Category: Zomaar

Nou, laat ik dan ook eens een logje wijden aan de Mexicaanse griep, of de vèrkesgriep zoals ze hier in het Zuiden zeggen. Het is steeds een ver-van-mijn-bed-show geweest. Niemand in mijn omgeving heeft de griep tot nu toe gekregen. Dat levert dan vervolgens een soort van struisvogelmechanisme op. Als ik het niet zie of hoor dan is het er niet. Totdat er dan ineens weer berichten in de media komen van jonge mensen die doodgaan. Aan die verdomde griep. Kijk…….we weten allemaal dat er jaarlijks mensen aan griep sterven. Mensen die vaak al onderliggende medische klachten hebben en wiens weerstand zo laag is dat ze zo’n griep simpelweg lichamelijk niet meer kunnen hendelen. Maar nu hè…..nu sterven er dus jonge, voorheen kerngezonde, mensen. En kinderen notabene. Paniek alom. Ook bij mij hoor. Want stel je voor zeg……. Niemand moet er aan denken om z’n kindje te verliezen aan zo’n stomme griep. Die gedachte moffelen we maar snel weer weg. Wéér dat struisvogelmechanisme wat in werking gaat.
En dan krijg ik gisteren ineens een mail van schoonzus wiens dochter een oproep voor de mexicaanse-griep-prik heeft gekregen omdat ze in een risicogroep valt. De vraag was: WAT ZOU JIJ DOEN??? En weet je….dat vind ik dus de moeilijkste vraag die je me op dit moment zou kunnen stellen. Natuurlijk zijn er wel 100 vóórs te bedenken, maar ik heb gevoelsmatig ook tégens! Hoe ernstig zijn de bijwerkingen? We beginnen nu immers pas met enten en hebben he-le-maal nog geen zicht op de consequenties! Wat doet de vaccinatie op de lange termijn? Ik begrijp dat er gebruik is gemaakt van nieuwe combinaties van stoffen en dat het dus om een nieuw soort vaccin gaat. Al met al: IK WEET HET DUS NIET.
En tot gisteren was het ook niet zo erg dat ik het niet wist, want ik hoefde nog niet te kiezen……..
Totdat nu dus door minister Klink is besloten dat alle kindjes van 6 mnd tot en met 4 jaar ook moeten worden ingeënt. Nu kom ik dus voor ons ventje ook voor de keuze te staan. En hoe weet ik nou dat ik het juiste doe? Het feit blijft dat we dus in beide gevallen pas achteraf kunnen vaststellen of we de juiste keuze hebben gemaakt. En achteraf is het makkelijk een koe in z’n gat te kijken……..maar voor nu moet ik wel eerst de juiste keuze maken!

Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik u de laatste tijd een beetje heb verwaarloosd. De frequentie van mijn logjes blijft ietwat achter. En natuurlijk kan ik daarvoor allerlei excuses bedenken. Van het hebben van griep tot de naslepende drukte van de bruiloft en de aankomende drukte van Dochter’s verjaardag en de aankomst van ons Klaasje. Prioriteiten liggen deze dagen toch eerder bij het uitpluizen van alle speelgoedboekjes dan bij het checken van mijn e-mail en het plaatsen van logjes. Bovendien heb ik weer één van mijn oude hobby’s opgepakt. Breien. En haken. En als ik het zou kunnen, ging ik zelfs nog kantklossen of kleding maken. En begin nu niet gelijk allemaal te grinneken. Want ja, wat dat betreft doe ik m’n leeftijd eer aan. En ik vind het nog leuk ook. Heerlijk met mijn beentjes omhoog op de bank. Breiwerkje of haakwerkje bij de hand en de TV aan. Burgerlijker kan het simpelweg niet. Oh ja, en borduren dat kan ik ook nog. Goh en ik altijd maar zeggen dat ik niet creatief ben. 🙂 Op sommige gebieden dus wel. Ik heb in m’n leven al heel wat truien en shawls gebreid, gehaakt en gepunnikt. En hele schilderijen geborduurd. Maar als het aankomt op het korter maken van een broek dan bent u bij mij aan het verkeerde adres. Grote kans dat beide pijpen niet gelijk zullen eindigen en dat ik vervolgens iedere keer een stukje meer eraf zal moeten knippen zodat u uiteindelijk een kniebroek overhoudt. Zolang ik het met mijn eigen vingers kan maken, dan gaat het wel, maar zodra er een machine aan te pas moet komen dan houdt het voor mij op. Gelukkig kan ik voor dat onderdeel altijd rekenen op de hulp van schoonmama en schoonzus. Die hebben namelijk wel de gave dat ze alles wat ze zien zo kunnen namaken op zo’n machientje. Vind ik zo knap. En ooit. Ooit als ik weer eens wat tijd overhoud. Dan hè. Dan ga ik op naailes. Ik weet zeker dat ik het nog leuk zou vinden ook.
