Category: Zomaar

Vaak gaan mijn logjes over de luchtige dingen des levens. Over ons gezinnetje, de kindjes, Manlief en alle dagelijkse dingen die we meemaken en waar ik met de nodige dosis humor iets over kan en wil schrijven. Dat kan gaan over leuke uitspraken en dingetjes  die er nu éénmaal in ieder gezin gebeuren. Maar dan nu. Vandaag. Ben ik diep geschokt over wat er in een kleine bijgemeente van Dendermonde (België) heeft plaatsgevonden. Daar kan geen humorlog tegenop. Mijn oprechte deelneming gaat uit naar de familie van de omgekomen baby’s en de vermoorde werknemer/-neemster van het betreffende kinderdagverblijf. Mijn hoop gaat naar de andere getroffen kindjes. Ik ben niet praktiserend in één of ander geloof, maar als ik het wel was, zou ik nu bidden om genezing van de zwaargewonde baby’s. Wat bezielt in hemelsnaam iemand die zoiets doet? Dat je haatgevoelens hebt tegen de mensheid, tegen alles en iedereen om je heen, dat kan ik in sommige gevallen nog begrijpen. Maar tegen kleine baby’tjes. Kleine onschuldige mensjes, die door iedereen om hun heen overspoeld worden met liefde. Kleine mensjes die zichzelf nog op geen enkele manier kunnen verweren. Wat kan iemand nu tegen dit prille geluk hebben? Dat is iets wat niemand zal kunnen bevatten. Onwerkelijk ook. Je moet je eens voorstellen dat je als ouders deze ochtend bent gaan werken. Dat je als ouders overtuigd bent van de veiligheid waarin je pasgeboren baby zich bevindt op het kinderdagveblijf. Een verblijf wat gespecialiseerd is in het opvangen van pasgeborenen en peuters. Een verblijf waar mensen werken die het zorgen voor kleine kindjes als hun roeping zien. Mensen voor wie ik diep respect heb. Ik zou het namelijk niet kunnen. De hele dag worden omringd door dwarse peuters en (soms) huilende baby’s. Maar de werknemers van een kinderdagverblijf kunnen dat als de beste. Weerzinwekkend dat juist zo’n medewerker het vandaag met de dood moest bekopen. Wat bezielt deze uiteraard zieke geest? Mijn eerste reactie na het lezen van dit nieuws was ook woede. Woede en onbegrip. En dan vindt men het raar dat de maatschappij steeds harder wordt. Dat mensen het recht in eigen hand nemen. Ik weet niet wat ik zou doen als het mijn kindje betrof. In eerste instantie is er alleen verdriet. Intens verdriet. Woede komt dan pas later. Maar wat ik me dus levendig kan voorstellen, is dat je alleen nog maar wraak wilt. Al lost dat niks op, dat weet ik ook wel. Ik persoonlijk zou wel begrip kunnen hebben voor een wraakactie. Gevoelsmatig dan. Rationeel gezien weet ik ook wel dat je het rechtsysteem niet kunt ondermijnen en dat je er maar vanuit moet gaan dat de betreffende persoon z’n verdiende straf zal krijgen. Maar met die straf, lieve lezers, krijgen die ouders niet hun kindje terug. En met die straf, krijgt de familie van de werknemer/werkneemster niet hun dierbare terug. Al die mensen hebben levenslang gekregen. Voor zoiets vreselijks bestaat in ons rechtsysteem geen passende straf……………

