Dan is alles roze. Dan heb je te maken met staartjes, vlechtjes, rokjes, maillootjes, rouches, strikjes, speldjes, kettinkjes, ringen en armbandjes. Dan heb je veel meer schoenen dan bij jongenskindjes. Dan gaat het de hele dag over prinsen en prinsesjes, over barbies en K3. Dan willen ze je de hele dag ‘helpen’, alles ‘zelluf’ doen en ‘moederen’ over jongere broer(tjes) of zus(jes). Dan willen ze altijd mee, met boodschappen doen, met winkelen, maakt eigenlijk niet uit wat. Dan onthouden ze alles en komen daar wel 10x op terug. Dan zeuren ze als iets niet lukt met “nou..ou…ou..ou”, terwijl jongenskindjes het ‘datwilnietlukkending’ wegsmijten. Het zit gewoonweg in de genen.
En zelfs Dochter van 5 concludeerde dat vanochtend. “Mam, wil je een wit of een roze vel?”. “Wit!”, antwoordde ik. “Nou, ik neem mooi de roze, want dat is mijn lievelingskleur. En dat krijg je als je meisjeskindjes krijgt…..die willen altijd alles roze!”. Mijn prinsjesje! 
En ondanks alle bovenstaande dingen, was mijn 1e gedachte bij haar geboorte: “Zo, die dochter heb ik mooi binnen!”.
Maar oh zo blij was ik met het feit dat nr 2 een jongetje is geworden. Dat benadrukt bovenstaande nog eens extra. En het is superleuk om van alles ook het tegenovergestelde te mogen meemaken……. Wat zijn we toch rijk!