Category: Zomaar

Zo! De eerste helft van ons gezin heeft vakantie. 6 Hele weken. Wat lijkt dat lang. En zo hard als ik gisteren riep dat ze er vreselijk aan toe zijn, zo hard zal ik straks tegen het einde van week 6 weer roepen dat het heel erg hard tijd wordt dat ze weer naar school gaan. Zo gaat het meestal 😉 . Dochter was de hele afgelopen week niet te genieten. Na een stevig gesprek kwam het hoge woord eruit. Ze wilde niet naar groep 3. Ze gaat dan de kindjes van groep 2 zo erg missen. En de juffen. En dan mag ze niet meer zo lang buitenspelen. En, en, en….. Alles wat ze maar kon bedenken gooide ze eruit. Oh ja…en ze was ook nog verdrietig om haar doodgeknepen visje. Een lachje ontschoot me en u begrijpt….dat was helemaal verkeerd! Ontaarde moeder die ik ben!!! Of ik dat dan leuheuheuk vond, werd er met ontzetting gereageerd (ondertussen nog harder huilend). Het feit dat ik vervolgens reageerde met: “je hebt nu toch al een nieuw visje!”, deed er ook niet veel goed aan. Ze was niet meer te stoppen. Na haar wat gekalmeerd te hebben, hebben we samen alle leuke dingen van groep 3 eens op een rijtje gezet. Het leren lezen en schrijven natuurlijk bovenaan. Daar is ze aan toe. De hele dag kan ze bezig zijn met een pen en een schriftje. Woordjes opnoemend en dan spellend om ze zo te schrijven. Dat gaat best al aardig. De combinaties “eu”, “ui” en “oe” zijn nog wat lastig. En de welbekende fopletter “c”. Die je de ene keer als een “k” uitspreekt en de andere keer als een “s”. Maar verder doet ze dat al prima! Ook het lezen gaat nog niet verder dan niveau AVI 1 maar die boekjes leest ze al aardig. De snelheid ontbreekt nog en ik ben er van overtuigd dat ze dat straks zo zal oppikken, éénmaal in groep 3. De juf waarbij ze straks zal komen is ook een superjuf (volgens alle andere moeders en dat geloof ik dan maar even), dus daar hoeft ze zich zeker geen zorgen om te maken. Maar toch snap ik ook weer wel dat ze er tegenop ziet. Het is weer een hele stap verder naar de “grote-mensen-wereld”. Nu gaat het echt beginnen. Zelfs ik heb daar een beetje moeite mee. Je sluit toch weer een periode af!
En Zoon die dan nu volgend jaar gaat beginnen in groep 1. Hij doet het wonderbaarlijk goed. Na zijn slechte start, is het daarna eigenlijk helemaal goed gekomen. Hij gaat met veel plezier. Heeft nog wel eens een slechte bui, maar dat is heel snel weer over als hij dan voor straf even in het keukentje moet staan. Hij is leergierig, voelt zich gepasseerd als hij geen “werkje” mag doen maar “moet” spelen en probeert écht mee te doen met de “grote” jongens van zijn klas. Ondanks het feit dat ik (en met mij vele anderen, zoals de leidsters van het KDV) er enorm tegenop zag en dacht dat hij er helemaal nog niet klaar voor was, heeft hij zelf het tegendeel bewezen. Natuurlijk loopt hij niet voorop in alles. Hij is nooit zo vlug geweest, qua ontwikkeling en dat gaat nu op school niet anders. De kleuren kent hij nog steeds niet allemaal, maar een boekje hoef ik maar 1x voor te lezen en hij kent het daarna precies uit z’n hoofd. Letterlijk! Ik ben dan ook niet bang voor volgend jaar. Hij zal z’n volle 2 jaar kleuterschool wel nodig hebben voor z’n ontwikkeling, maar ik weet zeker dat hij aan het einde van groep 2 ook helemaal klaar zal zijn. Afijn…….genoeg over school! Het is nu vakantie. Althans voor de kindjes. Wij moeten nog even buffelen en dan gaan we straks ook heerlijk naar Spanje. Ik kijk er naar uit…..