Ja dat krijg je. Bestel een bulk regen, harde wind en 1 klein schuilplekje achter het speelgoedhok op het schoolplein. En ja, dan krijg je samenscholing, mensen. Samenscholing in de vorm van hangouders die liever niet zo nat willen worden. Of weggewaaid. Niet dat dat laatste zomaar gebeurt, maar toch. Haren in de war, plu’s de lucht in. Het leven is zwaar met schoolgaande kinderen. En dan heb ik het nog niet gehad over de peuters die verplicht meegezeuld worden. Door de regen. En de wind. Je kunt ze immers niet alleen thuis laten. Al willen ze dat soms zelf héééél graag. En geef ze eens ongelijk. Iedere peuter weet inmiddels wel waar de snoepjes/koekjes liggen. En iedere peuter is in staat om een stoel richting het aanrecht te duwen om zo bij al dat lekkers te kunnen. En om eerlijk te zijn, zou dat het minst erge zijn wat er kan gebeuren. Maar stel je eens voor dat ze zomaar de deur opendoen voor iedereen die aanbelt. Of dat ze allerlei knopjes gaan uitproberen (lees: lollies in de dvd-speler duwen óf nog erger…..in de playstation). Och och……Manlief zou flippen. Maar goed. Dat alles gebeurt niet, want we sjouwen die peuters gewoon mee naar school. Of ze nou willen of niet. En vandaag was het weer zo’n dag. Dat we dus aan het samenscholen waren. Achter het hokje. Een beetje uit de regen en uit de wind en onder de plu. Gezellig. We lachen wat af daar op het schoolplein. Ik zweer het u…….nog even en er wordt een samenscholingsverbod uitgevaardigd. Omdat we te hard lachen. Dolle boel. Vandaag ging het over een bijna jarige moeder. En dan krijg je het over leeftijd he mensen. Altijd zo’n gevoelig onderwerp. Vooral als je net 40 bent geworden. Wat mij dus meteen één van de oudste hangouders maakt, maar dat terzijde. En je zou het niet zeggen hoor. Voel me nog zeker 39. De opmerking van een mede-hangouder: “dat had je toch wel kunnen zien”, maakte meteen een einde aan mijn 39-gevoel. Haar latere uitleg dat ze de versiering aan ons huis bedoelde, geloofde natuurlijk geen mens meer!! En bedankt. 🙂 Ach ja, geen mooier vermaak dan leedvermaak. En lachen dat ze deden………die hangouders. Ze zouden verboden moeten worden! To be continued……….

Man: “Wil je dat ik je groentes prak of doe je het zelf?”
Dochter: “Doe jij het maar.”
Man: “Kom nou, je bent groot genoeg, dat kun je best zelf!”
Dochter: “Jij vraagt het toch?…..NOU….en ik geef gewoon antwoord hoor!”

Dochter: “Mag ik nou écht afzwemmen binnenkort?”
Ik: “Jaha, goed hoor! En weet je nog wat we hadden afgesproken?”
Dochter: “Ja, dan mag ik een Nintendo DS!”
Ik: “Inderdaad, leuk he?!”
Dochter: “Ja en dat komt goed uit, want als ik dan voor B mag afzwemmen kan ik mooi een Wii vragen!”
Ehhhhmmmmm………..

Dochter enthousiast: “Morgen mogen we iets mee naar school nemen wat met een S begint! Want we leren nu de letter S!”
Ik: “Oh leuk! Heb je al wat bedacht?”
Dochter: “Jaha……kijk!”
En ze pakt een knuffel uit haar bed.
“mijn Sjieraf!”

Het is vrijdagmiddag. Na een gezellige ochtend met nichtje C. ging ik Dochter ophalen van school. Man werkte thuis en had bedacht om aan het einde van de werkdag even de stad in te gaan. Het is namelijk uitverkoop. De laatste ronde welteverstaan. Overal lachen de 70%-kortingen je tegemoet. En daar worden we vrolijk van hè. Niet dat we de nieuwe collecties niet waarderen. In tegendeel. Maar de bermuda’s en blousjes-met-korte-mouwen die willen er nog ff niet in bij ons…..ehm…..bij mij. Vorige week was het nog -10 graden celsius mensen!!! We moeten nog op wintersport!!! Nee, dan willen de zomerkleren nog niet mijn kledingkast in. Dit niet alleen vanwege het winterseizoen……ook plaatstekort is een groot probleem, maar dat terzijde. En zo geschiedde. De familie Knots vetrok richting de winkels om nog even lekker te scoren. Al snel verging ons al het kortingswinkelplezier. En niet omdat er niks meer te krijgen was. De winkels puilen uit!!! Maar aan het einde van de week. Aan het einde van de dag. Met 2 kleine terreuraapies gaan winkelen, is geen goed idee! Geen goed idee mensen! Dom dom dom. Ik had het kunnen weten. Al hun slechte manieren charmes haalden ze tevoorschijn………..haasje over, hard-ren-wedstrijdjes, verstoppertje en tikkertje……….kunt u zich al voorstellen hoe dat eruit zag? In 1 van de sjiekste winkels…..tussen de rekken…… Ik vermoed dat u geen verdere uitleg nodig heeft! Je zou ze bijna in de etalage hebben geparkeerd met een kaartje er opgeplakt! 70% korting 70% mensen……of nog beter……GRATIES AF TE HALEN. Totaal op van de stress maar toch nog een paar leuke overhemden rijker gingen we opgelucht de winkel uit. Om vervolgens in de volgende winkel Zoon kwijt te zijn. En hem weer te vinden tussen de kledingrekken. Met een natte broek! “Kijk mama……natte schoenen!” riep hij verbaasd! Over en uit! Niks geen geshop en een hapje eten. Naar huis, voor de buis! Ik heb alle schade wel ingehaald hoor……zaterdagmiddag. Alleen. Helemaal alleen. En dat was heerlijk. Bepakt en bezakt kwam ik aan het einde van een heerlijke shopmiddag thuis. En ik had bijna weer een pak luiers meegenomen!!! Maar dat denk je dan alleen hè……dat doe je natuurlijk niet!

