Jeugd

Laat ik u nu eens iets gaan vertellen over mijn verleden. Over mijn jeugd. Mijn jeugd in Sprang-Capelle, of all places! Ik heb het fijn gehad. Fijn thuis, fijn in ons gezin, fijn op school en fijn met m’n vriendinnen. Mijn ouders hebben er, ondanks het feit dat ze heel jong zijn getrouwd (omdat ik op komst was), alles aan gedaan ons zo goed mogelijk op te voeden. En dat is best gelukt, al zeg ik het zelf :).
Als we iets wilden, werd er altijd naar een mogelijkheid gezocht om dat te verwezenlijken. Mijn jongere broertje en ik wilden wielrennen. Dus gebeurde dat. Één tot twee keer per week trainen bij Presto in Drunen en 1x per week een wedstrijd, ergens in het land. Ik spreek nu nog vaak mijn waardering uit naar mijn ouders dat ze dat al die jaren hebben volgehouden. Ieder weekend vertrokken wij, als gezin, met fietsen op het dak, tassen met wielerkleding achterin, klapstoeltjes, koffie, broodjes en een koelbox met drinken, richting de jeugdwedstrijden. Ieder weekend weer. Onvoorstelbaar. Nu ik zelf kinderen heb, bedenk ik me des te meer hoe moeilijk dat soms moet zijn geweest. Ik houd zielsveel van mijn kids, maar ik zie me dit nu écht nog niet 1, 2, 3 doen.
Verder had ik nog een passie. Dansen. Stijldansen. Op mijn twaalfde begon ik bij Dansschool Lizan in Waalwijk. Dat hoorde volgens mijn ouders bij de opvoeding! En ik vond het léuk joh! Ik heb me daar wat tijd doorgebracht…..sjongejonge. Iedere zondagavond was ik er op de vrije dansavonden te vinden. Mijn eerste liefde heb ik er zelfs ontmoet. En fanatiek dat ik was. Jammer dat ik dat fanatisme en doorzettingsvermogen tijdens het wielrennen nooit zo heb gehad ;-). Maar afijn, dansen dus. Toen het met deze eerste liefde wat serieuzer werd, werd het dansen een stuk minder fanatiek hoor. Dat wel. Prioriteiten, mensen, prioriteiten.
Later zijn we samen weer fanatiek aan het wedstrijddansen geslagen maar dit keer bij Dansschool Grijsbach die destijds net was overgenomen door een nieuwe eigenaar uit Rotterdam. Ik heb daar zelfs nog een jaar lang fulltime gewerkt en lesgegeven. Iedere maandagmiddag vertrok ik richting Den Haag om les te krijgen van mevrouw Bronmeijer in haar dansschool op de Lange Poten. Ook dat was een superleuke tijd. Alleen kwam ik er na een jaartje wel achter dat mijn verdere sociale leven op een zeer laag pitje kwam te staan. Ik moest immers altijd werken als andere mensen (lees: vrienden) vrij waren. Je wereldje wordt heel snel, heel klein als je 7 dagen per week in de avonduren werkt. Het bleek niks voor mij. Niet fulltime tenminste.
Ik heb het dansen vaarwel gezegd en ben tot nu toe nooit meer in een dansschool geweest. Jammer. Dat wel. Zeker nu de huidige manlief geen meter schijnt te kunnen dansen :). Nou ja, geen meter, de laatste avond voor onze bruiloft heb ik hem snel nog een paar pasjes geleerd en tijdens de openingsdans heeft’ie het er nog aardig vanaf gebracht. Misschien toch een natuurtalentje???? 🙂
Maar om even terug te komen op mijn jeugd. Die is dus eigenlijk heel vlekkeloos verlopen. Geen rare dingen en altijd ouders in de buurt om op terug te vallen. Aan mijn schooltijd heb ik ook alleen maar fijne herinneringen, terwijl er toen ook best dingen gebeurd zullen zijn die minder leuk waren. Die zijn alleen niet in mijn geheugen blijven hangen, dus dat is dan weer een goed teken, denk ik zo. De MAVO die daarop volgde stond ook in ons dorp. Inmiddels is de school afgebroken en staan er nieuwe huizen op. Jammer. Ik vond het best wel een fijne school. Kleinschalig met zo’n 250 leerlingen. Dichtbij. Als het sneeuwde of het was glad kon ik er gemakkelijk tevoet naartoe. Wat minder fijn was, was de omschakeling van de MAVO naar een heel grote scholengemeenschap in Tilburg. Ik wist niet wat me overkwam. Ineens op een school met wel 1500 leerlingen (als het er niet meer waren!). Ik voelde me ineens heel klein. Dat herinner ik me nog heel goed. Ik had mijn boeken opgehaald en ben huilend thuisgekomen met de snikkende boodschap “dat ik ze de volgende dag wel terug ging brengen, want daar ging ik écht niet naartoe!”. Haha……kan er nu hard om lachen. Natuurlijk. En het kwam helemaal goed hoor, daar niet van. Ik heb m’n weg wel gevonden en heb daar vervolgens ook een prima tijd gehad. Ik was (samen met mijn vriendin) wel het boerinneke uit Sprang, maar dat is achteraf ook wel in orde gekomen :).
En nu hebben we zelf schoolgaande kinderen. Kinderen die je een fijne jeugd mee wilt geven. En hopelijk gaat dat lukken. We doen in ieder geval onze stinkende best. And that’s all there is……….