Fijne vakantie aan iedereen die deze week vertrekt. Geniet ervan en rust lekker uit!

“Ga maar lekker vroeg slapen!”, zei Man. Ik ben er nog niet uit of dat voorstel werd gedaan in eigen belang of in mijn belang. Ik ga maar even uit van het laatste 😉 . En je zou denken dat het dan de volgende dag beter zou gaan hè?! Niks was minder waar. Ik had prima geslapen. Heerlijk zelfs. Alleen helaas slechts tot 6 uur. 05h58 om precies te zijn. Om moedeloos van te worden. Ik heb nog zo’n 3 kwartier liggen woelen en ging toen toch maar uit bed. Zielig in m’n eentje beneden zitten op zondagochtend. Zelfs de kindjes sliepen nog heerlijk. En nog steeds wist ik niet precies waarom ik me nu zo voelde. Misschien was het gewoon de maandelijkse periode. Al heb ik daar eigenlijk de laatste jaren nooit meer zo extreem veel last van. Misschien was m’n lijf gewoon té moe. Té moe van al het geregel rond de bruiloft. Té moe van alles wat ik nog gedaan wil hebben voor de vakantie. Té moe om nog iets te ondernemen. Even pas-op-de-plaats is dan noodzakelijk. And guess what? Vandaag gaat het alweer een stuk beter. Ik heb een prima nacht achter de rug. Zelfs totdat de wekker afliep geslapen! Op m’n werk heb ik ook heerlijk veel kunnen doen, zodat het daar ook weer wat overzichtelijker wordt. De reorganisatie loopt verder nog op volle toeren. Iets concreets weten we nog steeds niet. Maar om eerlijk te zijn, denk ik niet dat dat de veroorzaker was van mijn gemoedstoestand. Misschien komt het wel gewoon door die verdomde gastenlijst. Al 100x heb ik hem zitten veranderen en aanpassen. Steeds weer twijfel ik of ik die-en-die nou voor de receptie of het feest zal uitnodigen. Steeds weer vind ik dit stuk veel moeilijker dan ik vantevoren had gedacht. Ik ben nu immers 40 jaar! Het is onze bruiloft en we bepalen toch zeker zelf wie daarvoor wordt uitgenodigd?! Rationeel is dat ook inderdaad zo. Alleen gevoelsmatig ligt dat iets anders. Bij mij dan. Man heeft daar totaal geen last van. Van dat gevoelsmatige. Zal wel iets typisch mannelijks zijn. Man maakt zich absoluut niet druk. “Je kunt het toch nooit voor iedereen goed doen!”, is zijn stelling. En ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft. Er zijn altijd mensen die commentaar hebben. Op de meest kleine dingen. Maar wij regelen het zoals we het graag willen, met de mensen die we er graag bij hebben. Ik zal zeer opgelucht zijn als de kaarten de deur uit zijn. Dan pas kan er niks meer worden veranderd……………..alleen mijn humeur misschien 😉

Oh mijn hemel, wat ben ik in een chagrijnige bui vandaag! Niemand kan goed doen in mijn buurt en waar het nou precies vandaan komt…..geen idee! Welke scheet er nou precies dwars zit…..geen idee! Ik ben wel ontzettend moe de laatste dagen. Ik kom niet uitgerust en heb totaal geen energie. En dan is alles al snel te veel. Ik word bij voorbaat al moe bij het idee dat ik iets moet gaan doen. U kent het vast. Zo’n gevoel waarbij je denkt: “Waar blijven die Oempa-Loepma’s uit Sjakie en de Chocoladefabriek? Doe mij er 3! 1 voor elke verdieping!” Slapen….da’s eigenlijk het enige waar ik zin in heb. Slapen…..heel veel en heel lang. En dat dan die kleine mannetjes het roer thuis overnemen. Heerlijk lijkt me dat.
