Category: Zomaar

Na mijn schietgebedje zondagavond om Zoon toch alsjeblieft poepvrij de nacht door te laten komen, ben ik nog een keertje of 5 gaan checken. Iedere kreun uit het kamertje van Zoon deed mij schrikken. Ik wilde uiteraard niet het risico lopen dat hij zich weer in bed zou ontdoen van z’n diarreebroek/luier. Met alle sop-gevolgen van dien. De muur bleek nog steeds wat vage vlekken van de keer ervoor te vertonen (nu niet meer hoor lieve mensen……Lien Poets heeft flink gesopt). De alarmbellen stonden bij mij dus op “HIGH” en rammelden mij steeds weer uit bed. Voor niks. Zoon sliep als een roosje en is zonder problemen de nacht doorgekomen. En warempel….maandagochtend was zelfs z’n ontlasting weer wat harder. Gewoon naar Bruintje Beer (KDV) dus. En dat is prima gegaan. Alleen op mijn vraag “En ben je lief geweest vandaag?” antwoordde hij “Nee”. En dat kan van alles inhouden. Niet lief voor de leidsters of niet lief voor de kindjes. Ik weet het niet…..
Maar dan nu, afgelopen nacht. Eindelijk dacht ik wat slaap te kunnen inhalen. Maar neu hoor. Dochter ziek. Om 03h00 hoorde ik een gil, gevolgd door gebraak. En dan ben ik snel hè?! Met mijn 40-jarig lijf! Dan weet ik niet hoe snel ik op het slagveld moet komen. En Dochter….ach goshie….die stond te rillen op de overloop. Onder de kots. “Ik heb zo’n buikpijn mama”, kwam er heel zielig uit. Maar ik was allang blij dat ze niet in bed was blijven liggen. Dat scheelde in ieder geval weer het verschonen van haar beddengoed! Na haar te hebben gerustgesteld, gewassen en verschoond, is ze bij ons in bed komen liggen. Met een spugbak naast haar. En als u dan denkt dat ik nog één oog dicht kan doen……..nee dus! Maar dat maakt natuurlijk allemaal niet uit. Het feit dat Dochter zich zo ellendig voelde, vind je als moeder veel erger. Ze is vandaag lekker thuis gebleven. Bij opa en oma. Ze heeft niet meer gespuugd, maar de buikpijn bleef. Hopelijk knapt ze in de loop van vandaag een beetje op. En met een beetje geluk kan ik dan vannacht eindelijk een beetje doorslapen…..
Gegroet,
Mama-Zombie

Hij begon al vroeg. Mijn dag. Om 03h45 was ik de eerste keer uit bed. Zoon had buikpijn. Na mijn “moet je misschien een poepje doen?” ging hij neeschuddend terug naar z’n bedje. Hij wilde slapen….. Tegen zessen hoorde ik echter weer z’n slaapkamerdeur. In z’n blote billen stond hij op de overloop! “Hij moest een plasje doen”. Aha. Ik ging nietsvermoedend z’n pyama- en onderbroek halen. Een niet zo fijn luchtje kwam me tegemoet uit de slaapkamer. Juist ja. Poep. Zoon vond het blijkbaar ook vies. Niet zo’n goed idee om z’n broek in bed uit te doen en vervolgens met z’n billen over z’n bed te schuiven. Juist ja. Poep. Overal poep. Ik was wakker! Na Zoon te hebben gewassen, z’n bed te hebben verschoond en afgesopt, zijn we toch allebei weer even gaan slapen. Héél eventjes. En toen stond Dochter naast m’n bed. “Mama…..Jens zit helemaal onder de poep!”. U begrijpt, ik was niet blij. Deze keer was het écht diarree. Waterdun. U zit vast te wachten op wat van deze smeuïge details. Niet? Niet zo flauw hoor, niks leukers dan een poeplogje! Deze keer was het écht feest. Poep everywhere! Yeah! Op z’n lijfje (wat weer ontdaan was van z’n pyama en ondergoed). Op z’n hele bed. Op de kast. Op de vloer. En alsof we nog niet genoeg schoon te poetsen hadden, had meneertje ook nog een leuke muurschildering voor ons gemaakt. En nu praat ik niet over zomaar een klein vlekje hoor. Nee, onze picasso pakte het groots aan. Vol verbijstering heb ik staan kijken. En Man ook. En waar begin je dan het eerst hè?! Sopje maken dus! Sopje voor de kamer, sopje voor het bed, sopje voor Zoon en sopje voor de muur. Een half uurtje later rook alles weer fris. Naar Lentebloesemschoonmaakmiddel en buitenlucht. Het open raam heeft ook wonderen gedaan. Ik hoop niet dat langswandelende mensen van hun stokje zijn gegaan, want er zal ongetwijfeld een flinke walm uit Zoon z’n slaapkamer zijn gekomen. Naast z’n diarree is hij gelukkig niet écht ziek. Geen koorts en geen hangerigheid. Vanavond is hij tevreden in een schone kamer en een schoon bedje weer in slaap gevallen…….deze keer MÉT LUIER!!
Hopelijk is hij er snel weer vanaf…..hij wilde namelijk vanmorgen al naar “de drieklusgroep” bij Bruintje Beer…..

