Category: Zomaar

“Piep piep” deed Man’s telefoon. Schijnen ze wel eens te doen, die dingen. Bij u niet? You lucky one! Bij ons wordt er namelijk heel wat afgepiept en geringtoned. En dan hebben onze schatjes nog geen telefoons. Najaa……die hebben ze wel, maar d’r zit nog geen SIM in. Neuheu…..hebben ze ook niet gekregen van die man met die witte baard, die trouwens weer fijn naar Spanje is opgerot. Rust in de tent. Behalve dat gepiep, gebliep en gering dan. Man en ik hebben er ieder 2. Één zakelijk en één privé. En die hebben allemaal een ander deuntje en piepje, om niet compleet in verwarring te komen. Al doen we natuurlijk wel eens alsof het die van de ander is. Vergissing van deuntje zeg maar. Om dan maar niet te hoeven opstaan. Maar eh, ik dwaal af.
Hij piepte dus. Man’s GSM. “Hebben ze je nu nog niet meegenomen naar Spanje?” stond erin. De grapjas. Vriend B. “Ze komen me halen als alle Lego en Ministeck in elkaar staan!” stuurde Man terug.
En sjesusmina wat een lego viel er in elkaar te zetten. Mooi spul hoor en leuk om te doen, maar na een vrachtwagen, een kiepauto, racers, politie-auto, rangerover met paardentrailer en de één of andere 3-in-1 auto hadden we het wel gehad. Ehm, had Man het wel gehad, bedoel ik. Ja zeg, waar zijn papa’s anders voor? Ik had het trouwens te druk met ministecken. En voelde me weer héél even een jaar of 10. Ik had zo’n oranje koffer met allemaal vakjes om de soorten en kleurtjes uit elkaar te houden. Als ik er nu op terugkijk kan ik wel stellig beamen dat ik een ministecknerd was. Een echte. And guess what…….het kan me niks schelen. Ik vond en vind het leuk. Dochter heeft me zelfs een halt toe moeten roepen, want ze “wilde zelf ook nog wel wat te doen hebben”…..tsssss……
Die ministeck en de lego waren dus door sinterklaas in de bijkeuken gedeponeerd. De sinterklaas van 2 deuren verder welteverstaan. Dezelfde sinterklaas die één van z’n foppieten een hele grote doos met confettie had laten vullen met daarin 4 kleine kadootjes voor het kleine grut. Dezelfde sinterklaas die er dus voor zorgde dat ik nu nog de confettie tussen m’n boterhammen heb zitten.
Maar wat waren ze gelukkig. Die stralende gezichtjes, daar doen we het tenslotte voor. 4 Juten zakken en een stuk of 4 vuilniszakken met kado’s waren er afgeleverd. Bij het zien van al dat moois werden ze nog bekogeld met pepernoten waarop ze vol verbazing riepen dat de pieten op het dak zaten. Op de sokken werd er naar buiten gerend waar de pieten van 2 deuren verder natuurlijk al lang waren verdwenen. Maar het gegil en geroep en gezang moeten ze zeker hebben gehoord. Prachtig was het. Een heerlijk avondje wat godzijdank weer lekker voorbij is………
Oh ja, Man kreeg chocola omdat hij daar zo aan verslaafd is. Er zat een rijm bij dat hij wel op z’n ‘lijn’ moet gaan letten. De brief heeft gewerkt. Hij stond vanochtend een kwartier eerder op om te gaan joggen! Maar oké oké, de reden dat ik een fietstas heb gekregen zult u ook wel begrijpen………..

