De Paashaas vind ik leuk. Daar heb ik wel wat mee. Lekker chocolade-eieren verstoppen en de kids met rode wangen van opwinding en verbazing naar de eieren laten zoeken in de tuin. En dan nog het feit dat haasjes gewoon schattig zijn. Voor sommige kanibalen onder ons….ik eet ze niet, of ze moeten van chocolade zijn. Nu was ik gisteren even met dochter-lief op de woonboulevard in Waalwijk. (Want sja…..wat voor andere leuke dingen konden we nu doen met dat weer….dhu!) We lopen een rondje door een gigantische meubel & accesoires winkel en ja hoor……daar loopt’ie! De Paashaas. “Kijk Senna, de paashaas!…..kom we gaan ‘m een handje geven!” roep ik enthousiast. En ik loop al in de richting van Paashaas, een doodsbang en “nee” roepend kind achter me aanslepend. Ze vond het maar niks…..die Paashaas! En wat ik ook probeerde om haar te overtuigen dat die haas niks deed en dat mama erbij was en dat alst’ie wel wat zou doen, mama hem een schop onder z’n kont zou geven, niks hielp. Zelfs het kadootje wat ze kreeg, liet haar geen handje schudden. Weggekropen tussen, achter en onder m’n benen, nam ze het presentje aan en heel erg opgelucht liepen we daarna naar buiten. Waar ze tegen iedereen die we tegenkwamen trots vertelde dat we de échte Paashaas hadden gezien……..de held!