1) without my hairdryer?

Dat vraag ik me dus elke ochtend af. Elke ochtend als ik weer probeer enigszins volume in die dunne haardos te krijgen. Waarschijnlijk zou ik dan spontaan moslima zijn geworden. Ja, ik weet het zeker, een hoofddoek zou de beste oplossing zijn……..no more bad-hairdays.

2) without my coffee?

Oef…da’s ook een goeie zeg. M’n werkdag beginnen zonder een kop koffie is ondenkbaar. Koffie heb ik nodig om die oogleden iets verder open te krijgen in de ochtend. Vooral voordat ik achter m’n beeldscherm kruip. Maar ik moet ook bekennen dat als koffie niet zou bestaan er vast wel wat anders zou zijn waarvan ik zou opkicken / wakker worden….vast wel…. Bijvoorbeeld de overdreven wakkere stemmetjes van de kindjes

3) without love?

Niet mogelijk. Te veel liefde in me om niet te delen met iemand anders…. I would die…..

4) without my kids?

Vast ergens op een lang wit verlaten strand. Of in een tropisch woud tussen de Oerang Oetangs. Als ik geen kindjes zou hebben gehad, denk ik dat ik m’n leven drastisch zou hebben omgegooid. Maar dat is gelukkig niet zo en nu geniet ik iedere dag van 2 lekkere vrolijke koppies (meestal dan )…..die superblij zijn als ik ze ophaal/zie. Heerlijk…..daar kan geen wit strand tegenop. (alhoewel….er zijn dagen dat ik daar anders over denk )

5) without my work?

Da’s een moeilijke. Want ik zou wel zonder m’n werk kunnen…….waarschijnlijk. Maar of ik dat ook wil, is wat anders. Het is heerlijk om na een druk weekend met Man en kids weer even bij te tanken op het werk. Niet dat het daar niet druk is, maar dat is ánders druk. Dat is niet ‘mama-druk’. En geloof me of niet, dat ontspant!!! En we lachen hier soms ook heel wat af. Net of ik toch tussen die “oerang oetangs” zit

En u? Waar zou u zijn zonder bovengenoemde dingen? Daar ben ik dus wel nieuwsgierig naar………

Ik was u nog een blogje verschuldigd over het consternatieburo. Precies een week geleden brachten Zoon en ik een bezoekje. Geheel met tegenzin van mijn kant, maar afijn, dat wist u al. Ik had vantevoren al het één en ander bedacht om het ter plekke zo soepel mogelijk te laten verlopen. Dus…..net voor vertrek heb ik Zoon al geconfronteerd met het kadootje dat ik klaar had liggen…..”voor als hij lief zou zijn bij de dokter”. Chantage weet u nog wel?! Het bleek te werken. Het pakje had ik meegenomen in de auto en meneertje wist dat het daar op hem lag te wachten. En natuurlijk probeerde hij zo’n 100x die brilletjes van z’n neus te plukken. Die verdomde oogtest ook. Hij wilde dat spelletje best met haar spelen, maar die brilletjes….dat vond’ie maar niks. En telkens zodra dat handje weer richting bril ging, hoefde ik maar te roepen dat het kadootje lag te wachten als hij netjes de oefeningetjes zou doen en huppakee hij duwde het brilletje weer terug op z’n neus. Oef….die test hadden we doorstaan. Daarna nog wegen en meten, maar dat vond’ie eigenlijk best wel interessant. Ik ook trouwens. Meneer was in driekwart jaar 7,5 cm gegroeid. Maar goed, daar had ik dat meetlint niet voor nodig. Z’n hoogwaterbroeken zeiden ook al genoeg. Zo goed gegroeid met zo weinig eten….toch best knap eigenlijk . Nou….eerlijkgezegd eet hij niet goed warm, maar over de rest mogen we niet klagen. Broodeter. En toen kwam het bezoekje aan de arts er nog aan. Met het gevreesde prikje. Er was een nieuwe arts. Jonge meid (maar dat ben je al snel in vergelijking met een 40plusser natuurlijk ). Leuke arts. Prikje verliep zeer vlot. Stoere Zoon gaf geen kick. Wel heeft’ie zo’n 4 dagen een dikke rode arm gehad. Wat wil je?!….als ze dat spul gewoon rechtstreeks uit de koelkast in z’n armpje jassen. Veel te koud dus. Niet dat ik er zoveel verstand van heb hoor. Dan had ik er ter plekke wel wat van gezegd. Maar ik hoorde naderhand dat hij daardoor waarschijnlijk zo’n heftige reactie had gekregen. En dan nu. Nu zijn we van het hele gemieter af. No more consternatieburo for me! Yeahhhh……..