Al had ik vandaag over de kindjes eigenlijk niks te klagen. Ze gedroegen zich (redelijk) voorbeeldig. Een enkele uitzondering daargelaten. Geen visvang-, haarknip-, glitterstrooi-, of nagellak-issues. Niks van dat al. Een beetje gekat, oftewel broer-zus-dingen, dat was het. En dan die regen hè vanochtend. Dat was wel een reden om chagrijnig te worden. We zouden gaan verven. De buitenboel. Pa en ik. Ehhhh…NOTTTT. Een beetje geschuur en verder zijn we niet gekomen. Maar ach….zelfs het weer is aan het einde van de middag nog goed geworden, dus da’s ook geen reden meer voor de staat van mijn humeur. Oh en ik probeer het wel hoor. Ik probeer wel van dat pokkehumeur af te komen. Door gek te doen met de kids. Te lachen (als een boerin met kiespijn) en te dansen (alsof ik in m’n broek heb gepoept) en te stoeien (als een oud vrouwtje….die knie hè….en nu niet gelijk allemaal lachen!). Maar het mag allemaal niet baten. Ik zal de dag zo verder moeten zien door te komen. En morgen is er weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Ik hoop van harte (niet in de laatste plaats voor mijn huisgenoten) dat het tij dan gekeerd is. Een goede nachtrust doet wellicht wonderen. Pfff……ik word gewoon chagrijnig van mezelf! 😐

Nog 1,5 week! Dan hebben de kindjes hier in het Zuiden des Lands vakantie. Het aftellen is begonnen. Al een tijdje in huize De Kock. Niet zo zeer door ons, maar wel door Dochter. Een week of 8 geleden heb ik al een aftelkalender voor haar gemaakt. Ze had totaal geen benul wanneer we nu naar Spanje zouden vertrekken. Bij het zien van al die vakjes die moesten worden afgestreept, zonk de moed haar in de schoenen. En zie nu. Bijna is het dus zover. Een heerlijk idee enerzijds en het opkomen van de vakantiestress anderzijds. Het is ook altijd wat. Als ik bedenk dat de kindjes over 1,5 week al lekker vrij zijn, geeft mij dat ook rust. De eerste weken gaan ze nog wel naar de buitenschoolseopvang, maar toch hoef ik dan geen broodtrommeltjes klaar te maken. Dat zit bij de (overigens vrij hoge) prijs inbegrepen. Ze gaan graag. Die kids van ons. Vinden het heerlijk om op een nieuwe locatie met oude en nieuwe bekenden te spelen. Gelukkig hebben wij wat dat betreft heel gemakkelijke kids. Voordeel is ook dat we ze vroeg kunnen brengen. M.a.w. dat wij vroeg kunnen beginnen en dus ook vroeg kunnen stoppen. Altijd fijn in de zomer. Al met al een fijne gedachte dat school bijna voor 6 weekjes is afgelopen. Maar dan komt die anderzijds hè?! Stresskip als ik ben. En iedere keer weer neem ik me voor het ditmaal helemaal anders te doen. En steeds weer is het hetzelfde liedje. Ik ben al wel een stuk gemakkelijker geworden hoor in een aantal dingen. Zo hoeft voor mij niet het hele huis piekobello in orde te zijn voordat we vertrekken. Alles opgeruimd, WC schoon en een keertje stofzuigen vind ik ook al best. De rest zien we weer wel bij thuiskomst. Maar de verdere regeldingen……daar kan ik me zo druk om maken. Kat naar het hotel, boodschapjes in huis, alle benodigde medicijnen, pleisters, muggenspul, zonnebrand enz. halen. En niet dat ik niet op tijd begin hoor. Maar toch…..er zijn altijd dingen die nog op het laatste moment aankomen. De was bijvoorbeeld. Ik zorg altijd dat alles weggewassen is. Steeds weer een uitdaging hoe we dat gaan doen. Maar het is tot nu toe altijd gelukt. En dan die mannen hè…..ja sorry…..ik scheer ze allemaal even over 1 kam. Uit gemak. En ik denk stiekem dat ik ook wel gelijk heb. Die mannen hebben het zo gemakkelijk. (Niet dat ik het ze zou toevertrouwen om alles in te pakken hoor. Neu, ik ben en blijf een vrouw, dat inpakken dat doe ik! Stel je voor dat hij m’n onderbroeken vergeet!) Ze pakken de auto in (tenminste bij ons gaat dat altijd zo en daar mag ik me dan weer niet mee bemoeien hè! Ruzie-jonge-ruzie dat we dan krijgen! Poehpoeh), gaan nog even slapen en rijden aan. C’est ca! En dan onderweg checkt’ie nog ff of ik wel de papieren van de camping en het paspoort bij me heb. Hij kijkt zelf of z’n creditcard in z’n portemonnee zit en of hij z’n telefoon, laptop en dvd-spelertjes bij zich heeft. Zonder zou hij niet overleven. Nog liever zonder ondergoed dat zonder telefoon! Nu moet ik natuurlijk toegeven dat nieuwe onderbroeken waarschijnlijk een stuk goedkoper zijn dan een nieuwe telefoon, maar goed…….u snapt welk punt ik hier wil maken! Toch?