Het breien, haken, punikken en borduren heb ik destijds van mijn oma geleerd. Met veel geduld leerde ze mij na schooltijd hoe ik het doen moest. En met rode koontjes zat ik dan te oefenen. Deed ik liever dan dictee oefenen! Gelukkig kan mijn moeder het ook. Zij kon mij altijd uitleggen hoe ik verder moest. Maar de eerste kneepjes heb ik toch echt van oma geleerd. Een waardevolle herinnering. Ik hoop dat Senna ooit het geduld kan vinden zodat ik het haar ook kan leren. Je weet maar nooit. In tijden van recessie is het altijd handig om dingen zelf te kunnen fabriceren. En het feit dat Dochter later graag boerin wil worden, is dan ook handig. Kan ze zelf de schaapjes scheren, de wol spinnen en de truien breien………….. 😉

Gossienokkie…….voel me nog steeds geen 100%. De hoofdpijn is wel zo goed als weg (zolang ik me maar rustig houd) maar m’n lijf blijft pijn doen. Vooral alles wat boven mijn middenrif zit. Sjonge……ik lijk wel een oud wijf. (oh ja sorry, dat ben ik eigenlijk ook)
Na een paar daagjes plat op bed, kwam het kleine gespuis weer terug naar huis. Maar dat ging wonderbaarlijk goed hoor. Ik redde het wel. Gelukkig kwam manlief vroeg naar huis en verder heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de DS-en, de TV, de PS3 en de Wii. Hoe tégen ik eigenlijk ben…..tegen al dat spul, op dagen als afgelopen week, ben ik manlief z’n hobby’s meer dan dankbaar. En omdat ik zelf niet veel meer heb gedaan dan op-de-bank-hangen, heb ik zelfs nog het één en ander aan spelletjes geleerd van ons 4-jarig manneke. Want laat dat maar aan die gastjes over hè. Stop een controller in die knuistjes en binnen een kwartier weten ze hoe het werkt. Really amazing. En toen het dit weekend iets beter met me ging, heb ik nog een wedstijdje vliegen tegen zoonlief gedaan. Snotverdikkie. Dat win je dus niet hè. Tenminste…..ik niet!