Vandaag was de Sint op school. Een leuke Sint overigens. Dat wil nl. ook nog wel eens wat te wensen overlaten. Ik heb al heel wat ‘slome harries’ meegemaakt! Maar deze Sint was leuk. En z’n Pieten ook. De gym-pieten. Ze speelden goed in op de kinderen en waren lekker (over)enthousiast. En ik, als klassenouder, mocht er de hele ochtend bij zijn. Ik heb genoten. Genoten van de gezichtjes en toch ook wel van Zoon. Heel even dreigde het mis te gaan tijdens het buitenspelen, maar naderhand was het weer helemaal goed. Hij bleef het eerste gedeelte wel angstvallig bij mij op schoot zitten, achterin de gymzaal. Hij deed niet mee met de ingestudeerde liedjes op het podium, maar hij bleef wel zitten en kijken. Dat vond ik al heel wat. Éénmaal terug in de klas, tussen de vertrouwde klasgenootjes, ondooide hij en kon ik zien dat hij het wel leuk vond allemaal. Helemaal onder de indruk van Sinterklaas en de Pietjes. Hij mocht zelfs naar voren komen om zelf te vertellen wat hij morgen graag zou krijgen van de Sint. Daar liet hij geen twijfel over ontstaan: “EEN ROBOT-POLITIE-AUTO!”, riep hij van een afstandje. Want al te dicht bij Sinterklaas komen, was toch wat te eng. Na een goedgevulde hand pepernoten ging hij weer zitten. Later werden de kadootjes door de Pieten uitgedeeld en Zoon was helemaal blij met wat hij kreeg. Het was een superleuke ochtend. Helaas heb ik in Dochter’s klas niet mee kunnen kijken. Maar zij hebben het ook geweldig leuk gehad.
En, consequent als ik ben, mochten ze eigenlijk vanmiddag niet afspreken. Ik wilde RUST! Rust voor mezelf en rust voor de kids. Maar zoals mijn vorige zin al doet vermoeden, ik kon het niet volhouden. Dochter ging bij een vriendinnetje eten/spelen en haar zusje ging vervolgens met mij mee om met Zoon te spelen. Het ging goed. Ondanks de vermoeidheid hebben ze toch lekker gespeeld. Maar tegen etenstijd was de koek op. Om 18h00 lagen ze allebei al op bed en inmiddels slapen ze als roosjes! Even bijtanken voor de grote dag van morgen………
Als die net zo gezellig wordt als vandaag, dan heb ik er nu al zin in! Ben benieuwd of ik zelf ook nog wat krijg ;).
Man hoopt van niet…………”want dat wil zeggen dat ik met een stout meisje ben getrouwd!” kwam er al grinnikend uit………..tssssssssssss

De zon scheen gelukkig weer vandaag. Letterlijk en figuurlijk. En niet in de laatste plaats door alle oprechte lieve mailtjes/reacties die ik heb gekregen. Sommige met adviezen, sommige met vragen, sommige met titels van boeken die ik eens zou moeten lezen. Noem het maar op! Maar allemaal positief en allemaal zeer gewaardeerd door ondergetekende. Soms is het ondraaglijke makkelijker te dragen met lieve begripvolle mensen om je heen. En op moeilijke dagen ben ik dan ook heel blij dat ik zoveel lieve mensen om me heen heb. Iets waar andere mensen het zonder moeten doen.
Ook verschillende mede-school-moeders hebben mij laten weten dat ze Zoon juist een heel lief kereltje vinden. Ja……voor een stuk zal zijn gedrag veroorzaakt worden door het persoontje Zoon, maar een heel ander (en misschien nog wel een groter) stuk wordt veroorzaakt door de plek waar hij het grootste gedeelte van de dag verblijft. Op school. En dan wijs ik niet meteen en alleen naar de juf. Dat zou te gemakkelijk zijn. Die doet namelijk ook haar stinkende best. Met alle mogelijkheden die binnen haar bereik liggen. Ik wijs ook naar medeklasgenootjes en het instituut school. Alles is tegenwoordig zo binnen bepaalde kaders uitgelijnd. Als je daar als kind niet in past of niet in valt, dan is er sprake van een stoornis.
In mijn kleutertijd werden er nog geen toetsen gedaan bij kleuters. In mijn schooltijd kon je nog gewoon kleuter zijn, zonder binnen de gestelde kaders te vallen. Je had lieve en gemakkelijke kleuters en wat moeilijkere en drukkere. Dat was gewoon zo. De juf wist ermee om te gaan. Gelukkig kunnen tegenwoordig nog steeds een groot aantal kleuterjuffen hiermee uit de voeten. Maar het valt voor een andere groep weer niet mee. Bij Zoon moeten we opletten dat hij niet als persoontje wordt gestraft, maar dat zijn gedrag wordt aangepakt. En ook hierbij heb ik weer de nodige vraagtekens. Moet je zijn gedrag aanpakken óf de oorzaak van zijn gedrag?! Ik denk het laatste.
Aan school en ons (zijn ouders) de taak die oorzaak te achterhalen. Ligt zijn sociale ontwikkeling inderdaad achter? Zijn er andere oorzaken? We hebben het afgelopen weekend in ieder geval wel te horen gekregen van Zoon (dat is trouwens al een hele vooruitgang…..hij vertelt anders nooit iets!) dat hij door het kindje wat hij heeft gekrabd, wordt geplaagd. Geplaagd in de vorm van “mij slaan” (zijn letterlijke woorden). Sja, en dat zet toch weer een hoop dingen in een ander perspectief. Stel je voor dat de juf dus niet ziet dat hij wordt geplaagd (lees: geslagen) en Zoon reageert daar heel impulsief op, wat vervolgens wel door de juf wordt opgemerkt. Dan krijgt Zoon in dit geval straf. Straf voor iets waar hij eigenlijk niet zoveel aan kan doen. Natuurlijk mag hij niet terugslaan en moet hij eigenlijk naar de juf, maar ik kan het wel begrijpen. Ik kan ook begrijpen dat hij door zoiets heeeeeeel erg boos wordt en daar lang in kan blijven hangen. Hij voelt de onrecht en staat zelf machteloos omdat hij nog niet mondig genoeg is om dat uit te spreken.
Kortom zoveel factoren waar we rekening mee moeten houden……..en ondanks alles is hij het afgelopen weekend het liefste kindje geweest wat je je maar kunt bedenken!