Ik baalde en ik baalde en ik baalde. Ik dacht eigenlijk dat Dochter erbij zou zitten. Dat ze mocht afzwemmen voor haar B-diploma. Het grootste probleem tot nu toe was onder de mat doorzwemmen. Niet dat ze dat niet kon natuurlijk. Ze zwemt verdikkeme het halve zwembad onder water. Maar dat was iets wat tussen haar oren afspeelde. Ze is ooit met het spelen onder zo’n mat terecht gekomen en die angst krijg je gewoon niet zomaar weg. Maar ze deed het vorige week! En ik had dus goede hoop. Helaas pindakaas. Het mocht niet zo zijn. Ze was nog niet sterk genoeg volgens de zwemleraar. En eerlijk is eerlijk, ondanks het feit dat ik dus éeee-norm baalde, wil ik natuurlijk wel dat ze pas afzwemt als ze er ook daadwerkelijk klaar voor is. Ik had me al ingesteld op de volgende afzwemronde eind oktober, begin november. En balen deed ik nog steeds…..maar wat niet is, dat is niet. Voila….c’est ca. Ze mocht vorige week dus niet mee proefzwemmen.
En toen. Afgelopen donderdag. Toen had mevrouw gewoon les. En zwom ze dus de sterren van de hemel. Tuttebel! En dat deed die zwemleraar weer verbazen en twijfelen. Ze kreeg nog een kans. Gisteren mocht ze komen proefzwemmen en na haar nog eens nadrukkelijk te hebben uitgelegd dat ze dan dus écht moest laten zien dat ze er klaar voor was, verlieten we de zwemschool. Een lichte euforie maakte zich van mij meester. Natuurlijk nog steeds met het idee in mijn achterhoofd dat het niet door zou kunnen gaan. Maar dan hadden Dochter en ik er toch alles aan gedaan. Deze kans grepen we met beide handen aan. Ook Dochter….zo bleek. Ze deed het! Ze zwom zoals het moest (met hier en daar nog wel wat opmerkingen hoor), ze ging zonder problemen onder de mat door en ze besefte dus dat het op deze proef aankwam. Trots als een pauw kon ik haar later vertellen dat ze door was. Dat ze dus morgen mag afzwemmen. De vlag gaat uit! En niet in de laatste plaats omdat ik nu dus voorlopig niet meer hoef. Even rust. Totdat onze kleine aap mag gaan lessen. Maar dan moet het morgen natuurlijk ook wel goed gaan……..misschien toch nog maar niet te vroeg juichen :-s

Hier dan een logje over mijn touwtje-spring-avontuur. Het begon zo leuk….