Verder ben ik dit weekend begonnen met voorbereidingen voor Dochter’s verjaardag. Nog 2 weekjes en dan wordt onze dame al 7 jaar. Onvoorstelbaar…..hoe snel dat is gegaan. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik op zwangerschaps-yoga zat. Wat ik daaraan heb overgehouden is een aantal leuke mede-yoga-moeders. Niet dat ik aan de yoga zelf ook maar iets heb gehad…….pffff. Geen fluit. Tijdens de lessen bleek zelfs dat de lerares nog nooit zelf was bevallen. Nee lekker! En die zit dan ijskoud te vertellen hoe je de weëen weg moet puffen en dat je door een fase van het-accepteren-van-de-pijn heen moet. Yeah right. Mijn hemel, ik wist me geen raad. Kreeg ik ook nog eens rugweëen in plaats van de gebruikelijke buikweëen. Nou mensen, weinig yoga-oefeningen die me toen te binnen schoten hoor. Het enige wat enigzins hielp, was dat Man met zijn voeten tegendruk in mijn onderrug gaf. Dat zal er leuk uitgezien hebben……op de bank…..midden in de nacht! 19 Uur heeft de hele bevalling destijds geduurd. Een hel. Maar de scherpe kantjes gingen er inderdaad vanaf. Na een jaartje. Het eerste jaar heb ik bij hoog en bij laag beweerd dat er nooooooooit een tweede zou komen. En zie nu. Spruit nummer 2 kwam 2,5 jaar later. Zonder yoga of zwangerschapsgym. Ik kon er de voordelen niet van inzien. En maar goed ook. De tweede bevalling ging zo snel dat ik niet eens tijd had om aan oefeningen te denken. Een poep en een zucht en meneertje was er. Ach ja, een aantal van u zal ondertussen al zijn afgehaakt bij het lezen van dit relaas. En dat begrijp ik. Ik weet eigenlijk zelf ook niet meer waar ik nu heen wilde met dit stukje………
Oh ja, dat Dochter dus bijna jarig is. 7. Jeetje.
De uitnodigingen zijn de deur uit, haar lijstje met meest geliefde kadootjes is compleet, de traktatie is zo goed als klaar en haar kinderfeestje is besproken. Nu alleen nog wachten tot 13 november. Eén ding is wel zeker……ik zal Manlief deze keer niet met een noodgang van Amsterdam naar huis laten rijden voor vals alarm. Maar goed, wist ik veel. Ik had buikpijn en dacht dat dat het was……..ik had geen idee dat ik eerst het gevoel moest hebben dat ik doodging! Fijn dat het nu alleen maar een griepje is……..

En nu ben ik dus zelf aan de beurt. Ziek. Met liefde doorgegeven door Zoon waarschijnlijk. Zo zijn ze hè, kinderen. Je knuffelt ze “dood” als ze zich niet lekker voelen en vervolgens ben je zelf de pineut. Maar goed, het zal wel weer overgaan.
Het begon maandagmiddag op m’n werk. Ineens. Zomaar voelde mijn hoofd ontzettend raar. Het werkte niet meer mee zullen we maar zeggen. Het voelde zwaar en m’n maag begon te draaien. Maar naar huis gaan, dat doen we niet zomaar hè. Daar is wel wat meer voor nodig. Bovendien is mijn tas een kleine apothekerskast an sich. Er zit altijd wel wat in tegen de hoofdpijn. Een roze Ibuprofennetje of een witte paracetamol en zelfs een doosje Saridon vond ik in één van de vakjes. Maar het hielp niet deze keer. Deze hoofdpijn was van een ander kaliber. Er zat niks anders op dan, éénmaal thuisgekomen, lekker vroeg m’n bedje in te gaan.
Het “oh jee, ik zal toch geen griep krijgen” gevoel overheerste.
Gisterochtend heb ik toch alle moed bijeen verzameld en ben opgestaan. Al had ik ook weinig keus, want er lopen namelijk nog 2 kleine vakantie-hebbende schatjes rond. Die godzijdank door opa werden opgehaald om te gaan logeren. Een geluk bij een ongeluk. En het rare is, dat ik mezelf dan toch nog wist te overtuigen om te gaan werken. Gewoon doorgaan als een stoomlocomotief. Wat niet lekker? Ikke? Niks van…..ik ging naar kantoor.
En kwam ik daar mezelf es effe tegen zeg!! Raar hè?! Tot 11 uur heb ik het volgehouden. Toen ging het echt niet meer en ben ik naar huis vertrokken. Richting bed. En dat was fijn. Een middag rust. Geen kinderen om me heen, geen werk, alleen ik en mijn bed. Ik wilde alleen nog maar slapen. Vandaag lijkt het iets beter te gaan. De hoofdpijn is nog niet weg, ik voel me slapjes en moe, maar het voelt iets beter. Al is het natuurlijk nog vroeg en ben ik net pas uit bed.