Een blogje. Jaaa….een blogje! Gezellig. Waarover dan? Nou eh….geen idee! Loop ik eerst een week lang te schelden op hyves omdat ik niets kon schrijven, heb ik nu geen klodder inspiratie! Geen rare dingen met de kids. Integendeel. Gisteravond hebben we weer 10-minuten-gesprek gehad over Dochter. En dat was goed. Wat zeg ik? Dat was buitengewoon goed. Dochter maakt momenteel sprongen, daar kan de landelijke atletiekclub nog een puntje aan zuigen. Ze is rustiger (zonder haar enthousiasme te verliezen), minder bazig naar andere kindjes (goh…was ze bazig dan? Heeft ze zeker niet van mij), nog steeds erg sociaal (dus toch een kind van mama) en met de toetsen heeft ze alleen maar A’s gescoord (papa noemden ze vroeger al “professor”). Toppie dus. Ik ben supertrots op haar. Ons lekker spontaan sociaal kind met af en toe het hieperdepiepsyndroom. Kleinigheidjes blijf je altijd houden. En hoe klein ze ook zijn, bevestiging hebben ze allemaal af en toe nodig. Bij Dochter gaat dat vaak over haar uiterlijk. Of ze toch wel mooi is, ondanks haar moedervlekje op haar wang. Ze vraagt soms zelfs of ze toch wel mooie voeten heeft!!!!! Waar ze zich toch allemaal niet mee bezighouden… En natuurlijk bevestig ik iedere keer weer dat ze mijn mooie prinses is. Waarop ze zelf met de volgende wijsheid komt…”iemand anders hoeft je niet mooi te vinden, toch? Als je jezelf maar mooi vindt!”. En dat kan ik alleen maar beamen. Je kan tenslotte ook pas van iemand anders houden als je in staat bent van jezelf te houden…….
Goh…..toch weer een blogje compleet en niet eens vol met onzin……

Oh oh oh……wat is dat hyves toch leuk en gezellig en informatief en innovatief……maar dan moet alles het wel gewoon doen!!!! Snotmiljaar…..wat heb ik gevloekt de afgelopen dagen. Ik kwam nergens op of in. Het duurde een eeuwigheid voordat ik ingelogd kwam en als dat dan eindelijk was gelukt, kon ik nergens bij. Niet bij m’n mails, niet bij m’n blogs, niet bij m’n vrienden, om maar te zwijgen over m’n foto’s. Ook bij “mijn vrienden”  kwam geen profielfoto in beeld. En stiekem gaf ik Man al de schuld. “Jij hebt zeker weer iets gewijzigd aan de beveiliging van ons netwerk of zo?”, gooide ik er in het wildeweg uit. Weet ik veel. Ik ben niet de computernerd hier in huis. Integendeel. Eigenlijk weet ik er geen zak van. Zoals bleek. Man keek mij ietwat verontwaardigd aan. Hij had niks gewijzigd. En bovendien lag dit probleem niet hier thuis, maar aan Hyves. “Ze hebben daar hun zooitje gewoon niet op orde”, gaf hij me van repliek. En waarschijnlijk heeft’ie gelijk. Vandaag doet hyves het namelijk weer wat beter. Nog steeds langzaam en nog steeds kan ik niet bij de smiles etc. Maar mijn vrienden hebben weer een bijbehorend gezicht en zoals u kunt lezen, kan ik weer bloggen. (Nog even wachten tot dit geschreven stukje daadwerkelijk is opgeslagen natuurlijk). Gosh….. mijn vingers begonnen al wat trillende afkick-verschijnselen te vertonen, omdat ik niks kwijt kon op m’n blog. Hoezo verslaafd??????? Hopelijk zijn de problemen op de hyves-servers snel opgelost. Ik vrees dat anders mijn scheld-vocabulaire nog verder wordt uitgebreid………..