Dochter kan inmiddels al behoorlijk goed touwtje-springen (met dank aan overblijfmama Els) en ze vindt het leuk. Zo leuk dat ik steeds maar sta te draaien met zo’n groot touw. Alle liedjes komen weer in no-time terug. “In spin, de bocht gaat in, uit spuit, de bocht gaat uit! etc.”. Dochter voegt er inmiddels wat nieuwe (ongetwijfeld hippere) aan toe. En ik vind het dus heerlijk om naar te kijken. De energie die die kids hebben. Ze blijven maar doorgaan. (Al praat ik hier nu enkel over Dochter hè, Zoon niet….die is van de luie tak van de familie….hè Man?!) Wat mij dus destemeer wijst op het feit dat ik dat dus niet meer kan. Alleen……alleen dat fietstochtje van vorige week hè?! Dat maakte mij dus wat overmoedig het afgelopen weekend. Ik stond zó te kijken van m’n nog-best-wel-op-peil-zijnde conditie dat ik dacht dat ik misschien toch best nog wel zou kunnen touwtje-springen. En warempel. Het ging. Het ging nog best goed ook. Och joh, en ik voelde m’n buikspieren!!! Dit was het! Dit moest ik gewoon iedere dag doen en dan zou het helemaal goed komen met mij en m’n figuur. En hupsakee nog een keertje 30x en hupsakee 5 minuten later weer een keertje 40x en zo tot ik ineens iets voelde in m’n knie. Kraken deed het niet echt, maar het voelde of er iets knapte of wegschoot. En dat soort dingen hè, die gebeuren het laatste jaar zo vaak. Het lijkt wel of er op het moment dat je 40 wordt, meteen een knop om gaat in je gewrichten en spieren. “Ho, stop, ho…..je moet ons nu niet te veel meer gebruiken hoor….we gaan richting ons pensioen”, zoiets denken ze zeker, of ehh “Doe es niet zo fanatiek, we zijn ook geen 20 meer hoor!”. Maar ik doe gewoon een paar daagjes rustigaan en dan ga ik het opnieuw proberen. Ik ga nu na zo’n lullig knie-blessure-tje niet zomaar opgeven. (Vandaag loop ik immers alweer bijna als een kievit) Niet nu ik allerlei visioenen van Lien met een strakke buik op het strand heb gezien. Dat idee hou ik mooi nog even vast……..
En anders koop ik alsnog een badpak!

Wat een heerlijke dag mensen. Heerlijk. Ik zweer het u. Deze temperaturen zijn mij op het lijf geschreven. Niet meer zo godverziekend benauwd als gister en eergister. Nee, een lekker briesje, toch nog zo’n 26 graadjes en het zonnetje. Gezellig spelende kids (dat is ook wel eens anders 🙁 ) en leuk gezelschap. Het bezoek van vanochtend was dan wel gepland maar het onverwacht blijven lunchen weer niet. En dat is gewoon fijn. Dat dat zomaar kan en dat het dan ook heel gezellig is. Dat je dan merkt dat het hier om echte vrienden gaat. Met wie je maanden geen of nauwelijks kontakt kunt hebben en met wie je in no-time weer de draad oppakt. Fijn. Heerlijk. Ik had het al genoemd. Vanmiddag heb ik verder nog kunnen relaxen bij de kapper en kon ik mijn binnengekomen daglenzen ophalen. En die heb ik nu dus in. Raar hoor…..geen bril op m’n neus. Raar dat ik het dan ook nog eens kan lezen allemaal. Al zit ik nu wel wat met m’n ogen te knijpen. Macht der gewoonte….blijft toch even wennen. Indoen van die dingen ging prima. Hopelijk willen ze er strakkies net zo gemakkelijk weer uit. En dan Man he. Die is al weken z’n Reef-slippers en Teva-sandalen kwijt. Alles had’ie al afgezocht. Zei die. Overal had hij al gekeken. Zei die. En nergens lagen ze. Zei die. Net voordat we op het punt stonden vandaag nieuwes te gaan kopen, ging ik even meezoeken. Lang hadden we niet nodig. Gevonden. Gewoon waar manlief al zo’n 30x gekeken had. Of course…….
Topdag dus. Heerlijk. Fijn. Gezellig. Zo mogen er nog veeeeeeel meer komen!

