Ja kijk. Dat ons manneke een ietsiepietsie anders is dan de meeste kindjes, dat wisten we al wel. Maar vandaag hè…..vandaag was hij toch werkelijk aan het overdrijven. En óf het nou een fase is waar hij in zit óf dat het iets anders is wat er in z’n bolleke afspeelt, dat weten we dus niet precies, maar vanochtend wilde ik toch echt even wegzakken in de grond. Zo dat er een klein luikje in de hal van school verstopt zou zitten waardoor ik veilig en wel the building zou kunnen verlaten. Maar goed…..zo’n luikje hebben ze dus niet op school en sja…..ik kon me ook moeilijk gaan verstoppen in het ‘huisje-op-de-gang’. De moeders zien me al zitten.
Het begon zo goed deze ochtend. Ze waren heel meegaand. De kids. Allebei. Ze waren in no-time gewassen, aangekleed, haren gekamd en aan de ontbijttafel. Waar ze notabene ook nog allebei heel hun bordjes hadden leeggegeten. Komt ook niet iedere dag voor mensen…..er is er altijd wel ééntje die begint te mekkeren dat’ie niet meer ‘moet’.
Maar afijn, de dag startte relaxed. En dat doet een mens goed. Er is niks zo erg dan ‘s-ochtends vroeg al de strijd te moeten aangaan. Met manlief is dat niet zo erg 😉 maar dat is weer een ander verhaal. We hebben het hier over dat kleine gedruis wat de boel in huize De Kock soms zo onveilig kan maken.
En net hè……net toen ik dacht: “goh wat een lekker dagje!”…….net toen bedacht Zoon dat hij maar eens roet in het eten ging gooien. Omdat de temperaturen dezer dagen toch wat aan de lage kant zijn, had ik de winterjasjes opgezocht en klaargehangen. In eerste instantie deden ze allebei keurig wat van hen werd gevraagd! Ja ja….ze trokken hun jassen aan. Tot zoonlief erachter kwam dat de bewegingsvrijheid in zo’n winterjas een stuk kleiner is dan in een dun zomerjackie. Hij wist niet hoe snel het ding weer uit moest en na een goede psychologische babbel (lees: gemopper van mijn kant) besloot ik dat het dan maar z’n zomerjas met een bodywarmer moest worden. Ik had er geen zin in. In die strijd. Zo op de dinsdagmorgen. Nou ik kan u vertellen……..had ik het maar wel gedaan. Dan hadden we dat maar vast gehad. En wel thuis. Nu was het resultaat dat Zoon inmiddels op de “DWARS”-modem stond en daar met geen paard vanaf te krijgen was. Wat ik ook probeerde……..hij wilde geen kant meer op……..en al HE-LE-MAAL niet de kant van school!!!!
Na wat vijven en zessen besloot ik hem dan maar gewoon op te pakken en in de auto te deponeren. Je moet toch wat??? Op school gearriveerd heb ik hem naar binnen moeten dragen. Hij weigerde elke vorm van bewegen……..najaa……..bewegen richting school. De andere kant op wilde hij wel. U begrijpt het zweet liep al langzaam over m’n rug naar beneden. Zo’n 4-jarig kereltje kan al behoorlijk sterk zijn!
Éénmaal in school deed meneer er nog een schepje bovenop en maakte het mij werkelijk onmogelijk.
20 Minuten heeft het gekost om hem de klas in te krijgen. Wat ik ook deed, ik kreeg hem niet uit z’n boze bui. Ik niet en geen enkele ouder of juf ook niet. Maar gelooft u mij……..als het mij al niet lukt, dan hoeft niemand anders het te proberen. Het is namelijk heeeeel lang geleden dat hij het zo extreem naar mij toe heeft gehad.
Afijn uiteindelijk werd hij rustig om daarna de rest van de dag zo mak als een lammetje voort te zetten. Maar vervelend was het wel. Wat zou ik op zulke momenten graag even in dat hoofdje willen kruipen zodat ik weet wat daar allemaal in om gaat. Maar goed dat gaat dus niet. Ik (en hij trouwens ook) zal het momenteel moeten doen met alle moederliefde die ik in me heb. En geloof me, ik heb ook zo mijn “ik-ben-ook-maar-een-mens-momenten”. Momenten waarop ik boos op hem word en hem even flink aanpak. Maar ik weet dat ik daar bij Zoon geen meter verder mee kom. Hij wordt alleen maar rustig als ik dat ook ben……..
En ondanks deze buien, het ongemak, de hoofdpijn die ik naderhand had en de blikken van andere ouders houd ik zielsveel van ons ventje! En zolang we dat allebei maar weten dan komt het wel goed………..
Categories