Maar ik had weer zin om even m’n mail te checken en een stukje te schrijven en dat is al heel wat met zo’n tollend hoofd.
Mexicaanse griep? krijg ik langs alle kanten te horen. Geen idee, maar ik denk van niet. In mijn beleving moet ik dan nog veel zieker zijn dan ik nu ben. Koorts heb ik maar in lichte mate en heel even gehad. Alleen maandagavond en gistermiddag even. En aan mijn luchtwegen merk ik ook niet zoveel. Een lichte verkoudheid, meer niet. Het zit hem voornamelijk in de hoofdpijn en de spieren. Het zal dus wel een “gewoon” griepje zijn…….maar niet minder vervelend natuurlijk.
Zeker niet als moeder zijnde. Vanavond is het weer gedaan met de rust en komen mijn schatjes weer thuis. Hoe ik het morgen allemaal ga doen, dat weet ik nog niet, maar ik hoop van harte dat mijn hoofd dan wat minder pijn doet………….

Blonde dollie is het niet geworden hoor! Niet dat ik dat niet wilde. Ik had een kèk kapseltje op televisie gezien. Van de karwei-reclame. Kent u die?? IJsblond kort koppie. Leuk! Vind ik dan…. Nadat ik had duidelijk gemaakt dat ik dat wel leuk vond, kreeg ik meteen de vraag of ik dan toch wel m’n pyama had meegenomen. Want als het van zo donker naar zo licht moest, nou, dan konden we daar wel de hele nacht voor uittrekken. En dat was niet de bedoeling. Flauwerikken.
Maar het was wel gezellig. Het was een leuk stel. De kapper, z’n vrouw (de visagiste) en de vertegenwoordiger van het nieuwe verfproduct. Het was voor de kapsters heel leerzaam en voor ons, de modellen, een leuke ervaring. De kapper knipte eerst model 1 en ik werd in de nieuwe verf gezet. Nog steeds bruin, met wat lichtere kleurnuances. Nadat alle grijze lokken weer waren bedekt met een kèk kleurtje, ging de kapper met mij aan de slag. De termen van “bandhaar” tot “undercut” vlogen me om de oren. En ik natuurlijk maar interessant kijken. Alsof ik water zag branden. “Bandhaar”….yeah. Nou dat blijkt dus plat haar te zijn in plaats van rond haar. Niet dat ik dat heb hoor, maar hij dacht even van wel. Omdat het zo “ongelofelijk recht is en totaal geen valling heeft”. In gewone termen heet dat geloof ik gewoon dun pinhaar en dat ik dat heb, dat weet ik al jaren. Van alles heb ik al geprobeerd. Lang, kort, middellang. Krullen, stijl en er tussen in. Steeds is het weer zoeken naar iets waar ik me gelukkig bij voel. En dat lukt wel hoor, daar niet van. Maar nu was het dus weer tijd voor iets nieuws. Zo zijn vrouwen nu éénmaal. Zit het eindelijk leuk, dan zijn ze het weer beu.
Het karwei-kapsel is het ongeveer wel geworden. En ik ben er blij mee. De lange punten die voor m’n oren zijn blijven zitten, daar moet ik nog even aan wennen. Misschien dat die er nog afgaan. Voor de rest was het een hele ervaring om op een hele andere manier geknipt te worden door iemand die weer hele nieuwe ideeën heeft over het kappersvak. Nadat de coup klaar was, ben ik door de visagiste opgemaakt. Erg leuk en de fotoshoot die daarna volgde ook. Ben benieuwd naar het resultaat. (net als u natuurlijk, maar heb nog geen foto’s)
Al met al een leuke ervaring, al heb ik er een paar geïrriteerde ogen aan overgehouden…….zal wel niet tegen een bepaald product kunnen wat de visagiste heeft gebruikt……kleinigheidje hou je altijd.