Niet ik hoor. Ik heb niet zoveel met al die computerdingen. Een laptop…..die zou ik niet meer kunnen missen. Maar de Xbox, de Playstation en de Nintendo DS da’s aan mij allemaal niet besteed. Ik pak liever een goed boek, een lekker roddelblaadje of kijk liever naar een simpele serie of een flauwe film op TV. Die films mogen tegenwoordig niet meer te heftig zijn (bijv. de Mummie). Daar kan ik sinds de bevallingen niet meer tegen. Raar he? Geen idee waar het precies aan ligt, maar zodra het té eng wordt, dan haak ik af. En dat terwijl het vroeger niet eng genoeg kon zijn……
Even terug op de spelcomputers….nu heeft Dochter dus met haar zwemdiploma een Nintendo DS gescoord. En Dochter heeft nog absoluut geen dwangmatig gedrag ontwikkeld omtrent dat ding. Ze kan gelukkig nog steeds heel goed spelen met andere dingen en zit niet de hele dag met de DS op schoot. Maar dan Zoon. Dat is weer iets van een heel ander kaliber. Die wist binnen no-time hoe die DS werkte. Hij kan er werkelijk van alles mee (zal wel in de genen zitten…..van papa’s kant dan he?!). En, wat het ergste is van al, hij kan er geen afstand van doen. Éénmaal de DS in z’n handen, zal hij hem niet zo maar meer afgeven. Met de nodige driftbuien tot gevolg. Inmiddels hebben we wel een manier gevonden om hem daar een beetje in te sturen. Steeds vantevoren goed aangeven tot wanneer hij ermee mag spelen (bijv. tot ik koffie ga drinken óf tot we gaan eten). Bovendien heeft zijn liefde voor de DS ook wel voordelen. We gebruiken het soms als chantage-middel. Zo zijn wij he….wij chanteren onze kinderen maken optimaal gebruik van de middelen die er zijn….en daar voel ik me niet eens schuldig over….zolang het maar werkt! Bijvoorbeeld als Zoon niet wil eten, “dan mag hij straks niet met de Nintendo” of als hij niet luistert “dan gaat de Nintendo ook voorlopig in de kast”. Misschien pedagogisch niet helemaal verantwoordt, maar het werkt wel. Poeslief is meneertje dan en z’n bord gaat zo goed als leeg! Wat minder positief is aan die hele DS, is dat Zoon als hij wakker wordt eerst vraagt “of hij straks met de Nintendo mag” in plaats van dat hij “Goede morgen” zegt………. Lang leve de zomer…..dan kunnen ze tenminste weer buitenspelen (en nee….niet met de DS!)

Oh wat is het toch altijd heerlijk om na een vakantie weer thuis te komen. Wat zit een mens wat dat betreft toch raar in elkaar. Na elke vakantie waardeer ik onze luxe thuis des te meer. Een douche die gewoon een constante warme temperatuur heeft….het lijkt zo gewoon, maar als je dat dan een week niet hebt, dan besef je pas hoe fijn het thuis allemaal is. Niet dat we over het huis te klagen hadden hoor. Er zat werkelijk alles op en aan. Van wasmachine tot frietpan……en dat laatste tot groot genoegen van Man . De kindjes vonden het er ook geweldig. We zaten in een huis op het erf van een boerderij. Schapen, koeien, katten, honden van alles liep er rond. Waarschijnlijk ook vlooien maar als het goed is heb ik ze niet meegenomen Geweldig vonden ze het. De bijbehorende mesthoop was in het begin wel even wennen, maar gelukkig rook je daar binnen in het huis niks van. Wel hangt de boerenlucht nu nog in onze auto. Shit happens. En dan de sneeuw. Sjonge…..wat een sneeuw. Zoveel sneeuw heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Met alle gevolgen van dien. De Felbertauernstraße bijvoorbeeld. Onze verbindingsweg naar de Felbertauerntunnel en eigenlijk de enige uitweg uit het gebied is bijna de hele week afgesloten geweest. Donderdag wast’ie weer open om vervolgens vrijdagochtend weer dicht te gaan. “En nu?” vroegen wij ons af. Er bleek een uitweg via Lienz en de A10. Wel een omweg van ruim 200km!!! En die hebben we dus maar genomen. 1200km hebben we gereden naar huis! Maar gelukkig nauwelijks file, dat was dan weer positief. Ten opzichte van de heenreis. Wat een drama was dat zeg! Vorige week zaterdag hebben we over de laatste 200km, 9 uur gereden!!! Alles verliep prima….tot dus dat allerlaatste stukje. De vakantie was verder heerlijk. De pistes waren prima en we hebben ons super vermaakt. Ik voel weer allerlei spieren die de laatste tijd een beetje in de slaapstand hebben gestaan. Én…..ik heb ook op dit gebied mezelf dit jaar overtroffen……voor het eerst in m’n leven ben ik van de zwarte piste gegaan. Niet van harte, dat niet. Man maakte een foutje en ik ging er blindelings achteraan. Zo ben ik he….volgzaam type . En toen…..sja….had ik 2 keuzes. Of terug omhoog klimmen (en dat doe je niet he…dat staat helemaal zo kneuterig) of gewoon gaan met die banaan. Het ging natuurlijk hartstikke goed. Zat gewoon al die tijd tussen m’n oren.
En nu dus weer lekker thuis. De wasmachine draait al op volle toeren, de auto is leeg en de dakkoffer opgeborgen. Wat zal ik heerlijk slapen vannacht! Oost West, m’n eigen bed slaapt toch het best………

