen met vriendin M. de boel onveilig ga maken. As ge mar leut hèt……of dat nou met carnaval, een feestje of de HHB is!!

Laat ik u nu eens iets gaan vertellen over mijn verleden. Over mijn jeugd. Mijn jeugd in Sprang-Capelle, of all places! Ik heb het fijn gehad. Fijn thuis, fijn in ons gezin, fijn op school en fijn met m’n vriendinnen. Mijn ouders hebben er, ondanks het feit dat ze heel jong zijn getrouwd (omdat ik op komst was), alles aan gedaan ons zo goed mogelijk op te voeden. En dat is best gelukt, al zeg ik het zelf :).
Als we iets wilden, werd er altijd naar een mogelijkheid gezocht om dat te verwezenlijken. Mijn jongere broertje en ik wilden wielrennen. Dus gebeurde dat. Één tot twee keer per week trainen bij Presto in Drunen en 1x per week een wedstrijd, ergens in het land. Ik spreek nu nog vaak mijn waardering uit naar mijn ouders dat ze dat al die jaren hebben volgehouden. Ieder weekend vertrokken wij, als gezin, met fietsen op het dak, tassen met wielerkleding achterin, klapstoeltjes, koffie, broodjes en een koelbox met drinken, richting de jeugdwedstrijden. Ieder weekend weer. Onvoorstelbaar. Nu ik zelf kinderen heb, bedenk ik me des te meer hoe moeilijk dat soms moet zijn geweest. Ik houd zielsveel van mijn kids, maar ik zie me dit nu écht nog niet 1, 2, 3 doen.
Verder had ik nog een passie. Dansen. Stijldansen. Op mijn twaalfde begon ik bij Dansschool Lizan in Waalwijk. Dat hoorde volgens mijn ouders bij de opvoeding! En ik vond het léuk joh! Ik heb me daar wat tijd doorgebracht…..sjongejonge. Iedere zondagavond was ik er op de vrije dansavonden te vinden. Mijn eerste liefde heb ik er zelfs ontmoet. En fanatiek dat ik was. Jammer dat ik dat fanatisme en doorzettingsvermogen tijdens het wielrennen nooit zo heb gehad ;-). Maar afijn, dansen dus. Toen het met deze eerste liefde wat serieuzer werd, werd het dansen een stuk minder fanatiek hoor. Dat wel. Prioriteiten, mensen, prioriteiten.
Later zijn we samen weer fanatiek aan het wedstrijddansen geslagen maar dit keer bij Dansschool Grijsbach die destijds net was overgenomen door een nieuwe eigenaar uit Rotterdam. Ik heb daar zelfs nog een jaar lang fulltime gewerkt en lesgegeven. Iedere maandagmiddag vertrok ik richting Den Haag om les te krijgen van mevrouw Bronmeijer in haar dansschool op de Lange Poten. Ook dat was een superleuke tijd. Alleen kwam ik er na een jaartje wel achter dat mijn verdere sociale leven op een zeer laag pitje kwam te staan. Ik moest immers altijd werken als andere mensen (lees: vrienden) vrij waren. Je wereldje wordt heel snel, heel klein als je 7 dagen per week in de avonduren werkt. Het bleek niks voor mij. Niet fulltime tenminste.
Ik heb het dansen vaarwel gezegd en ben tot nu toe nooit meer in een dansschool geweest. Jammer. Dat wel. Zeker nu de huidige manlief geen meter schijnt te kunnen dansen :). Nou ja, geen meter, de laatste avond voor onze bruiloft heb ik hem snel nog een paar pasjes geleerd en tijdens de openingsdans heeft’ie het er nog aardig vanaf gebracht. Misschien toch een natuurtalentje???? 🙂
Maar om even terug te komen op mijn jeugd. Die is dus eigenlijk heel vlekkeloos verlopen. Geen rare dingen en altijd ouders in de buurt om op terug te vallen. Aan mijn schooltijd heb ik ook alleen maar fijne herinneringen, terwijl er toen ook best dingen gebeurd zullen zijn die minder leuk waren. Die zijn alleen niet in mijn geheugen blijven hangen, dus dat is dan weer een goed teken, denk ik zo. De MAVO die daarop volgde stond ook in ons dorp. Inmiddels is de school afgebroken en staan er nieuwe huizen op. Jammer. Ik vond het best wel een fijne school. Kleinschalig met zo’n 250 leerlingen. Dichtbij. Als het sneeuwde of het was glad kon ik er gemakkelijk tevoet naartoe. Wat minder fijn was, was de omschakeling van de MAVO naar een heel grote scholengemeenschap in Tilburg. Ik wist niet wat me overkwam. Ineens op een school met wel 1500 leerlingen (als het er niet meer waren!). Ik voelde me ineens heel klein. Dat herinner ik me nog heel goed. Ik had mijn boeken opgehaald en ben huilend thuisgekomen met de snikkende boodschap “dat ik ze de volgende dag wel terug ging brengen, want daar ging ik écht niet naartoe!”. Haha……kan er nu hard om lachen. Natuurlijk. En het kwam helemaal goed hoor, daar niet van. Ik heb m’n weg wel gevonden en heb daar vervolgens ook een prima tijd gehad. Ik was (samen met mijn vriendin) wel het boerinneke uit Sprang, maar dat is achteraf ook wel in orde gekomen :).
En nu hebben we zelf schoolgaande kinderen. Kinderen die je een fijne jeugd mee wilt geven. En hopelijk gaat dat lukken. We doen in ieder geval onze stinkende best. And that’s all there is……….