“Je wordt toch geen blonde dollie hè?!”, was één van de reacties op mijn metamorphose avontuur.
Ik ben tenslotte net getrouwd. Om precies te zijn sinds afgelopen weekend officieel. Toen hebben namelijk alle getuigen onder het genot van een drankje hun handtekening gezet onder….jawel….onze trouwakte. Nu moet deze akte nog worden ingeschreven bij de gemeente en dan nog het trouwboekje up-to-date zien te krijgen met kinderen en al, en dan is het een feit. Wij zijn getrouwd!!!!
Maar om even op mijn nieuwe haar terug te komen. Daar kun je nu éénmaal niet omheen als net getrouwde vrouw. Dat is iets wat hoort na een bruiloft of bevalling………een nieuwe coup. En eigenlijk ook een nieuwe bril, maar dat durf ik hier niet hardop te zeggen! En voor vanavond had zuslief dus een slachtoffer nodig. Moi. En niet dat ik zoiets met tegenzin doe hoor. Ik ben wel te porren voor iets nieuws. Even een frisse blik erover…..of betergezegd een fris kleurtje. Daar zal het namelijk wel op uit draaien. Een nieuwe kleur over mijn grijze lokken. En begint u nu niet meteen met z’n allen te lachen, want ja, ik ben grijs. En niet zo’n beetje. Maar alleeh, ik ben dan ook al 41! (zou je niet zeggen hè?! Nee…..zeker niet…..ik hoor het u hardop denken) Aangezien ik nu getrouwd met een jonge adonis vent (39…nog 2 maandjes) moet ik mijn lokken ook een beetje jong laten lijken. En dat kan zuslief als de beste. Kloddertje verf hier en een kloddertje verf daar en huppakee daar is weer een fris kapsel. Knap vind ik het hoor. Ik ben niet zo handig met haren, scharen, mesjes en verf. Ieder z’n vak.
Straks gaat dat hele metamorphose grapje dus gebeuren. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat (net als u natuurlijk). En vooral naar Man’s reactie. Man houdt namelijk niet zo van veranderende coups. Die kijkt liever tegen iets vertrouwds aan. Hopelijk is ons net afgesloten huwelijk niet vanavond meteen ten einde…….. 😉

Toen Man en ik op huwelijksreis waren…..wat lijkt dat al weer lang geleden by-the-way…..toen ging Dochter voor het eerst naar de kinderdisco. Ja mensen, 6 jaar en dan gaan ze tegenwoordig al naar de disco! Die jeugd van tegenwoordig…….tssss. Ik bleek van school een briefje mee te hebben gekregen waar het op stond. Maar gezien mijn hoofd in die periode alleen nog maar aan dingen kon denken die met de bruiloft van doen hadden, had ik dat briefje dus he-le-maal niet gelezen. Gelukkig waren opa en oma niet de beroerdste en zij zorgden ervoor dat Dochter op z’n hipst met haar vriendinnetje mee mocht.
En nu, afgelopen week, vond ik toch dat betreffende papiertje terug. En wat blijkt? Vanavond is het dus weer zover. Vanavond mogen de kinderen van groep 3, 4 en 5 weer uit-de-pan-gaan-swingen in het locale buurthuis. Dat zal me een feestje worden. De piepers staan al klaar om op tijd op het fornuis te gaan. 18h30 Is verdomd vroeg om klaar te zijn met eten, verkleden, haren kammen, make-upen en parfum spuiten.
Maar stiekem vind ik het wel leuk. Stiekem moet ik lachen om de afspraakjes die al zijn gemaakt met haar klasgenootjes. Stiekem zou ik ook best van een afstandje willen blijven kijken naar al die kids……maar dat is dus uit den boze! Brengen en halen, dat is het enige wat mag! Voor de rest zijn vaders of moeders niet gewenst!
Het eerste loslaten is dus begonnen……….en dat is, ondanks het feit dat ik haar dit ontzettend gun en ik het heel erg leuk vind, ook ontzettend moeilijk!