Morgen komt nichtje C. bij me op de thee. En dat is leuk. Nichtje C. is een flink aantal jaartjes jonger dan ik (wat niks over mijn leeftijd zegt, of course) en een hele poos is er weinig tot geen contact geweest. De familie is namelijk nogal groot en op een gegeven moment liggen je interesses een flink stuk uit elkaar. Maar dan nu. Nu is nichtje C. bij me om de hoek komen wonen. Bijna-buren dus. En dat is superleuk. En nichtje C. heeft een zoontje van 2 die momenteel bij Zoon op het kinderdagverblijf zit. Bovendien vind ik het tegenwoordig fijn om familie om me heen te hebben. Interesseerde het me jaren terug allemaal niet zoveel wat de familie deed, waar ze woonden en werkten, nu is dat ineens een stuk belangrijker geworden. Een soort van familiebeest is er in me losgekomen. (Denkt u nu niet aan een tijger maar eerder aan een lieveheersbeestje 😉 ) Er staan ook behoorlijk wat nichtjes/neefjes op de gastenlijst voor onze bruiloft. Gewoon omdat ik het leuk vind als ze erbij zijn en om de zaal te vullen…….grapje! Natuurlijk wel die neven/nichten/ooms/tantes met wie er contact is. De rest zie of hoor ik een heel jaar niet en dan vind ik het ook niet nodig dat ze bij onze bruiloft aanwezig zijn. Na de geboorte van Dochter heb ik écht de hele familie een kaartje gestuurd. Dat vond ik belangrijk. Alle ooms & tantes (en dat zijn er een stuk of 40, beide ouders komen uit een gezin van 11 kinderen) zijn op de hoogte gesteld. Van een groot aantal heb ik op z’n minst een kaartje terug ontvangen. En dat waardeerde ik enorm. Er waren er echter ook enkele die niet eens de moeite hadden genomen om een kaartje te sturen of een telefoontje eraan te wagen. Begrijpt u me niet verkeerd, mijn intentie was niet dat iedereen met een kadootje aan de deur zou staan, in tegendeel. Maar een klein berichtje terug, al is het maar uit fatsoen, had ik wel verwacht. Nou en die mensen die dat toen niet belangrijk vonden, sja, die hoef ik dus ook niet op m’n feestje. En daarom koester ik nu destemeer de mensen om me heen, de familie om me heen, die me wel wat doet en met wie het contact gewoon leuk is. We hoeven de deur niet bij mekaar plat te lopen, maar dat nichtje C. morgen langskomt voor a cup of tea, dat vind ik dus heel erg gezellig!!!!