Ik zit gewoon binnen mensen! Binnen! En niet omdat ik niet kan lopen van het fietstochtje van gister. Peanuts. De heenweg viel me nog wel een beetje zwaar. De temperatuur, het fietsritme en de lichte hoofdpijn maakten het een ietsiepietsie lastig. Maar hé, Lien is Lien niet als ik niet gewoon doorbijt. Ik liet me niet kennen. Ik stampte flink op de pedalen van mijn pakezelfiets. Zo’n fiets met maar 7 versnellingen en zo zwaar dat je er met 3 kids en buggy nog niet mee omvalt. Fietsen is wat minder comfortabel, maar allee, waarom koop je nou in hemelsnaam zo’n fiets??? Om de kids te vervoeren toch? Fijn fietsen is een lagere prioriteit….ahum. Ik zou het nooit meer doen trouwens. Zo’n pakezelfiets kopen. Destijds waren ze nog peperduur en nu zal ik zoooooo blij zijn als ik hem eruit kan knikkeren. Eerst luie zoon nog op een fiets zonder zijwieltjes zien te krijgen. Zo vlug alst’ie is met visjes-vangen zo traag is hij als het op fietsen aankomt. Maar om nog even op gisteren terug te komen. Sjongejonge…..he-le-maal naar Heusden gefietst. En de afstand heb ik natuurlijk nog even na-ge-googled. Zeg hé, het voelde echt wel als 20km hoor!!! Maar het waren er 16. Volgens routenet.
En toen terug. Terug ging goed joh! En nee dat lag niet aan de eventuele borreltjes die in Heusden waren genuttigd. Geloof me, als ik u zeg dat ik was begonnen met Spa Rood. Dat kon niet iedereen zeggen trouwens. En vooral die ene persoon die later niet eens fatsoenlijk een ijsje kon veroberen zonder van neus tot oren tot elleboog onder te zitten. Je zou toch écht denken dat die vantevoren al een fles Martini had achterover gegoten :p . Afijn…..de terugweg. Ik zat gewoon bij de kopgroep! Ik zweer het u dat ik de Tour de la Femme overweeg voor volgend jaar. Ik was helemaal in m’n element. M’n klapkuiten deden keurig hun werk en zelfs mijn conditie viel me 200% mee. Ik heb mijn medefietsters verbaasd en mezelf nog het meest. Moet u nagaan als ik écht een fijne fiets onder m’n gestroomlijnd achterwerk zou hebben! 😉
En waarom ik nu binnen zit? Ik heb het zo godverziekend heet vandaag. Dat ene laatste biertje van gisteren is denk ik naar m’n kuiten gezakt. Of naar m’n hersens gestegen da’s ook nog een optie. Heet heb ik het! En zeg nou zelf….het is nou alweer zo lang mooi weer dat het ook tijd wordt om weer eens een beetje te klagen……….

Ze zochten nog iemand. De Ouderraad van school. En ik dacht dat het misschien wel iets voor mij zou zijn. Zolang Dochter al op school zit, riep ik steeds: “als ze straks allebei op school zitten dan ga ik ook wat actiever deelnemen aan de typische schooldingetjes!”. Afijn, nu is het dus inmiddels zover. Nu is het geen “ver-van-m’n-bed-show” meer. De jongste is 4. Punt. Tijd voor actie. Punt. Geen smoesjes meer. Punt. En de eerste vergadering met de Ouderraad is dus inmiddels een feit. Een lange vergadering welteverstaan. Ik viel gelijk met m’n neus in de boter. De agenda was lang en er werden belangrijke wijzigingen voor volgend jaar besproken samen met de directie. Interessant. Dat wel. Maar ook vermoeiend. Vooral omdat ik een typje ben, wat de vergadering van zo’n avond nog even moet verwerken. Meteen m’n bedje in en slapen is er dan dus niet bij. Maar oké, ik zag het wel zitten. Die Ouderraad. Ik denk dat ik wel wat positiefs (en vooral kritisch) kan toevoegen. Dus ik ga het maar voor een jaartje proberen. Merk ik dat het te veel van me vergt, (ik ben immers ook geen 20 meer!), dan stop ik ermee. Al is het natuurlijk niet de bedoeling om bij de eerste de beste hoestbui zomaar op te geven. Dat zit niet in mijn aard. Los van het feit dat ik een ietsiepietsie nieuwsgierig van aard ben, ben ik ook geen echte quiter. Ik kan me best ergens in vastbijten. En dat zal ik dan ook in de Ouderraad gaan doen. De directie mag wel oppassen….oei oei oei ;-). Waarom nou dit verhaal over de Ouderraad zult u denken. Nou, zoals u boven kunt lezen, leek het mij allemaal zo’n goed idee. En ho, stop, ho, dat lijkt het me nog steeds hoor. Maar……….u voelt hem al?……..er is een maar……… Nu is het blijkbaar traditie om aan het einde van het schooljaar, de laatste vergadering tijdens een etentje te laten plaatshebben. Een soort van ouderraad-uitje. En ik mag ook al mee. “Wat is daar dan mis mee?”, zult u zich afvragen. Met dat etentje niks. Natuurlijk. Etentjes zijn wel aan mij besteed. Me, myself and I gaan graag uit eten. Maar……jaja daar ist’ie weer…….maar WE GAAN OP DE FIETS. Ook dat is traditie namelijk. En dan praat ik hier niet over een lullige 5km. Nee ze hebben iets gevonden wat maarliefst 15km heen en dus ook 15km terug is. Morgenavond. Met naar schatting zo’n 28 graden. Plotseling weet ik niet meer of het nou zo’n goed idee was……….die hele Ouderraad.