En terwijl ik dit stukje schrijf, vraagt ze me tussen neus-en-lippen: “komt Huis Anubis ná de kinderdisco of érvoor?”. Ik heb maar niet gezegd dat het tijdens is…………daar komt ze straks vanzelf achter!

Ja kijk. Dat ons manneke een ietsiepietsie anders is dan de meeste kindjes, dat wisten we al wel. Maar vandaag hè…..vandaag was hij toch werkelijk aan het overdrijven. En óf het nou een fase is waar hij in zit óf dat het iets anders is wat er in z’n bolleke afspeelt, dat weten we dus niet precies, maar vanochtend wilde ik toch echt even wegzakken in de grond. Zo dat er een klein luikje in de hal van school verstopt zou zitten waardoor ik veilig en wel the building zou kunnen verlaten. Maar goed…..zo’n luikje hebben ze dus niet op school en sja…..ik kon me ook moeilijk gaan verstoppen in het ‘huisje-op-de-gang’. De moeders zien me al zitten.
Het begon zo goed deze ochtend. Ze waren heel meegaand. De kids. Allebei. Ze waren in no-time gewassen, aangekleed, haren gekamd en aan de ontbijttafel. Waar ze notabene ook nog allebei heel hun bordjes hadden leeggegeten. Komt ook niet iedere dag voor mensen…..er is er altijd wel ééntje die begint te mekkeren dat’ie niet meer ‘moet’.
Maar afijn, de dag startte relaxed. En dat doet een mens goed. Er is niks zo erg dan ‘s-ochtends vroeg al de strijd te moeten aangaan. Met manlief is dat niet zo erg 😉 maar dat is weer een ander verhaal. We hebben het hier over dat kleine gedruis wat de boel in huize De Kock soms zo onveilig kan maken.
En net hè……net toen ik dacht: “goh wat een lekker dagje!”…….net toen bedacht Zoon dat hij maar eens roet in het eten ging gooien. Omdat de temperaturen dezer dagen toch wat aan de lage kant zijn, had ik de winterjasjes opgezocht en klaargehangen. In eerste instantie deden ze allebei keurig wat van hen werd gevraagd! Ja ja….ze trokken hun jassen aan. Tot zoonlief erachter kwam dat de bewegingsvrijheid in zo’n winterjas een stuk kleiner is dan in een dun zomerjackie. Hij wist niet hoe snel het ding weer uit moest en na een goede psychologische babbel (lees: gemopper van mijn kant) besloot ik dat het dan maar z’n zomerjas met een bodywarmer moest worden. Ik had er geen zin in. In die strijd. Zo op de dinsdagmorgen. Nou ik kan u vertellen……..had ik het maar wel gedaan. Dan hadden we dat maar vast gehad. En wel thuis. Nu was het resultaat dat Zoon inmiddels op de “DWARS”-modem stond en daar met geen paard vanaf te krijgen was. Wat ik ook probeerde……..hij wilde geen kant meer op……..en al HE-LE-MAAL niet de kant van school!!!!
Na wat vijven en zessen besloot ik hem dan maar gewoon op te pakken en in de auto te deponeren. Je moet toch wat??? Op school gearriveerd heb ik hem naar binnen moeten dragen. Hij weigerde elke vorm van bewegen……..najaa……..bewegen richting school. De andere kant op wilde hij wel. U begrijpt het zweet liep al langzaam over m’n rug naar beneden. Zo’n 4-jarig kereltje kan al behoorlijk sterk zijn!
Éénmaal in school deed meneer er nog een schepje bovenop en maakte het mij werkelijk onmogelijk.
20 Minuten heeft het gekost om hem de klas in te krijgen. Wat ik ook deed, ik kreeg hem niet uit z’n boze bui. Ik niet en geen enkele ouder of juf ook niet. Maar gelooft u mij……..als het mij al niet lukt, dan hoeft niemand anders het te proberen. Het is namelijk heeeeel lang geleden dat hij het zo extreem naar mij toe heeft gehad.
