Ik krijg mezelf niet opgepept. Ik weet niet wat het is dit jaar. De 80 van de Langstraat……ik mis duidelijk het enthousiasme van vorig jaar. Buuv en ik lopen wel, maar ik krijg de indruk dat ook zij wat meer moeite heeft deze keer. Gisteravond hebben we weer een flink eindje gestapt (en denkt u nu niet dat we dan slenteren…..nee dus…..we stappen stevig door) en dan komt er opeens zo’n hardloper voorbij die dan roept: “kom op dames”, alsof we nog niet goed genoeg ons best doen…..najaa zeg…..wat denkt’ie wel. Ik geloof meteen dat je een betere conditie krijgt van hardlopen en dat je meer calorieën verbrandt, maar daar gaat het ons niet om. Wij zijn begonnen om die verdomde 80 te lopen, dat is onze drijfveer…….al vrees ik dat’ie nu steeds verder wegdrijft…..die veer! Misschien zijn we ook wel te serieus. Vorig jaar begon alles met een geintje……we moesten tenslotte laten zien dat we na 2 dikke toeters en 2 bevallingen nog niet waren afgeschreven. Dit jaar ligt alles anders. Ik hoef niks meer te bewijzen en ik denk dat dat het dus net iets moeilijker maakt. Ik kan het…..ik heb het al 3x gedaan, met succes. Waarom ben ik zo gek om mezelf nog een 4e keer op de proef te stellen?!? Aan de andere kant is het toch een soort verslaving. Als ik besluit om niet aan de start te verschijnen, weet ik dat ik op de dag zelf enorme spijt zal hebben. Die sfeer, die spanning…..da’s gewoon lekker (u zult wel denken dat ik niet helemaal spoor…..en ja…..dat is zo!). Ik zal maar snel es een langere tocht met Buuv gaan lopen, wie weet……komt het toch nog goed…..of niet…..