Ja hoor. Ik ben ook aan de ‘activia’. Geen idee of het helpt, maar het is het proberen waard. Tenminste. Denk ik. Al jaren heb ik last van m’n darmstelsel. Eigenlijk sinds de geboorte van onze jongste spruit. Toen is het gemieter begonnen. En ik had het er allemaal voor over hoor. De aambeien, de hechtingen, de hele mikmak. Voor geen goud had ik de geboorte van onze spruitjes willen missen. Al was alles wel een stukje simpeler geweest als ze ook de grootte van een spruitje hadden gehad. Maar ja. Not dus. 2 Flinke gezonde baby’s hebben we op de wereld gezet. Nummer 1 was 7,5 pond en nummer 2 maarliefst 8 pond. En da’s best groot als u mijn postuurtje kent. Ik liep er op het laatst dan ook bij als een op ontploffen-staande-waggelende-eend. Een dromedaris op z’n achterpoten. Ja, zoiets moet het geweest zijn. Vreselijk. Tijdens de laatste zwangerschap wenste men mij regelmatig succes met de bevalling, want dat kon toch écht ieder moment gaan gebeuren. Als ik dan vriendelijk terug antwoordde dat ik nog 4 maanden moest, zag je ze schrikken! Achteraf wel leuk, maar op dat moment kon ik er niet om lachen. Kon ik er wat aan doen dat die frikadellenspeesieaal zo lekker smaakten????? En dat ik tijdens de eerste maanden van de zwangerschap zo ziek was als een hond, maar wel appelflappen naar binnen kreeg????? Augurken daarentegen heb ik nooit gegeten, bléh nee. Vette hap en gebakjes………die stonden hoog op m’n verlanglijstje. Gelukkig werkte mijn verstand ook nog af en toe en heb ik al dat lekkers toch enigszins kunnen beperken. Tijdens beide zwangerschappen was ik aan gewicht een kleine 17 kilo aangekomen. En dat is er naderhand weer netjes afgegaan. Mij hoort u verder niet klagen. Niet over m’n gewicht.  (ik heb trouwens niet eens een weegschaal en ben niet van plan er ooit één aan te schaffen!) Maar die darmen hè. Da’s even een ander verhaal. Kijken of we die luie, slechtwerkende darmen eens wat kunnen activeren met activia…….. Misschien dat meer gaan sporten/bewegen ook zou kunnen helpen…….misschien hoor……ik weet het niet…….en ik hou me nog even van de domme…….

“Kijk”, zei Man trots, “dit zijn ze dan! Het prijsstickertje zit er nog op!”. En warempel……..ik staarde vervolgens naar een paar glimmende supermooie hagelnieuwe Viking-schaatsen. Nog in de doos. Een hagelnieuwe-nog-niks-geleden doos. “Gekregen toen m’n voeten waren uitgegroeid”, zei d’ie vervolgens. En toen begonnen die radartjes in m’n hoofd te draaien hé. Hoe oud ben je als je voeten zijn uitgegroeid? Een jaar of 18? Dan zijn die schaatsen om-en-nabij zo’n ruim 20 jaar oud. En glimmen dat ze deden en die veters nog helemaal wit. Niet eens vergeeld of zo.  En toch…..volgens Man……al wel eerder gebruikt. Maar meer dan een keer of 2 kan echt niet, ik zweer het u! Het zal wel net zo’n verhaal zijn als dat van z’n fiets. Z’n supersonische beach-cruiser die d’ie persé moest hebben en waar na precies 1 jaar toch zeker 8km op de teller stond. Afijn ook dat is de afgelopen tijd goedgekomen. Dus met die schaatsen komt het ook wel in orde. Zolang het maar ieder jaar een beetje blijft vriezen. Heerlijk vind ik het. Lekker zonnetje, beetje vorst en heerlijk schaatsen. Want dit weekend hé, dit weekend hebben Man en ik elkaar, na een relatie van een kleine 10 jaar, eindelijk een keer op schaatsen gezien. Ja, je moet wel als je kinderen hebt. Ook zo zielig als al die kinderen in het maandagmorgenkringgesprek het over hun schaatsavonturen hebben en Dochter heeft tijdens het hele weekend het ijs niet gezien. Pedagogisch onverantwoord. Bovendien is het gezond. Schaatsen. Als je tenminste niks breekt. Na Dochters laatste schaatsavontuur op de kunstijsbaan, had ze de dubbele ijzers al afgezworen. Mevrouw wilde ballerina-kunst-schaatsen. Viel mee dat ze er niet meteen zo’n pakje bij heeft geeist. U weet wel zo’n ballerinarokje en vleeskleurige 100 denier panty’s. So charming. En benauwd dat ik het had toen madam gister voor het eerst het ijs op ging op haar hagelnieuwe kunstschaatsjes. Stoeltje mee. Handje vast. En daar gingen we. Of betergezegd daar ging Dochter. Zo weg. Even wennen natuurlijk, maar ze deed het. Al snel was ze het stoeltje beu. Eigenlijk kon ze het niet gebruiken, want broerlief was te beroerd dat’ie schaatste…..meneertje wilde rondgeduwd worden…..al zittend op het stoeltje. Luie donder slim ventje. Waarschijnlijk dat hij over een jaartje of 30 ook zijn nog hagelnieuwe schaatsen kan laten zien. Nooit gebruikt. In een mooie glimmende doos. Ja, zoiets zal het wel worden. De appel valt meestal niet zo ver van de boom…………