Ze deden het zo goed. Onze Trixie, Harry en Nemo. Ze hadden het duidelijk goed naar hun zin in huize De Kock. Ze kregen op tijd wat te eten, hun verblijf werd regelmatig schoongemaakt en aan aandacht kwamen ze ook niks te kort. Was het niet Dochter of Zoon die ze uitgebreid zaten te bestuderen, dan was het wel onze kater die ze van boven gadesloeg. Ze waren van Dochter. Gekregen voor haar 6e verjaardag van opa en oma. Al tijden zeurde ze erover en uiteindelijk toen de verbouwing vorig jaar helemaal klaar was, kreeg ze haar lang verwachtte nieuwe huisdieren. Erg blij was ik er in eerste instantie niet mee. Voor mams brachten ze ook weer extra werk met zich mee. Maar goed, ze waren lief en vooral heel rustig. Dat schoonmaken namen we eens in de 2 weken maar voor lief. Wat een lange intro, hè lieve mensen, om te vertellen dat we een mini-aquarium hebben. En tot vandaag zaten daar 3 hele mooie sluierstaartgoudvissen (of zo iets) in. Dochter had ze meteen al de bovengenoemde namen toebedeeld. En u begrijpt inmiddels wel dat er iets gaande is met die mooie visjes. Er loopt hier in huis namelijk een kleine mini-mussolini rond. Eentje die het niet zo nauw neemt met de ethiek van het vissenleven. Eentje die waarschijnlijk vanochtend dacht: “ach, een visje vanavond op de bbq zal ook best smaken!”. Afijn, Zoon dus….die is gaan vissen vanochend. Iedereen boven onder de douche of in de badkamer en hij had het rijk alleen beneden. Samen met de vissen. Hoe de deksel eraf moest, had hij snel begrepen en met 2 handjes stond hij te graaien. En dit avontuur van onze mini-mussolini is één van de visjes duur komen te staan. Doodgeknepen. De ingewanden hingen er gewoon uit. De andere twee leven nog. Maar hun gemoedstoestand en hun sluierstaarten houden veel te wensen over. De vraag is dus of ze het gaan redden. Volgens Dochter, die de nodige traantjes heeft gelaten, was het Nemo die het loodje heeft gelegd. “Want dat was de kleinste en Harry en Trixie waren z’n papa en mama!”, was haar uitleg. Zoon is voor straf weer terug op bed gelegd en heeft de nodige preken te horen gekregen van zowel Man als mij! Maar de tranen van zuslief hebben de meeste indruk gemaakt. Dochter was helemaal van slag. Hoe kan het ook anders…..ze vindt het nog zielig als er een mier doodgaat en voor een lieveheersbeestje springt ze van de fiets. De komende dagen wordt het afwachten wat onze Harry en Trixie gaan doen. Mochten ze het niet redden, krijgt Dochter nieuwe vissen, betaalt uit Zoon z’n spaarpot!!!!
Hopelijk heeft hij nu begrepen dat “visjes vangen” not done is in huize De Kock. We doen in ieder geval ons best om hem deze ethiek wat bij te brengen……