Ja….en dan is nu het punt bereikt dat andere ouders ons gaan aanspreken op Zoon z’n gedrag. Hij is druk. We know. Hij is baldadig. We know. Hij heeft weer een klasgenootje gekrabt. We know. En dit gedrag heeft hij alleen op school. Thuis gaat het redelijk. Natuurlijk merken wij ook thuis dat hij moeite heeft met alle drukte rond Sinterklaas. En dat dat op school nog heftiger zal zijn, snap ik ook. Als hij inderdaad last heeft van al die prikkels, dan kan ik me voorstellen dat hij niet weet waar hij het zoeken moet in deze tijd van het jaar. Ik ben nu inmiddels op een punt beland dat ik hem het liefst uit die drukte wil halen. Gewoon thuishouden dus. Zeker op momenten dat het op school niet “normaal” is. Bijvoorbeeld tijdens de Pietengym en bijvoorbeeld tijdens het dansen op Sinterklaasmuziek. En tijdens het speculaaspoppen versieren. Allemaal momenten waarop de kinderen druk zijn. En allemaal momenten waarop de juf het niet onder controle heeft. Naar blijkt. Ze mist belangrijke signalen dat er spanningen ontstaan tussen bepaalde kindjes. Waarvan Zoon er 1 is. Ze heeft de klas niet onder controle. En ja, er zitten in haar klas ook veel drukke kindjes. Zoon is niet de enige. Hij is wel de enige die z’n frustratie en boosheid fysiek uit. En dat is natuurlijk not done! We waren zo op de goede weg. Maar heel dit Sinterklaasgebeuren heeft het roer weer bij hem omgegooid. Lastig. En pijnlijk. Voor de andere kindjes, voor hun ouders en niet in de laatste plaats voor ons. Wie vindt het immers niet vervelend als zijn/haar kindje andere kindjes pijn doet? Ik wel. Heel vervelend zelfs. En ik baal ervan dat ik er op zulke momenten niet bij ben. Natuurlijk bespreken we het thuis later nog eens. Maar dan krijg ik meestal het antwoord “ik wil niet praten!”, wat dan gepaard gaat met gebalde vuistjes. En natuurlijk verbinden wij consequenties aan zijn gedrag. Zijn meest favoriete tv-serie wordt niet gekeken of er wordt niet met de Nintendo gespeeld. Er is altijd wel iets waarmee je een kindje kunt straffen. Maar doen we daar wel goed aan? Aan het feit dat we dus thuis nóg een keertje boos worden om wat hij heeft gedaan. Maar goed…..wat moet je anders? Ik wil er alles aan doen om z’n gedrag te veranderen. En zo zijn we weer bij het punt aangekomen dat opvoeden zo ongeveer het moeilijkste is wat er bestaat. Zeker als er sprake is van afwijkend gedrag.