En toen kwam de vraag van Zus. Of ik een redactioneel stukje over haar kapsalon kon schrijven voor in een boekwerk over ons dorp. Sprang-Capelle ja. Juist ja. En dan wordt het serieus hè. Dan moet ik ineens in het echie aan de gang. Niks geen onzinblogjes over een simpel gezinsleventje van een paar simpele mensen met 2 doodgewone kinderen. Ze kon het ook door een mediabedrijfje laten doen hoor, zei ze. Maar dat kostte dan wel zo’n kleine 110 euri. En dat dat mediabedrijfje dat koetje even wilde melken, dat snap ik wel. Maar hé, niet als dat koetje mijn zusje betreft. Dan probeer ik al mijn ‘schrijftalent’ erin te gooien en probeer er iets leuks van te maken. En da’s gelukt. En ik vond het nog leuk om te doen ook. Wat mij vervolgens weer aan het denken heeft gezet. Misschien moet ik hier iets meer mee gaan doen. Die 100 euri kan ik zelf natuurlijk ook verdienen. Toch? Ik bedoel…….u leest toch ook mijn logjes. Steeds maar weer zie ik dezelfde IP-adressen voorbij schuifelen. Niet dat u met z’n allen massaal reageert (op hyves mag ik trouwens niet klagen ;-)) maar dat is ook niet belangrijk. Het feit dat u mij leest, zegt voor nu even genoeg. En zeg…….laat mij nou lekker even zwijmelen over een schrijfcarièrre. Bovendien wordt dat nog eens extra aangewakkerd door de aankomende reorganistatie binnen ons bedrijf. Recessie, achteruitgang, lage bookings/billings……ik hoor niet anders. Er gaan dus koppen rollen hiero. En misschien wel die van mij…………….wie weet. En wat dan? Nou, wat dacht u van gewoon blijven ademhalen? En 3x diep zuchten. En vervolgens m’n hand ophouden om een flinke oprotpremie in ontvangst te nemen? En dan weer diep ademhalen en 3x zuchten. En als ik dan eindelijk héééééél veel tijd overhoud, nou dan ga ik een boek schrijven. Lijkt me gaaf. Zo aan een rustig burootje, uitkijkend over de gracht aan de overkant, kat lekker languit naast het toetsenbord (en er af en toe met z’n pootjes overheendabberend), theetje erbij. En oh ja, zo’n ouderwets typemachientje hè. Helemaal zo’n idylisch plaatje. Afijn……….aan fantasie geen gebrek ziet u wel. Maar voorlopig werk ik dus nog steeds voor een baas. Ééntje die per 1 januari naar Singapore is gemoved, dat dan weer wel, maar samenwerken-op-afstand is ons al 10 jaar gelukt, dus voorlopig verandert er nog niet zoveel. Maar eh………..mocht u nou toevallig nog redactionele stukjes nodig hebben………..me me me me me………..en ik ben goeiekoop!

