Misverstandje

Als je aan het verbouwen bent, heb je ineens aanspraak van allerlei mensen uit de buurt. Mensen die ik voorheen nog nooit had opgemerkt. Mensen die nu vriendelijk vragen hoe het staat met de verbouwing en ook mensen die ronduit nieuwsgierig zijn en het liefst even binnen komen kijken. En dat mogen ze best hoor. Geen enkel probleem. Wat mij echer wel verbaast, is dat ik zelfs in de supermarkt wordt aangesproken door voor mij totaal onbekende mensen. “Schiet het al een beetje op met de verbouwing?”, hoor ik ineens achter me bij de kassa. Ik antwoord beleefd dat we inmiddels in de afwerkingsfase zitten en het ergste nu wel achter de rug hebben, om me vervolgens de hele verdere dag piekerend af te vragen wie die mevrouw/meneer dan wel niet was. Woont zij/hij misschien in de straat? Kennen ze mij via m’n ouders? Werkelijk geen idee. Ook mama’s van andere kindjes op school vragen regelmatig hoe het staat met onze aanbouw. Hartstikke aardig natuurlijk. En handig. Als ik bijvoorbeeld net de kindjes in of uit de auto aan het laden ben of als ik net de zware boodschappen krat uit de auto haal. Maar het toppunt gebeurde werkelijk vandaag! Dochter is net weer op school gedumpt (oeps, sorry naar school gebracht) en een andere moeder vraagt naar de stand van zaken. Onderwijl knikt ze naar mijn buik en vraagt: “Zie ik dat nou goed? Komt er nog ééntje bij?”. Ik zweer u, als ik iets in m’n mond had gehad, iets van een snoepje of zo, dan was ik er ter plekke in gestikt. Nadat ik de beste mevrouw lachend (als een boer met kiespijn) had verzekerd dat er geen kleintje meer bij komt, wist ze natuurlijk niet goed waar te kijken. Genant. Best wel. “Oh nee, dat komt door die strik van je jasje midden op je buik natuurlijk!”. Yeah. Right. Dat jasje verdwijnt dus in in de zak voor het Leger des Heils en vanavond begin ik nog met de buikspier-oefeningen waarmee ik 3,5 jaar geleden al had moeten beginnen!