Gedicht 1: geschreven woensdag 18-11-09 aan 2 ruziënden kindjes

Lieve S & J,
Hier even een gedichtje van Sinterklaas
En zijn Luister-Pieter-baas
LuisterPiet heeft al een tijdje
Jullie verlanglijstje op een rijtje
Leuke spullen die jullie vragen
Hopelijk kunnen mijn pieten het dragen!
Een aantal kadootjes liggen al voor jullie apart
Maar toch moet mij nog iets van het hart
Wees lief voor papa, mama en elkaar
Dan staan er straks voor jullie ook pakjes klaar
LuisterPiet is toch wel een beetje geschrokken
Van jullie grote mond en jullie knokken
Dus van nu af aan geen gegil, geknok of gepest
En de Sint en z’n Pieten doen de rest
Want jullie kunnen heel lief zijn, dat weten we wel
Samen zijn jullie een lekker ondeugend stel
S & J, wees lief en luister goed
Jullie weten echt wel hoe dat moet
Dan staan er voor jullie, reken maar
Op 5 december ook een heleboel pakjes klaar!
Groetjes van Sinterklaas

Gedicht 2: geschreven zaterdag 21-11-09 aan dezelfde badaapjes (de 1e had dus niet geholpen!!!)

Jeetje mina, gossienokke
Sinterklaas is wel geschrokken
Van dat geruzie en dat knokken!
Ik heb eens even goed moeten denken
Of ik jullie nu wel wat zou schenken
Want oh oh oh wat hadden we een pret
Totdat het schoentje was gezet
Het zingen begon zoals het hoort
Totdat het door haren-trekken werd verstoord
Dat is toch niet nodig kindjes lief?
Was ik niet duidelijk in mijn vorige brief?
Het doet de Sint dan ook erg veel pijn
Om nu heel streng te moeten zijn
Voor deze keer zal ik het nog door de vingers zien
Maar kan het geruzie nu afgelopen zijn…..misschien?
Het is niet leuk voor Sint en z’n Pieten
Die willen alleen maar van het zingen genieten
RarePiet heeft daarom snel
Wat pakjes gebracht en gedrukt op jullie bel
Dat was ook de bedoeling weer niet
Want hoe moet dat vannacht nou met PakjesPiet?
Ach ja, de Sint en al zijn Pieten
Hopen morgen weer van jullie blije gezichtjes te kunnen genieten.
Maar wees gewaarschuwd alle twee
Handjes thuis want anders nemen we de pakjes weer mee!!
De Sint

En om nu te zeggen dat het heeft geholpen….?! Zucht……

En dan is het nu de Day After. De dag dat ik eigenlijk gisteren een prik had moeten halen met Zoon. Tegen het mexicaantje. U weet wel……dat kereltje wat mij een beetje te hard zwaait met z’n sombrero. En die dan tijdens het zwaaien lekker wat virusjes onze kant op probeert te krijgen. Ik ben dus niet geweest. Shame on me. Ik hoor dus bij die eigenwijze 20-40% die toch niet zo nuchter is als het eruit ziet. Niet dat ik in allerlei complot-theoriëen geloof, maar ik vertrouw het middel nog minder dan het mexicaantje. Al had ik dit vooraf trouwens niet van mezelf verwacht. Ik, nuchtere hollandse, ik die dan ineens iets tegen een inenting heeft, terwijl mijn 2 schatjes verder alle mogelijke spuiten hebben gekregen. Van de DKTP tot de BMR en tot de Meningo-kocken (om maar even in onze achternaam te blijven). En om te zeggen dat ze daar nu zo ziek van zijn geweest……neen. Zoon heeft er wel beduidend meer last van gehad dan Dochter, maar écht heel erg ziek is hij niet geweest. En nu loop ik dus zomaar het risico dat het mexicaantje hem begroet. En dan hebben wij, his bloody parents, hem dus niet ingeënt. Mocht hij dus ziek worden, dan heeft hij in de pubertijd heel wat modder om mee te gooien. Naar ons dus. En niet dat ik daar nu zo bang voor ben. We kunnen wel wat hebben. Wij, 2 ouders die dan zwaar in de menopauze en overgang zitten. Lekker gepland van ons by-the-way. Dat is dan namelijk weer het nadeel van ‘oud’ moeder worden. Krijg je het straks lekker allemaal tegelijk op je dak! En de pubertijd én de overgang. Maar eh……we dwalen af geloof ik.
We hadden het over het mexicaantje en de prik. Of betergezegd de NIET-prik. Ik wil hier niet overkomen alsof ik mijn keuze probeer goed te praten. Het is simpelweg een keuze. Een keuze die voor ons op dat moment de beste leek. En misschien zitten we er helemaal naast. We zullen het binnen afzienbare tijd merken. Bovendien kunnen we altijd nog voor de 2e ronde in december gaan. Dan hebben we alvast wel een beter beeld van wat de inenting heeft gedaan bij de rest van de kindjes. Maar vooralsnog gaan we ervan uit dat we ook die niet gaan halen. Je zou bijna geloven dat ik in een zwarte-kousen-dorp woon……. Oh ja, dat is ook zo! 🙂
Nog even en ik ga in Staphorsterkledij lopen………