Afijn uiteindelijk werd hij rustig om daarna de rest van de dag zo mak als een lammetje voort te zetten. Maar vervelend was het wel. Wat zou ik op zulke momenten graag even in dat hoofdje willen kruipen zodat ik weet wat daar allemaal in om gaat. Maar goed dat gaat dus niet. Ik (en hij trouwens ook) zal het momenteel moeten doen met alle moederliefde die ik in me heb. En geloof me, ik heb ook zo mijn “ik-ben-ook-maar-een-mens-momenten”. Momenten waarop ik boos op hem word en hem even flink aanpak. Maar ik weet dat ik daar bij Zoon geen meter verder mee kom. Hij wordt alleen maar rustig als ik dat ook ben……..
En ondanks deze buien, het ongemak, de hoofdpijn die ik naderhand had en de blikken van andere ouders houd ik zielsveel van ons ventje! En zolang we dat allebei maar weten dan komt het wel goed………..

Het klonk zo leuk!! Op een briefje, dat op school was uitgedeeld, stond dat er nog plaatsjes over waren bij het dans/ballet-uurtje in ons buurthuis (jaja….dat hebben we in Sprang-City). Iedereen was welkom om te komen kijken/meedoen vanochtend van 09h30 tot 10h30. En Dochter wilde wel.
Nu ze met zwemmen klaar is, vinden we ik namelijk dat ze op een sport ‘moet’. En natuurlijk mag ze zelf kiezen. “PAARDRIJDEN”, komt er al zeker 2 jaar met volle overtuiging uit, maar daarvoor is ze nog te jong. Bij de meeste maneges mag je pas met 8 jaar beginnen en bovendien vinden wij ik zelf ook dat haar rug sterk genoeg moet zijn voordat ze op zo’n beest gaat zitten. Dat ik het zelf niet zo op die ‘knollen’ (sorry voor mijn disrespect naar deze edele dieren) heb, laten we maar even achterwege. Dochter wordt in november pas 7, dus ik kan het nog op z’n minst 1 jaartje uitstellen. En ik hoop dan ook stiekem dat ze tegen die tijd een andere tak van sport hoogst interessant is gaan vinden. De tijd zal het leren.
Maar goed, voor nu moeten we dus wat anders zoeken. Iets wat ze minimaal voor een jaartje leuk vindt. En dansen (of betergezegd ballet) was een goede optie. Met de nadruk op was….
Een beetje onzeker en zenuwachtig stond madam te wachten vanochtend op wat er komen ging. In het begin deed ze enthousiast mee en deed ze super haar best. Maar toen….toen blesseerde de lerares zich en kon ze niet meer zo goed voordansen. En Dochter hield het voor gezien. In eerste instantie bleef ze nog wel aan de zijlijn kijken, maar iets later verkaste ze richting mij in de hal. “Want”, zo vertelde ze, “ze luste wel iets lekkers van achter de bar!”. Zo gebeurde het dat alle kindjes zich in de danszaal bevonden en onze Dochter zat aan de bar! En tijdens het aanzien van dit tafereel, wist ik het zeker……Dochter moet op hockey of voetbal! Daar kunnen ze barzitten immers als beste!!!
Het dansidee is uitgelopen op niks. Ze wil niet meer, want ze “vond er niks aan!”….tsss….daar ga ik dan met m’n “het is zo goed voor haar houding!”.
Die rug zal wel naar voren groeien als ze barzitten zo leuk blijft vinden!!!!

Zomaar wat foto’s van één van de mooiste dagen uit ons leven! We hebben genoten van het begin tot het eind…..
Voor verdere details (lees: drankfoto’s) verwijs ik u door naar: http://bruiloft.de-kock.com, waar u zich kunt registreren. Trek dan wel even zo’n 1,5 uur uit om de ongeveer 1400 foto’s te bekijken!

[nggallery id=3]