Ik moet nog even wennen aan het idee. De vakaaansiieee is voorbij. Over en uit. Morgen is het maandag. En wat voor maandag?! Een maandag waarop een zeer drukke ochtendspits wordt verwacht. Heb ik weer. En Man. Man z’n eerste werkdag bij z’n nieuwe (ouwe) werkgever begint morgen. Ook lullig als je dan niet op tijd komt. Maar goed. Ben niet van plan me er al te druk over te maken. Aan het weer kan ik niks veranderen en aan de drukte op de wegen ook niet. Dan beginnen we maar wat later. Tenslotte nog een heel jaar voor de boeg……zeg mar…..bijwijzevan….. Verder kunnen we terug kijken op een lekkere anderhalve week. Een week met veel eten, veel feestjes en ook aardig wat alcohol. Een week met trouwjurken passen, vuurwerk afsteken en indoorskieën. Een week met nieuwe PS3 spelletjes en veel lol met de kids. Met Dochter die de PS3 ook al aardig door heeft en Zoon die er dan bij staat en iedereen bemoedigend toeroept. Een week waarin zelfs ik aan de Playstation ben gegaan. En gelooft u mij als ik zeg dat dat écht niet zomaar gebeurt. Ik heb er niet zoveel mee. Met die keputerspellekes. Maar nou hebben we d’r eentje…….Little Big Planet……..zo kicke, zo gaaf en zelfs ik snap het!!! Wat meer zegt over het spel dan over mijn IQ…..of course!! Eigenlijk zegt het helemaal niks over m’n IQ. Het zegt alles over m’n motoriek daarentegen. En ik heb nogal moeite met het op allerlei knopjes drukken en dan tegelijk hé! Soooo moeilijk. En dan Dochter. Die doet dat gewoon he. Duidelijk een kind van papa. Die heeft daar ook wat minder moeite mee. Maar ach, die is nog helemaal into de commodoor 64 geweest. U weet wel, zo’n computer uit het jaar blok. Uit de tijd dat ik nog niet eens van het bestaan van die dingen wist, laat staan dat ik er één had. Man wel. Dat is one of the diehards. Zo’n nerd. Maar dan wel een leuke. Ééntje met wie ik dit jaar nog ga trouwen. En dat zegt genoeg, want dat doe ik niet zomaar. Trouwen met een nerd bedoel ik. Jaja, lieve lezers, nog een maandje of 8,5 en dan gaat het allemaal gebeuren. Maar nu ben ik eerst nog druk met proberen te winnen van Man met Little Big Planet. En darten kijken………dat ook nog. Werkze morgen!

En oh ja……….HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!

Nou daar zitten we dan. Op de laatste dag van het jaar. 2008 Is weer zo goed als voorbij…..omgevlogen…..zo lijkt. En dan is het ook nog Man’s verjaardag vandaag. Niet echt handig maar ja…..wat doe je eraan? M’n schoonmoeder had het waarschijnlijk ook liever een paar daagjes uitgesteld, maar het valt niet mee om zo’n, toen al eigenwijs, ventje binnen te houden. Man is namelijk een Steenbok. En Steenbokken zijn nogal eigenwijs, gedreven en een tikkeltje dominant. No way dat je die nog binnenhoudt als hij toen dacht: “ik zal het leven es bij daglicht gaan bekijken!”. Gevierd hebben we het al afgelopen zondag. Vandaag is het dan ook lekker rustig. Behalve dan dat de kids door het huis rennen als 2 compleet losgeslagen meteorieten. Tikkertje, hardloopwedstrijdjes, achterdekataanrennen……. alles is de revu al gepasseerd. Al onze waarschuwingen en de nodige uitglij- en valpartijen ten spijt. Op zulke momenten verlang ik weer naar het normale ritme. Gewoon school, werk, kinderdagverblijf. Niks geen vakantie. Net als het boodschappen doen. Wat een gedoe zeg. Ik wist vanochtend de supermarkt niet in en niet uit te komen. Maar oké voordeel was weer dat ik geen kids in m’n kielzog had. Verder is het niet alleen maar kommer en kwel hoor op deze lekkere koude oudjaarsdag! Vanavond vieren we oud&nieuw met zus, zwager, broer & schoonzus in Vught. Gezellig. En aankomend weekend gaan we lekker een avondje skiën in Landgraaf. Ook een heerlijk vooruitzicht. Natuurlijk allemaal lang niet zo leuk dan trouwjurken passen, maar als we dat ieder weekend gaan doen, is de lol er ook snel af 😉 . En dan staat straks dus 2009 voor de deur. Een spannend jaar. Zoon in april naar school. Dochter naar groep 3. En dan in september ons huwelijk. Mijn tweede en Man’s eerste. Ik weet dus al wel een beetje wat ons te wachten staat, al is het deze keer natuurlijk toch totaal anders. Alleen de leeftijd al. En dus ook de lachrimpeltjes die beginnen te komen. Ook denk ik persoonlijk dat de beleving van dé dag veel intenser zal zijn dan toen ik 23 was. We zullen zien. Eerst vanavond nog een klein feestje vieren en hopen dat 2009 ons allemaal zal brengen waarop we hopen. Bijvoorbeeld de jackpot van de staatsloterij!!! Langs deze weg wens ik u allen dan ook een goed uiteinde van 2008 en een nog beter begin van 2009………haal er alles uit wat erin zit……….zolang die 25 miljoen maar voor mij is 😉