Zo…Dochter is op school. Carnaval aan het vieren. In haar spaanse jurk en op haar spaanse ‘hakkenschoentjes’. Een hele dame is het al. Glitter-oogschaduw en lippenstift met een lijntje erlangs mochten natuurlijk niet ontbreken. Het zal me een feestgedruis zijn daar vandaag! Ze hadden ook een carnavalslied ingestudeerd en volgens Dochter werd dat gezongen terwijl ze de “PINAISE” dansen.
Hier thuis ben ik de laatste klusjes aan het afronden. U kent het vast. Bedden gladtrekken, de boel opruimen, wc uitdoen en de toiletspulletjes bij elkaar rapen. De auto is zo goed als ingeladen. Alleen de laatste kleine dingen moeten er nog bij. Heerlijk gevoel. De vakantie begint pas echt als ik straks in de auto zit. Onderweg naar de sneeuw. Het eerste half uur zit ik dan nog wel na te denken of ik niks essentieels ben vergeten. Maar meestal is dat niet het geval. Bovendien…..paspoort, portemonnee en creditcard mee…..dan kom je al een eind! Gelukkig hebben ze daar ook winkels, nietwaar?
Afijn……nu is het tijd voor koffie!!!
Ik wens u allen een superfijn weekend, carnaval en/of vakantie! Tot over ruim een week…..
ALAAAAAAAAAFFFFFFF

Even een korte update van gisteravond. Ik ben namelijk druk. Druk druk druk. Morgen vertrekken we naar Oostenrijk en ik moet nog een hoop doen. Dacht eigenlijk dat ik al best ver was, maar het loopt deze ochtend voor geen meter!!! Ach ja. Nu even een kopje koffie en dan gaat het zometeen wellicht wat vlotter.
Maar eh……gisteren dus. Sja, wat zal ik ervan zeggen?! Het eten was een echt culinair hoogstandje. We hadden gekozen voor het verrassingsmenu en dat bleek een zeer goede keuze. Ik heb dingen gegeten waarvan ik niet precies wist wat het was. Het vlees was in ieder geval DUIF!! En dat had ik dus nooit verwacht ooit te eten. Smaakte best. Het is dus duidelijk geen restaurant waar ik met Man moet gaan eten. De nouvelle cuisine zou ervoor zorgen dat hij nog met honger naar huis zou gaan. Voor mij was het prima. De wijn was trouwens ook heerlijk. Ben stiekem een beetje benieuwd wat die per fles kostte!!!! Nieuwsgierig als ik ben…..
En dan het parkeren!!! Ik heb mezelf overtroffen. Zo trots als een aap met zeven lullen ben ik erop. Jaja, ik heb het er duidelijk zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Zonder deuken ook. Ik heb namelijk zelfs de auto achteruit ingeparkeerd tussen een auto en een paal in!!! Op zo’n 2,5cm van de paal. Zo jammer dat niemand van m’n collega’s het heeft gezien. Ik stond te glimmen van trots naast m’n karretje. Nu alleen oppassen dat ik de volgende keer niet te overmoedig word……….