Wat een week

Het is maandagochtend. Ik breng Zoon samen met ons buurmeisje naar het kinderdagverblijf. Ze zijn goed gemutst en het is gezellig in de auto. Éénmaal onderweg naar m’n werk ….. ploink….. het motormanagementlampje springt weer aan. Gezellig. Niet dus. De auto liep nog wel maar het vermogen viel weg. Oef…gelukkig was ik deze keer nog in het dorp en niet op de snelweg. Maar oh oh oh wat heb ik gevloekt. Op de auto. Op de garage. Op alles en iedereen. Thuis aangekomen belde ik natuurlijk meteen de garage die de laatste reparatie heeft verricht. “U spreekt met die-en-die en u heeft mijn auto niet goed gerepareerd!”. “Maar mevrouw als dat lampje gaat branden kan er van alles aan de hand zijn!”. En daar zat ik dan. Thuis. Met een kapotte auto. Ze zouden een monteur langssturen. Het kon alleen wel wat later op de dag worden. Ineens was het half 3 en had ik nog niemand gezien. Man was gearriveerd en heeft gezorgd dat ik met auto bij de garage kwam. “Ik vermoed dat het een software probleem is geweest mevrouw. We hebben de boel gereset en het zou nu weer moeten werken!”. Ik blij…..maar toen kwam het: “Maar ik kan helaas niet garanderen dat het nu verholpen is.” Schrik. Ik wil geen auto die ik niet vertrouw. “Als het namelijk nogmaals voor komt moeten we de gasklep vervangen en dat kost nogal veel geld. Dus vandaar dat we dat nu nog niet willen doen. Want ik geloof echt dat het probleem gewoon in de software heeft gezeten!”. Fijn. Heel fijn.

En toen werd het dinsdag. Begon best aardig. Alleen zo jammer dat m’n hoofd steeds zwaarder werd en alle holtes zich gingen vullen met snot en m’n strottehoofd ineens was ingepakt met schuurpapier. Reuzeleuk.

En toen werd het woensdag. Met een bonkende snotkop toch maar richting werk. Ik had nl. maandag ook al verzuimd. Plicht roept dan toch. Zo ben ik. Gewoon niet zeuren en gaan. En het lukte wel hoor. Een strip paracetamol in m’n broekzak, theetje tussendoor en het was natuurlijk maar een halve dag. Vanmiddag kon ik er niet aan ontkomen om even een paar uur te slapen….waardoor ik toch nu een stukje kan bloggen. Al voelen m’n oogleden aan als zandzakken, maar kleinigheidjes blijf je natuurlijk altijd houden!