Sinds de dag dat ik moeder ben geworden, voel ik alle emoties in het kwadraat….veel eerder, veel heftiger, veel vaker en veel ongecontroleerder. Mooi maar soms ook erg vermoeiend. Toch zou ik het voor geen goud hebben willen missen……moeder worden! Naast mijn werk als secretaresse en huisvrouw vind ik ook het ‘moeder-zijn’ een aardige job. Mijn meest belangrijke job zelfs. De verantwoording over die kleine mensjes, ze begeleiden naar steeds weer nieuwe levensfases om ze uiteindelijk steeds beetje bij beetje los te laten en te laten uitvliegen…..op ontdekking…..hun eigen levensweg zoekend.
U snapt dat al die fases voor de nodige bulk emoties kunnen zorgen. Zeker bij deze emo-mom. Soms denk ik echt met weemoed terug aan de tijd dat ik nog de kleding uitzocht die ‘s ochtends naar school werd aangetrokken en dat ik ze zelf naar de basisshool bracht en weer ophaalde. Dat we samen lunchten met het liefst nog een aantal vriendinnetjes erbij. Dat er altijd hele verhalen te vertellen waren na weer een schooldag, tegenover het alleen maar een zucht als antwoord te krijgen op mijn vraag: “hoe was het op school schat?”.
Ze doet het goed hoor…..onze puber. Ik mag zeker niet klagen over hoe ze alle veranderingen van het afgelopen jaar heeft opgepikt en heeft aangepakt. Het is een doorzetter die dochter van ons. Ze heeft haar weg al een heel eind uitgestippeld. Ze weet heel goed wat ze wil en gaat als een sneltrein op die doelen af. Ook dat raakt me soms enorm. Ze is zo’n duidelijke mengelmoes van Man en mij. Prachtig om te zien. Haar discipline en gestructureerdheid heeft ze duidelijk van mij. Haar sterke karakter en doorzettingsvermogen van haar papa. Haar intelligentie en humor een stukje van ons allebei.
13,5 jaar geleden sloot ik haar voor het eerst in mijn armen. Ik wist vanaf dag 1 dat alles nu anders zou gaan voelen. Dat kleine mensje met haar grote kijkers heeft soms echt een watje van mij gemaakt. Ik huil veel eerder, kan geen zielige documentaires meer kijken en al helemaal geen al te enge films. Kon het vroeger allemaal niet scary genoeg zijn, zap ik nu snel door naar iets anders.
Niet alleen de emotie huilen is anders maar ook blijheid, trots, boos en onzekerheid zijn heftiger. De perfectionist in mij wil het graag als moeder goed doen, maar het is onrealistisch om te denken dat ik niet soms ook fouten maak. Dan doen we tenslotte allemaal. Is zo lekker menselijk ook…… Al ben ik wel van mening dat we het over het algemeen goed doen met onze kids…..Man en ik. Deze fase van pubertijd is voor ons allemaal nieuw, niet alleen voor ons als ouders maar ook voor Dochter zelf. Geen wonder dat soms de emotie boosheid en onzekerheid heftiger zijn. Zowel bij mij als bij haar.
Maar als ik op een rustig moment alleen maar naar haar kijk. Stiekem. Vanaf een afstandje. Dan is trots toch de emotie die soms het heftigst binnenkomt. Ik ben zo trots dat ik haar moeder mag zijn. Ik zie dan een mooi meisje wat nog midden in haar ontwikkeling zit. Een slimme tante met haar hart op de juiste plek. Een dame die goed in haar vel zit met fijne vriendinnen om haar heen. Een zus die het geweldig doet met haar autistische broertje. Kortom een heerlijk kind wat hard op weg is om een mooi volwassen mens te worden.
En ja, de pubertijd zal nog best met lastige momenten komen (ook daarin lijkt ze op papa 😉 ) maar ik heb er alle vertrouwen in dat we er altijd weer wel uitkomen samen. Tot nu toe is het nog allemaal te overzien en beperkt de pubertijd zich tot uitslapen, hangdagen, een ‘wat-kan-mij-het-boeien’ mentaliteit en soms een iets te grote mond. Dit alles met af en toe een heel erge uitschieter van onredelijkheid is het wel zo’n beetje. Man lacht het vaak weg…..mij heeft ze iets eerder op de welbekende kast. Maar ach, ze is altijd naderhand weer voor rede vatbaar en moet soms zelf ook lachen als ze beseft dat ze zo onredelijk is geweest.
En hoe je het ook went of keert…..wat er ook nog op ons pad komt…..deze emo-mom zal altijd van haar blijven houden…..no matter what!