HA!!! Mijn eerst krantenartikel is een feit!
Welliswaar in een lokaal zondagskrantje, maar toch ;-)……je moet tenslotte ergens beginnen!

En dan is het alweer vrijdagmiddag. Weekend. Heerlijk. En wat een mooie dag was het vandaag. Als onze tuin en oprit niet zo onder de bladeren zou liggen, zou je helemaal niet denken dat het herfst is. Maar toch is het zo. Herfst. En op naar de winter. Ondanks het feit dat ik het vandaag heerlijk vond, mag het van mij ook echt winter worden. Maar dan wel met vorst. Met ijspret en kou. Niet zo’n slappe regen- en windachtige winter.
Oké weekend dus. Lekker uitrusten. Genieten van de kids en het sinterklaasgebeuren. Het is nodig met de drukte van de afgelopen week. Dochters verjaardag, de intocht van Sinterklaas, de verhuizing op het het werk en gisteravond een etentje met (ex)collega’s. Allemaal leuk maar ook vermoeiend. Zeker omdat mijn energielevel deze week onder nul zit. Ik slaap 9 uur per nacht en het is nog niet voldoende. Maar verder gaat alles goed hoor. Geen griepsverschijnselen. Geen verkoudheid en geen gehoest. Nog niet in ieder geval. Het mexicaantje heeft hier nog niet aangebeld. Misschien moet ik dat hier ook niet schrijven want wellicht is het de goden verzoeken.
Over het mexicaantje gesproken. De oproep voor Zoon is deze week in de bus gevallen. Weer die twijfel. Wanneer doen we het als ouder nu goed? Ik weet het niet. Man en ik hebben echter wel besloten om Zoon niet in te laten enten. Nu nog niet in ieder geval. We gaan er vooralsnog maar even vanuit dat hij sterk genoeg is, mocht hij het toch krijgen. De keuze om wel of niet te gaan is heel persoonlijk en ik snap ook absoluut de ouders die wel gaan. Alleen is bij ons beiden (man en mij) het NEE-gevoel groter dan het JA-gevoel. We doen op dit moment simpelweg wat ons het beste lijkt. En zolang je dat als ouder doet, dan kun je het toch eigenlijk niet verkeerd doen?
Afijn genoeg over het mexicaantje. Ik ben hem beu. Zoals velen van u waarschijnlijk!
Voor nu gaan we lekker van het weekend genieten. De pepernoten en de taaitaai staan op tafel. De Sinterklaassfeer is helemaal in huis. Fijn weekend allemaal……….

Och och och, die Sinterklaas, die Sinterklaas. We zijn er als ouders mooi klaar mee. Natuurlijk niks als lof over onze roodgemutste, lange-cape-aanhebbende, witte-baard-dragende opa. Zoveel blije gezichtjes steeds weer door die ene man met z’n Pieten. Toch zit er ook een keerzijde aan het hele sintgebeuren. Drukke kindjes. Niet-naar-bed-willende kindjes….want oh jee…..stel dat er een zwarte Piet over ons dak loopt vanavond en Dochter slaapt dus op zolder! Aan de andere kant is het weer een prima chanteermiddel. Shame on me. I know. Maar het “ik zou maar luisteren en lief zijn, want Sinterklaas ziet/hoort alles!” werkt dus wel. Niet altijd hoor, maar zodra ik in niet misteverstane woorden uitleg dat stoute kindjes geen pakjes krijgen, dan zijn ze toch in één keer ontzettend mak. Vooral Dochter krijgt zweethandjes bij het idee dat ze wordt overgeslagen op pakjesavond. Zoon laat het eigenlijk nog redelijk koud. Sinterklaas had toch al niet naar hem geluisterd. Hij had dit weekend namelijk een puzzle in zijn schoen en heel verbouwereerd reageerde hij dat hij toch een robot-politie-auto had gevraagd?!?! Sja…..en nu heb ik hem dus uitgelegd dat hij, als hij lief is, wellicht die auto krijgt op pakjesavond. U begrijpt dat ik gisteren als een idioot op zoek ben gegaan naar dat ding. Een transformer auto-robot-ding. Gelukkig wist Man wat hij bedoelde en hebben we het kunnen bemachtigen. En zo hopen we er op 5 december weer een leuk feestje van te kunnen maken. Een flinke stapel pakjes voor de hele familie en een aantal stralende gezichtjes. Dat is waar we het allemaal voor doen. En ieder jaar zijn ze weer het meest blij met de kleinere dingen. Komt dat dit jaar even goed uit……met het oog op de huidige recessie!!! 😉

En dan nog de lieve goede Sint op school. Ze maken er ieder jaar weer een supermooi feestje van voor de kinderen. Dit jaar zal de school worden omgetoverd tot Slot Vrijhoeve. Helemaal leuk.
Binnen hangen inmiddels waslijnen met zwarte pieten kleding en langzaam verandert de school in een waar Sinterklaaspaleisje.
En toen kwam vorige week de vraag of ik niet een stukje wilde schrijven voor het regionale weekkrantje. Oeps. Leuk natuurlijk, daar niet van, maar schrijven in opdracht is toch even wat anders dan het maken van een paar blogjes. Vandaag is het stukje opgestuurd naar de krant. Want “nee” zeggen, dat kan ik niet. Zeker niet tegen iets wat ik diep in m’n hart zo graag doe. Ik hoop dat het is geworden wat ze ervan verwachtten en wellicht leest u het binnenkort in de Duinkoerier, de Maasroute of de Waalwijker.

Zo……de slingers hangen, de ballonnen zijn opgeblazen en de kadootjes zijn uitgepakt.
Vandaag is ze dus jarig. Onze grote meid. ZE-VEN. Poeh, ongelofelijk hoe snel dat gaat. En dat is allemaal nog niet zo erg als ze ook niet in datzelfde tempo zo ontzettend wijs worden. De bij-de-hand-factor gaat in rap tempo omhoog. Op alles is er een weerwoord en soms word ik teruggepakt op m’n eigen uitspraken. Het is wat.
Maar verder is het alleen maar genieten hoor, van zo’n klein groot dametje. Haar haren moesten speciaal worden gevlochten vandaag en het viel mee dat ze geen make-up op wilde. Mooie kleren moesten uit de kast…..want tja…..je gaat op je verjaardag toch niet in je door-de-weekse-spijkerbroek naar school!!!!
Met bonkend hartje liep ze vanochtend de trap af. Eerst schrok ze zich te pletter van de brievenbus waar iemand als eerste (heel vroeg) al een kaartje door de bus deed. Vol bewondering bekeek ze de versiering. Ze kan gelukkig nog steeds genieten van de slingers, de ballonnen en de versierde stoel! Had ik het gelukkig niet voor niks gedaan 😉 .
Ook de kado’s vielen in de smaak. Lulu de kat….VRE-SE-LIJK by-the-way……was haar grootste wens. “Want”, zo concludeerde ze, “dan laat ik Boy (onze Britt) tenminste met rust!”. Waarop Man reageerde dat als dat waar was ze er wel 2 zou krijgen!!! Verder kreeg ze nog een leuk knutselkadootje van Zoon en nog een turnpakje van ons……
Toen om half 8 de bel ging en de buurvrouw zelfs al met kadootjes voor de deur stond (Thnx Nicole&Bas), kon het helemaal niet meer stuk natuurlijk. Allemaal knutselspulletjes, wat ze het liefste heeft en het liefste doet. Schot in de roos dus.
Vanmiddag vieren we haar kinderfeestje. 4 Jongens en 6 meisjes. Voor vanavond heb ik dus maar ‘bankzaken’ ingepland…..beetje uitrusten en vroeg m’n bedje in! Morgen staat namelijk het grote-mensen-feest nog op het programma en ook de Sint arriveert in ons regenachtige dorp. Één en al pret en kadootjes.En stuiterende kinderen niet te vergeten. Al met al…..een druk maar gezellig weekend voor de boeg. Ik doe het met liefde. Er is immers niks zo mooi dan dat je je kind zo ziet genieten van haar feestje! En dat……dat proberen we er zo lang mogelijk in te houden!